Η ΚΑΥΤΗ ΠΑΤΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΕΙ.

 Ο συνταγματολόγος Κώστας Μποτόπουλος  στο άρθρο του Κατς 22 νομίζω πως τα λέει όλα:

Ο λαός εκφράστηκε πεντακάθαρα: αποφάσισε να μην αποφασίσει.

 Καταψήφισε, αλλά δεν συγκρότησε ούτε συνεκτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία ούτε, πολύ περισσότερο, κοινωνικό μέτωπο.

 Παραμέρισε το Μνημόνιο και τους επίσημους «υποστηρικτές» του, αλλά μοίρασε ισόποσα το βάρος της υπέρβασής του στη μη ρεαλιστική Αριστερά και στη μισαλλόδοξη Ακροδεξιά.

 Θεωρητικά ζήτησε παραμονή στην Ευρώπη, σε μια άλλη Ευρώπη, αλλά δυσχέρανε τις αντικειμενικές προϋποθέσεις αυτή η άλλη Ευρώπη, η Ευρώπη του Ολάντ και της σταδιακής αλλαγής παραδείγματος, να συνεχίσει να συνομιλεί με την από σήμερα άλλη Ελλάδα.

 Η συνεργασία είναι πια μονόδρομος για να μη γίνουν νέες εκλογές, οι συνθήκες όμως της συνεργασίας είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξουν και οι νέες εκλογές απίθανο να αλλάξουν τα βασικά δεδομένα.

 Να που και η Δημοκρατία έχει τα δικά της αδιέξοδα.

 Το στοίχημα επιβίωσης είναι το εντελώς νέο που θα βγει να έχει κάτι το δημιουργικό.

Μετά λοιπόν τα τελευταία αποτελέσματα μου έρχεται συνεχώς στο μυαλό το τραγούδι Η ζωή μας κύκλους κάνει.

Ξεκινήσαμε πριν από τις εκλογές από μια κυβέρνηση συνεργασίας με δύο αλληλοϋποβλεπόμενους συνεργάτες και μετά τις εκλογές καταλήγουμε να συζητάμε για μια άλλη κυβέρνηση με περισσότερους  και ακόμα πιο αλληλοϋποβλεπόμενους συνεργαζόμενους.

Υπάρχει λοιπόν μια  καυτή πατάτα ποιός κάνει κυβέρνηση με ποιούς και πως.

Δεν ξέρω πόσοι πρόσεξαν το σαρδόνιο υπομειδίαμα του Βενιζέλου όταν έκανε την δήλωση του το βράδυ των εκλογών.

Ήταν σαν να έλεγε στους άλλους πως τώρα θα δείτε πόσα απίδια βάζει ο σάκκος!

Ο μεν Σαμαράς λοιπόν που από κει που περίμενε να γίνει πρωθυπουργός τελικά  κατάφερε να βυθίσει το κόμμα του στον ιστορικό του πάτο, όπως προσφυώς είπε ο Αντώναρος, μόλις την πήρε την εναπόθεσε ταχύτατα και ευλαβικά στα χέρια του  επόμενου. 

 Ο επόμενος, πριν να προλάβει να χαρεί την δεύτερη θέση, παρέλαβε την πατάτα και πρέπει τώρα να φτιάξει την αριστερή και  αντιμνημονιακή κυβέρνηση που επαγγελόταν και βαυκάλιζε με αυτήν του ψηφοφόρους του.

Όλα βέβαια αυτά με την προεκλογική σιγουριά  πως οι ΝΔΣΟΚ  ήταν δεδομένο  πως δεν θα αποκτούσαν αυτοδυναμία και θα αναγκαζόντουσαν εκ των πραγμάτων να ξανασχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας οπότε θα μπορούσε ανενόχλητος να συνεχίζει να καυτηριάζει κυρίως τα κόμματα του μνημονίου.

Αυτό που δεν φανταζόταν, όπως όλοι μας βέβαια, είναι πως τα δύο μνημονιακά κόμματα θα καταποντιστούν και δεν θα έχουν παρά μόνο 149 βουλευτές!

Οπότε αν αφαιρέσουμε το ΚΚΕ που από την αρχή είχε δηλώσει πως το δόγμα του είναι - όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια- μένει ο Κουβέλης, που ακριβώς επειδή διαφωνούσε με την πολιτική του Τσίπρα σηκώθηκε και  έφυγε  και το ακροδεξιό αλλοπρόσαλλο συνονθύλευμα των ανεξαρτήτων Ελλήνων με τον καμένο εγκέφαλο.

Πάλι και όλοι αυτοί μαζί δεν συγκεντρώνουν τους 120 που χρειάζονται για να γίνει κυβέρνηση έστω με ψήφο ανοχής.

Τι μπορεί  να γίνει λοιπόν για να  λυθεί το βασικό και επείγον πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα;

Να αποδεχτούν όλοι την λαϊκή ετυμηγορία είτε τους αρέσει είτε όχι και να εγκαταλείψουν τις αδιάλλακτες μαξιμαλιστικές τους προεκλογικές θέσεις όπως κάνουν σε όλα τα πολιτισμένα κράτη που κυβερνούν κυβερνήσεις συνεργασίας.

Μέχρι στιγμής όμως η μόνη ρεαλιστική πρόταση που έχει ακουστεί είναι η δήλωση του Βενιζέλου και τα 5 σημεία της προτάσεως του για κυβέρνηση εθνικής ενότητας στην οποία τονίζει με χαιρεκακία προς τους παραλήπτες της καυτής πατάτας, πως  ..το ΠΑΣΟΚ είναι πλέον τρίτο κόμμα, αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε την τρίτη κατά σειρά ευθύνη για την αντιμετώπιση του προβλήματος της διακυβέρνησης της χώρας. Προηγείται η ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας και η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ.

Δυστυχώς όμως δεν προβλέπω πως η πρόταση αυτή θα πραγματοποιηθεί και ουσιαστικά η μόνη φροντίδα που ακούω από τα διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι όχι να βρεθεί λύση για δημιουργία κυβέρνησης, αλλά πως να ξεφορτωθούν την καυτή πατάτα σχηματισμού κυβέρνησης  και να μην θεωρηθούν υπαίτιοι για μια νέα προσφυγή στις κάλπες.

Αυτό όμως που δεν κατανοούν είναι πως η κατάληξη σε νέες εκλογές, αφού με αυτές εκδηλώθηκε η οργή του λαού για όσα έχει υποστεί μέχρι σήμερα, σημαίνει πολλές φορές και σημαντική αλλαγή των ποσοστών των διαφόρων κομμάτων με πιθανότερη  την ενίσχυση αυτών που μπορούν να προσφέρουν πλέον μια σταθερή κυβερνητική πλειοψηφία.