ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Την Κυριακή πριν τις εκλογές, 29-4-12, έκατσα το βράδυ στις 11 να δω σύμφωνα με το πρόγραμμα της εφημερίδας την κλασσική ταινία του Ζακ Τουρνέρ (1947)  Αμάρτημα του παρελθόντος  (Out of the Past ) με τον Ρόμπερτ Μήτσαμ, τον Κέρκ Ντάγκλας και την Τζέιν Γκριρ.

Το ριμέικ της ταινίας  το 1984 με τίτλο Έρωτας χωρίς αύριο (Against all odds) με τους Τζεφ Μπρίτζες, Τζέιμς Γούντ και Ρέιτσελ Ουόρντ είχε κάνει μεγάλη επιτυχία τότε.

Όμως παρά το τι έλεγε το πρόγραμμα της εφημερίδας κοίταξα και στο site της ΕΤ3 οπότε είδα ότι  δεν θα έπαιζε αυτή την ταινία αλλά το   Top Hat ακόμα παλιότερη ταινία του 1935 αλλά  ένα από τα καλύτερα κωμικά μιούζικαλ με το καταπληκτικό δίδυμο Φρέντ Ασταιρ- Τζιτζερ Ρότζερς και με μουσική του Ιρβινγκ Μπέρλιγκ.

Ε, σαν γνήσιος κινηματογραφόφιλος  είπα αντί για ένα κλασσικό  φίλμ νουάρ ας δούμε τελικά ένα κλασσικό μιούζικαλ.

Αμ δέ!

Εκεί που είχα απλωθεί στην πολυθρόνα με μια σεβαστή ποσότητα λιόσπορους προς κατανάλωση, και αφού έφαγα στην μάπα αρχικά τον Βαγγέλη και μετά τον Αντώνη που μου εξήγησαν πως θα σώσουν την Ελλάδα βγήκε μετά ένας εργάτης με μυστρί και μου εξήγησε και αυτός πως οι προηγούμενοι δεν θα την σώσουν και αν θέλω να σωθεί πρέπει να ψηφίσω την Αλέκα που αποτελεί εγγύηση σταθερότητας όπως άλλωστε το έχει αποδείξει παραμένοντας κατσικωμένη  στην θέση της για πάνω από 20 χρόνια.

Αφού τελικά τελείωσαν οι σωτήρες και άρχισε η ταινία ήρθε και η έκπληξη!

Δεν έπαιζε ούτε την μία ούτε την άλλη αλλά τα Τραγούδια της φωτιάς του Κούνδουρου του 1975. (στο YouTube κάτω ολόκληρη)

Την ταινία της είχα δει στην εποχή της και ετοιμάστηκα σιχτιρίζοντας  να κλείσω την τηλεόραση αλλά οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής καθώς ακούστηκαν οι πρώτες νότες με καθήλωσαν στην πολυθρόνα και με έκαναν τελικά όχι μόνο να την δω μέχρι το τέλος αλλά να τραγουδάω έξω καρδιά τα τραγούδια της νιότης μου μαζί με όλους τους νεαρούς τότε και αγαπημένους τραγουδιστές άλλους ζωντανούς σήμερα και άλλους πεθαμένους.

Η ταινία έχει αποσπάσματα από την συναυλία στο Στάδιο Καραϊσκάκη με το Μίκη Θεοδωράκη και αυτής που έγινε στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας με το Γιάννη Μαρκόπουλο, αμέσως μετά την πτώση της Χούντας  (Ιούλιος 1974) καθώς επίσης και άλλες μαζικές εκδηλώσεις που έγιναν στην  Αθήνα το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς για την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου.

Και στις δύο αυτές συναυλίες αλλά και σε άλλες που είχαν γίνει εκείνη την εποχή όλη η παρέα  είχαμε πάει  τρέχοντας.

Επειδή μια ζωή απεχθανόμουνα το ποδόσφαιρο το μόνο γήπεδο που είχα μπει μέχρι τότε ήταν του Παναθηναϊκού που γινόντουσαν οι αγώνες κάτς  που αποτελούσαν ένα must τον καιρό που ήμουνα φοιτητής.

Με τις συναυλίες αυτές πάντως έμαθα και το γήπεδο Καραϊσκάκη και του Πανιωνίου!

Μπορούσα λοιπόν να μην κολλήσω  στην ταινία όταν είδα τον μοναδικό και αξεπέραστο Ξυλούρη να τραγουδάει το Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί ;

Αφ ότου τον είχαμε πρωτακούσει να τραγουδάει στην ΛΗΔΡΑ, την μπουάτ του Μαρκόπουλου, είχαμε γίνει στην συνέχεια μόνιμοι θαμώνες.

Αμ,  ο μοναδικός, μακαρίτης και αυτός, Αριστείδης Μόσχος με αυτό το υπομειδίαμα που είχε καθώς έπαιζε το κανονάκι του πόσες αναμνήσεις έφερε στο μυαλό μου!

Κατ΄αρχάς έπαιζε ένα όργανο που τότε το ακούγαμε για πρώτη φορά και καθώς δεν ήταν και γνωστός επειδή δεν ξέραμε το όνομα του τον είχαμε βαφτίσει ο Μεφιστοφελής γιατί πράγματι ο καλότατος αυτός άνθρωπος είχε κάτι το διαβολικό στην όψη του!

 Μετά πως να κλείσεις την τηλεόραση όταν ο Λοΐζος καθισμένος με μια κιθάρα και έχοντας χορωδία ένα ολόκληρο γήπεδο τραγουδάει το Τσε Γκουεβάρα (όπως τον έλεγε);

Ή όταν εμφανίστηκε λαμπερή με προσωπικότητα που ακτινοβολούσε η Μελίνα για να τραγουδήσει;

Τον καιρό της δικτατορίας μέσω ενός κυκλώματος με διασυνδέσεις με το εξωτερικό είχα σε κασέτες όλους τους δίσκους του Θεοδωράκη που κυκλοφορούσαν έξω όπως  και της Μελίνας.

Όταν η χούντα της είχε αφαιρέσει την ελληνική υπηκοότητα και τραγούδησε με ειρωνεία το  Είμαι Ρωμιά όταν το άκουγα και έφτανε στο στίχο που λέει:

Αχ ραγιάδες γαλονάδες Αμερικανών παιδιά

πως το λέτε, πως το λέτε, πως δεν είμαι πια Ρωμιά

θα σας πάρουν το κεφάλι, θάρθουν πίσω τα παιδιά

θα μου δώσουν τα χαρτιά και θα ζήσω σα Ρωμιά

δεν υπήρχε περίπτωση να μην βουρκώσω στην σκέψη του πότε θα έρθει αυτή η στιγμή.

Ενδιάμεσα με τα τραγούδια η ταινία έχει σκηνές από την πρώτη πορεία για το Πολυτεχνείο αλλά και μια συγκλονιστική εικόνα από το βωβό πλήθος που συμμετέχει στην κηδεία του Δώρου Λοϊζου στην Κύπρο.

Ο Δώρος Λοϊζος, Οργανωτικός Γραμματέας της Σοσιαλιστικής Νεολαίας ΕΔΕΝ, δολοφονήθηκε στις 30 Αυγούστου 1974 στην απόπειρα που έκαναν κατά της ζωής του Βάσου Λυσσαρίδη, από ότι λέγεται από χουντικούς της ΕΟΚΑ Β΄

Επίσης κατά την διάρκεια της ταινίας μιλάει ο αγωνιστής Χρήστος Ρεκλείτης, που έλαβε μέρος στην Αντίσταση εναντίον της δικτατορίας, και ο οποίος περιγράφει όλα τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθη στα χέρια της Ασφάλειας και της ΕΣΑ κατά τη διάρκεια της επταετίας, κατονομάζοντας ονομαστικά  στη διήγησή του όλους τους βασανιστές του.

Έγραψα για όσους έχουν εγκαταλείψει τον μάταιο αυτό κόσμο και δεν πρόκειται να τους ξαναδούμε .

Αυτό δεν σημαίνει πως ήσαν λιγότερο σημαντικές οι ερμηνείες της Φαραντούρη, του Νταλάρα του Γαργανουράκη, της Λιζέτας Νικολάου ή του Καλογιάννη με το συγκλονιστικό Μιλώ του Θεοδωράκη σε στίχους Αναγνωστάκη.

Από τους εν ζωή μόνο για μία τραγουδίστρια θα κάνω ειδική αναφορά.

Στην ταινία τραγουδά μια από τις καλύτερες φωνές της Ελλάδας ή Μαρίζα Κώχ.

Σπάω το κεφάλι μου αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε που, ούτε πότε, ήταν που η Κωχ ένα καλοκαίρι που βρισκόμαστε σε διακοπές  έδωσε μια συναυλία σε ένα αρχαίο θέατρο που δεν είχε καμιά υποδομή ούτε ηλεκτρική  εγκατάσταση.

Ούτε και η κ Αθεόφοβου μπορεί να θυμηθεί το μέρος που έγινε, αλλά θυμήθηκε ένα ευτράπελο που έγινε μπαίνοντας στο θέατρο. Είμαστε συνολικά συν γυναιξί και τέκνοις  12 άτομα, αλλά αυτός που έβγαλε τα εισιτήρια είχε βγάλει κατά λάθος 11.  Επειδή θα ήταν ταλαιπωρία να ξαναστηθεί κάποιος στην ουρά για ένα εισιτήριο πετάχτηκε η κ Αθεόφοβου και είπε  σιγά μην μας μετρήσουν, θα πούμε ότι είμαστε 11!

Φτάνοντας στην είσοδο και δώσαμε το πάκο με τα εισιτήρια στον υπάλληλο και άρχισε το μπουλούκι μας να μπαίνει, ρώτησε ο άνθρωπος τυπικά πόσοι είμαστε, οπότε ποιός λέτε πως πετάχτηκε πρώτος και καλύτερος να απαντήσει;

Η κ Αθεόφοβου!

Και τι είπε;

12!    

Ήταν πάντως μια από τις πιο υποβλητικές, όχι συναυλίες, αλλά μυσταγωγίες  που έχω βρεθεί με την Κώχ να τραγουδάει χωρίς μικρόφωνο και με φωτισμό λίγα φανάρια και με την φωνή της και μόνο να γεμίζει τον χώρο και να ευφραίνει την ψυχή μας .

 Και βέβαια δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τον Θεοδωράκη.

 Σε όλες αυτές τις συναυλίες που συμμετείχε , ντυμένος πάντα στα μαύρα, όλοι περίμεναν την στιγμή που αφού διάφοροι τραγουδιστές έλεγαν τα τραγούδια του, θα ερχόταν η στιγμή που θα τραγουδούσε ο ίδιος.

Μεγαλόσωμος με τα χέρια ανοικτά σαν να ήταν έτοιμος να πετάξει τραγουδούσε μαζί με όλο το γήπεδο  το τραγούδι του Ρίτσου που θα μπορούσε και να γίνει εθνικός ύμνος της Ελλάδας :

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο

Νάτη πετιέται απο ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του ήλιου

Στίχο που εκείνα τα χρόνια με την πτώση της χούντας έγιναν πραγματικότητα.

Ελπίζω και σήμερα τελικά να γίνει το ίδιο.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Τελικά την ταινία του 1947 την έπαιξε η ΕΤ3 με καθυστέρηση μόνο 2 εβδομάδων στις 12-5 !