ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΧΑΣΕΙ!

Συχνά αυτόν καιρό που μας έκλεισε μέσα ο κορονοϊός, μετά το διάβασμα βιβλίων και εφημερίδας και το γάνωμα του εγκεφάλου μας από την τηλεόραση, την κλείνω και κάθομαι στην πολυθρόνα μου και σκέφτομαι ποιες είναι  οι πιο ευχάριστες αναμνήσεις που έχω από το παρελθόν, από συνήθειες που σήμερα, άσχετα από το κλείσιμο στο σπίτι δεν υπάρχουν πια.

Η πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό είναι οι κινηματογράφοι β΄ προβολής που κάποτε ήταν γεμάτο με αυτούς το λεκανοπέδιο.  Ο κινηματογράφοι βεβαίως και θα ξανανοίξουν μετά το τέλος της πανδημίας, αλλά τώρα πια από χρόνια δεν υπάρχουν κινηματογράφοι β΄ προβολής. Θα μου πει κανείς πως σήμερα μπορείς να βρεις όποια ταινία θέλεις στο ιντερνέτ και δεν υπάρχει πρόβλημα.

Όμως δεν είναι το ίδιο να βλέπεις μια ταινία στην τηλεόραση γιατί είναι τελείως διαφορετική αίσθηση αυτή που έχεις όταν είσαι σε μια κινηματογραφική αίθουσα μαζί με ανθρώπους που βρίσκονται εκεί γιατί έκαναν την ίδια επιλογή με σένα.

Σήμερα μια ταινία παίζεται συνήθως μια εβδομάδα και αν δεν πρόκειται για κάποιο blockbuster την επομένη έχει εξαφανιστεί.

Οι κινηματογράφοι β΄προβολής σου έδιναν την δυνατότητα να δεις πολλές ταινίες που είχες χάσει, ακόμα και 2-3 μήνες μετά την αρχική τους προβολή. Πολλές φορές μάλιστα είχα αναγκαστεί να πάω να δω κάποια ταινία σε κάποιο κινηματογράφο συνοικίας της Αθήνας ή του Πειραιά που δεν είχα ξαναπάει προηγουμένως ποτέ μου.

Ακόμα θυμάμαι ότι είχαμε πάει σε κάποιο κινηματογράφο της Νίκαιας με ένα φίλο μου, αφού φάγαμε αρκετή ώρα μέχρι να τον βρούμε, να δούμε την ταινία Ψηλά τα χέρια Χίτλερ του Ροβήρου Μανθούλη με τον Θανάση Βέγγο, που τότε είχε αρχίσει να γίνεται ευρύτερα γνωστός. Πληρώνοντας δύο εισιτήρια στο ταμείο τα ρέστα που μου γύρισε η ταμίας μου φάνηκαν πολλά και της το είπα. Όχι είναι σωστά μου απάντησε και είχε δίκιο! Το εισιτήριο τότε εκεί ήταν σχεδόν το μισό από ότι στους κινηματογράφους της Αθήνας!  

Μια άλλη έντονη ανάμνηση από κινηματογράφο β΄προβολής είναι όταν πήγαμε να δούμε μια από τις πρώτες ταινίες με ζόμπι.

Ήταν μια ταινία που για μερικούς μήνες την έβλεπα να περιφέρεται συνέχεια σε διάφορους συνοικιακούς κινηματογράφους και για την οποία είχε γράψει μια εξαιρετική κριτική ο Βασίλης Ραφαηλίδης.

Ήταν η δεύτερη ταινία του Ρομέρο του 1978, το φίλμ Ζόμπι, το ξύπνημα των νεκρών (Dawn of the Dead) για την οποία γράφω σχετικά στο ποστ μου Ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ, ΟΙ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ, ΤΑ ΖΟΜΠΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥΣ.

 Έτσι με ένα φίλο μου αποφασίσαμε να πάμε να την δούμε κάπου στην Αμφιθέα αν δεν με απατά η μνήμη μου.

Αυτό όμως που θυμάμαι καλά είναι πως βγαίνοντας από τον κινηματογράφο είχαμε μείνει κατάπληκτοι από  αυτό που είχαμε δει.

Την ξαναείδα πρόσφατα και μπορώ να πω ότι παραμένει ακόμα και σήμερα πρωτότυπη και χωρίς τις ρυτίδες του χρόνου.

Η ταινία, αφού είχες αποδεχτεί την σύμβαση της ύπαρξης ζόμπι, ήταν απόλυτα ρεαλιστική και σε αυτήν μερικοί  ζωντανοί κατάφερναν να είναι  χειρότεροι από τα ζόμπι!

Σε δύο τέτοιους συνοικιακούς κινηματογράφους είχα συναντήσει και δύο επώνυμους κινηματογραφόφιλους που είχαν πάει να δουν αξιόλογες ταινίες. Στον ένα, σε απογευματινή Κυριακάτικη προβολή ήταν ο αείμνηστος Γιάννης Καψής την εποχή που ήταν υφυπουργός και στην άλλο ο πρόσφατα αποδημήσας Περικλής Κοροβέσης.

Όμως εκτός από τον κινηματογράφο μια από τις πιο αγαπημένες μου συνήθειες ήταν η Σαββατιάτικη πρωινή βόλτα μου στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν την εποχή, πριν την εμφάνιση των CD, όταν στο κέντρο της  Αθήνας υπήρχε ένα πλήθος από δισκάδικα για κάθε γούστο.

Όμως για να βρεις τους δίσκους με ξένη μουσική που να είναι του γούστου σου έπρεπε να γυρίσεις σε πολλά δισκάδικα για να βρεις, αν ήσουν τυχερός, κάποιον δίσκο που να σου αρέσει.

Έτσι το ψάξιμο άρχιζε από το ΡΟΡ 11,αρχικά στην Σκουφά και μετά στο Κολονάκι ή το Jazz-Rock στην Ακαδημίας και κατέληγε συνήθως στο MAMBO ή το METROPOLIS στην Ομόνοια ή στην περιοχή των Εξαρχείων που υπήρχαν δισκάδικα με μεταχειρισμένους δίσκους εισαγωγής.

Ακόμα θυμάμαι την μεγάλη χαρά που ένιωσα όταν βρήκα ένα δίσκο που τον έψαχνα για 20 χρόνια!   Ήταν μια επανέκδοση του LP The Two of Us με τον Brook Benton και την Dinah Washington .

Σήμερα μπορείς να πας στο You Tube και να κατεβάσεις ολόκληρο τον δίσκο δωρεάν. Όμως έτσι δεν μπορείς να έχεις, μετά 40 χρόνια την ζωντανή ανάμνηση και το αίσθημα της χαράς που ένιωσα όταν τον τράβηξα από τον σωρό και τον είδα.

.

Αντίστοιχη αξέχαστη ανάμνηση ήταν η τεράστια ευχαρίστηση όταν βρήκα ένα σπάνιο δίσκο που δεν είχε ιδιαίτερη κυκλοφοριακή επιτυχία στην εποχή του. Ήταν το It’s real του Little Richard με Gospel τραγούδια σε ενορχήστρωση του Quincy Jones.

Πήρα τον δίσκο και έτρεξα αμέσως να τον ακούσω στο σπίτι όμως εκεί με περίμενε μια τεράστια απογοήτευση όταν τον αποσφράγισα! Στο κάλυμμα του  It’s real είχαν βάλει άλλο δίσκο! Την άλλη μέρα, νωρίς το πρωί, ήμουνα στο δισκάδικο και στο δεύτερο αντίτυπο που είχαν είχε γίνει το ίδιο! Ευτυχώς στο τρίτο και τελευταίο αντίτυπο που είχαν κάνει εισαγωγή, υπήρχε ο σωστός δίσκος.

Τώρα χωρίς πρόβλημα βρίσκεις όλο τον δίσκο στο You Tube.

Τέλος θυμήθηκα πως την προηγούμενη φορά που υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας, όταν έγινε η δικτατορία της 21-4-67, το πρώτο πράγμα που έκανα όταν επετράπη η κυκλοφορία ήταν να πάω σε δισκάδικο να πάρω την Ρωμιοσύνη του Θεοδωράκη, προβλέποντας ορθώς, πως σε λίγο θα τον απαγορεύσουν.