ΜΗΠΩΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΕΕΣ ΙΔΕΕΣ ;

Χθες στην τηλεόραση είδαμε πάλι τα ίδια.
Κουκουλοφόροι να πετάνε μολότωφ, αστυνομικοί να ρίχνουν δακρυγόνα ,φωτιές σε κάδους και όλα τα γνωστά και επαναλαμβανόμενα επεισόδια που φέρνουν στο μυαλό μου παραγγελιά σε μεζεδοπωλείο:
-Μάστορα, πιάσε μία από τα ίδια!
Δεν θα σχολιάσω τους λόγους που έγινε η χθεσινή πορεία.
Αυτοί είναι ένα άλλο θέμα.
Το σημερινό μου θέμα είναι τα μέσα που χρησιμοποιούνται σήμερα σε κάθε μορφής αγώνα.
Το χθεσινό συλλαλητήριο έγινε για να διαμαρτυρηθεί η Πανεπιστημιακή κοινότητα για τον νέο νόμο για τα ΑΕΙ και να κάνει γνωστή την αντίθεση της σ’ αυτόν στον κόσμο.
Τι έμεινε χθες από όλη αυτή την ιστορία στον κόσμο;
Σε όσους ενημερώνονται από την τηλεόραση ,ότι πάλι στην Αθήνα έγιναν επεισόδια από τους γνωστούς-αγνώστους..
Σε όσους είχαν δουλειές στο κέντρο και στην ευρύτερη περιφέρεια του μια απίστευτη ταλαιπωρία, που προφανώς δεν συνέβαλλε ούτε στην ενημέρωση του κόσμου για τα αιτήματα των διαδηλούντων ούτε στην ενίσχυση της συμπαράστασης στα αιτήματα τους.
Μήπως απέκτησαν τουλάχιστον την συμπαράσταση των καταστηματαρχών της περιοχής και των πελατών τους ;
Δεν ξέρω, πιθανώς να υπάρχουν και μερικοί μαζοχιστές!
Η ιστορία ίδια και απαράλλαχτη έχει επαναληφθεί σαν θεατρική παράσταση αρκετές φορές τον τελευταίο καιρό.
Πιστεύει κανείς ειλικρινά ότι με αυτό τον τρόπο ενημερώθηκε η κοινή γνώμη και συμπορεύεται με τους διαδηλωτές και τα αιτήματα τους ;
Μήπως αυτό όμως θα επιτευχθεί με τις καταλήψεις των σχολών η των σχολείων;
Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν τα σχολεία τελούσαν υπό κατάληψη τα ιδιωτικά και τα φροντιστήρια συνέχιζαν τα μαθήματα τους. Μάλλον γιατί ότι βγαίνει από την τσέπη μας είναι σεβαστό σε αντίθεση με ότι βγαίνει από τον κοινό κορβανά στον οποίο συνεισφέρουν κάποιοι εξωγήινοι .
Και προφανώς οι μαθητές των ιδιωτικών δεν ήσαν οι χαμένοι.
Χθες πήγα σε δύο τράπεζες.
Στην πρώτη που είναι ιδιωτική δεν κατάλαβα τίποτα, στην δεύτερη που ήταν η ΕΘΝΙΚΗ είδα ένα χαρτί που μίλαγε για απεργία την ώρα που περίμενα, αλλά από ότι διαπίστωσα πιθανώς όλη η επιτυχία της απεργίας ήταν ότι λειτουργούσαν δύο ταμεία αντί για τρία και αντί 35 λεπτά αναμονή έκανα 50.
Οι απεργίες είναι άλλος ένας απόλυτα θεμιτός και δυναμικός τρόπος διεκδίκησης αιτημάτων από τους εργαζόμενους .
Φτάνει να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι ώστε ο εργοδότης να πιεστεί να ικανοποιήσει τα αιτήματα τους.
Όμως σήμερα ακόμα και στον Δημόσιο τομέα ακούει κανείς για απεργίες στο ραδιόφωνο η την τηλεόραση ,και πηγαίνοντας όπως εγώ στο παράδειγμα που ανέφερα ,διαπιστώνει ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι δουλεύουν.
Πολλές δε φορές αν τους ρωτήσεις γιατί γίνεται η απεργία ,απλά δεν ξέρουν.
Για απεργία στον ιδιωτικό τομέα να μην συζητάμε ,από ότι θυμάμαι η τελευταία επιτυχής ήταν στο εργοστάσιο της GOODYEAR που απλά η εταιρεία το έκλεισε και το πήγε αλλού.
Πιθανώς το ΚΚΕ, που την είχε οργανώσει, την θεώρησε απόλυτα επιτυχή γιατί γλιτώσαμε από μία πολυεθνική που απομυζούσε το αίμα του λαού !
Με όσα γράφω δεν θέλω να νομίσει κανείς ότι είμαι κατά όλων αυτών των μορφών αγώνα, ούτε ότι τα γράφω γιατί θέλω να υποστηρίξω τον σημερινό κυβερνητικό θίασο.
Και σε διαδηλώσεις έχω πάρει μέρος, και σε απεργίες ,και έχω κοιμηθεί σε καρέκλες φυλάγοντας την νύχτα συνδικαλιστικά γραφεία τις μέρες της απεργίας.
Απλά πιστεύω πλέον, ότι όλες αυτές οι μορφές του αγώνα πρέπει να αποτελούν το τελευταίο, μαζικό και ισχυρότερο όπλο στα χέρια του πολίτη και όχι να εκφυλίζονται σε ελάσσονα θέματα η σε άνευ νοήματος και χωρίς επιτυχία επαναλήψεις ,απλά και μόνο για να δικαιολογούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες την παρουσία τους.
Η κάθε εποχή έχει η θα πρέπει να έχει τους δικούς της τρόπους και μορφές αγώνα.
Δεν είναι δυνατόν να μένουμε ακόμα στις μορφές αγώνα που καθιέρωσαν το 8ωρο ή ακόμα και πιο πρόσφατα, στον αγώνα του Πολυτεχνείου ενάντια στη χούντα .
Χρειαζόμαστε νέους, έξυπνους, με χιούμορ και με φαντασία τρόπους διαμαρτυρίας που να συμβαδίζουν με την εποχή μας, γιατί οι παλιότεροι πιστεύω ότι εξεμέτρησαν τα προς το ζείν για καθημερινή χρήση .
Οι αγώνες της GREENPEACE αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα αγωνιστικής δράσης από λίγους ανθρώπους με τεράστια όμως διασημότητα.
Η ανάγκη για αγώνα δεν θα πάψει να υπάρχει ποτέ.
Ο άνθρωπος πάντα θα αγωνίζεται για κάτι καλύτερο από αυτό που έχει ,και όσο μεγαλύτερη συλλογικότητα έχει ο αγώνας του μαζί με την ευρύτερη ενημέρωση του κόσμου , τόσο ευκολότερα επιτυγχάνεται ο στόχος του.