ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΘΩΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Μετά την μαυρίλα που άφησε η πυρκαγιά τόσο στα δάση όσο και στην ψυχή μας δεν ήθελα πια να ασχοληθώ άλλο με τις φωτιές και όλο αυτό το μπλά μπλά που γίνεται πάντα εκ των υστέρων με πρωτεργάτες τους παντογνώστες δημοσιογράφους ειδικούς ανάλογα με την επικαιρότητα ,στις φωτιές, τα εμβόλια ή τους σεισμούς ,να αναλύουν με ύφος για το ποιος φταίει, πως κάηκαν τα σπίτια και τα δάση, τι έπρεπε να γίνει, για τους ηρωικούς πυροσβέστες, τους ανίκανους διοικούντες και όλη την σχετική φιλολογία των ημερών.
Θυμήθηκα λοιπόν ότι πρόσφατα, στις 12 Αυγούστου, διάβασα το παρακάτω, σχετικά αισιόδοξο άρθρο του ομότιμου καθηγητή της πολιτικής δικονομίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών Κώστα Μπέη.
Είναι από τα κείμενα αυτά που διαβάζοντας τα έχεις την αίσθηση ότι κάποιος άλλος έχει διαβάσει την σκέψη σου και την έχει διατυπώσει με τόση σαφήνεια και απλότητα που ποτέ ο ίδιος δεν θα μπορούσες να την συγκεκριμενοποιήσεις και να την εκφράσεις καλύτερα.
Είχα σκοπό να δημοσιεύσω το απόσπασμα από το άρθρο με τα μπλέ γράμματα στο οποίο και αναφέρομαι , αλλά μετά την έκταση που πήρε η ιστορία με τον Περικλή Κοροβέση αναδημοσιεύω ολόκληρο το άρθρο για να γίνει καλύτερα κατανοητό γιατί ο Κοροβέσης έγραψε αυτά που έγραψε.

Αυγουστιάτικη ραστώνη Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ

Μήνας διακοπών ο Αύγουστος. Όχι για όλους. Όμως για πάρα πολλές οικογένειες. Στην εξοχή απολαμβάνουμε τη χαλάρωση, που τόσο έχουμε ανάγκη για να ξαναγεμίσουν οι άδειες πια μπαταρίες μας, καθώς ξεχνάμε και ξεχνιόμαστε.
Έτσι την έπαθα κι εγώ. Φιλικό τηλεφώνημα, που με βρήκε στην εξοχή, μου επέστησε την προσοχή στο ότι το κείμενο της προηγούμενης συνεργασίας μου σε τούτη εδώ τη φιλόξενη στήλη, πριν από δύο εβδομάδες, είχε πέσει θύμα σύγχυσης: δεν ήταν ο Βίκτωρ Νέτας, αλλ' ο Γιώργος Βότσης (διαπρεπείς και ευπρεπείς -και οι δύο- δημοσιογράφοι) που είχε φέρει στη δημοσιότητα τη δυστυχώς, καθώς φαίνεται, ακριβή πληροφορία ότι, το 1989, επί οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα, το υπουργικό συμβούλιο είχε αποφασίσει να κηρύξει άγονο έναν εκκρεμή δημόσιο διεθνή διαγωνισμό για προμήθεια τηλεπικοινωνιακών εγκαταστάσεων, όμως αυτήν την κυβερνητική απόφαση, από κοινού, είχαν ανατρέψει από το παρασκήνιο οι κατονομαζόμενοι αρχηγοί των τριών τότε συνεργαζόμενων κομμάτων, αφού στο μεταξύ (οι άθλιοι!) είχαν εισπράξει πέντε δισεκατομμύρια δραχμές από την προμηθεύτρια εταιρεία για... τις ανάγκες των κομμάτων τους! Οχι! Διάψευση δεν υπήρξε από κανέναν. Η σιωπή σκεπάζει τις ακαθαρσίες, όπως οι γάτες με χώμα σκεπάζουν τις δικές τους. Ακουσα, μ' αυτήν την ευκαιρία, και άλλες παρόμοιες ιστορίες για αγρίους. Φυσικά, δίχως καμιά χαραμάδα ελπίδας, να πρόκειται τάχα για αδέσποτες και κακόβουλες φήμες.
Μελαγχόλησα, λοιπόν. Αλλ' η μελαγχολία και η αθυμία δεν ταιριάζουν στην αυγουστιάτικη εξοχή και στις χάρες της. Αυθόρμητη, η συνείδησή μου αντέδρασε. Και με πειθανάγκασε να μη χαλάσω την ωραία χαλαρή ατμόσφαιρα της εξοχής. Πολύ περισσότερο, καθώς, στην ηλικία μου, μπορώ να κάνω αξιόπιστες συγκρίσεις με το παρελθόν. Κι αυτές οι συγκρίσεις με πειθαναγκάζουν στην παραδοχή ότι ο τόπος μας (και μαζί μ' εκείνον, κι εμείς, σε σύγκριση με τα περασμένα χρόνια, δεν κατρακυλάμε στο χειρότερο. Έχουμε βιώσει χειρότερες καταστάσεις.
Θυμάμαι τις πρώτες διακοπές, που ως νέος δικηγόρος είχα αποτολμήσει με τη γυναίκα μου και το μοναδικό τότε μικρό παιδί μας, πριν από 45 χρόνια. Με το λεωφορείο είχαμε ταλαιπωρηθεί επί ατέλειωτες ώρες, ώσπου να φτάσουμε στον Βόλο. Από εκεί, αμέσως μετά, με άλλο λεωφορείο, για τον Αϊ Γιάννη, στις αιγαιοπελαγίτικες ακτές του Πηλίου. Φρίκη ταλαιπωρίας οι διαδρομές. Αλλ' αμέσως μετά, πολλές και οι χαρές, μέσα στην αυγουστιάτικη ραστώνη των διακοπών. Τώρα, ελάχιστοι είναι εκείνοι που δεν διαθέτουν δικό τους μεταφορικό μέσο. Ασφαλώς πολλοί, κατάχρεοι στις τράπεζες. Οπωσδήποτε, όμως, φαίνεται πως τα βγάζουν πέρα. Κάποιοι (και καθόλου λίγοι) διαθέτουν ακόμη και φουσκωτό για εξορμήσεις στα νησιά. Δεν είναι ευκαταφρόνητος μήτε ο αριθμός εκείνων που απολαμβάνουν τις διακοπές τους σε ιδιόκτητο εξοχικό. Δείγμα τού ότι ο τόπος πήγε στο καλύτερο. Φυσικά, αφού προηγουμένως πολλά και ωραία δάση παραδόθηκαν στις φωτιές και στη συνακόλουθη ραγδαία οικοδόμηση. Όμως, δίχως καμιά δική μου διάθεση νομιμοποίησης αυτών των επιδρομών, η αλήθεια είναι πως πολλές κατάξερες πλαγιές, μετά την οικοδόμησή τους, γέμισαν με καταπράσινους κήπους. Δεν υψώθηκε μόνο τσιμέντο. Ασφαλώς, όλ' αυτά μπορούσαν και θα έπρεπε να είχαν γίνει προγραμματισμένα. Όπως γίνεται στις προηγμένες χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Αλλ' ακόμη και άναρχα ή βάναυσα, απολαμβάνουμε την ευλογία τού ότι, πάνω από πενήντα χρόνια, βιώνουμε συνθήκες εξωτερικής ειρήνης. Συνθήκες που ούτε στα πιο τολμηρά όνειρά τους δεν θα τολμούσαν να φανταστούν οι γονείς και οι παππούδες της δικής μου γενιάς. Μ' αυτήν την παραδοχή, νιώθω κάποια συστολή, ακόμη και συναισθήματα ντροπής, όταν δυσφορώ για τα πολλά που βλέπω γύρω μου, τα παράνομα, τα ανήθικα, τα προπετή και ατιμώρητα. Νιώθω πως δεν νομιμοποιούμαι να δυσφορώ, όταν έχω εναργείς τις αναμνήσεις από τις θυσίες και τις πικρίες των γονιών μου και των δικών τους γονιών.
Σκέψεις και αυτοκριτική μέσα στη ραθυμία της αυγουστιάτικης χαλάρωσης... Συντροφιά με υψηλού επιπέδου στοχαστικά βιβλία, που προσφέρουν τεκμηριωμένες γνώσεις και ερεθίσματα για προβληματισμό και ενδοσκόπηση. Μπροστά μου, μια αγκαλιά από τον καταγάλανο ουρανό, πάνω απ' τα νερά του Σαρωνικού. Ηλιοβασιλέματα, λουσμένα σε όλες τις αποχρώσεις από τις ανταύγειες του χρυσού και του κόκκινου, καθώς ο ήλιος έχει ήδη δύσει. Αυθόρμητα έρχονται στον νου μου οι στίχοι του Σοφοκλή: «ακτίς αελίου φωτός, άσβεστον φάος»! Με τον ουρανό, νύχτα και μέρα, Απολλώνιο.
Έχω επίγνωση του ότι αυτές οι χαρές είναι παροδικά παιχνιδίσματα της αυγουστιάτικης μαγείας.
Έχω επίγνωση του ότι, σύντομα, μας περιμένουν δύσκολα προβλήματα, άγρια πάθη ευέξαπτων και αστόχαστων θορυβοποιών.
Έχω επίγνωση του ότι σπάνια ο τόπος μας έχει την ευλογία φρόνιμων, δραστικών και αδιάφθορων ηγετών.
Έχω την αναπόδεικτη αίσθηση ότι ο τόπος υποφέρει πολύ περισσότερο από τα λόγια τα μεγάλα και τ' απατηλά, παρά από τα καθόλου ευκαταφρόνητα προβλήματά του. Τι να κάνουμε; «Έλληνες αεί παίδες», διηγείται ο Πλάτων πως είχαν πει οι ιερείς της Αιγύπτου στον Σόλωνα. Αυτό είναι το δικό μας γονιδίωμα. Ευέξαπτο, άτσαλο και αρπακτικό. Σταθερά καταστροφικό. Άκουσα στην εξοχή, κατάπληκτος, τη θριαμβευτική κραυγή από τετράχρονο παιδάκι: «το σκότωσα το μυρμηγκάκι!». Ίσως αργότερα να ηδονίζεται εξίσου, καθώς θ' ασχημονεί, μουντζουρώνοντας τα κατάλευκα μάρμαρα της Ακαδημίας Αθηνών -μοναδικού κάλλους ιερό ναό του πνεύματος- καθώς και τις προτομές των μεγάλων του λόγου και της τέχνης, της δικής μας εποχής, στον κήπο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων.
Κρύος ιδρώτας με περιέλουσε, όταν άκουσα φίλο να βγάζει τον καημό της καρδιάς του για την ακυβερνησία του τόπου μας, και ιδίως για την απρόσφορη επικάλυψη της εκτεταμένης διάλυσης με ψιμύθια απατηλής νομιμοφάνειας. «Δυστυχώς», μας είπε, «ανήκουμε ήδη στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Και έτσι δεν υπάρχει περιθώριο για πραξικοπηματική ανατροπή...».
Έτσι γινόταν άλλοτε! Το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '20, σχεδόν όλη η δεκαετία του '30. Η Κατοχή και οι εμφύλιοι πόλεμοι, όλο το '40. Η κατ' επίφαση κοινοβουλευτική περίοδος των Ανακτόρων του '50 και του '60, οι δύο χούντες και η τελική εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.
Μόλις τριάντα πέντε χρόνια αριθμεί η ομαλή ροή του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, με την αναξιοπιστία και τη διαφθορά των ανθρώπων που το στελεχώνουν.
Θυμάμαι τον καθηγητή μας των Αρχαίων Ελληνικών, που επανειλημμένα μας τόνιζε στο Γυμνάσιο: «προτιμοτέρα πλάνη ειρηνεύουσα, παρά αλήθεια αιμάσσουσα!».
Να το θυμόμαστε, όταν θα επιστρέψουμε από τις εξοχές και τη ραστώνη του Αυγούστου!

Η ιστοσελίδα του :www.kostasbeys.gr