Β' ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΚΟΜΑ ΠΙΝΕΛΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΑ

Δεν έχω σκοπό να σας γράψω για τις μεγάλες πόλεις της Σκανδιναβίας όπως η Στοκχόλμη, η Ουψάλα, το Ελσίνκι, το Όσλο ή την Κοπεγχάγη που μπορεί κανείς εύκολα να βρει όποιος ενδιαφέρεται σχετικές πληροφορίες στο ιντερνέτ.

Θα προτιμήσω να σας γράψω για μερικά λιγότερο γνωστά μέρη που όμως μου άρεσαν ιδιαίτερα και τα περισσότερα μου ήταν και τελείως άγνωστα προηγουμένως.

Ένα από αυτά είναι το χωριό Sigtuna στις όχθες της λίμνης Mälaren,που είναι ένα πολύ γραφικό και ιστορικό χωριό με πάνω από 1000 χρόνια προϊστορία, που διαθέτει και τον πιο αρχαίο δρόμο της Σουηδίας με παλιά ξύλινα σπίτια, σήμερα τουριστικά καταστήματα.

Εδώ είδα και ένα παλιό, όμορφο τηλεφωνικό θάλαμο.

Το Ροβανιέμι, που πολλοί Νεοέλληνες το κατακλύζουν τα Χριστούγεννα, είναι ένα ασήμαντο μέρος που επειδή από εκεί περνάει ο αρκτικός κύκλος σκέφτηκαν για τουριστικούς λόγους να το βαπτίσουν ως το χωριό του Αη Βασίλη.

Ευτυχώς που αυτός είναι ακούραστος ώστε οι τουρίστες όλο τον χρόνο να μπορούν να τον βρίσκουν εκεί και με μερικά ευρώ να μπορούν να φωτογραφηθούν μαζί του!

Μπορεί οι άγιοι να μην χρειάζονται φοβέρα αλλά ευρώ όλοι τα χρειάζονται!

Το Βόρειο Ακρωτήριο που συγκεντρώνει πλήθος κόσμου για να δουν τον ήλιο του Μεσονυκτίου είναι από μόνο του ένα εντυπωσιακό τοπίο τούνδρας στην άκρη της νήσου Mαγκερέϋ (Magerøya). Σε αυτή περνάς με μια σήραγγα 6870 μέτρων που φτάνει σε μερικά σημεία τα 212 μέτρα από το επίπεδο της θάλασσας και είναι από τα πιο επιμήκη και βαθιά υποθαλάσσια τούνελ.

Από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη της Νορβηγίας είναι και η περιοχή με τις 5000 βραχογραφίες της Άλτα ηλικίας από το 4600 π.Χ. Οι βραχογραφίες ανακαλύφτηκαν το 1972 και σε όσες είναι επισκέψιμες στο υπαίθριο μουσείο της Αλτα για να γίνονται ορατές τις έχουν βάψει με κόκκινο χρώμα. Απεικονίζουν σκηνές από κυνήγι,ζώα, βάρκες, ψάρεμα και εικόνες από την καθημερινή ζωή και πιθανώς να έχουν και θρησκευτικούς συμβολισμούς.

Στην περιοχή αυτή ,όπως και στις βόρειες περιοχές της Σκανδιναβίας αλλά και στην Ρωσία, οι γηγενείς κάτοικοι είναι οι Σάμι ή οι Λάπωνες ,όπως είναι γνωστοί σε μας, με δική τους γλώσσα και πολιτισμό. Για χρόνια η Σουηδία, η Νορβηγία και η Φιλανδία προσπάθησαν να τους ενσωματώσουν στα κράτη τους με καταπίεση εξαλείφοντας τον πολιτισμό τους. Τελικά όμως το 1989 εξελέγη το πρώτο εθνικό κοινοβούλιο των Σάμι στην Νορβηγία, και τώρα πλέον έχουν ραδιοφωνικό σταθμό και εκπομπές στην γλώσσα τους στις εθνικές τηλεοράσεις ,εθνικό ύμνο και σημαία.

Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η επίσκεψη στο αντίστοιχο μουσείο αλλά και σε χαρακτηριστικό οικισμό των Σάμι που φορούν τις εθνικές τους ενδυμασίες με τις κυκλικές τους σκηνές με τρύπα στο κέντρο για να φεύγει ο καπνός της εστίας.

Η πρωτεύουσα του νορβηγικού βορρά, το Τρόμσο είναι μια αδιάφορη πόλη και ευτυχώς εκεί ήταν και η μοναδική μέρα που κινηθήκαμε υπό βροχή.

Στο μουσείο της πόλης είδα και ένα ξύλινο εσταυρωμένο με γνήσια μπυροκοιλιά !

Φεύγοντας αεροπορικώς από τον βορρά για την κεντρική Νορβηγία βρεθήκαμε στην 3η μεγαλύτερη πόλη της χώρας, και πρώτη πρωτεύουσα της στο παρελθόν, στο πολύ γραφικό και ιστορικό Τροντχάιμ που σαν φίδι ο ποταμός Νιτέλβα ελίσσεται μέσα στην πόλη πριν να εκβάλλει στην θάλασσα.

Ο καθεδρικός ναός Νίνταρος, που ήταν ο τόπος στέψης των Νορβηγών βασιλέων στα χρόνια των Βίκινγκς, είναι ένα μοναδικό γοτθικό συγκρότημα.

Κατηφορίζοντας από την περίφημη Λεωφόρο του Ατλαντικού περνάμε από ένα πλήθος από φιόρντ σε ένα καταπληκτικό τοπίο με ποτάμια, δέντρα, χαράδρες και πανύψηλους καταρράκτες και φτάνουμε τελικά στο Όλεσουντ που γράφεται όμως Ålesund, μια μοναδικής ομορφιάς πόλη με κτισμένα κτήρια σκέτα κομψοτεχνήματα.

Μέχρις εδώ η συνήθης κατασκευή των σπιτιών που βλέπαμε ήταν από ξύλο. Έτσι ήταν και το Όλεσουντ μέχρι το 1904 όταν μια φοβερή πυρκαγιά το κατέστρεψε και άφησε 10000 άτομα άστεγα ευτυχώς με μόνο ένα θύμα. Έτσι η ανοικοδόμηση του έγινε πλέον με κανονικό κτίσιμο και με την Ευρωπαϊκή αισθητική της εποχής που ήταν το Αρτ Νουβό.

Το 2007 οι Νορβηγοί την ψήφισαν σαν την ωραιότερη πόλη της χώρας τους.

Στην συνέχεια μας περίμενε ένα φιόρντ που έχει χαρακτηριστεί από την Ουνέσκο σαν μνημείο της πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας το Γκεϊράνκερ.

Είχαμε την τύχη να το διαπλεύσουμε την μία μέρα με σύννεφα, που πολλές φορές ήταν χαμηλά ανάμεσα στις απόκρημνες ακτές του φιόρντ, και την επομένη φεύγοντας από εκεί με λιακάδα σε όλη του την ομορφιά. Από τις απόκρημνες ακτές του φιορντ σε πολλά σημεία έτρεχαν καταρράκτες με πιο εντυπωσιακούς από αυτούς, μια ομάδα που την ονομάζουν οι 7 αδελφές που η παράδοση θέλει να τις έχει ζητήσει σε γάμο με την σειρά ένας καταρράκτης ακριβώς απέναντι. Όμως τον απέρριψαν και οι 7, οπότε και αυτός καθώς τρέχει σχηματίζει στο κάτω μέρος του το σχήμα μιας μπουκάλας!

Σε αυτό το φιόρντ, όπως και στα περισσότερα λόγω του βάθους που έχουν ,μπορούν να μπουν και τεραστίου μεγέθους κρουαζιερόπλοια από τον Ατλαντικό.

Από το Hellesylt που μας άφησε το πλοίο μετά από λίγα χιλιόμετρα οδικής διαδρομής βρισκόμαστε σε ένα άλλο καταπληκτικό τοπίο που είναι ο παγετώνας Jostedalsbreen ,ο μεγαλύτερος της Ευρώπης, και ο οποίος έχει έκταση 487 τετρ.χιλιομ. Μετά από μια άνοδο με ηλεκτρικά αυτοκινητάκια και μια μικρή πεζοπορία, δίπλα σε ένα ποτάμι που θύμιζε έντονα το απαράμιλλο τοπίο των πηγών του Αχέροντα, βρεθήκαμε να χαζεύουμε μια από τις άκρες του παγετώνα που έχει μήκος 60 χιλιομ. Ταμπέλες έδειχναν την τμηματική υποχώρηση της άκρης του παγετώνα τα τελευταία 100 χρόνια.

Κατεβαίνοντας νότια συναντάμε το πιο μεγαλύτερο φιόρντ του κόσμου το Σόγκνεφιόρντεν όπου και διανυκτερεύσαμε στις ακτές του σε ένα γραφικό χωριουδάκι το Leikanger. Από εκεί την άλλη μέρα με ένα φέρυ εισχωρήσαμε στο νότιο τμήμα αυτού του εξίσου θεαματικού φιόρντ στην διαδρομή μεταξύ Kaupanger και Gudvangen οπότε από εκεί βρεθήκαμε πλέον οδικώς στην δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νορβηγίας ,το πανέμορφο Μπέργκεν.

Από τα τέλη του 13ου αιώνα, το Μπέργκεν που βρίσκεται στις ακτή του Ατλαντικού , έγινε μια από τις σημαντικότερες εμπορικές πόλεις της Χανσεατικής Ένωσης, της οποίας Σάξονες έμποροι διέμεναν σε ξεχωριστή συνοικία της πόλης και απολάμβαναν αποκλειστικά προνόμια στο εμπόριο με τους ψαράδες του Βορρά, οι οποίοι κάθε καλοκαίρι κατέφταναν στο λιμάνι της πόλης.

Στις μέρες μας, η παλιά προκυμαία του Μπέργκεν, το Μπρύγκεν, με τα ξύλινα σπίτια του, αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.