ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ 4 ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑ,1 ΜΠΑΛΕΤΟ ΚΑΙ 1 ΡΟΚ ΟΠΕΡΑ.

 Η φετινή χρονιά είναι πλούσια σε αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις.

 Ήδη σας έχω μιλήσει για 3 από αυτές στο ποστ μου 3 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Έκτοτε είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω ακόμα μερικές και όσο μπορώ πιο συνοπτικά θα γράψω δύο λόγια και γι΄ αυτές.

Η πρώτη ήταν η επανάληψη μετά από 13 χρόνια της μεγάλης επιτυχίας του Γ. Μιχαλακόπουλου  Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρήν στο θέατρο ΑΝΕΣΙΣ (ο μισός παλιός κινηματογράφος των Αμπελοκήπων)

Ανέβηκε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη και από τότε έχει παρουσιαστεί σε σαράντα χώρες, με παραπάνω από τετρακόσια θεατρικά ανεβάσματα , έχει μεταφραστεί σε είκοσι δύο γλώσσες του έχει δε απονεμηθεί το βραβείο KulturPreis Europa αλλά και άλλα βραβεία σε πολλές χώρες.

Η τρυφερή δραματική κωμωδία του Τζεφ Μπάρον, σε  ρέουσα μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ, έχει ως θέμα την  σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ ενός ιδιόρρυθμου μονόχνοτου γέρου και ενός νεαρού άνδρα που είναι υποχρεωμένος από μια δικαστική απόφαση να του προσφέρει τις υπηρεσίες του. Η επαφή των τελείως διαφορετικών τόσο σε ηλικία όσο και νοοτροπία ατόμων φέρνει στο φως όλες τις προκαταλήψεις που έχουν οι άνθρωποι και που τελικά καθορίζουν και την ζωή τους.

Ο Μιχαλακόπουλος θεωρείς ότι είναι πλασμένος για αυτόν τον ρόλο αλλά αυτός που ήταν για μένα αποκάλυψη ήταν ο Τάσος  Ιορδανίδης στον ρόλο του νεαρού.

Δεν ξέρω πως είχε ανταποκριθεί στον ίδιο ρόλο πριν 13 χρόνια ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης στον ρόλο του νεαρού, αλλά ο Ιορδανίδης, που δεν τον είχα ξαναδεί και δεν τον γνώριζα μέχρι τότε, ήταν άψογος.

 Ένα άλλο βραβευμένο έργο στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου το 2010 είναι το έργο του D.C. Jackson Η ρομαντική μου ιστορία στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Η σύγχρονη αυτή ερωτική κωμωδία διαπραγματεύεται τις ερωτικές σχέσεις ενός ζευγαριού αρχικά από την μεριά του άνδρα και στην συνέχεια από την μεριά της γυναίκας αποδεικνύοντας πως το κάθε φύλο έχει μια τελείως διαφορετική αντίληψη στην  αντιμετώπιση του άλλου φύλου.

Οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης  ο Μάκης Παπαδημητρίου ( ο αδελφός του Χαραλαμπόπουλου στο τηλεοπτικό Με λένε Βαγγέλη), η Κατερίνα Λυπηρίδου και η Σύρμω Κεκέ, εναλλάσσονται με ταχύτητα στους 21 ρόλους του έργου, σε ένα τελείως απλό αλλά λειτουργικό σκηνικό με μαξιλάρια(!) σε μια παράσταση με συνεχή ρυθμό που δεν τον διακόπτει κανένα διάλλειμα.

Πετυχαίνουν έτσι να μας δώσουν με χιουμοριστικό τρόπο την δυσλειτουργική   προσέγγιση των ανθρώπων που ζούν στο ασφυκτικό περιβάλλον μιας  πόλης και η  δουλειά τους αποτελεί το περιορισμένο  μέρος γνωριμίας μεταξύ τους ενώ οι σχέσεις που είχαν στο παρελθόν τους καθορίζει φαντασιακά και το παρόν τους.

 Μια από τις πιο σημαντικές παραστάσεις της χρονιάς είναι  Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων του Μπέρτολτ Μπρέχτ στο θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ.

Το διαχρονικό αυτό έργο, ιδιαίτερα επίκαιρο στην  εποχή της οικονομικής κρίσεως  που ζούμε,  είναι μια σαφής καταγγελία της καπιταλιστικής οικονομίας και των κρίσεων που δημιουργεί αυτή, ενώ ταυτόχρονα τονίζει την  αδιέξοδη και αναγκαστική εξάρτηση των εργαζομένων από αυτή, καθώς αποτελούν έρμαια στα συμφέροντα των κεφαλαιούχων.

Το νεανικό αυτό έργο του Μπρεχτ άρχισε να γράφεται  από το 1929 την εποχή της δημοκρατίας της Βαϊμάρης και της εξαθλίωσης της Γερμανίας, αλλά και του μεγάλου οικονομικού κραχ στην Αμερική, στα σφαγεία της οποίας και τοποθετεί την υπόθεση.

Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά 3 χρόνια μετά τον θάνατο του, το 1959, και έτσι ο ίδιος δεν το είδε ποτέ επί σκηνής.

Για την εποχή που γράφτηκε, ήταν τελείως επαναστατικό καθώς δίνει μια σαφή εικόνα της δημιουργίας των οικονομικών κρίσεων στο καπιταλισμό αλλά αντίστοιχα και την ικανότητα  επιβίωσης του, αφήνοντας διακριτικά να διαφανεί  πως η ελπίδα είναι ο κομουνισμός που αποτελούσε τότε βάσιμη ελπίδα για τον κόσμο.

 Βέβαια σήμερα, πιστεύω πως όλος αυτός ο προβληματισμός για τον καπιταλισμό  έχει εκτεταμένα  αναλυθεί και είναι πλέον ευρύτερα αποδεκτός .

Το έργο είναι μεγάλο και πολυπρόσωπο και όπως είδα στο πρόγραμμα, που το έχει ολόκληρο, έχουν γίνει μερικές περικοπές διαλόγων και προσώπων ώστε η διάρκεια του να είναι λίγο μικρότερη από 3 ώρες.

Η εντυπωσιακή παράσταση που έστησε ο Μαστοράκης με τα βαμμένα πρόσωπα των ηθοποιών, τους φωτισμούς και το στυλιζαρισμένο παίξιμο, έχει σαφή εξπρεσιονιστική αισθητική, που ήταν κυριαρχούσα στο μεσοπόλεμο, ξεφεύγοντας βέβαια  από το "επικό θέατρο" που ήταν η θεατρική άποψη του Μπρεχτ.

Και οι 16 ηθοποιοί στους δεύτερους ρόλους ήσαν πειστικοί με την ερμηνεία τους, αν και συμφωνώ με την Λ. Αρκουμανέα που στην κριτική της για το έργο στο ΒΗΜΑ γράφει ότι οι φτωχοί θυμίζουν τα ζόμπι στην ταινία του Ρομέρο Η νύχτα των ζωντανών νεκρών. Από όλους ξεχωρίζει ο Μιχάλης Οικονόμου που είναι το τσιράκι του Μάουλερ και το εκτελεστικό του όργανο.

Η Βίκυ Βολιώτη αρκετά άχρωμη στο πρώτο μέρος, κατάφερε στο δεύτερο προς το τέλος να μας δώσει μια συνταρακτική ερμηνεία.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης έδωσε ένα εντυπωσιακά παμπόνηρο  Μάουλερ καθισμένος σε μια υπερυψωμένη πολυθρόνα, θυμίζοντας εικόνα από τις εξπρεσιονιστικές ταινίες του βωβού γερμανικού κινηματογράφου.

Τελικά θέλω να τονίσω πως η παράσταση αυτή πρόκειται να προκαλέσει αρκετές συζητήσεις σε όσους ενδιαφέρονται για το θέατρο δημιουργώντας από τις πιο θετικές εντυπώσεις μέχρι τις πιο αρνητικές.

Για τον λόγο αυτό αξίζει τον κόπο να την δει κανείς.

 Τέλος η πιο πρόσφατη παράσταση, είναι το έργο ενός άλλου σπουδαίου θεατρανθρώπου, βραβευμένου με Νόμπελ, του Ντάριο Φο,το  Mistero Buffo στο Θησείον, Ένα Θέατρο Για Τις Τέχνες.

Τα αστεία Μυστήρια, όπως θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε τον τίτλο δεν είναι τίποτα άλλο από τα καθολικά μεσαιωνικά λειτουργικά δράματα ή Μυστήρια όπως τα έλεγαν,  που παίζονταν στον δρόμο και έξω από τις εκκλησίες με θρησκευτικά θέματα με κωμικοτραγικό τρόπο σαν σκετσάκια γελωτοποιών διανθισμένα με κοινωνικοπολιτικά σχόλια και σάτιρα κάθε εξουσίας.

Ο Ντάριο Φο τα ανέσυρε από την λήθη και τα μελέτησε, τους έδωσε μια σύγχρονη μορφή και το 1969 άρχισε να τα παρουσιάζει ο ίδιος σε εργοστάσια, τόπους εργασίας κτλ  χωρίς καμία θεατρική υποδομή.

Το μεταφρασμένο σε 30 διαφορετικές γλώσσες έργο του Φο, παρουσιάζει ακριβώς με αυτόν τον τρόπο η θεατρική ομάδα Επτάρχεια του  σκηνοθέτη  Θ. Μοσχόπουλου.

Σε αυτή την πρωτότυπη και ξεχωριστή παράσταση οι ηθοποιοί είναι αντιμέτωποι με τους θεατές χωρίς την βοήθεια σκηνικών, ενδυμασίας και μουσικής οπότε μόνο με την πηγαία θεατρική τους τέχνη πρέπει να κατακτήσουν τον θεατή.

Στο έργο  παίζουν οι Άν. Καλαϊτζίδου, Άν. Μάσχα, Κ. Μπερικόπουλος, Αργ. Ξάφης, Θ. Τοκάκης και  Γ. Χρυσοστόμου και αυτό το πέτυχαν πλήρως, γιατί είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο.

Εκτός όμως από τις θεατρικές παραστάσεις παρακολούθησα και μια ανεπανάληπτη και μοναδική παράσταση στο Μέγαρο, με το Μπαλέτο Μπορίς Άιφμαν της Αγίας Πετρούπολης με θέμα την ζωή του γλύπτη Ροντέν σε  μουσική Ραβέλ, Σεν Σανς και  Μασνέ.

Χωρίς να έχω καμία ιδιαίτερη παιδεία στο μπαλέτο, λόγω των ελάχιστων σχετικών παραστάσεων που έχω δει,   μπορώ να πω πως  ο Άιφμαν χρησιμοποιεί τα σώματα των χορευτών για να χορογραφήσει την σχέση του Ροντέν με την Καμίγ Κλοντέλ, όπως ο γλύπτης  θα χρησιμοποιούσε τα υλικά του στο έργο του.

Μετά από αυτή την εξαιρετική παράσταση, που ενθουσίασε όλο το κοινό που την παρακολούθησε, με φυσικό επακόλουθο το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος,   διαπίστωσα ότι δυστυχώς δεν είχα προσέξει ότι το Μπαλέτο του Μπόρις Άιφμαν είχε έρθει άλλες δύο φορές στο Μέγαρο. Την τέταρτη πάντως θα είμαι πάλι εκεί!

 Μια παράσταση που θα αρχίσει τον Μάρτιο στο Παλλάς, είναι και η ροκ όπερα του Νίκου Καρβέλλα Δαίμονες με την Άννα Βίσση  σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.

Δεν είμαι θαυμαστής ούτε του Νίκου Καρβέλλα, ούτε της Βίσση ούτε μπορώ να μιλήσω για μια παράσταση που δεν ξέρω πως θα είναι.

Αυτό που μπορώ να πω όμως είναι πως το ίδιο έργο  το είδα πριν 22 χρόνια στο Αττικόν έχοντας ξεπεράσει τις προκαταλήψεις μου τόσο για τον Καρβέλλα όσο και για την Βίσση. Απλά τότε βασίστηκα σε μια διθυραμβική κριτική που είχα διαβάσει, αλλά δεν θυμάμαι πλέον ποιανού ήταν.

Η παράσταση αυτή  πράγματι ήταν εξαιρετική, πέρα από ότι είχαμε δει έως τότε  στην Ελλάδα και κατά την γνώμη μου, κάλλιστα θα μπορούσε να σταθεί ακόμα και στο Μπροντγουέη αν την συγκρίνω με το Φάντασμα της Όπερας που έχω δει εκεί.