ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΤΑΣΕΙΣ ΖΩΗΣ

Εδώ και πολλά χρόνια μου έχει μείνει αναπάντητο ένα ερώτημα,ποια είναι η σωστή επιλογή σε μια καθοριστική στιγμή όταν τίθενται σε αντιπαράθεση δύο εκ διαμέτρου αντίθετες στάσεις ζωής.

Για να γίνει κατανοητό το δίλημμα, ας υποθέσουμε πως σε μια εργασία υπάρχουν αρκετοί μαθητευόμενοι και στην συνέχεια, μετά το τέλος της μαθητείας τους, υπάρχουν 3 βαθμίδες εξέλιξης (Α,Β,Γ), με καθορισμένες αριθμητικά σε κάθε βαθμίδα θέσεις μέχρι την κορυφή της  πυραμίδας της ιεραρχίας.

Η παραμονή σε κάθε βαθμίδα έχει συγκεκριμένο χρόνο υπηρεσίας ο οποίος δεν ανανεούται, για να υπάρχει και μια συνεχής εξέλιξη εκ των κάτω.
 Η εξέλιξη προς τα επάνω προϋποθέτει βέβαια ότι θα υπάρχει κάποια κενή θέση για να την καταλάβει κανείς και αν δεν υπάρχει, αυτός που συμπλήρωσε τον χρόνο στην θέση του, αποχωρεί.

Νέος ο Δάμων διορίζεται ως μαθητευόμενος   και μεταξύ των εκπαιδευτών του έχει τον Φιντία άνθρωπο  ικανό, φιλότιμο και εργατικό, που εκπαιδεύει  σωστά τους μαθητευομένους, λίγο μεγαλύτερο στην ηλικία από αυτόν  και ο οποίος κατέχει ήδη θέση στην βαθμίδα Α.

Προς το τέλος της μαθητείας του Δάμωνα, επειδή  έχει διακριθεί έναντι των άλλων,λόγω αυξημένων αναγκών, του έχουν ανατεθεί καθήκοντα της βαθμίδος Α, ενώ αντίστοιχα ο Φιντίας λόγω του ότι υπάρχουν ανάλογες ανάγκες στην  αντίστοιχη θέση, από καιρό εκτελεί με υπευθυνότητα και επιτυχία καθήκοντα της βαθμίδος Β.

Η σχέση μεταξύ τους είναι πολύ καλή αλλά έχουν μια σημαντική διαφορά στον χαρακτήρα.

Ο Δάμων, εκτός του ότι έχει ξεχωρίσει από τους άλλους, χαίρει και της εκτίμησης των συναδέλφων του, με αποτέλεσμα να τον εκλέξουν και ως συνδικαλιστικό τους εκπρόσωπο. Δεν διστάζει να  μιλάει ελεύθερα και να λέει την γνώμη του καυτηριάζοντας συχνά τα στραβά που βλέπει στην εργασία του, διεκδικώντας ταυτόχρονα και τα κεκτημένα δικαιώματα των συναδέλφων του,γεγονός που δεν είναι ιδιαίτερα αρεστό στους ανώτερους του.

Ο Φιντίας αντίθετα είναι από τα άτομα που κρατούν μέσα τους τις σκέψεις τους και δεν εκφέρουν  ποτέ άποψη για το χώρο που δουλεύουν και για όσα στραβά  γίνονται εκεί.

Η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων θα ήταν να καταλάβουν και επισήμως και οι 2 τις αντίστοιχες θέσεις  μόλις υπάρξει κενό, καθήκοντα των οποίων από καιρό τους έχουν ανατεθεί.

Όμως η αναμενόμενη εξέλιξη ανατρέπεται από το γεγονός ότι αλλάζει ο διευθυντής ,καταργεί τους υπάρχοντες κανόνες εξέλιξης και τοποθετεί σε όσες θέσεις κενούνται, άτομα που έχει φέρει μαζί του από την προηγούμενη εργασία του.

Ο Φιντίας  προβλέποντας πως η προαγωγή του στην βαθμίδα Β με το νέο καθεστώς καθίσταται προβληματική, προσπαθεί να προσεγγίσει τον νέο διευθυντή μη χάνοντας ευκαιρία που να μην εκφράσει τον θαυμασμό του γι΄αυτόν και για όσα κάνει και να τον κολακεύει συστηματικά , ενώ είναι σε όλους γνωστό πως ο Φιντίας  είναι σαφώς καλύτερος και ικανότερος από αυτόν.

Έτσι λοιπόν φτάνουμε στην καθοριστική στιγμή που λήγει ο χρόνος υπηρεσίας  του Φιντία  στην θέση της βαθμίδας Α που κατέχει, ενώ βέβαια από καιρό εκτελεί όπως είπαμε καθήκοντα βαθμίδος Β, αλλά με την κατάληψη των κενών θέσεων από τα νέα άτομα του νέου διευθυντού δεν υφίσταται πλέον κενή θέση σε αυτή την βαθμίδα .

Ταυτόχρονα ο Δάμων, που έχει τελειώσει η μαθητεία του, ήδη κατέχει πάνω από ένα χρόνο με προσωρινή  συμβάση θέση  στην βαθμίδα Α.

Η κενή αυτή θέση  τελικά προορίζεται  για κανονική κατάληψη και ο Δάμων με μεγάλη του έκπληξη ακούει τον Φιντία να του λέει  ότι θα την διεκδικήσει και αυτός, γιατί θέλει να παραμείνει σε αυτή την εργασία  αποδεχόμενος ουσιαστικά μια υποτιμητική κατάσταση με την καθήλωση του στην ίδια θέση.
 Δηλαδή να γίνει, με την ευρεία έννοια, από δήμαρχος κλητήρας έχοντας από πάνω του νεότερους και σαφώς χειρότερους από αυτόν στην βαθμίδα Β από αυτούς που έφερε μαζί του ο διευθυντής !

Στην συνέχεια ο μεν Δάμων  παραιτήθηκε από την διεκδίκηση της θέσης και αποχώρησε, έχοντας διαπιστώσει ότι δεν ήταν αρεστός και στον νέο διευθυντή λόγω της ανεξαρτησίας της γνώμης του, ενώ ο  Φιντίας με την διαμετρικα αντίθετη στάση του  παρέμεινε σε αυτήν και εξελίχτηκε μέχρι τις ανώτατες βαθμίδες.

Αξιόλογοι και οι δύο, πέτυχαν  τελικά  σε διαφορετικούς τομείς της εργασίας  τους βοηθώντας και διδάσκοντας τους νεότερους συναδέλφους τους κρατώντας ο καθένας τους το ίδια στάση στην ζωή.

Ο Δάμων θεωρώντας σαν πρωταρχικό του δικαίωμα να λέει την γνώμη του ελεύθερα και να μην αποδέχεται συμβιβασμούς, άσχετα αν αυτό δεν είναι πάντα αρεστό σε πολλούς, ερχόμενος αναγκαστικά και σε ρήξεις γι΄αυτό  με έχοντες και κατέχοντες.

Είναι δε εντυπωσιακό πως τελικά και άτομα που ήρθαν σε ρήξεις μαζί του στο παρελθόν,αναγκάστηκαν να τον αποδεχτούν μετά την εξέλιξη του και να συνεργαστούν μαζί του.

Ο δε Φιντίας  θεωρώντας πως το σύστημα αντί να το αντιμάχεσαι στα ίσια είναι καλύτερα να το πολεμάς όντας  μέσα σε αυτό ,  έστω και αν αυτό σου στοιχίζει μερικές φορές στην προσωπική σου αξιοπρέπεια, καταλαμβάνοντας τελικά μια θέση από την οποία θα είσαι χρήσιμος στην κοινωνία.

Σημασία είχε για αυτόν  ο τελικός στόχος που έχεις βάλει στην ζωή σου και οι επί μέρους υποχωρήσεις που θα αναγκαστείς να κάνεις μέχρι να φτάσεις σε αυτόν και οι πιθανοί εξευτελισμοί που θα υποστείς ,προέρχονται από ανάξια άτομα και δεν θα επηρεάσουν τον δικό σου ηθικό κώδικα ο οποίος παραμένει αλώβητος.

 Έχοντας μεγαλώσει ακόμα δεν έχω καταλήξει ποια από τις δύο στάσεις ζωής είναι προτιμότερη  άσχετα αν ακολούθησα την μία από αυτές και δεν έχω μετανιώσει.