ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΕΝΑ ΠΛΑΣΤΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΟ.

Σε πρόσφατο ταξίδι μου είχα μια έντονη διαλογική συζήτηση  με ένα συνταξιδιώτη μου, όταν αυτός εξαπέλυσε  ένα δριμύ  φιλιππικό εναντίον του Νίκου Δήμου,  για το γνωστό του άρθρο Πότε θα διδαχθούν τα παιδιά την αλήθεια για το 21; για το οποίο έχω γράψει σχετικά στο ποστ μου ΤΟ 1821, Ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ, ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Από την συζήτηση ήταν εμφανές  πως τα στερεότυπα που έχουν διδαχθεί στην  σχολική  τους ιστορία πολλοί συμπατριώτες μας , τους έχουν δημιουργήσει την ακλόνητη πεποίθηση πως αυτή είναι η μόνη και πραγματική αλήθεια.

Ένα εδραιομένο επίσης στερεότυπο, που πολλοί το δέχονται ανεξέλεγκτα ως αλήθεια  και το οποίο  δεν έχει βεβαίως απολύτως καμιά σχέση με την πραγματικότητα, είναι και ο λεγόμενος ελληνοχριστιανικός πολιτισμός.

Το ιδεολόγημα αυτό που δημιουργήθηκε το 1852 από τον Επτανήσιο λόγιο  Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο, είχε σαν σκοπό να εδραιώσει, την κατ΄αυτόν, συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού από την κλασσική αρχαιότητα στο Βυζάντιο και από αυτό, μετά την απελευθέρωση, στην νεότερη Ελλάδα.

Βεβαίως η Εκκλησία ασμένως το αποδέχτηκε γιατί έτσι πετύχαινε να εξαλείψει όλα τα αίσχη που είχαν γίνει μετά την επικράτηση της χριστιανικής θρησκείας κατά των Ελλήνων και του Αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, με τους διωγμούς και τις καταστροφές των αρχαίων ναών και τις δολοφονίες όσων δεν προσχωρούσαν στην νέα θρησκεία.{“Να κλείσουν όλοι οι ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης. Αν κάποιος με οποιαδήποτε δύναμη παραβεί (αυτόν τον νόμο) θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό“.  (Ιουστινιάνειος Κώδικας 1.11 : αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Α’ προς Ταύρο. Έπαρχον του Πραιτωρίου, Δεκέμβριος 534 μ.Χ.) }
Αλλά ας δούμε λοιπόν γιατί όχι μόνο δεν υπάρχει καμία σύνδεση του Ελληνικού πολιτισμού της αρχαιότητας με τον Χριστιανικό, αλλά έχουν και την εκ διαμέτρου αντίθετη αντίληψη για την ζωή του ανθρώπου όπως και για την  θεότητα.

Στην Ελλάδα της κλασσικής αρχαιότητας οι άνθρωποι συζητούσαν και φιλοσοφούσαν για τα πάντα, απολάμβαναν σε γλέντια το φαγητό και το κρασί ,η σεξουαλική τους ζωή δεν είχε ταμπού, ο έρωτας και η  ηδονή έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην ζωή τους, την οποία απολάμβαναν  όσο ζούσαν και δεν περίμεναν να την απολαύσουν μετά θάνατο.

Αντίστοιχα οι θεοί τους είχαν όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, με όλα τα προτερήματα όσο και τα ελαττώματα και έτσι ερωτεύονταν, γλεντούσαν, γινόντουσαν μοιχοί, έκαναν εγκλήματα ζήλειας, ήσαν εκδικητικοί κτλ.

Αντίθετα στην χριστιανική θρησκεία ο άνθρωπος υπομένει τα πάντα σε αυτή την ζωή, που είναι εφήμερη, θεωρεί την ηδονή αμαρτία και παραμένει ανέραστος  για να απολαύσει τα πάντα στην επουράνιο που είναι αιώνια.

Νηστεύει, και η σεξουαλική του ζωή είναι ανεκτή μόνο εντός γάμου και εκεί όχι για την απόλαυση του αλλά για την αναπαραγωγή του είδους.
Το ιδανικό κατά τον Απόστολο Παύλο είναι στην προς Κορινθίους Α Επιστολή του ,ο άνδρας να μην συνάπτει σχέσεις με γυναίκα ! :(καλόν ανθρώπω γυναικός μη άπτεσθαι)

Εξιδανικεύεται έτσι ο μοναχισμός, ο αναχωρητισμός και η αγαμία.

Στον χριστιανισμό ο θεός είναι ανέραστος , η Παναγία αειπάρθενος, η σύλληψη του Χριστού άμωμος.

Οι χριστιανοί δεν διανοούνται και δεν επιτρέπουν  ούτε καν και την στιγμιαία αδυναμία στον Χριστό, όπως εκφράστηκε στον Τελευταίο Πειρασμό του Καζαντζάκη, να  αγαπήσει δηλαδή μια γυναίκα και να αποκτήσει οικογένεια και έτσι η εκκλησία έφτασε κοντά στον αφορισμό του συγγραφέα, ενώ  οι πιστοί επιτέθηκαν αργότερα και κατά  των κινηματογράφων όταν έπαιζαν  την ομώνυμη ταινία.

Αντίθετα στον αρχαίο ελληνικό κόσμο το σέξ κυριαρχεί σε κάθε έκφανση του γιατί  σε αυτόν υπάρχει η Αφροδίτη, η θεά του έρωτα, η οποία μάλιστα τιμωρεί και όποιον δεν δέχεται τον έρωτα της, όπως  ο Ιππόλυτος. [Ο πίνακας είναι Ο Θάνατος του Ιππόλυτου του Lawrence Alma-Tadema (1836–1912)]

Αντίστοιχα ο Δίας είναι ο πολυγαμικός θεός που δεν διστάζει να ερωτευθεί από θεές μέχρι θνητές και μηχανεύεται κάθε τρόπο για να τις κατακτήσει μεταμφιεσμένος σε χρυσή βροχή μέχρι κύκνος, όπως απεικονίζεται στο αγγείο από το Λούβρο και στον πίνακα του Yarek Godfrey Poland. 

. 

Από την ερωτική του επιθυμία δεν την γλυτώνουν  και αγόρια, όπως ο Γανυμήδης, τον οποίο ο Δίας, έχοντας αφήσει το σκήπτρο της εξουσίας του, ετοιμάζεται να τον βιάσει στην ερυθρόμορφη κύλικα του 460 πΧ.

Έτσι και η παιδεραστία, που αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα για τον χριστιανισμό, έχει και την θρησκευτική της επιδοκιμασία για τον αρχαίο πολιτισμό.

Γνήσιος εκφραστής του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού και βασικά αγράμματος, ο χουντικός Ιωάννης Λαδάς ξυλοκόπησε στο γραφείο του τους συλληφθέντες δημοσιογράφους του περιοδικού «Εικόνες»   Κ. Ψύχα και Γιάννη Λαμπρία γιατί είχαν γράψει ένα άρθρο σχετικά με την ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα, γιατί θεώρησε ότι με το κείμενο τους  εμφανίζουν  τους προγόνους μας ως έκφυλους ομοφυλόφιλους !
Στην χριστιανική αντίληψη η αμφισεξουαλικότητα στο ανδρικό φύλο είναι αδιανόητη και  απόλυτα καταδικαστέα ενώ στην αρχαιότητα ήταν απόλυτα ανεκτή και επιθυμητή για τον παιδευτικό της ρόλο, όπως πίστευαν και βέβαια οι ωραίοι νέοι ήσαν περιζήτητοι. Η επιγραφή Παίς Καλός, δηλαδή το αγόρι είναι όμορφο, υπάρχει στο αγγείο.

Η σεξουαλική ζωή ενός νέου μεταξύ 12-18 ετών ξεκινούσε με τον παθητικό ρόλο ενός  ερωμένου, που είχε ως εραστή ένα ενήλικα άνδρα που αποτελούσε τον καθοδηγητή του, τον προστάτη του και τον δάσκαλό του, στην στρατιωτική του εξάσκηση με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Ιερό λόχο της Θήβας που το αποτελούσαν ζευγάρια εραστών, εξαιρετικών πολεμιστών. Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι ο ερωτισμός αυξάνει την μαχητικότητα των ανδρών.

Στην Σπάρτη ο εραστής ήταν  και ο υπεύθυνος κηδεμόνας του  έφηβου,και λογοδοτούσε αν αυτός παρεκτρέπονταν.

Στην Κρήτη η συνήθεια ήταν ο εραστής να αρπάζει τον νέο, τις περισσότερες φορές εν γνώσει των γονέων του και να περνάει μαζί του δύο μήνες στο βουνό για να σκληραγωγηθεί και να ασκηθεί στο κυνήγι και τις πολεμικές  τέχνες.

Βέβαια η σεξουαλική επαφή του εραστή με τον έφηβο γινόταν με τρίψιμο του πέους του στους μηρούς του νέου (διαμηρισμός).
Χαρακτηριστική είναι η εικόνα από την ερυθρόμορφης κύλικας  στην οποία ο θεός του δυτικού ανέμου Ζέφυρος ασελγεί επί του νεαρού Υακίνθου. (490 πΧ.  Βοστόνη, Museum of Fine Arts).

Η πρωκτική επαφή ήταν κατακριτέα, γιατί  υπήρχε η αντίληψη ότι αυτός που την δέχεται είναι θηλυπρεπής και καταγέλαστος ως ομοφυλόφιλος. Η ομοφυλοφιλία μεταξύ ενηλίκων στην αρχαιότητα αποτελούσε γεγονός  αξιοκατάκριτο και γι΄αυτό  ήταν συχνό αντικείμενο σάτιρας στον Αριστοφάνη.

Όταν το αγόρι γινόταν άνδρας αναλάμβανε πλέον αυτό το ρόλο του εραστή για έναν άλλο νέο και όταν έφτανε τα 30, παντρευόταν και άρχιζε πλέον ο έγγαμος βίος και η σχέση του με το άλλο φύλο.

Η σχέση με άγαμα κορίτσια και παντρεμένες γυναίκες δεν ήταν κοινωνικώς ανεκτή γι΄αυτό και η σεξουαλικότητα των ανδρών εκτός από την παιδεραστία και τον γάμο διοχετευόταν και στην πορνεία.
Ο Δημοσθένης αναφέρει: "Έχουμε εταίρες για ευχαρίστηση, παλλακίδες για την καθημερινή μας φροντίδα και τις ανάγκες του οργανισμού και γυναίκες να φέρουν τα νόμιμα παιδιά μας και να είναι πιστοί θεματοφύλακες των νοικοκυριών μας."

Όπως καταλαβαίνει κανείς η σεξουαλική επαφή είτε ενός ζεύγους είτε η ομαδική συνεύρεση , αλλά επίσης και  ο αυνανισμός ανδρών ή γυναικών, όπως όλα αυτά αναπαρίσταται σε πολλά αγγεία, ήταν ένα γεγονός που η χριστιανική ηθική θεωρεί ως αμαρτία και το καταδικάζει μιας και το σώμα μας είναι το όργανο με το οποίο ο διάβολος μας προκαλεί τον πειρασμό στον οποίο αν υποκύψουμε  δεν θα μπορέσουμε να πάμε στον παράδεισο.

Κατά τον ίδιο τρόπο επίσης καταδικάζει και το γυμνό σώμα που στην αρχαιότητα αποτελούσε αντικείμενο θαυμασμού για την ομορφιά του, αν ήταν γυναίκα, είτε για την αρρενωπότητα, την ρώμη  και την δύναμη αν ήταν άνδρας, και θαυμάζει τα  εξαϋλωµένα από την νηστεία και τις κακουχίες  ρασοφορεμένα σώματα των αγίων, οσίων και ασκητών.

Τέλος ενώ οι αρχαίοι Έλληνες εκτιμούσαν το χιούμορ και διασκέδαζαν με το άσεμνο στον λόγο και στην σκηνή, αντίθετα στην χριστιανική γραμματεία  απουσιάζει τελείως το γέλιο και η χαρά. Όπως  είπε ο Βρετανός φιλόσοφος και μαθηματικός Alfred North Whitehead (1861-1947),  «Η παντελής απουσία χιούμορ από τη Βίβλο, είναι ένα από τα πιο παράξενα φαινόμενα σε όλη τη λογοτεχνία»
Από τα παραπάνω καταλαβαίνει λοιπόν κανείς τα πόσα έτη φωτός χωρίζουν τον χριστιανισμό από την ελληνική αρχαιότητα και το πόσο κενή περιεχομένου αλλά και πλαστή  είναι αυτή η τεχνητή κατασκευή του ανύπαρκτου ελληνοχριστιανικού πολιτισμού.

                                                        ΦΕΥΓΩ ΣΕ ΤΑΞΙΔΙ. 
                    ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΙΟΥΛΙΟΥ. 
                                      ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!