Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Ο ΠΕΤΡΟΣ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ





Στο πρόσφατα εκδοθέν 18ο βιβλίο του, Ήμουν και εγώ εκεί, ο Πέτρος Τατσόπουλος περιγράφει την εμπειρία του από τους 20 μήνες που παρέμεινε  ως βουλευτής στον  ΣΥΡΙΖΑ.
Σε μια, αρκετά μεγάλη σε έκταση,  συνέντευξη στην ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ που δημοσιεύτηκε στην Athens Voice απαντάει σε όλα τα ερωτήματα της  και κυρίως σε όσα σχετίζονται με την εμπειρία που απέκτησε το διάστημα που διετέλεσε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με ορισμένα από όσα  λέει αλλά στην πλειονότητα οι απόψεις του είναι ιδιαιτέρα ενδιαφέρουσες  και οι επισημάνσεις του καίριες λόγω και της προσωπικής του εμπλοκής με την πολιτική.
Έχω μεταφέρει εδώ μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα  μέρη από την συνέντευξη αυτή, κυρίως όσα αφορούν την πολιτική.
Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου.


ΤΑ "ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ" ΚΑΙ  Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΌ ΜΕΣΑ

Ούτε εγώ έμαθα να τρώω ξύλο ομολογουμένως, δεν ήθελα όμως να γίνω και ένας comme il faut πολιτικός, είχαμε πληθώρα αυτών. Δηλαδή δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ Αβραμόπουλος από ιδιοσυγκρασία, να καταπίνω οτιδήποτε, οποιαδήποτε προσβολή, να νιώθω ότι είμαι ένας σάκος του μποξ και να λέω, εντάξει, θα έρθει κι η σειρά μου, ας περιμένω. Υπήρξαν πάρα πολλές περιπτώσεις πολιτικών και συναδέλφων μου αυτό το διάστημα που απλώς περίμεναν, έβλεπαν τέρατα και σημεία και μέσα στο κόμμα και έξω από το κόμμα, δε μιλούσαν, περίμεναν τη σειρά τους πότε θα γίνουν υπουργοί, πότε θα βραβευθούν, και οι περισσότεροι βραβεύθηκαν και έγιναν υπουργοί. Υπήρξαν κι οι άλλοι, βέβαια, που περίμεναν, περίμεναν, περίμεναν, και τελικά τους έριξαν στη λάσπη και τους έφαγαν τα σκυλιά.

Υπήρχε μία αντίστροφη αριστεία κατά κάποιο τρόπο στον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, μπορεί να έλεγα μία ιδέα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, αλλά δεν θα σηκωνόταν ο Σταθάκης να μου πει, Πέτρο, εντάξει, έχεις σπουδάσει κάποτε οικονομικά, αλλά τώρα μη μας κάνεις και τον οικονομολόγο, έχουν περάσει και 1.000 χρόνια. Σηκωνόταν ο Διαμαντόπουλος και μου το έλεγε αυτό. Δηλαδή οι χειρότεροι έλεγχαν διαρκώς τους καλύτερους. Αν δεις τις δηλώσεις τους εκείνο τον καιρό, των «ρεαλιστών», οποιαδήποτε δήλωση έκαναν, πριν περάσουν 24 ώρες την ανασκεύαζαν, διότι μαζεύονται οι ηλίθιοι που κατεβαίνουν by the book και λένε, μα, το συνέδριό μας έχει αποφασίσει αυτό. Ο Σταθάκης και οι άλλοι ρεαλιστές είχαν μάθει να «τρώνε ξύλο» και είχαν μάθει να το βουλώνουν και να μην τους νοιάζει. Να μη σε νοιάζει, είναι κι αυτό μία ιδιοσυγκρασία. Δεν την έχω εγώ, ούτε την ήθελα, ήθελα να φάω το ξύλο της ζωής μου… Δεν μπορούσαν να συμφιλιωθούν με τα πράγματα που έλεγα. Τους έλεγα εγώ ότι οι μόνοι μας πραγματικοί σύμμαχοι είναι η κεντροαριστερά. Όταν έχεις δαιμονοποιήσει την κεντροαριστερά, πώς να τους έχεις συμμάχους;


ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ


Όταν θέλησες προς τα τέλη Ιανουαρίου 2012 να πιάσεις επαφή με κάποιον από τον ΣΥΡΙΖΑ, σκέφτηκες τη Ρένα Δούρου. Εκείνη αμέσως κανονίζει το πρώτο «blind date με το χαμογελαστό αγόρι της Κουμουνδούρου». Ποια ήταν η πρώτη εντύπωση;
Ήταν ενός ανθρώπου άνετου, πολύ συμπαθητικού, που δεν ταυτιζόταν καθόλου με το αριστερό στερεότυπο που έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας, του μουρτζούφλη, γκρινιάρη. Ήταν clean cut παιδί ο Τσίπρας και χαμογελαστό, συμπαθητικό παιδί. Βεβαίως είχε μεγάλη πείρα πολιτική γιατί από πολύ μικρός είχε ασχοληθεί με το άθλημα και του είχαν έρθει και πάρα πολύ δεξιά τα πράγματα. Αυτό ήταν λίγο και η τιμωρία του αργότερα, γιατί η πείρα του αυτή, light πείρα, όπως γράφω, δεν του χρησίμευε και πολύ, δεν είχε πέσει σε σκληρά διλήμματα ούτε σε σκληρές μάχες πριν από το 2015. Με αυτόματο πιλότο προχωρούσε, και αυτή η ευκολία ήταν και λίγο ενδεικτική και της γενιάς του. Σε αυτή τη γενιά η ευκολία είχε δημιουργήσει και την πεποίθηση που μας έριξε κατευθείαν στα βράχια αργότερα, ότι τα πράγματα δε χρειάζονται τεράστια προσπάθεια, αρκεί να έχουμε δίκιο και θα αποδεχθούν το δίκιο μας οι άλλοι. Σαν αφηρημένοι θα πουν: «Α, γιατί δε μας τα λέγατε τόσο καιρό; Είχαμε τους προηγούμενους που ήταν κακοί, μοχθηροί και ήθελαν τόσο πολύ το κακό του λαού τους. Εσείς που είστε καλοί άνθρωποι, βεβαίως, θα τα κάνουμε». Αυτήν την αφέλεια την είχε ο Τσίπρας.


Τον περιγράφεις με colgate χαμόγελο, το ιδεώδες γαμπρουδάκι για κάθε Ελληνίδα πεθερά, με μία παροιμιώδη ελαφρότητα, κυνικό, μάλλον τεμπέλη, ακαλλιέργητο…
Δεν έχει ευρεία παιδεία, βγάζει μάτι αυτό. Νομίζω ότι απ’ όλους τους ηγέτες της μεταπολίτευσης είναι με διαφορά ο πιο ακαλλιέργητος. Δεν είναι βέβαια ο τύπος που λέει πάρα πολλά μαργαριτάρια, όμως τα μαργαριτάρια που λέει δεν οφείλονται σε lapsus, όπως στους άλλους ηγέτες, οφείλονται σε άγνοια. Δηλαδή όταν βγαίνει στο Ευρωκοινοβούλιο και λέει «άκουσον μεν, πάταξον δε» δεν είναι ένα lapsus, αλλά η άγνοια ότι όταν λες «άκουσον μεν, πάταξον δε» στην ουσία τους λες, ακούστε με και αυτά που θα πω θα είναι τέτοιες μαλακίες που θα με πλακώσετε στο ξύλο. Ενώ όταν ο Θεμιστοκλής λέει «πάταξον μεν, άκουσον δε» λέει, χτύπα με αλλά άκουσέ με, γιατί έχω δίκιο. Ο Τσίπρας από άγνοια το κάνει αυτό, όπως από άγνοια κάνει και το frozen world, τις 360 μοίρες, κι όλα αυτά τα οποία έγιναν ανέκδοτα κατά καιρούς.


Ειλικρινής σου φαινόταν;
Δεν μου φαινόταν ψεύτης ας πούμε, δεν μου φαινόταν διπρόσωπος, δεν μου φαινόταν πολλά απ’ τα πράγματα τα οποία, νομίζω, τα ανέπτυξε κιόλας. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012 ήταν πολύ διαφορετικός από τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ του 2014 ή του 2015. Εν προόδω ένα λαϊκιστικό προφίλ, δεν το είχε απ’ την αρχή. Αντίθετα τον πρώτο καιρό που ήμουν εγώ, η σχέση με τους Ανεξάρτητους Έλληνες ήταν πέρα από κάθε συζήτηση, ήταν έγκλημα καθοσιώσεως, δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα πάρουν ακροδεξιούς λαϊκιστές. Γι’ αυτό σιγά-σιγά τον έπεισαν οι σύμβουλοί του.


Ποιοι ήταν οι σύμβουλοί του;
Θα σου πω. Όσο εμπλεκόταν το βαθύ ΠΑΣΟΚ και παραμεριζόταν ο παλιός ιδεοληπτικός ΣΥΡΙΖΑ του 3%, του 4%, έπαιρναν το πάνω χέρι οι άνθρωποι που «ήξεραν τη δουλειά», οι οποίοι σχεδόν όλοι ήταν λαϊκιστές ΠΑΣΟΚτζήδες, όχι του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Ήταν το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Αυτοί σιγά-σιγά τον έπεισαν ότι η συνταγή είναι «Ανδρέας Παπανδρέου 1981», μαξιμαλιστικός βολονταρισμός, και τα δύο, και το μάξιμουμ και ο βολονταρισμός, η δύναμη της θέλησης. Το θέλουμε, θα μας ακούσουν και θα το κάνουν. Γιατί; Γιατί εμείς το θέλουμε. Τώρα, εάν υπάρχουν 18 άλλοι λαοί οι οποίοι θέλουν κάτι διαφορετικό από εσένα δεν τον απασχολούσε. Αφού έχουμε δίκιο, θα γίνει και το μέτωπο του Νότου, όλα αυτά τα οποία δεν έγιναν. Εδώ τώρα μπαίνει το ερώτημα κατά πόσο ήταν απατεώνας ή όχι. Δεν ξέρω κατά πόσο τα πίστευε όλα αυτά. Σε μεγάλο βαθμό, επειδή θεωρώ ότι είναι καλός τακτικιστής αλλά σε θέματα στρατηγικής δεν νομίζω ότι είναι καλός, μπορεί και να τα πίστευε, με αυτήν την αφέλεια που είπαμε πριν.


Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ


Γιατί πιστεύεις έπιασε το κόλπο πάλι, όπως έπιασε και το 1981;
Γιατί έχουμε ένα λαό γαλουχημένο στο λαϊκισμό. Δηλαδή αυτά τα 41 χρόνια, 42 πια, της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, ο κόσμος μεγάλωσε με το να πιστεύει ότι αρκεί η θέλησή του, μεγάλωσε με τη συνωμοσιολαγνεία, με το να πιστεύει ότι γίνονται μόνο συνωμοσίες εναντίον του, και ότι αυτός έχει δίκιο. Ο Σαμαράς σε μία συζήτηση που είχαμε μετά τις εκλογές του 2015 –είχε χάσει την εξουσία αλλά ήταν ακόμα Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας– μου είχε πει, στον ελληνικό λαό μπορείς να πεις τα πάντα, εκτός από το ότι είναι μαλάκας ο ίδιος, δηλαδή ότι κάνει λάθη ο ίδιος, δεν μπορείς να το πεις αυτό στον κόσμο, με τίποτα. Θα του πεις μόνο ότι σε πρόδωσαν, ότι ήταν διπρόσωποι και φάνηκε το πραγματικό τους πρόσωπο, θα πεις πράγματα που θα κολακεύουν το λαό. Μα, άμα φτιάξεις ένα λαό που να δέχεται μονάχα την κολακεία και να έχει μία πνευματική οκνηρία, δηλαδή να μην έχει κανένα πολιτικό κριτήριο, να μη σκέφτεται: Μα, καλά ρε φίλε, από προδότη σε προδότη πηγαίνουμε;


Γιατί όλοι οι πολιτικοί με προδίδουν; Δηλαδή ούτε ένας δεν βρέθηκε που να μην είναι προδότης; Μήπως κάνω λάθος εγώ; Μήπως είμαι απλώς εύπιστος; Γιατί πάντα να πρέπει να έχω δίκιο παρ’ όλες τις απογοητεύσεις;
Οι συνθήκες του 1981 είναι πολύ διαφορετικές από το 2015 και ο Αντρέας είναι μια πολύ διαφορετική προσωπικότητα από τον Αλέξη…
Ναι, ο Ανδρέας ήταν μία πολύ πιο πολύπλοκη προσωπικότητα και σαφώς πολύ πιο καλλιεργημένος, παρόλο που και ο Ανδρέας είχε ένα αντικουλτουριάρικο σύνδρομο. Προτιμούσε να πηγαίνει στα μπουζούκια παρά στο Ηρώδειο, ας πούμε, δεν ήταν άνθρωπος των γραμμάτων, όμως ήταν ασυγκρίτως πιο μορφωμένος, ειδικά στην οικονομία από τον Αλέξη. Η μεγάλη τους διαφορά είναι όμως άλλη, έχουν διαφορά επένδυσης χρόνου, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε μεγάλο ζωτικό χρόνο. Είχε τις αγορές ακόμα ανοιχτές απέναντί του και διαθέσιμες να του δώσουν λεφτά. Μπορούσε να παίξει με την ιδέα του λαϊκισμού και να την ικανοποιήσει σε μεγάλο βαθμό. Μπορούσε να φτιάξει αυτό το δημόσιο τομέα που έφτιαξε, το πελατειακό κράτος και να το διαφθείρει ως μη παρέκει. Ο Αλέξης δεν έχει αυτόν το ζωτικό χρόνο. Δεν έχει ούτε χρόνο, ούτε χρήμα. Τίποτα δεν έχει, γι’ αυτό και καταρρέει πολύ πιο γρήγορα. Αν αυτό δε φαίνεται ακόμα, στο βαθμό που θα έπρεπε ίσως, είναι διότι ξαναγυρνάμε στη ρήση Σαμαρά, ότι ο κόσμος δύσκολα συμφιλιώνεται με την ιδέα ότι έκανε λάθος. Γιατί για να καταρρεύσει ο Αλέξης θα πρέπει πάρα πολλοί άνθρωποι να πουν «έκανα λάθος», να αποδεχθούν ότι έκαναν λάθος και να ψηφίσουν διαφορετικά. Αν δεν αλλάξει αυτή η νοοτροπία θα βρεθούμε σε έναν καινούργιο φαύλο κύκλο.


ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Άκουγα, όταν συμμετείχα στην προεκλογική περίοδο του φθινοπώρου πια του 2015, τον Λεουτσάκο ή τους άλλους της Λαϊκής Ενότητας, τον Λαφαζάνη κ.λπ., με ξένιζε τρομερά η αφέλειά τους και σκεφτόμουν, είναι δυνατόν να είναι τόσο αφελείς αυτοί οι άνθρωποι, τι έχουν πάρει; Ηλιθιογόνο; Έλεγε ο Νίκος Παππάς του Λεουτσάκου, αφού δεν θέλετε μνημόνιο και προτιμάτε την έξοδο και λέτε ότι θα είναι συντεταγμένη η έξοδος της χώρας απ’ τη ζώνη του ευρώ, άρα στην ουσία θέλετε μνημόνιο με δραχμή. Πώς αλλιώς θα γίνει; Όχι, έλεγε ο Λεουτσάκος, εμείς δεν θέλουμε μνημόνιο με κανένα νόμισμα. Είναι νηπιακή πολιτική σκέψη να πιστεύεις ότι υπάρχουν κάποιοι πολύ κακοί άνθρωποι που θέλουν μνημόνιο και είναι και οι καλοί, οι λεβέντες. Γι’ αυτό λέω για τον Λεουτσάκο, σε ένα σημείο στο βιβλίο, μιλά για τη δραχμή και το μυαλό σου πάει σε ουζάκι, σαλαμάκι και γκόμενα με πιασίματα, ότι όλο είναι εύκολο. Δε θέλουμε ευρώ, θέλουμε δραχμή και θα έχουμε δραχμές και θα τις πάρουμε και απ’ το Νομισματοκοπείο, θα τις κόψουμε...


Ο Λαφαζάνης, που έχεις γνωρίσει, πίστευε ότι έλεγε, αυτά για την επιστροφή στη δραχμή;
Ο Λαφαζάνης, η χρήση Λαφαζάνη μάλλον από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Ο Αλέξης ως πολιτικός έχει και το χαρακτηριστικό που έχει και ο Κώστας Καραμανλής, του αρέσει να μη λύνει τα προβλήματα, του αρέσει τα προβλήματα να σέρνονται, να σαπίζουν μόνα τους, να διαλύονται από τη σαπίλα, δεν του αρέσει να κόβει γόρδιους δεσμούς, δεν είναι καθόλου αυταρχικός.


Ο Λαφαζάνης, λοιπόν, σε μεγάλο βαθμό εκμεταλλευόταν το εύρος του ΣΥΡΙΖΑ, διότι ξαφνικά ο Λαφαζάνης, ένας παραδοσιακός κομμουνιστής, είχε ένα ακροατήριο πολύ μεγαλύτερο που δεν το είχε φανταστεί ποτέ στη ζωή του. Πήγαινε σαν δυστυχισμένη γκόμενα και έγλειφε συνέχεια το ΚΚΕ, ή γκόμενος, ό,τι θέλεις, παρατημένος γκόμενος. Πήγαινε στο ΚΚΕ κι έλεγε ότι εμείς θα συνεργαστούμε μόνο με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πράγμα που με τρέλαινε εμένα. Κάποια στιγμή, η πρώτη φορά που τους σόκαρα ήταν που είπα, σε μία εκπομπή, εγώ δεν είμαι κομμουνιστής.


Όσο εκμεταλλευόταν ο Λαφαζάνης το εύρος του ΣΥΡΙΖΑ, με τον ίδιο τρόπο τον εκμεταλλευόταν και ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια στιγμή ο Βούτσης, σε ανύποπτο χρόνο, μου έχει πει, όλα αυτά που λέει ο Παναγιώτης είναι βλακείες, είναι αφέλειες, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, ούτε με τη Ρωσία του 1905, με την Iskra, τίποτα από όλα αυτά, ζει στον κόσμο του ποτέ, του Πήτερ Παν, εκεί ζει ο Παναγιώτης. Αλλά αν φύγει ο Παναγιώτης από εδώ, πού θα πάει; Θα πάει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα πάει στο ΚΚΕ και μαζί θα φύγει και ο κόσμος. Το πιο ανέντιμο μέρος, αν θέλεις, του ΣΥΡΙΖΑ, ή ένα από τα πιο ανέντιμα στοιχεία του, ήταν αυτό το κλείσιμο του ματιού προς τον κόσμο του ΚΚΕ, τον οποίο ειδικά στις εκλογές του 2012 τον καταλεηλάτησαν.


Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ


Πάντως το φθινόπωρο που μας πέρασε, με κλειστές τράπεζες και τρίτο μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε πάλι τις εκλογές…
Ο Τσίπρας επειδή, όπως σου έχω πει, είναι πολύ καλός τακτικιστής, κατάλαβε ότι η χρυσή του ευκαιρία ήταν το φθινόπωρο του 2015 –δε θα την έχει ξανά– γιατί από τη μία είχε εκλογές με λίστα, άρα, πρώτον, θα έβαζε όποιους ήθελε και, δεύτερον, επειδή θα έφευγαν μαζικά με τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Ενότητας στελέχη με πολύ μεγάλο ποσοστό ψήφων –η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Βαρουφάκης και ο Λαφαζάνης είχαν όλοι πάρα πολύ μεγάλα ποσοστά ψήφων– στις αντίστοιχες εκλόγιμες θέσεις θα έμπαιναν οι δικοί του άνθρωποι. Αυτός θα ανανέωνε τα ψηφοδέλτιά του και ταυτόχρονα δεν θα μπορούσαν να ανανεώσουν τα ψηφοδέλτιά τους οι άλλοι, γιατί θα έπρεπε να ακολουθήσουν την επετηρίδα. Από τη συζήτηση που είχα με τον Σαμαρά, κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο κύριος λόγος που δεν έγινε και μέτωπο εναντίον του Τσίπρα. Δεν μπορούσε να γίνει σε εκλογές με λίστα, γιατί θα σήμαινε αυτομάτως τρεις μεγάλους εμφυλίους πολέμους ενδοκομματικούς. Άντε να έρθω εγώ τώρα από το Ποτάμι και να πω στον Μεϊμαράκη, διώξε πέντε βουλευτές δικούς σου, να φέρω τους δικούς μου, ή να πει ο Μεϊμαράκης ή η Φώφη το αντίστοιχο. Το ήξερε ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Τους είχε δέσει και με το να ψηφίσουν τα προαπαιτούμενα.


ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ


Στο Συμβούλιο της Ευρώπης και γενικώς στους διεθνείς οργανισμούς, αν εξαιρέσεις τη φαιδρή εκείνη ιδεοληψία που είχε με το ΝΑΤΟ, που δεν έστειλε κανέναν, στους άλλους οργανισμούς έστελνε τους ευρωπαϊστές, τους ρεαλιστές, δεν έστελνε ιδεοληπτικούς, τους ιδεοληπτικούς τους κρατούσε για μέσα στο κόμμα. Φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά που έγινε αυτό, και το ΠΑΣΟΚ το ίδιο έκανε και η Νέα Δημοκρατία των Ζαππείων του Σαμαρά το ίδιο έκανε, απλώς δεν έχουμε περιθώρια πια για άλλη εξαπάτηση. Είναι σαν το κόλπο πια να έχει αποκαλυφθεί και να μην υπάρχουν και λεφτά. Εκεί ήταν όλη η διαφορά με την οικονομική πολιτική του Βαρουφάκη, ο οποίος εφάρμοζε στην πραγματικότητα τη θεωρία των παιγνίων στην ενεργό πολιτική, όπως το κάνεις και στην πόκα. Στην πόκα υπάρχουν δύο-τρεις βασικές αρχές που δεν μπορείς να τις παραβείς. Στην πόκα δεν κερδίζει αυτός που έχει το καλύτερο φύλλο, κερδίζει αυτός που πείθει ότι έχει το καλύτερο φύλλο, εξού και υπάρχει περιθώριο για μπλόφα. Τώρα, γιατί θα σε πείσω; Γιατί συνήθως το έχω. Η δεύτερη αρχή είναι ότι μπορείς να τους πείσεις όλους ότι έχεις το καλύτερο φύλλο, εκτός από εκείνον που το έχει πράγματι. Δηλαδή άμα έχω ένα ωραίο καρέ του άσου, δεν πα να χτυπιέσαι με νταούλια και ζουρνάδες, εγώ ξέρω ότι έχω καρέ του άσου κι εσύ δεν έχεις τίποτα. Και το τρίτο, που είναι το πιο ολέθριο για έναν οικονομολόγο σαν τον Βαρουφάκη, να πατήσει αυτή την μπανανόφλουδα, είναι ότι πάντοτε στην πόκα στο τέλος είναι ζήτημα κεφαλαίου. Αν εσύ έχεις έρθει να χάσεις 50 ευρώ και να βάλεις τα κλάματα μετά, γιατί δεν έχεις άλλα λεφτά, κι εγώ έρθω να χάσω 50.000 ευρώ, δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσεις στον αιώνα τον άπαντα. Ο Βαρουφάκης ήταν δέσμιος πια του προσωπικού του ναρκισσισμού και όχι τόσο των ιδεών του. Οι ιδέες του δεν είναι τόσο σκάρτες όσο η ιδιοσυγκρασία του, πληρώνουμε περισσότερο την ιδιοσυγκρασία Βαρουφάκη, το να πιστεύει δηλαδή ότι μπορεί όντως να τους «παίξει». Εξού και όλες οι γελοιογραφίες στο εξωτερικό τον είχαν ως ζητιάνο με το σηκωμένο δάκτυλο, ήταν εκείνος ,ο οποίος ζητιάνευε κι έλεγε άντε γαμήσου ταυτόχρονα.



Ο πρωθυπουργός της χώρας τον πίστεψε;
Τον πίστεψε, διότι ο Τσίπρας δεν ξέρει από οικονομικά τίποτα, όπως από πάρα πολλά πράγματα δεν ξέρει τίποτα και του φαινόταν πάρα πολύ γοητευτικός ο Βαρουφάκης.

ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Ποιο είναι για σένα το ιδανικό σενάριο αυτή τη στιγμή;
Πρώτον να αλλάξει ο εκλογικός νόμος προς το αναλογικότερο γιατί με αυτό το νόμο δεν μπορούμε να προχωρήσουμε άλλο. Δεν μπορεί να προχωρήσει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ άλλο, δεν βγαίνει με αυτόν το νόμο ο οποίος φτιάχτηκε όταν τα πρώτα κόμματα έπαιρναν 40% και 45%, και όχι τώρα που παίρνουν τώρα 25% και τους δίνουν το 1/6 των εδρών δώρο. Και δεύτερον ταυτόχρονα να διασπαστεί η Νέα Δημοκρατία. Εγώ τη διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας την εύχομαι, ακούγεται πολύ κακό αυτό που λέω, αλλά την εύχομαι. Δηλαδή δεν έχει νόημα να φτιάξουμε πάλι το λαϊκισμό σε καινούρια μορφή με έναν ΣΥΡΙΖΑ της αριστεράς και έναν ΣΥΡΙΖΑ της δεξιάς απέναντι, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία να είναι ο Συνασπισμός της κεντροδεξιάς. Δεν έχει νόημα να είμαστε λαϊκιστές, όλοι μαζί, κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα και να το παίξουμε αυτό για άλλα 40 χρόνια. Δεν έχουμε λεφτά και δεν μπορούμε πια να το κάνουμε αυτό. Γι’ αυτό θα πρέπει να απομονωθούν οι δεξιοί λαϊκιστές, να πάνε στο καλό. Αν γίνει αυτό τότε η Νέα Δημοκρατία μπορεί να μετατοπιστεί προς το κέντρο με μεγάλη ευκολία και να ενωθεί σε ένα μέτωπο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ που να συμπεριλάβει ακόμα και την κεντροαριστερά. Εάν δεν ενωθεί η κεντροαριστερά, δεν έχει καμία τύχη, δεν θα απασχολεί κανέναν, θα είναι μηδενικό εκτόπισμα. Αν ενωθεί, πρώτα από όλα θα αποτρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από μία μετάλλαξη η οποία δεν είναι πραγματική, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως είναι φτιαγμένος, με τους ανθρώπους που έχει και με τη ρητορική που έχει, δεν μπορεί να γίνει κεντροαριστερό κόμμα. Οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε την παιδεία, ούτε την στάση, ούτε την όρεξη να κάνουν κάτι τέτοιο.


Αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τον κόσμο στη Χρυσή Αυγή. Δηλαδή αν συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει «δεν έχουμε μνημόνιο, βγαίνουμε από το μνημόνιο», «με πόνο καρδιάς κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις, δεν τις θέλουμε», αν συνεχίσει αυτό το παραμύθι ο κόσμος θα ξεράσει τόσο πολύ από αηδία, που θα πάει μόνο στους φασίστες. Αν θέλεις είναι και ολέθριο ότι αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντίπαλο δέος έχει επιλέξει τους φασίστες. Ο ίδιος ο Τσίπρας, σε ανύποπτο χρόνο, βγήκε στη Στάη και είπε ότι άμα αποτύχω εγώ θα έρθει η Χρυσή Αυγή, σαν να λέει πάει ο κοινοβουλευτισμός. Δεν έχει κοινοβουλευτική νοοτροπία ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν λέει, άμα αποτύχω εγώ θα έρθει η Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ, λέει, θα έρθουν οι φασίστες, με εμένα τελειώνει ο κοινοβουλευτισμός. Ο μόνος τρόπος για να απομονωθεί και να πάει στα ποσοστά που είχε, τα παλιά, είναι να φτιαχτεί ένα μέτωπο εναντίον του που θα συμπυκνώσει όλο τον κόσμο από την κεντροαριστερά έως και την κεντροδεξιά, σε ένα ευρωπαϊκό μέτωπο. Αυτό που δεν μπορούσε να γίνει το περασμένο καλοκαίρι, γιατί είχαμε τη λίστα.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Ας ξεχάσουμε την ιδανική Ευρώπη που δεν υπάρχει πια και αποφασίζουμε εάν μας συμφέρει να είμαστε μέσα σε αυτήν ή έξω από αυτήν. Φτιάχνουμε ένα ευρωπαϊκό μέτωπο και ένα αντιευρωπαϊκό μέτωπο. Αλλά όχι συστεγαζόμενοι όλοι. Δεν μπορεί να συστεγάζει ένα φιλελεύθερο ευρωπαϊκό κόμμα όπως η Νέα Δημοκρατία ευρωσκεπτικιστές. Το ίδιο κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μεγαλύτερο βαθμό έχει ευρωσκεπτικιστές και αντιευρωπαϊστές καθαρούς, γι’ αυτό και έξω τον κατατάσσουν μαζί με τον Farage και τη Le Pen.

ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ  ΤΟΝ ΛΕΒΕΝΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ


Συνεργάστηκες με το Ποτάμι δύο φορές, και τον Ιανουάριο και τώρα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Είσαι Ποτάμι ακόμα;
Όχι, δεν είμαι Ποτάμι και δεν πιστεύω στην αυτόνομη κάθοδο του Ποταμιού. Σίγουρα λοιδορήθηκε και χλευάστηκε πάρα πολύ και με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη από τα media, από τον ΣΥΡΙΖΑ, από παντού. Το χτύπησαν ανελέητα, σαν χταπόδι, ως ένα κόμμα το οποίο είναι κατασκευασμένο από τον Μπόμπολα κι όλα αυτά. Ανεξάρτητα από αυτό, εγώ στο Ποτάμι βρήκα ανθρώπους που συμπάθησα σε προσωπικό επίπεδο, βρήκα την ευχαρίστηση του να πηγαίνεις κάπου και να μην κοιτάς το ρολόι σου, που λέω κάποια στιγμή και στο βιβλίο. Έβλεπα ανθρώπους με καινοτόμες ιδέες, που πραγματικά ήταν ζωντανοί, δεν πήγαινα σε χορό βαμπίρ όπως ένιωθα όταν ήμουν στο ΣΥΡΙΖΑ.


Εγώ τον μόνο που θα έβλεπα απ’ έξω είναι τον Λεβέντη, που γελώ και με την ιδέα, γιατί τον θεωρώ ενσάρκωση της trash TV και έναν άνθρωπο σαν τον ήρωα στο «Να είσαι εκεί, κύριε Chance», που λέει φοβερές κοινοτοπίες με περισπούδαστο ύφος. Ο Peter Sellers στην ταινία είναι ένας κηπουρός ημικαθυστερημένος, ο οποίος λέει φοβερές μαλακίες, λέει ας πούμε η ανατολή, και λένε «Ααα!», και τώρα έτσι βλέπω τον Λεβέντη στην τηλεόραση και με πιάνουν τα γέλια. Λέει πάρα πολύ κοινής λογικής πράγματα, δεν λέει άσχημα πράγματα, δεν λέει τρελά, όπως έλεγε στο παρελθόν τα ζώα και τους καρκίνους, αλλά για εμένα αυτό είναι το χάλι της πολιτικής, δηλαδή είναι ο χαμηλότερος δυνατός παρονομαστής.




Πιστεύεις ότι είναι θέμα προσώπων;
Σε μεγάλο βαθμό, ναι, τα πρόσωπα εμποδίζουν την ενότητα. Εσύ πιστεύεις ότι το εκλογικό σώμα αυτή τη στιγμή της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, δηλαδή και των κινήσεων και του Ποταμιού, δεν θέλουν να ενωθούν; Φυσικά και θέλουν. Ακόμα και το κομμάτι που βλέπει προς τα Κεντροδεξιά στο Ποτάμι, με χαρά θα αντιμετώπιζε ένα μέτωπο που θα ήταν από τον Μητσοτάκη μέχρι τον Θεοχαρόπουλο, δηλαδή από κεντροαριστερά μέχρι κεντροδεξιά ,και θα ήταν ένα μέτωπο βιώσιμο. Μακάρι να συμβεί. Δεν το βλέπω σε πρώτη φάση να συμβαίνει, τώρα. Θα συσπειρωθεί η Νέα Δημοκρατία για να πάρει την εξουσία, θα την εμποδίσει και ο Τσίπρας. Μέσα στις μεγάλες του οβίδιες μεταμορφώσεις θα προσθέσει και άλλη μία που θα λέγεται σωτηρία της κεντροαριστεράς. Ο Τσίπρας θέλει να σώσει αυτή τη στιγμή την κεντροαριστερά, δεν θέλει να τη σκοτώσει. Μέχρι χθες την ήθελε στιφάδο, σήμερα θα τη σώσει. Θα αλλάξει τον εκλογικό νόμο, για να τους πει, παιδιά μην ενωθείτε, θα μπείτε στη Βουλή, θα τον κάνω εγώ αναλογικότερο, και δεν θέλει πια το bonus, το bonus το ήθελε μόνο τον καιρό που το έπαιρνε. Άμα το χάσεις, γιατί να το θέλεις; Να κρατήσεις το bonus για να το πάρει η Νέα Δημοκρατία; 


8 σχόλια:

  1. Αυτός δεν ήταν που δεν ψήφισε Πρόεδρο της Δημοκρατίας και οδηγηθήκαμε σε εκλογές, όταν ήδη γνώριζε πόσο άχρηστα ήταν τα στελέχη του Σύριζα, όπως μας περιγράφει στη συνέντευξη; Υπήρξε βουλευτής ενός από τα πιο λαϊκίστικα κόμματα και σε full blown σύνθεση με Ζωή, Λαφαζάνη, Καμμένο κλπ. κλπ.

    Δεν πείθει, ό,τι και αν λέει τώρα...

    Νίκος Μπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλάθητος στην ζωή δεν υπάρχει.
      Ο Ανδρέας με ένα mea culpa», αναγνώρισε ότι ήταν λάθος του που για χάρη της εξομάλυνσης των σχέσεων με την Τουρκία έβαλε «στο ράφι» - όπως τον κατηγορούσε ο Μητσοτάκης- το Κυπριακό.
      Ο Τατσόπουλος έγραψε ολόκληρο αυτό το βιβλίο.
      Ξέρεις πολλούς που να παραδέχονται τις λάθος επιλογές τους;

      Διαγραφή
  2. Ξέφυγες,το αντι Σύριζα σου σε έκανε να ψάξεις σε κάδους σκουπιδιών. Στα γράφω αυτά γιατί μου αρέσουν οι αναρτήσεις σου, το χιούμορ που έχεις, τα ταξίδια σου, και η αθεοφοβία σου. Πάω να βγάλω μια κριτική για τα σημερινά αλλά ενθυμούμενος το νεοδημοκρατικό - πασόκ παρελθόν και διαβάζοντας τα παραπάνω αναδιπλώνομαι και λέω Σύριζα Σύριζα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τώρα στ΄ αλήθεια, έκατσες και κατανάλωσες τον πολύτιμο χρόνο σου αναρτώντας αυτό το σεντόνι με την Τατσοπουλειάδα; Χαρά στο κουράγιο σου. Εγώ πάντως δεν άντεξα να το διαβάσω ολόκληρο, όχι από έλλειψη χρόνου αλλά από φόβο μη ξεχάσω κι αυτά που ξέρω!
    Να πω όμως την αλήθεια, σαν συγγραφέας-παραμυθάς είναι καλός. Από κει και πέρα πάει σε ξένα χωράφια και αυτό το είδε ο λαός γιαυτό και τον άφησε εκτός βουλής για να μπορεί απερίσπαστος να μας παραμυθιάζει μόνο μέσα από τα βιβλία του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για το μόνο που μπορείς να τον κατηγορήσεις είναι ότι έκανε 20 μήνες για να διαπιστώσει εκ των έσω τι γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ.
      Όσο για το ότι κριτικάρεις κάτι που δεν διάβασες, ισχύει και εδώ το «Πάταξον μεν, άκουσον δε» το οποίο είχε απευθύνει ο Θεμιστοκλής στο Σπαρτιάτη ναύαρχο Ευρυβιάδη.

      Δεν πιστεύω να πήρες τοις μετρητοίς την μπαρούφα του Τσίπρα στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο όταν είπε το αμίμητο «Άκουσον μεν, πάταξον δε»!!
      Όπως πολύ σωστά γράφει ο Τατσόπουλος για τον Τσίπρα ότι απ’ όλους τους ηγέτες της μεταπολίτευσης είναι με διαφορά ο πιο ακαλλιέργητος
      Όσο για τις εκλογές ήρθε 6ος μεταξύ των 48 υποψηφίων της Β΄Αθήνας με το Ποτάμι. Σε αυτήν την εκλογή ήταν αναπόφευκτο οι 4 που εκλέχτηκαν Ψαριανος, Θεοχαρης, Αμυρας, Λυμπερακη να μην είναι εκ μεταγραφής.

      Διαγραφή
    2. Καμιά φορά δεν χρειάζεται να διαβάσεις όλα όσα λέει κάποιος όταν είναι προβλέψιμος...
      Μου έκανε εντύπωση όμως το ότι θεωρεί ως τον περισσότερο ακαλλιέργητο τον Τσίπρα από όλους τους πρωθυπουργούς μετά τη μεταπολίτευση.
      Δεν ξέρω την καλλιέργεια του Καραμανλή,του Σαμαρά και του φιλέλληνα ΓΑΠ,για να σταθώ στους τελευταίους.
      Ξέρω όμως ότι η εμπάθεια, η μοχθηρία και η αχαριστία ειναι χειρότερα και από την πλήρη αγραμματοσύνη...

      Διαγραφή
    3. Σου κάνει εντύπωση το ότι χαρακτηρίζει τον Τσίπρα αγράμματο.
      Μα πως μπορεί να χαρακτηριστεί σήμερα ένας που υποχρεούται από την θέση του να μπορεί να συνεννοείται σε επίπεδο πρωθυπουργών τουλάχιστον στα αγγλικά και όχι βέβαια σε επίπεδο λόουερ;
      Ξέχασες την αμηχανία του απέναντι στον Κλίντον γιατί προφανώς δεν καταλάβαινε τι του έλεγε;
      Ξέχασες τα Μαντάμ Μέρκελ και την Μυτιλήνη, τη Λέσβο και τα άλλα... νησιά της Ελλάδας;
      Ή που νόμιζε ότι η Νάομι Κάμπελ είναι η συγγραφέας του βιβλίου για την απαρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, Ναόμι Κλάιν;
      Ή την προσφώνηση «αγαπητοί συμπολίτες» προς όλους τους Έλληνες στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του ;
      Είχε δώσει μάλιστα και συγχαρητήρια στον Λαζόπουλο μετά την παράσταση ως ηθοποιού και συγγραφέα του έργου που είδε, μόνο που αυτό ήταν Γάλλου!
      Απτόητος δε έλεγε στην Βουλή «δεν κάναμε δηλώσεις που εκτίθουν τη χώρα» και στον Χατζηνικολάου για τις 17 χώρες της Ευρωζώνης που είναι 18 και με την προσθήκη της Λιθουανίας 19!
      Δεν συζητώ δε για τα tweet του:
      "Να απομονώσουμε τις ακραίες και αντιρατσιστικές φωνές σε Ελλάδα και Ευρώπη.
      «Είναι σε όλους μας συμπαθή τα νεκρά παιδιά και μας προκαλούν θλίψη...»
      "Ευτυχώς οι πιλότοι μας δεν είναι τόσο νευρικοί όσοι οι δικοί σας απέναντι στους Ρώσους» που αναγκάστηκε να το διαγράψει.
      Είναι γνωστά τα σχόλια που έγιναν για την στάση του με σταυρωμένα χέρια όταν η μπάντα έπαιζε την «Μασσαλιώτιδα»
      Η δε άγνοια του για θέματα που άπτονται βασικών θεμάτων διεθνούς πολιτικής είναι εμφανής όταν στην συνέντευξη του στη ΔΕΘ υποστήριξε ότι το Σύνταγμα της ΦΥΡΟΜ προβλέπει ως στόχο την επέκταση στο Αιγαίο. Κάτι που προφανώς είναι λάθος, ή όταν στο βιβλίο επισκεπτών στο Ισραήλ ότι «ιστορική πρωτεύουσα» του Ισραήλ είναι η Ιερουσαλήμ, όταν όλες οι χώρες αναγνωρίζουν το Τελ Αβίβ!
      Και αυτά είναι λίγα από όσα θυμάμαι.

      Διαγραφή