Προχθές είδα την γαλλική ταινία Marguerite, που χωρίς να είναι βιογραφία της, βασίζεται στην ζωή της
Αμερικανίδας Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς.
Είναι η τραγουδίστρια που η
σταδιοδρομία της ενέπνευσε τον σκηνοθέτη Ξαβιέ
Τζιανολί να γυρίσει ολόκληρη ταινία σχετικά με αυτήν,ταινία που έκανε μάλιστα
πρεμιέρα τον Σεπτέμβριο του 2015 στο
Φεστιβάλ της Βενετίας.
Ήδη βασισμένη στην ζωή της έχει ανέβει στο Broadway η
παράσταση "Souvenir" !
Σύντομα δε θα δούμε και την ταινία του Στίβεν Φρίαρς «Φλόρενς
Φόστερ Τζένκινς» με τη Μέριλ
Στριπ στον ρόλο του τίτλου και τον Χιου Γκραντ σε αυτόν του μάνατζερ και συντρόφου της. Η βρετανική
πρεμιέρα έγινε στις 6 Μαΐου ενώ στην
Ελλάδα θα παίζεται από τις 16 Ιουνίου.
Ποιά είναι λοιπόν αυτή η τραγουδίστρια, άγνωστη στους περισσότερους, που παρακίνησε αυτούς τους σκηνοθέτες να ασχοληθούν μαζί της;
Αντιγράφω λοιπόν από εδώ λεπτομέρειες σχετικά με την ζωή και
την σταδιοδρομία της:
Γεννημένη στις 19 Μαΐου 1868 σε ευκατάστατη οικογένεια
- κόρη επιφανούς δικηγόρου και τραπεζίτη της Πενσιλβάνια - η Ναρτσίσα
Φλόρενς Φόστερ φανέρωσε από νωρίς την αγάπη της στη μουσική: άρχισε να παίρνει
μαθήματα πιάνου έχοντας, μάλιστα, προδιαγραφές «παιδιού-θαύματος». Όταν όμως
μεγάλωσε και θέλησε να σπουδάσει στο εξωτερικό, οι γονείς της αρνήθηκαν να τη
χρηματοδοτήσουν. Γύρω στα 1885, αποφασισμένη να γίνει σοπράνο, άφησε το σπίτι
της και παντρεύτηκε τον κατά 16 χρόνια μεγαλύτερό της Φράνσις Θόρντον
Τζένκινς, με τον οποίο χώρισε το 1902 διατηρώντας ωστόσο το επώνυμό του ως το
τέλος της ζωής της. Καθώς τόσο ο πρώην σύζυγός της όσο και οι εύποροι γονείς
της την άφησαν στην τύχη της από οικονομικής απόψεως, προσπάθησε να αποκτήσει
εισοδήματα παραδίδοντας μαθήματα πιάνου ώσπου ένα ατύχημα στο χέρι της
τής στέρησε και αυτή τη δυνατότητα. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1908, ένας
μέτριος σαιξπηρικός ηθοποιός, καλά δικτυωμένος όμως στους θεατρικούς κύκλους
της Νέας Υόρκης, ο Στ. Κλερ Μπέιφιλντ, έγινε μάνατζέρ της. Εκτοτε οι δυο
τους έζησαν μαζί ως τον θάνατό της και ο τελευταίος έγινε κληρονόμος της
περιουσίας της...
Ο θάνατος του πατέρα της το 1909 και η περιουσία η οποία συνακόλουθα ήρθε στα χέρια της τής πρόσφερε επιτέλους την ευκαιρία να αρχίσει μαθήματα φωνητικής. Η αρνητική κριτική με την οποία ήρθε αντιμέτωπη καθώς, όπως γράφτηκε κάπου ειρωνικά, «κανένας άλλος νωρίτερα ή αργότερα δεν κατάφερε πιο αποτελεσματικά να ελευθερωθεί τόσο απόλυτα από τα δεσμά της μουσικής γραφής», δεν την αποθάρρυνε από το να κυνηγήσει μια καριέρα λυρικής τραγουδίστριας. Το 1912 άρχισε τις ετήσιες εμφανίσεις της στο φουαγέ του ξενοδοχείου «Ritz-Carlton» της Νέας Υόρκης ενώ ο θάνατος της μητέρας της το 1928, ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα να περιέλθει στα χέρια της ο πλήρης έλεγχος της οικογενειακής περιουσίας, της επέτρεψαν να επεκτείνει τις εμφανίσεις της και σε άλλες πόλεις, μεταξύ των οποίων η Ουάσιγκτον και η Βοστώνη. Παράλληλα, άρχισε να αναπτύσσει ευρύτερη δραστηριότητα περί τα καλλιτεχνικά στη Νέα Υόρκη ιδρύοντας και χρηματοδοτώντας, μεταξύ άλλων, το κλαμπ Βέρντι.
Ο θάνατος του πατέρα της το 1909 και η περιουσία η οποία συνακόλουθα ήρθε στα χέρια της τής πρόσφερε επιτέλους την ευκαιρία να αρχίσει μαθήματα φωνητικής. Η αρνητική κριτική με την οποία ήρθε αντιμέτωπη καθώς, όπως γράφτηκε κάπου ειρωνικά, «κανένας άλλος νωρίτερα ή αργότερα δεν κατάφερε πιο αποτελεσματικά να ελευθερωθεί τόσο απόλυτα από τα δεσμά της μουσικής γραφής», δεν την αποθάρρυνε από το να κυνηγήσει μια καριέρα λυρικής τραγουδίστριας. Το 1912 άρχισε τις ετήσιες εμφανίσεις της στο φουαγέ του ξενοδοχείου «Ritz-Carlton» της Νέας Υόρκης ενώ ο θάνατος της μητέρας της το 1928, ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα να περιέλθει στα χέρια της ο πλήρης έλεγχος της οικογενειακής περιουσίας, της επέτρεψαν να επεκτείνει τις εμφανίσεις της και σε άλλες πόλεις, μεταξύ των οποίων η Ουάσιγκτον και η Βοστώνη. Παράλληλα, άρχισε να αναπτύσσει ευρύτερη δραστηριότητα περί τα καλλιτεχνικά στη Νέα Υόρκη ιδρύοντας και χρηματοδοτώντας, μεταξύ άλλων, το κλαμπ Βέρντι.
Η Φλόρενς κατάφερε κυριολεκτικά να φτιάξει έναν δικό της
κόσμο ζώντας την ψευδαίσθηση της επιτυχίας: εμφανιζόταν μόνο σε μικρούς χώρους
ενώπιον προσεκτικά επιλεγμένων θεατών στους οποίους είχαν διανεμηθεί προσκλήσεις,
οι επαγγελματίες κριτικοί αποκλείονταν από τις συναυλίες της ενώ οποιαδήποτε
κριτική αναφορά - στον ειδικό Τύπο αποκλειστικά - γραφόταν είτε από
φίλους της ή από αυτήν την ίδια. Της άρεσε να παραλληλίζει τον εαυτό της με
σπουδαίες σοπράνο, όπως η Φρίντα Χέμπελ και η Λουίζα
Τετρατσίνι και θεωρούσε οποιαδήποτε αρνητική αντίδραση (π.χ. τα γέλια που
ακούγονταν κάποιες φορές σε εμφανίσεις της) ως... «σαμποτάζ κατασκευασμένα
από τους εχθρούς της».Τολμούσε να ερμηνεύει τις πλέον απαιτητικές άριες και lieder
και ειδικευόταν στον Μότσαρτ, στον Βέρντι και στον Μπραμς.
Ορισμένες φορές παρουσίαζε και δικές της συνθέσεις ενώ
το αγαπημένο της ανκόρ ήταν το «Clavelitos» του Χοακίν Βαλβέρντε Σανχουάν:
επρόκειτο για ένα ισπανικό τραγούδι για γαρίφαλα, μετά το οποίο η Φλόρενς
πετούσε χούφτες από μπουμπούκια στο κοινό. Μία ακόμη πηγή διασκέδασης για τους
θεατές της όμως ήταν και τα κοστούμια τα οποία φορούσε στις εμφανίσεις της και
τα σχεδίαζε η ίδια: το διασημότερο ήταν ένας συνδυασμός από τούλι και γιρλάντες
με προσαρμοσμένα τεράστια χρυσά φτερά, μια εμφάνιση την οποία η ίδια αποκαλούσε
«Ο άγγελος της έμπνευσης».
Προφανώς, ουδέποτε
αμφισβητούσε το χάρισμά της αλλά και τη διαρκή της βελτίωση. Άνθρωποι που τη
γνώρισαν αφηγούνται ότι έπειτα από ένα ατύχημα με ταξί δήλωνε ότι πλέον
μπορούσε να τραγουδήσει «το ψηλότερο φα της καριέρας της» και
προκειμένου να ευχαριστήσει τον οδηγό τού δώρισε ένα κουτί πούρα Αβάνας! Το
γεγονός ότι ουδείς μπορούσε να ακούσει τη συγκεκριμένη νότα δεν την πτοούσε
καθόλου. Ο ενθουσιασμός του κοινού, μεταξύ των οποίων και διάσημοι μουσικοί,
συντηρούσε την αυτοπεποίθησή της. Πηγές της εποχής αναφέρουν ότι ο Κόουλ
Πόρτερ δεν έχανε καμία συναυλία της και είχε μάλιστα συνθέσει και ένα
τραγούδι για αυτήν. Στους φανατικούς θαυμαστές της συγκαταλέγονταν θρύλοι της
όπερας, όπως η Λίλι Πονς και ο Ενρίκο Καρούζο, αλλά και ο
βρετανός αρχιμουσικός σερΤόμας Μπίτσαμ.
Από τα τέλη της δεκαετίας του '30 ως τις αρχές της δεκαετίας του '40 έκανε κάμποσες ηχογραφήσεις με δικά της έξοδα οι οποίες γρήγορα έγιναν συλλεκτικές εξαιτίας του γέλιου που προκαλούσαν. Ήταν τόσο διασκεδαστικές, ώστε αργότερα κυκλοφόρησαν από διάφορες εταιρείες με προβοκατόρικους, κυριολεκτικά, τίτλους. Χαρακτηριστικά μπορεί να αναφερθεί το «Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς: Δολοφονία των ψηλών ντο» (Naxos, 2003
Η πραγματικά κορυφαία στιγμή της καριέρας της όμως ήρθε στις
25 Οκτωβρίου 1944 με την περίφημη εμφάνισή της στο Κάρνεγκι Χολ στα 76 της
χρόνια: η συναυλία καταγράφηκε ως το ταχύτερο sold out στην ιστορία της
αίθουσας με τον κόσμο να αναζητεί μανιωδώς εισιτήρια πληρώνοντας όσο-όσο ενώ το
ενδιαφέρον του Τύπου ήταν εντυπωσιακό. Το «Newsweek» έγραψε ότι δυόμισι
χιλιάδες άνθρωποι δεν κατάφεραν, τελικά, να εξασφαλίσουν το μαγικό χαρτάκι της
εισόδου συνεχίζοντας, βέβαια, με μια σαρδόνια κριτική.
Έναν μήνα αργότερα,
μετά την τελευταία της αυτή εμφάνιση, στις 26 Νοεμβρίου, έπαθε καρδιακή
προσβολή και πέθανε, στο πολυτελές «Hotel Seymour» της Νέας Υόρκης όπου
διέμενε.
Στο βίντεο Florence Jenkins massacres Mozart μπορείτε να την απολαύσετε, όπως το έχουν ήδη κάνει κοντά
στους 1.360.000 φιλόμουσοι ακροατές!
ΑΝΠΙΣΤΑΦΤΑΜΠΛ!
ΑπάντησηΔιαγραφή