ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΛΑΜΠΕΣ !

Όπως έγραφα και στο προηγούμενο ποστ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΕΣΑΙ ΕΝΑ ΙΑΝΟ; εκείνη την εποχή υπήρχε και μια ευγενής άμιλλα στην συγγραφή και ποιημάτων από την οποία, όπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπορούσα να απουσιάσω και έτσι προέκυψαν τα παρακάτω ποιητικά πονήματα.

ΕΡΩΤΑΣ    (19-6-2006)             

Μια λέξη
Θύμωσε
Της είπε
Απάντησε
Φωνές
Οι λέξεις έγιναν μαχαίρια
Την τραυμάτισε
Τον κάρφωσε
Έστριψε το μαχαίρι
Πόνεσαν
Άρχισε να κλαίει
Πολλά μαχαίρια τον κάρφωσαν
Το χέρι του σκούπισε το δάκρυ της
Τα χέρια της αγκάλιασαν το δικό του
Τα χείλη του καθάρισαν τα μάτια της
Το χέρι της χώθηκε στις τρίχες του στήθους του
Το χέρι του χάιδεψε την ιδρωμένη ραχοκοκαλιά της
Πηδήχτηκαν σαν να ήταν η πρώτη φορά
Είχαν ερωτευθεί με την πρώτη ματιά
Πριν ένα χρόνο
Ήταν ο πρώτος καυγάς
Επέτειος 

ΧΩΡΙΣΜΟΣ (21-6-2006)

Οι λέξεις δηλητήριο
Χαμηλόφωνα
Ύπουλα
Δεν είχαν ξανατσακωθεί
Χρόνια φθοράς έβγαιναν τώρα
Χαμηλόφωνα
Ύπουλα
Κάθε λέξη ,μια πληγή
μόνη της ,χωρίς φράση
κακοφορμισμένη απ’ τον χρόνο.
Φεύγοντας έκλεισε την πόρτα
Χωρίς να την κτυπήσει
Όπως έκανε χρόνια τώρα
Σιωπηλά
Καταπίνοντας όσα θα μπορούσε να έχει πει
Αλλά δεν είπε
Μέχρι σήμερα
Πρώτη φορά
Και τελευταία
Δεν ξαναγύρισε.

                                                  Edvard Munch-Separation

ΤΙ ΤΡΕΧΕΙ ; (13-8-2006)

 Ηρεμία
Γαλήνη
Η ελευθερία του υγρού στοιχείου
Ασφάλεια
Ευτυχία
Ο χρόνος συνεχής-Ίδιος
Σεισμός;
Ηρεμία
Ξανά σεισμός;
Φόβος. Τι τρέχει;
Ξανά σεισμός;
Ξανά...
Ξανά...
Ο χώρος έγινε ασφυκτικός
Μια μέγγενη σφίγγει το κεφάλι
Η γαλήνη χάθηκε
Η μέγγενη πιέζει περισσότερο
Το κεφάλι πάει να σπάσει
Ξαφνικά ξεσφίγγει
Νέα αγωνία τώρα
Χρειάζομαι αέρα!
Πολύ αέρα
Κραυγή και ανάσα μαζί
Κλάμα
Φώτα, κόσμος.
Δεν θέλω ελευθερία !
Ήμουν ασφαλής.
Να σας ζήσει είναι κορίτσι!

Ο πίνακας είναι της Frida Kahlo και έχει τον τίτλο «Η Γέννησή μου» και έχει ως θέμα το πώς φαντάστηκε η ζωγράφος τη στιγμή της δικής της έλευσης στη ζωή.