ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Σήμερα πολλές φορές βλέπουμε στην τηλεόραση με ευχαρίστηση παλιές ελληνικές ταινίες, ακόμα και δεύτερης διαλογής, τις οποίες στην εποχή τους δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πάμε στον κινηματογράφο να τις δούμε.

Προφανώς σε ένα βαθμό μας θυμίζουν περασμένες εποχές της νιότης μας, συνήθειες που έχουν πλέον εγκαταλειφθεί αλλά και μια Αθήνα που ανεπανάληπτα πλέον έχει χαθεί.

Στην εποχή τους είχα τότε την απορία τι είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να πάει στον κινηματογράφο να δει ταινίες τελείως σαχλές, όπως πχ με τον Αγκόπ και τον Κοκοβιό.

Την απάντηση την βρήκα μόνος μου το καλοκαίρι του 1967 στην Πάρο οπου μη έχοντας άλλη επιλογή πήγα στον μοναδικό κινηματογράφο της και είδα την ταινία Κάποτε Κλαίνε και οι Δυνατοί (1967) με τους Νίκο Ξανθόπουλο την Άντζελα Ζήλεια και την Ελένη Ζαφειρίου και στο οποίο τραγουδάει και την μεγάλη επιτυχία του Πετραδάκι ,πετραδάκι.

Φεύγοντας από τον κινηματογράφο  συγκινημένος από αυτό που είδα, μαζί με τους υπόλοιπους το ίδιο συγκινημένους και ευχαριστημένους θεατές, σκέφτηκα γιατί μου άρεσε, αλλά και γιατί και στον υπόλοιπο κόσμο άρεσε, αυτή η δακρύβρεκτη και χωρίς υψηλές καλλιτεχνικές απαιτήσεις ταινία.

Η απάντηση ήταν γιατί στην ταινία το ανέφικτο στην πραγματικότητα στην ταινία γίνεται εφικτό.  Η υπόθεση της ήταν απλή. Ο γιός της καθαρίστριας στο σπίτι του εφοπλιστή μεγαλώνει με την συνομήλικη κόρη του.

Όταν μεγάλωσε φεύγει στα  καράβια  ενώ ο εφοπλιστής χάνει εκείνα τα χρόνια την περιουσία του και αναγκάζεται να πουλήσει το σπίτι του. Ο γιός όμως της καθαρίστριας έχει πλουτίσει αγοράζει το σπίτι που μεγάλωσε και εγκαθιστά σε αυτό κυρία και  αφέντρα την μάνα του! Ε, βέβαια παντρεύεται και την κόρη του εφοπλιστή με την οποία είναι ερωτευμένος από παιδί! 

Μπορεί το, στην ουσία ιδιοφυές αυτό σενάριο να μας φαίνεται απλοϊκό, αλλά στους απλούς ανθρώπους  τους δημιουργεί την ελπίδα πως ίσως όλα αυτά τα απίθανα μπορούν ίσως να συμβούν κάποτε και στην δική τους ζωή.

Αυτό λοιπόν το Feel-Good αίσθημα, όπως χαρακτηριστικά το ονομάζουν οι Αγγλοσάξονες το δημιουργούν  με επιτυχία όλες αυτές οι παλιές ελληνικές ταινίες. Πάντα οι πρωταγωνιστές τους αφού ξεπεράσουν διάφορες δυσκολίες καταφέρνουν να δικαιωθούν και να παντρευτούν το κορίτσι που αγαπούν. Σε πολλές δε ταινίες στο τέλος υπάρχουν και πολλαπλοί  γάμοι!  Εκείνη την εποχή για τις νέες γυναίκες  ο γάμος αποτελούσε αυτοσκοπό και κοινωνική καταξίωση τους.

Στον ελληνικό κινηματογράφο τα στενά οικονομικά πλαίσια  που είχε περιόρισε αυτές τις ταινίες σε αντίστοιχη θεματολογία.

Στον διεθνή όμως κινηματογράφο χάρις στις τεράστιες οικονομικές δυνατότητες που  έχουν κατάφεραν να μεταφέρουν το  Feel-Good αίσθημα σε ένα μεγαλύτερο φάσμα ταινιών, έτσι ώστε πολλές  να βασίζονται στην φαντασία. Εδώ συχνά η φυγή από την πραγματικότητα προσφέρεται μέσω μιας ιστορίας τελείως  εξωπραγματικής με πλούσιες εικόνες που συμβάλλουν στο να έχει την αίσθηση ο θεατής ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικά.

Είναι χαρακτηριστική η λίστα με τις ξένες πιο Feel-Good ταινίες.