ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΙΧΕΣ ΜΑΣ!

Ένα από τα πρώτα ποστ που έγραψα πριν από 15 χρόνια ήταν το  ΦΑΛΑΚΡΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ ! και αυτό έγινε γιατί «την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος» έπρεπε να υπερασπιστώ την από πολλών ετών αποψίλωση του τριχωτού της κεφαλής μου, που θυμίζει σεληνιακό τοπίο με την προσθήκη διαφόρων δερματικών κηλίδων, όπως αυτές εμφανίζονται σε όλα τα νεανικά δέρματα!
Η δική μου γενιά είναι η γενιά που αγωνίστηκε για να μείνουν τα μαλλιά της στο κεφάλι της γιατί στα χρόνια της νιότης μου οι τρίχες της κεφαλής μας κινδύνευαν από τις συνεχείς επιθέσεις εναντίον τους από κούρεμα με την ψιλή είτε για λόγους υγειονομικούς λόγω της συχνής εμφάνισης ψειρών σε αυτές είτε και για σπάσιμο του ηθικού στους νεοσύλλεκτους στον στρατό.
Αποτελούσε θριαμβευτική στιγμή  μεταξύ των  νεοσύλλεκτων όταν κάποιος ανήγγελλε  με καμάρι πως μπόρεσε να αποκτήσει ξανά χωρίστρα.   
Άλλωστε ποιος μπορεί να ξεχάσει την τιμωρία από την αστυνομία με κούρεμα όσων συλλάμβαναν για τεντιμποϊσμό.

Γι αυτό και ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτούς που ξυρίζουν το κεφάλι τους και τα μαλλάκια τους λόγω μόδας, προσφέροντας μας το αηδές θέαμα ενός γλόμπου που δεν είναι καν LED!
Τα παραπάνω μου ήρθαν στο μυαλό όταν οι τρίχες ήρθαν στην επικαιρότητα κατόπιν ενός βίντεο που ανέβασε μια πολιτεύτρια που επιτέθηκε σε όσες γυναίκες δεν ξυρίζουν τα πόδια τους και τις μασχάλες τους !
Δεν την άκουσα, ή δεν πρόσεξα  να αναφέρει για το μουστάκι των γυναικών.
Θυμάμαι πάντως την παλιά καλή εποχή το φρικώδες θέαμα των γυναικών με το απάνω χείλος τους κατακόκκινο από το κερί, που είχαν βάλει για να βγάλουν το μουστάκι τους!

Γράφει σχετικά με το χιούμορ που την διακρίνει η Πέπη Ραγκούση: 
Νομίζω ότι τέτοια υπερχείλιση ανάλυσης (και μάλιστα κοινωνικής) της αποτρίχωσης έχει να μου συμβεί από την πρωτοεφηβεία μου – βάλτε με τον νου σας πόσα χρόνια. Δώδεκα, δεκατρία θα ήμουν εκείνη την ημέρα που κλειδώθηκα στο μπάνιο, πήρα το ξυραφάκι (από τα πρώτα bic μιας χρήσης πρέπει να ήταν) αποφασισμένη να κόψω άπαξ και δια παντός τους δεσμούς μου με την παιδική ηλικία. Καλά, περιττό να πω ότι έγινε η σφαγή του Δράμαλη και της γάμπας μου. Τύπου «Κατακόπηκα και τι θα πω στη μάνα μου;». Γιατί η γυναίκα θα σκεφτόταν – και με το δίκιο της – ότι κάπως θα θέλει να γκομενίσει το δεκατριάχρονο αφού ξυρίζει γάμπα. Βέβαια η ίδια ήταν που, λίγους μήνες πριν με είχε σύρει σε ένα ινστιτούτο αισθητικής στην οδό Μέρλιν (σημαδιακό για μένα που, τότε, κοιμόμουν, με τον «Μικρό Ηρωα» κάτω από το μαξιλάρι ότι ήταν ο δρόμος όπου, επί Κατοχής, βρίσκονταν τα κρατητήρια της Γκεστάπο) για να με υποβάλει στο εξευτελιστικό μαρτύριο της χαλάουα στο μουστάκι – εκείνη την εποχή που οι ορμόνες έκαναν στο σώμα μου πάρτι, είχε πάρει την άγουσα για να γίνει σαν του Ανδρούτσου.
Πάντως σε όσα λέει η Λατινοπούλου δεν μπορώ να μην συμφωνήσω με το πράγματι αηδιαστικό θέαμα του ξυρισμένου στήθους των ανδρών.
Προσωπικά, συμφωνεί ευτυχώς και η γυναίκα μου, το βρίσκω τελείως αντιαισθητικό θέαμα,αν και όπως φαίνεται υπάρχουν και γυναίκες που το αποδέχονται. Γράφει πάλι η Πέπη Ραγκούση:

 Και ως προς την αποτρίχωση των ανδρών, το θέμα, για μένα έχει κλείσει εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, όταν μια φίλη μου, στην πρώτη ερωτική της συνάντηση με το αντικείμενο του πόθου της, μου περιέγραψε γλαφυρότατα τι αντίκρυσε μόλις εκείνος αποκάλυψε το στέρνο του. «Παρκέ σου λέω αγάπη μου, παρκέ». «Ε, και;» τη ρώτησα. Δεν θυμάμαι αν και τι μου απάντησε. Πάντως το ότι είναι ακόμη μαζί κι αγαπημένοι, απάντηση είναι.  
Και καταλήγει η Ραγκούση γράφοντας:
 Πάμε τώρα στα περί των γυναικών. Δεν ξέρω πώς έγινε και στο παραμορφωτικό «σύστημα καθρεφτών» των σόσιαλ μίντια διακινείται εδώ και δύο μέρες μια υφέρπουσα άποψη ότι το προοδευτικό είναι να μην παραδίνεται στην παγίδα του καπιταλισμού που προωθεί το πρότυπο του αποτριχωμένου σώματος ώστε να πλουτίζουν οι πολυεθνικές.
Αν και στα δικά μου νιάτα συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο – οι τριχωτές γάμπες και οι θαμνώδεις μασχάλες παρέπεμπαν στις λεγόμενες «κυρίες της Ζωής» και λοιπών θρησκευτικών οργανώσεων – το ουσιαστικά προοδευτικό είναι να κάνει κάθε γυναίκα ό,τι θέλει. Και να το υποστηρίζει. Να υποστηρίζει την επιλογή της χωρίς να χρειάζεται να την επενδύσει με ιδεολογική άποψη. Διότι, τότε, γίνεται διδακτική. Οπως και η Αφροδίτη Λατινοπούλου αλλά και όσες και όσοι την επικρίνουν με απολύτως ανάλογα με τα δικά της επιχειρήματα. Δηλαδή, μπούρδες. Αρκετό διδακτισμό τρώμε στη μούρη κάθε μέρα από τους ντελιβεράδες της απόλυτης αλήθειας. Ε όχι και για τη «γραμμή του μπικίνι» βρε κορίτσια.
Το να αφήνεις τις τρίχες στη μασχάλη, το «μπικίνι», τις γάμπες, την κοιλιά δεν είναι ακριβώς δικαίωμα, είναι επιλογή. Απολύτως σεβαστή όπως θα πρέπει να είναι όμως και η αντίθετη επιλογή. Να αποτριχώνεται κάποια από κορυφής μέχρις ονύχων, να πλακώνεται στα μπότοξ και τα υαλουρονικά, να περνάει από τις φωτογραφίες της όχι απλώς ρετούς αλλά τις μπουλντόζες του Ελληνικού. Αν οι αξίες μας έχουν ανάγκη από την παρουσία ή απουσία τριχοφυΐας σε επίμαχα σημεία, σημαίνει ότι μπάζουν από παντού.

Ήδη βέβαια από το 1999 η Τζούλια Ρόμπερτς έχει γίνει κάτι σαν φεμινιστικό είδωλο όταν  αποκάλυψε τις αξύριστες μασχάλες της στην πρεμιέρα της ταινίας «Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ» 
Πάντως άσχετα από το ξύρισμα των τριχών σε όσα μέρη του σώματος υπάρχουν τρίχες, το μόνο  μέρος που δεν μπορούν να ξυριστούν είναι στον εγκέφαλο!
Το βίντεο της ασήμαντης πολιτεύτριας της ΝΔ περί τριχών, οδήγησε την  Ειρήνη Αγαθοπούλου, αναπληρώτρια τομεάρχη Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ να θέσει στην επιτροπή Ισότητας του κοινοβουλίου τα λεγόμενα της.
Οπότε η κυβέρνηση δεν μπορούσε να μην απαντήσει στο σοβαρό αυτό θέμα περί τριχών:
«Οι απόψεις αυτές δεν απηχούν τις απόψεις του υπουργείου, της κυβέρνησης και της ΝΔ», ανέφερε η υφυπουργός Δημογραφικής Πολιτικής, Μαρία Συρεγγέλα. 
Στο ίδιο μήκος κύματος και η πρόεδρος της επιτροπής Άννα Καραμανλή. «Δεν εκφράζουν την ΝΔ και την κυβέρνηση αυτές οι συμπεριφορές» υποστήριξε. «Είναι αυτονόητο πως υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του καθενός να διαχειρίζεται το σώμα του όπως θέλει. Πρέπει να απομακρύνουμε αυτές τις συμπεριφορές» σημείωσε.
Η γνωστή ηθοποιός και stand up  κωμικός Σοφία Μουτίδου στο παρακάτω βίντεο τρολάρει την Αφροδίτη Λατινοπούλου.