ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ. Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ ΜΙΑΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Μερικές φορές διαβάζουμε ένα κείμενο και θέλουμε να προσθέσουμε και μια δική μας παρατήρηση ή άποψη σε αυτά που διαβάσαμε. 
Διαβάζοντας όμως το τόσο περιεκτικό άρθρο του Μάνου Βουλαρίνου  Η ρουτίνα της καταστροφής, με τον εξ ίσου περιεκτικό υπότιτλο «Οι κυβερνώντες ψάχνουν δικαιολογίες, οι αντιπολιτευόμενοι ψάχνουν ευθύνες, οι δημοσιογράφοι ανοίγουν το μπλοκάκι με τα κλισέ καταστροφής», δεν βρήκα ότι μπορώ να προσθέσω  κάτι  ουσιαστικότερο.

Για τον λόγο αυτό σας το παραθέτω ολόκληρο.

Δεν θυμάμαι καλοκαίρι που να μην συνοδεύεται από μια καταστροφική πυρκαγιά. Άλλες φορές μεγαλύτερη άλλες φορές μικρότερη, η καταστροφή μοιάζει αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού θέρους. Γι’ αυτό δυσκολεύομαι να καταλάβω τα γεμάτα έκπληξη επιφωνήματα και τη χρήση της λέξης «σοκ» στη δημοσιογραφική κάλυψη των πυρκαγιών. Με δεδομένο ότι το σοκ προϋποθέτει και έκπληξη τίποτα το σοκαριστικό δεν υπάρχει στην χτεσινή πυρκαγιά στην Αττική που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου καίγεται. Αν υπάρχει κάτι που να είναι στ’ αλήθεια σοκαριστικό είναι η απροθυμία να κάνουμε αυτά που περνούν από το χέρι μας για να περιορίσουμε τη συχνότητα με την οποία επαναλαμβάνεται η καταστροφή.
Πολίτες που αρνούνται να συμμορφωθούν με τους νόμους ενός κράτους το οποίο με τη σειρά του αρνείται όχι απλώς να επιβάλει τους νόμους του αλλά ακόμα και να οργανωθεί καταλλήλως, μας χαρίζουν κάθε χρόνο μια σχεδόν τελετουργική επανάληψη ενός δράματος που δεν φαίνεται να έχει τέλος. Κράτος και πολίτες παραδομένοι σε μια θανάσιμη μακαριότητα ταράζονται κάθε καλοκαίρι για λίγες ημέρες ή (το πολύ) εβδομάδες και μετά συνεχίζουν να κάνουν ό,τι έκαναν λες και πρωταγωνιστούν σε κάποιο άρρωστο εθνικό ριμέικ της «Μέρας της Μαρμότας».
Διαγγέλματα, κραυγές οργής, εξαγγελίες, καταγγελίες μοιάζουν με λόγια εθίμου που κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται χωρίς όμως, όπως συνήθως συμβαίνει με τα έθιμα, να ασκεί την οποιαδήποτε επιρροή στην καθημερινότητα. Η φωτιά καίει, οι πολίτες αναρωτιούνται «πού είναι το κράτος;», το κράτος είναι εκεί που θέλουν οι πολίτες να είναι τον υπόλοιπο χρόνο, οι κυβερνώντες ψάχνουν δικαιολογίες, οι αντιπολιτευόμενοι ψάχνουν ευθύνες, οι δημοσιογράφοι ανοίγουν το μπλοκάκι με τα κλισέ καταστροφής. Μετά η φωτιά σβήνει και τελικά το μόνο που αλλάζει είναι η απαίσια μαυρίλα η οποία σε τίποτα δεν εμποδίζει την επανάληψη της επόμενης χρονιάς, της μεθεπόμενης χρονιάς κ.ο.κ.
«Μα είναι δυνατόν να εξαφανίσουμε την πιθανότητα πυρκαγιάς, ρε Βουλαρίνε;» θα αναρωτηθεί κάποιος που ίσως να μην έχει καταλάβει τι έχει διαβάσει μέχρι τώρα και τον οποίο ευθύς αμέσως θα βοηθήσω. Φυσικά είναι αδύνατον να μηδενιστεί η πιθανότητα πυρκαγιάς. Αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι μπορεί να μειωθεί. Όλοι καταλαβαίνουμε (ασχέτως αν αδιαφορούμε) ότι η βεβαιότητα πολύ αυστηρής τιμωρίας μειώνει τον αριθμό των συμπολιτών που είναι έτοιμοι να κάνουν την οξυγονοκόλληση ή το μπάρμπεκιού τους την ώρα που το θερμόμετρο είναι στο τριανταφεύγα. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο καθαρισμός των οικοπέδων βάζει ένα εμπόδιο στην εξάπλωση μιας φωτιάς. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι όσο πιο οργανωμένο και αξιοκρατικό ως προς τη στελέχωσή του είναι ένα κράτος τόσο πιο αποτελεσματικό γίνεται. Αλλά αρκετοί από εμάς (αρκετοί ώστε η κάθε αλλαγή προς το καλύτερο είτε να αποκλείεται είτε να γίνεται με ρυθμούς χελώνας) εξακολουθούν να μη δίνουν δεκάρα, εκτός φυσικά από τις λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι που είμαστε οργισμένοι, συγκλονισμένοι, προβληματισμένοι, υπεύθυνοι και έτοιμοι για γενναίες αποφάσεις που «δεν θα επιτρέψουν άλλη μια καταστροφή σαν κι αυτή». Αλλά αυτές οι μέρες περνούν γρήγορα. Για όλους. Και για τους λειτουργούς του κράτους και για τους πολίτες του. Και μπράβο τους. 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.