Οι μύθοι πεθαίνουν νέοι

Διαβάζοντας πρόσφατα για την διαμάχη για τα έσοδα εκατομμυρίων από τις γυμνές φωτογραφίες της Μαίριλιν Μονρόε του 1949 σκεπτόμουνα ποια αξία θα είχαν αυτές οι φωτογραφίες εάν η Μαίριλιν δεν είχε πεθάνει 36 ετών και ζούσε σήμερα που θα ήταν 80 χρονών.
Θα είχαν την ίδια αξία ,δηλαδή τίποτα, που έχουν οι φωτογραφίες της Μπριζίτ Μπαρντό που από ένα σύμβολο του σεξ στην εποχή της ,είναι σήμερα μία αντιπαθητική γριά με μόνο ενδιαφέρον τα ζώα.
Δυστυχώς ο μύθος γύρω από ένα πρόσωπο δημιουργείται όταν αυτό πεθάνει σε νεαρή ηλικία.
Ο Τζέιμς Ντήν με μόνο 3 ταινίες έχει παραμείνει μύθος έως τις μέρες μας .
Το ίδιο θα είχε γίνει και με τον Μάρλον Μπράντο που ήταν σύγχρονός του εάν είχε πεθάνει τότε και δεν είχε καταντήσει αυτό το μοναχικό παχύδερμο τέρας.
Οι μύθοι δεν δημιουργούνται ούτε αφορούν μόνο τον κινηματογράφο. Μπορεί να φανταστεί κανείς την μυθολογία που θα είχε δημιουργηθεί εάν ο Κάστρο είχε σκοτωθεί μετά την επανάσταση νέος σαν τον Τσέ. Ο Αλιέντε ενώ είχε ένα ηρωικότερο θάνατο από τον Τσέ δεν κατάφερε να δημιουργήσει την ίδια με αυτόν μυθολογία.
Η δημιουργία λοιπόν του μύθου έχει δύο βασικούς μηχανισμούς.
Ο πρώτος είναι η εικόνα ,η οποία παραμένει νέα χωρίς την φθορά της ηλικίας. Έτσι η εικόνα πχ του Τ.Ντήν παραμένει αμετάβλητη διαχρονικά και έτσι μπορεί να γοητεύει συνεχώς και τις επόμενες γενιές.
Ο δεύτερος μηχανισμός βασίζεται στο ότι παραμένει με τον θάνατο η εικόνα που έχει δημιουργηθεί χωρίς την επακόλουθη αποδόμηση της που πολλές φορές γίνεται από τις μετέπειτα απογοητευτικές πράξεις ανθρώπων που έχουν αποκτήσει ένα μύθο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μαραντόνα.
Είναι γεγονός ότι το κοινό δεν είναι διατεθειμένο να αποδεχθεί ότι και οι μύθοι έχουν ανθρώπινες αδυναμίες και μπορούν και αυτοί να κάνουν σφάλματα.