ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΙΑΤΡΟΙ

Πρόσφατα η Ψιλικατζού και ο Νίκος Δήμου ασχολήθηκαν με την ομοιοπαθητική, αποδεικνύοντας ότι ουσιαστικά δεν έχει καμία επιστημονική βάση.
Οι αντιτιθέμενες απόψεις για το θέμα έχουν εκτεθεί εκτενώς και δεν βρίσκω την ανάγκη να επαναληφθούν εδώ.
Αυτό όμως που είναι ενδιαφέρον είναι ότι αρκετά post συλλήβδην και αθρόως ήσαν κατά της ιατρικής και των ιατρών.
Γι ’αυτό λοιπόν το θέμα θα ήθελα να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου.
Εάν διαβάσει κανείς ένα οποιοδήποτε βιβλίο Ιστορίας της Ιατρικής θα διαπιστώσει ότι οι εξελίξεις, κυρίως των τελευταίων 100 ετών έχουν οδηγήσει τον σημερινό άνθρωπο να ζει και να είναι υγιής σε ηλικίες που παλαιότερα έφταναν μερικοί μόνο από γερή κράση και τύχη.
Η ευλογιά ,η πανούκλα, η λέπρα, η ελονοσία, η φυματίωση, ο τύφος, η σύφιλη και ένα σωρό άλλα νοσήματα θέριζαν είτε με πανδημίες η με εξάπλωση σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Η περιγεννητική και παιδική θνησιμότητα ήταν τόσο μεγάλη που ανάγκαζε τις γυναίκες να γεννούν 10-15 παιδιά γιατί τα περισσότερα πέθαιναν ενώ συγχρόνως πέθαιναν και πολλές από αυτές είτε στον τοκετό είτε από επιλόχειες λοιμώξεις.
Η ανακάλυψη των αντιβιοτικών έδωσε την δυνατότητα για θεραπεία ,εκτός από σωρεία παθολογικών νοσημάτων ,στη χειρουργική να αντιμετωπίσει εγχειρήσεις ,που προηγουμένως ήταν αδιανόητες, στον θώρακα, την καρδιά την κοιλιά ,τον εγκέφαλο.
Τα εμβόλια προφυλάσσουν εκατομμύρια ανθρώπους από νοσήματα που προηγουμένως ήσαν θανατηφόρα.
Η ανάπτυξη της ακτινοθεραπείας, της χημειοθεραπείας και της χειρουργικής έχει οδηγήσει να θεραπεύονται πλήρως πάνω από το 40% των καρκινοπαθών σε ορισμένες δε μορφές του καρκίνου το ποσοστό αυτό να φθάνει σχεδόν το 100%.
Ακόμη και νοσήματα νέα όπως το AIDS ,που ξεκίνησε με τραγική θνησιμότητα ,σήμερα μπορεί να μην θεραπεύεται ακόμη πλήρως αλλά στα λίγα χρόνια που είναι στο προσκήνιο αναπτύχθηκαν θεραπείες που επιτρέπουν στους ασθενείς να ζουν ουσιαστικά μια φυσιολογική ζωή.
Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει την απαρίθμηση των εξελίξεων της Ιατρικής από τον καιρό που ξέφυγε από τα κλύσματα τις αφαιμάξεις και τις βδέλλες αλλά πιστεύω ότι για κάθε καλόπιστο είναι χωρίς νόημα.
Το άλλο θέμα είναι το μένος πολλών κατά των ιατρών.
Οι γιατροί ,όπως είναι αυτονόητο ,αποτελούν και αυτοί μέρος της κοινωνίας μας και δυστυχώς είναι αναπόφευκτο και σε αυτούς να υπάρχουν γαϊδούρια, εκμεταλευτές, απατεώνες και αγράμματοι.
Εδώ προκύπτει το ερώτημα ;
Γιατί δεν τους αποβάλλει το υπόλοιπο σώμα των ιατρών;
Η απάντηση είναι πάλι μια ερώτηση.
Ποια επαγγελματική τάξη το κάνει αυτό στη Ελλάδα;
Δυστυχώς καμία. Ίσως κάτι έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται στους δικαστικούς.
Από την άλλη μεριά το μεγαλύτερο μέρος των ιατρών προσφέρει ουσιαστικές υπηρεσίες στον κόσμο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μία μελέτη της Υγειονομικής Σχολής, που δημοσιεύτηκε πριν λίγα χρόνια ,από τους 5000 ,αν θυμάμαι καλά, ερωτηθέντες οι οποίοι είχαν νοσηλευτεί σε κάποιο Δημόσιο Νοσοκομείο ,το 70% δήλωσε ικανοποιημένο από την παροχή των ιατρικών υπηρεσιών που δέχτηκε.
Λίγο πολύ εκεί είναι και η πραγματικότητα και τελειώνοντας θέλω να δώσω τους δύο ουσιαστικότερους χαρακτηρισμούς για το ποιος είναι καλός γιατρός
-αυτός που κάνει τα λιγότερα λάθη
-ο τελευταίος!