Πέμπτη 24 Αυγούστου 2006

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ



Στο μεγάλο Αρσενάλι στο λιμάνι των Χανίων υπάρχει μια ενδιαφέρουσα έκθεση,του Ιστορικού Αρχείου Κρήτης,από παλιές φωτογραφίες των Χανίων και της τότε κοινωνικής ζωής της πόλης.
Βλέπει κανείς την σημαντική αλλαγή που έχει επέλθει στα Χανιά,ιδίως με την εξάλειψη της τουρκικής παρουσίας στην πόλη , με χαρακτηριστικό το γκρέμισμα του μιναρέ στο τζαμί του λιμανιού.
Από όλη όμως την έκθεση η εικόνα που μου έμεινε είναι η φωτογραφία μίας νεαρής ανώνυμης κοπέλας που προφανώς θα έχει πλέον πεθάνει από χρόνια.
Κοιτάει καταπρόσωπα το φακό, με ένα αδιόρατο χαμόγελο στο πρόσωπο, γεμάτη αυτοπεποίθηση για την ομορφιά της η οποία είναι καταπληκτική.
Μαζί η όλη εικόνα αποπνέει μια έκφραση ανεξαρτησίας, και τσαχπινιάς από ένα ελεύθερο άτομο με χαρακτήρα.
Ο φωτογράφος έχοντας πάρει μόνο το κεφάλι χωρίς να φαίνονται τα ρούχα της αλλά ούτε ουσιαστικά και το χτένισμα της,κατάφερε να μας δώσει μια διαχρονική φωτογραφία.
Είναι μια φωτογραφία που αν δεν την έβλεπες σε έκθεση παλιών φωτογραφιών θα μπορούσες να πεις ότι έχει τραβηχτεί χθες.
Μπορεί να χαλάσει κανείς χιλιάδες φιλμ και ποτέ να μην πετύχει αυτόν τον συνδυασμό ομορφιάς και έκφρασης που έχει πετύχει ο φωτογράφος εδώ σε μία φωτογραφία βγαλμένη μάλλον σε φωτογραφείο.
Μόνο άλλες δύο φωτογραφίες γυναικείας ομορφιάς μου έχουν δημιουργήσει αντίστοιχη αίσθηση, αυτές όμως βγαλμένες από την απεικόνιση της τραγικής πραγματικότητας.
Είναι μία ασπρόμαυρη και μία έγχρωμη.


Η ασπρόμαυρη είναι η φωτογραφία της Μαρίας Παντίσκα,με ένα μαύρο μαντήλι στο κεφάλι που ακουμπάει όρθια σε ένα τοίχο με σταυρωμένα χέρια, 4 μήνες μετά από τη σφαγή της μάνας της στο Δήλεσι από τους Γερμανούς. Η φωτογραφία είχε κάνει μεγάλη αίσθηση όταν δημοσιεύτηκε τότε στο LIFE. Πριν από λίγο καιρό,νομίζω το Ε της Ελευθεροτυπίας είχε δημοσιεύσει πρόσφατη συνέντευξη της ίδιας μεγάλης πλέον σε ηλικία.
Η διαφορά εδώ είναι ότι ο φακός κατέγραψε μία όμορφη γυναίκα που σπαράσσεται εσωτερικά από τον βουβό πόνο και την θλίψη που με δυσκολία κρατάει τα δάκρυα και παρ’ όλα αυτά διατηρεί μια αρχοντική μεγαλοπρέπεια και αξιοπρέπεια.
Η έγχρωμη τέλος φωτογραφία είναι αυτή. που έχει δημοσιεύσει το National geographic στο εξώφυλλο του βιβλίου με τις καλύτερες φωτογραφίες του.




Είναι μία κοπέλα από το Αφγανιστάν που κοιτάει το φακό σαν τρομαγμένο αγρίμι με ένα κόκκινο φθαρμένο μαντίλι στο κεφάλι
Όποιος έχει δει αυτά τα πράσινα μάτια μιας τόσο όμορφης αλλά και τόσο φοβισμένης γυναίκας να τον κοιτούν μέσα από την φωτογραφία πιστεύω ότι δεν μπορεί να τα ξεχάσει. Αυτά τα μάτια θα του έχουν καρφωθεί στη καρδιά.
Οι τρεις αυτές φωτογραφίες δείχνουν την δύναμη του φακού που μπορεί να κρατήσει στην αιωνιότητα μορφές με διαχρονική ομορφιά σε στιγμές χαράς , θλίψης και φόβου που αλλιώς θα είχαν χαθεί με τον χρόνο και τη λήθη.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 17-6-2016
Δυστυχώς την πρώτη φωτογραφία δεν κατάφερα να την βρω.
Όταν δημοσίευσα αυτό το ποστ δεν ήξερα τότε πως μπορείς να βάλεις μια φωτογραφία και έτσι απλά παρέπεμπα που μπορεί κανείς να τις δεί..
Σήμερα λοιπόν τις προσθέτω και τις δύο, μαζί με  ένα κείμενο σχετικά με την ιστορία της Μαρίας Ποντίσκα από το Δίστομο, που δημοσιεύτηκε εδώ , όπως επίσης και το ίδιο το άρθρο από το LIFE της 27/11/1944  που υπάρχει εδώ.
Επίσης την  φωτογραφία της  Sharbat Gula από το Αφγανιστάν, μαζί με την σημερινή της εικόνα , αλλά και την ιστορία αυτής της φωτογραφίας από εδώ.


6 σχόλια:

  1. Εκπληκτικές φωτογραφίες. Ναι.

    Ο χρόνος αιωρείται και χύνεται στο μυαλό.

    Κι η ομορφιά; Ναι, παρά τη δύναμη της στιγμής, κάθεται ατάραχη στα θηλυκά πρόσωπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Την πρώτη φωτογραφία στην οποία αναφέρεσαι δεν την είχα δει..πρέπει να ομολογήσω ωστόσο ότι κοιτώντας τη στο δύκτιο δε με εντυπωσιάζει τόσο...τη δεύτερη όμως...!Αυτά τα μάτια...το βλέμμα...η αίσθηση είναι ακριβώς όπως τα λες και άλλο τόσο...είχα αγοράσει το βιβλίο όταν είχε εκδοθεί μόνο και μόνο για να μπορώ να έχω αυτά τα μάτια σπίτι μου και να τα χαζεύω όποτε θέλω...νομίζω είχα ακούσει ότι κάποιος φωτογράφος είχε βρει μετά από χρόνια την ίδια κοπέλα...με την ίδια ακριβώς αίσθηση αλλά πολύ πιο μεγάλη σε ειλικία...δεν έχω δει όμως εγώ η ίδια με τα μάτια μου την εν λόγω φωτογραφία οπότε δεν είμαι σίγουρη για την ύπαρξη της...όσο για τη φωτογραφία στα χανιά....κάνε μας την χάρη ξαναπέρνα μια βόλτα και βγάλτη μια φωτογραφία...έστω και με το κινητό...να δουμε κι εμείς...
    φιλιά πολλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η φωτογραφία με την οποία έχω κλάψει,είναι μιας γυναίκας κατά την εισβολή του Αριέλ Σαρόν και των στρατευμάτων του στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα που είχαν οι παλαιστίνιοι στον Λίβανο. Εχει βραβευθεί με Πούλιτζερ- ανεξάρτητα όμως από αυτό. Δείχνει μια γυναίκα κάποιας ηλικίας που ανοίγει τα χέρια σε χειρονόμία ικεσίας, βοήθειας, ανημπόριας, παραίτησης. Φορά λευκό μαντήλι και, αν δεν κάνω λάθος, έχει χάσει την οικογένειά της στις σφαγές. Μου θύμισε πολύ έντονα τη γιαγιά μου. Η οποία είχε φύγει από τη Σμύρνη μέσα στις φλόγες, παίρνοντας μαζί τρία μικρότερα αδέλφια και αφήνοντας πίσω μια αδελφή. Ηταν τότε 16 ετών, αλλά εγώ, που την είχα γνωρίσει μεγάλη, τη φανταζόμουν πάντα έτσι. Υπήρχε σε πολλά πρωτοσέλιδα εφημερίδων τότε, με τον τίτλο «Η Πιετά των Παλαιστινίων».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. καπετανισσα- Η ομορφιά όση υποκειμενικότητα να έχει παραμένει διαχρονική.
    Αλλά και το συναίσθημα την χρωματίζει με το δικό του χρώμα ανάλογα με την χαρά,την θλίψη η τον φόβο.

    pwlina-Η φωτογραφία στο δίκτυο δεν αποδείδει την έκφραση του προσώπου λόγω μεγέθους.Δυστυχώς δεν έχω φυλάξει την φωτογραφία σε κανονικό μέγεθος.
    Έχω πλέον γυρίσει από τα Χανιά αλλά και πάλι δεν θα μπορούσα να την βγάλω γιατί απαγορευόταν η φωτογράφηση.


    advocatus diavoli-Έχω την εντύπωση ότι θυμάμαι τήν φωτογραφία που λές.
    Η φωτογραφία που έχω κλάψει στη ζωή μου είναι με το γυμνό καμμένο από ναπάλμ κοριτσάκι στο Βιετνάμ.Δεν έφευγε για μέρες από το μυαλό μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πηγαινε σε αυτη τη διευθυνση
    http://www.stefangeens.com/2002_03.html
    και θα δεις την ιδια γυναικα πως εγινε μετα απο 17 χρονια!!
    Ξερω οτι θα απογοητευτεις αλλα ο χρονος μαζι με τις κακουχιες αφηνουν σημαδια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ ωραίες και οι δύο! Μάλιστα αυτήν του National geographic την έχω σπίτι, σε ένα αφιέρωμα που είχε κάνει το περιοδικό με τα καλλίτερα εξώφυλλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή