ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Προχθές στο Λαύριο στα πλαίσια των θερινών εκδηλώσεων του Δήμου έδωσε μια συναυλία ο Κώστας Μακεδόνας με την Μελίνα Ασλανίδου και άλλη μια κοπέλα που δεν θυμάμαι το όνομα, με τραγούδια του Απόστολου Καρδάρα.
Ο χώρος που έγινε η συναυλία είναι ένα μέρος ανοικτό με πρόχειρες κερκίδες και καρέκλες στη μέση, αλλά όλη η γοητεία του είναι ένα, πίσω από την σκηνή πέτρινο κτήριο και τα χαλάσματα τοίχων στη συνέχεια από αυτό ,υπολείμματα παλιών βιομηχανικών κτηρίων.
Μέσα στη νύχτα με τους εναλλασσόμενους φωτισμούς της σκηνής η όλη εικόνα σαν φόντο ήταν μαγική.
Το κοινό λόγω και του δωρεάν της συναυλίας ήταν από 8 μηνών έως 80 ετών με μία ηχηρότατη, ενθουσιώδη και όλο ζωντάνια ομάδα από κοριτσόπουλα που τα είχαν φέρει από μια κατασκήνωση.
Η συναυλία κράτησε 2 ½ ώρες συνεχώς με εναλλαγή η και όλων μαζί των τραγουδιστών στην σκηνή.
Ποτέ μου δεν είχα φανταστεί ότι όλα αυτά τα τραγούδια τα οποία έλεγαν, και είναι πασίγνωστα, ήταν του Καρδάρα. Mόνο άλλη μια φορά είχα αισθανθεί την ίδια έκπληξη σε μία σπάνια εμφάνιση του Άκη Πάνου πρίν να κάνει τον φόνο, που για πάνω από 3 ώρες τραγουδούσε μόνο δικά του κομμάτια και ήταν όλα επιτυχίες.
Αλλά αν γράφω το κείμενο αυτό δεν είναι για να περιγράψω μια συναυλία.
Είναι γιατί όλο το κοινό τραγουδούσε μαζί με τους τραγουδιστές γιατί αυτά τα τραγούδια ήταν η ζωή του,οι πίκρες του η ξενητιά του,οι έρωτες του.
Πως μπορείς να αντισταθείς και να μην τραγουδήσεις από τις πρώτες στροφές το -Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι το σκοτάδι είναι βαθύ…η -Δεν φταίς εσύ η φαντασία μου τα φταίει..
Δίπλα μου μία παχουλή κυρία με γυαλιά τραγουδούσε έξω καρδιά από την αρχή όλα τα τραγούδια, το ίδιο και μια άλλη μπροστά μου ενώ μία τρίτη σκούπιζε διακριτικά τα μάτια της σ’ ένα τραγούδι που προφανώς της θύμιζε προσωπικά βιώματα
Αυτές τις στιγμές σκέφτομαι πάντα ότι ό μεγάλος Σαββόπουλος τα έχει πει όλα αυτά με δύο κουβέντες:
Των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία….
Όλη αυτή η μουσική, που πολλές φορές στην εποχή της απαξιώθηκε, έχει μπει πλέον στο DNA των Ελλήνων και αποτελεί κοινό στοιχείο της κουλτούρας τους και περνάει από γενιά σε γενιά.
Τα κοριτσόπουλα της κατασκήνωσης διασκέδαζαν το ίδιο με τους μεγαλύτερους επεκτείνοντας κι’ αυτά τον ίδιο γαλαξία ενσωματώνοντας όλο αυτό το παρελθόν.
Πριν να φύγω σκέφτηκα την ίδια συναυλία, με κοινό πχ Ελβετούς ή Γάλλους η Εγγλέζους που μπορεί να τους άρεσαν σαν τραγούδια αλλά δεν θα τους έλεγαν τίποτα σαν βιώματα. Θα ήταν μιά ξενέρωτη κατάσταση.
Θα ήταν σαν να βλέπεις μια ταινία σε DVD αντί σε κινηματογράφο.
Μετά το τέλος της συναυλίας ,έχοντας ικανοποιήσει το συναίσθημα , πήγα με την παρέα μου ευχαριστημένος όπου πηγαίνουν των Ελλήνων οι κοινότητες μετά την πνευματική τροφή, δηλαδή για σουβλάκια.