ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΜΑΧΑΙΡΙ ΤΡΩΕΙ ΠΕΠΟΝΙ

Σε ένα εξαιρετικά εύστοχο άρθρο του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 4-8-06 με τίτλο «Θα πάρει η Κύπρος μαθήματα από τον Λίβανο;» ο Μακάριος Δρουσιώτης με ευκαιρία την εισβολή στη χώρα αυτή αναπτύσσει αυτό που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Ο ισχυρότερος επιβάλλει την πολιτική του δια πυρός και σιδήρου.
Με δύο κουβέντες, αναφέρεται στο γεγονός ότι πριν την εισβολή στη Κύπρο η ισορροπία μεταξύ των Ελλήνων –Τούρκων ήταν περίπου ίση,ενώ έγειρε για 30 χρόνια υπέρ των Τούρκων, μετά το πραξικόπημα που έδωσε την δικαιολογία για την εισβολή.
Το 2002 η απόφαση της Ε.Ε. για την ένταξη της Κύπρου και η διακαής επιθυμία της Τουρκίας να αρχίσει διαπραγματεύσεις ανέτρεψε αυτή την ισορροπία .
Από το 2002 μέχρι το 2004,που η Τουρκία εξασφάλισε την ημερομηνία έναρξης των διαπραγματεύσεων,η Κύπρος είχε το απάνω χέρι γιατί υπήρχε ταύτιση συμφερόντων της Κύπρου με την ΕΕ και τις ΗΠΑ.
Εκεί η ηγεσία της Κύπρου δεν είχε την απαιτούμενη πολιτική κρίση να καταλάβει ότι το πλεονέκτημα αυτό είναι ευκαιριακό με αποτέλεσμα την σημερινή απενοχοποίηση της Τουρκίας για την κατοχή και την αναβάθμιση των κατεχομένων.
Σε 3 παραγράφους προσπάθησα να σας δώσω το περιεχόμενου ενός ολόκληρου άρθρου που στην ουσία του βασίζεται στο τίτλο αυτού του πόστ.
Δυστυχώς οι μικρές χώρες όπως εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα πράγματα βασίζονται σε αρχές.
Όμως οι αρχές και οι αξίες, όπως λέει και ο Μ.Δρουσιώτης, είναι εργαλεία που τα επικαλούνται οι δυνατοί για να επιβληθούν στους αδύναμους και όχι το αντίστροφο.
Ας σκεφτεί κανείς ότι αν δεν συνέφερε τότε τις μεγάλες δυνάμεις η Ελλάδα να γίνει ελεύθερο κράτος θα είμαστε για αρκετά χρόνια ακόμη υπό τον Τουρκικό ζυγό,αν δεν είχαν παρέμβει υπέρ υμών κατά της Τουρκίας.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι για τους μικρούς να μπορούν να εκμεταλλευτούν τις συνθήκες όταν τα συμφέροντα τους ταυτίζονται με τους ισχυρούς.
Αυτό το πετύχαμε στους Βαλκανικούς και στους 2 Παγκόσμιους πολέμους και φθάσαμε στα σημερινά μας όρια, ενώ αποτύχαμε παταγωδώς στην Μικρά Ασία γιατί εν τω μεταξύ άλλαξαν τα συμφέροντα των μεγάλων.
Αυτό που χρειάζεται είναι τη δεδομένη στιγμή να υπάρχει η πολιτική ηγεσία η οποία να είναι ικανή να εκμεταλλευτεί τις περιστάσεις προς όφελος της χώρας.
Εάν την εποχή του Μακεδονικού υπήρχε η ανάλογη ηγεσία που θα είχε καταλάβει τις δυνατότητες της για πίεση, θα είχαμε σύνορα με μία Νέα Μακεδονία η μία Σλαβομακεδονία η μία Βόρεια Μακεδονία η η…και όχι με την όπως πλέον ονομάζεται διεθνώς νέτα σκέτα Μακεδονία.