Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ

Στο μεγάλο Αρσενάλι στο λιμάνι των Χανίων υπάρχει μια ενδιαφέρουσα έκθεση,του Ιστορικού Αρχείου Κρήτης,από παλιές φωτογραφίες των Χανίων και της τότε κοινωνικής ζωής της πόλης.
Βλέπει κανείς την σημαντική αλλαγή που έχει επέλθει στα Χανιά,ιδίως με την εξάλειψη της τουρκικής παρουσίας στην πόλη , με χαρακτηριστικό το γκρέμισμα του μιναρέ στο τζαμί του λιμανιού.
Από όλη όμως την έκθεση η εικόνα που μου έμεινε είναι η φωτογραφία μίας νεαρής ανώνυμης κοπέλας που προφανώς θα έχει πλέον πεθάνει από χρόνια.
Κοιτάει καταπρόσωπα το φακό, με ένα αδιόρατο χαμόγελο στο πρόσωπο, γεμάτη αυτοπεποίθηση για την ομορφιά της η οποία είναι καταπληκτική.
Μαζί η όλη εικόνα αποπνέει μια έκφραση ανεξαρτησίας, και τσαχπινιάς από ένα ελεύθερο άτομο με χαρακτήρα.
Ο φωτογράφος έχοντας πάρει μόνο το κεφάλι χωρίς να φαίνονται τα ρούχα της αλλά ούτε ουσιαστικά και το χτένισμα της,κατάφερε να μας δώσει μια διαχρονική φωτογραφία.
Είναι μια φωτογραφία που αν δεν την έβλεπες σε έκθεση παλιών φωτογραφιών θα μπορούσες να πεις ότι έχει τραβηχτεί χθες.
Μπορεί να χαλάσει κανείς χιλιάδες φιλμ και ποτέ να μην πετύχει αυτόν τον συνδυασμό ομορφιάς και έκφρασης που έχει πετύχει ο φωτογράφος εδώ σε μία φωτογραφία βγαλμένη μάλλον σε φωτογραφείο.
Μόνο άλλες δύο φωτογραφίες γυναικείας ομορφιάς μου έχουν δημιουργήσει αντίστοιχη αίσθηση, αυτές όμως βγαλμένες από την απεικόνιση της τραγικής πραγματικότητας.
Είναι μία ασπρόμαυρη και μία έγχρωμη.

Η ασπρόμαυρη είναι η φωτογραφία της Μαρίας Παντίσκα,με ένα μαύρο μαντήλι στο κεφάλι που ακουμπάει όρθια σε ένα τοίχο με σταυρωμένα χέρια, 4 μήνες μετά από τη σφαγή της μάνας της στο Δήλεσι από τους Γερμανούς. Η φωτογραφία είχε κάνει μεγάλη αίσθηση όταν δημοσιεύτηκε τότε στο LIFE. Πριν από λίγο καιρό,νομίζω το Ε της Ελευθεροτυπίας είχε δημοσιεύσει πρόσφατη συνέντευξη της ίδιας μεγάλης πλέον σε ηλικία.
Η διαφορά εδώ είναι ότι ο φακός κατέγραψε μία όμορφη γυναίκα που σπαράσσεται εσωτερικά από τον βουβό πόνο και την θλίψη που με δυσκολία κρατάει τα δάκρυα και παρ’ όλα αυτά διατηρεί μια αρχοντική μεγαλοπρέπεια και αξιοπρέπεια.
Η έγχρωμη τέλος φωτογραφία είναι αυτή. που έχει δημοσιεύσει το National geographic στο εξώφυλλο του βιβλίου με τις καλύτερες φωτογραφίες του.

Είναι μία κοπέλα από το Αφγανιστάν που κοιτάει το φακό σαν τρομαγμένο αγρίμι με ένα κόκκινο φθαρμένο μαντίλι στο κεφάλι
Όποιος έχει δει αυτά τα πράσινα μάτια μιας τόσο όμορφης αλλά και τόσο φοβισμένης γυναίκας να τον κοιτούν μέσα από την φωτογραφία πιστεύω ότι δεν μπορεί να τα ξεχάσει. Αυτά τα μάτια θα του έχουν καρφωθεί στη καρδιά.
Οι τρεις αυτές φωτογραφίες δείχνουν την δύναμη του φακού που μπορεί να κρατήσει στην αιωνιότητα μορφές με διαχρονική ομορφιά σε στιγμές χαράς , θλίψης και φόβου που αλλιώς θα είχαν χαθεί με τον χρόνο και τη λήθη.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 17-6-2016

Δυστυχώς την πρώτη φωτογραφία δεν κατάφερα να την βρω.

Όταν δημοσίευσα αυτό το ποστ δεν ήξερα τότε πως μπορείς να βάλεις μια φωτογραφία και έτσι απλά παρέπεμπα που μπορεί κανείς να τις δεί..

Σήμερα λοιπόν τις προσθέτω και τις δύο, μαζί με  ένα κείμενο σχετικά με την ιστορία της Μαρίας Ποντίσκα από το Δίστομο, που δημοσιεύτηκε εδώ , όπως επίσης και το ίδιο το άρθρο από το LIFE της 27/11/1944  που υπάρχει εδώ.

Επίσης την  φωτογραφία της  Sharbat Gula από το Αφγανιστάν, μαζί με την σημερινή της εικόνα , αλλά και την ιστορία αυτής της φωτογραφίας από εδώ.