ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Είμαι σε ένα ταπεινό ταβερνάκι- μπαράκι και μπροστά μου είναι μια απέραντη παραλία με αμμουδιά.
Αραιός κόσμος λιάζεται και κολυμπάει σε μια θάλασσα που χάνεται στη γραμμή του ορίζοντα.
Στεγνώνω ,χωρίς να σκουπιστώ με πετσέτα στη σκιά ,από εκείνη την θαλάσσια αύρα που είναι ζεστή αλλά όχι καυτή.
Αισθάνομαι εκείνη την γλυκειά απολαυστική κούραση που σου προσφέρουν 3 ώρες ψαροντούφεκο.
Μπορεί να μην βγήκε τίποτε το ιδιαίτερο στο ψάρεμα αλλά όποίος δεν έχει γνωρίσει την ιδιαίτερη μαγεία που προσφέρει απλόχερα ο βυθός δεν μπορεί να καταλάβει το συναίσθημα που σε καταλαμβάνει.
Στη σκέψη ότι παλιότερα μετά 3 ώρες στη θάλασσα το πρώτο πράγμα που επιθυμούσα ήταν ένα τσιγάρο ενώ τώρα μου έχει μείνει μόνο η ανάμνηση χωρίς καμία επιθυμία, μια μικρή νίκη στις αδυναμίες μου, μου φτιάχνει ακόμα περισσότερο την διάθεση.
Έχω αυτό το αίσθημα της πληρότητας που μόνο ορισμένες φορές έχουμε στη ζωή μας.
Ίσως αυτές οι στιγμές να είναι και η ευτυχία .
Κάνω την κλασσική μου σκέψη σε τέτοιες στιγμές.
Είμαι τυχερός που γεννήθηκα σε αυτόν τον θείο τόπο. Δεν θα ήθελα να ζήσω πουθενά αλλού κι’ας με πληγώνει αρκετές φορές όχι ο τόπος αλλά οι άνθρωποι του και τα έργα τους.
Μετά από αυτές τις σκέψεις πάω να παραγγείλω ένα φαγκρόπουλο που είδα να φέρνει ένας ψαράς από παραγάδι!