ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ;

Χθες είδα μια ουσιαστικά «άχρηστη» ταινία το MR. BROOKS .
Όταν γράφω άχρηστη εννοώ μια ταινία που προσωπικά δεν βρίσκω τον λόγο του γιατί γυρίστηκε. Αφορά μια σαφώς κλινική περίπτωση ένος σίριαλ κίλερ με διχασμένη προσωπικότητα.
Αντίστοιχα θέματα με διαταραγμένες προσωπικότητες θα μπορούσε κανείς να βρει στο Δρομοκαϊτειο να τα πασπαλίσει με μερικά συγγενικά πρόσωπα και να γράψει πλήθος σεναρίων. Βέβαια δεν είμαι υπέρ οποιασδήποτε λογοκρισίας, όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, ούτε το κείμενο αυτό έχει να κάνει με την ποιότητα μιας ταινίας που εμένα δεν μου άρεσε και μπορεί να αρέσει σε σας.
Έχει να κάνει με το ότι στις φωτογραφίες της εισόδου δεν υπήρχε ,όπως δεν υπάρχει πλέον σε κανένα κινηματογράφο, ή ένδειξη αν η ταινία είναι κατάλληλη ή όχι για ανήλικους.
Θυμάμαι παιδί πριν τα 14,να αχνοζωγραφίζω με το μολύβι για τα φρύδια της μάνας μου ένα υποτυπώδες μουστακάκι για να μπορέσω να μπω σε ακατάλληλη ταινία προσπαθώντας να δείξω μεγαλύτερος από ότι ήμουν.
Δεν έμπαινες σε κινηματογράφο αν ήσουν ανήλικος και θυμάμαι μια φορά που είχαμε πάει παρέα με τους κουμπάρους μου να δούμε μια ταινία αυστηρώς ακατάλληλη ,κάπου στα 26 μας.
Η κουμπάρα μου μικροκαμωμένη ,έδειχνε μικρή και αυτός που ήταν στα εισιτήρια ρώτησε πόσων χρονών είναι. Έπεσε πολύ γέλιο όταν έκανε πιο πίσω και φάνηκε η κοιλάρα της στον 8ο μήνα της κύησης της!
Τώρα πια η υπευθυνότητα αυτή, της εισόδου ανηλίκων σε ακατάλληλες ταινίες, έχει μεταφερθεί από τον αιθουσάρχη στον γονιό που τα συνοδεύει η τα στέλνει στον κινηματογράφο.
Πριν από μένα στο ταμείο έκοβε εισιτήρια ένας που είχε μαζί του 3 παιδιά 7-10 ετών.
Κανένας δεν τον εμπόδισε και στην σκέψη που έκανα να του πω ,πού τα πας τα παιδιά θυμήθηκα τις απαντήσεις που πήρα δύο άλλες φορές που το έκανα.
Μια μητέρα μου είπε, δεν πειράζει βλέπουν τόσα στην τηλεόραση καθημερινά και ένας άλλος ,τι σε νοιάζει εσένα;

ΟΣΟΙ ΕΧΕΤΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ

Τα παιδιά λοιπόν που έγραψα παραπάνω είδαν ότι ένας καλός , συμπαθής οικογενειάρχης και επιτυχημένος εργοστασιάρχης(Κέβιν Κόστνερ) έχει διχασμένη προσωπικότητα(με δεύτερη προσωπικότητα τον Γουίλιαμ Χαρτ), είναι σίριαλ κίλερ γιατί είναι εθισμένος να κάνει φόνους στους οποίους τον ωθεί η δεύτερη προσωπικότητα.
Τον βλέπει και τον φωτογραφίζει ένας τύπος σε ένα φόνο αλλά θέλει και αυτός να γίνει σίριαλ κίλερ (!) και τον εκβιάζει να τον πάρει μαζί του στον επόμενο φόνο.
Η Ντέμι Μούρ είναι ή εύπορη ντετέκτιβ ,που αναλαμβάνει την υπόθεση αλλά θέλει να χωρίσει από ένα ρεμάλι σύζυγο που με την δικηγόρο του, που την έχει γκόμενα, θέλουν να της πάρουν 1500000 δολάρια για να δώσουν το διαζύγιο.
Ο Κόστνερ με τον τύπο τους σκοτώνουν και τους δύο ,προς μεγάλη μας ικανοποίηση γιατί έχουμε συμπαθήσει την αστυνομικό και στο τέλος ο Κόστνερ σκοτώνει όπως ήταν αναμενόμενο και τον τύπο.
Συγχρόνως ο Κοστνερ έχει και μία κόρη που επιστρέφει αναπάντεχα από το κολέγιο στο σπίτι, αλλά υπάρχει ή υπόνοια ότι έχει σκοτώσει στο κολέγιο που ήταν κάποιον με τσεκούρι χωρίς όμως να μαθαίνουμε τελικά αν πράγματι είναι ένοχη .
Σαν στοργικός πατέρας έχει τύψεις μήπως η κορούλα του έχει κληρονομήσει το χούι του, αλλά για να την καλύψει πάει στο κολέγιο και σκοτώνει κάποιον με τσεκούρι για να πιστέψουν ότι υπάρχει και εκεί σίριαλ κίλερ.
Η ταινία τελειώνει με ένα εφιάλτη που βλέπει ο Κόστνερ , να του χώνει η κορούλα του ένα ψαλίδι στο λαιμό αλλά τον καθησυχάζει η σύζυγος χαϊδεύοντας τον, όπότε συνεχίζει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Μπορείτε λοιπόν να καταλάβετε τι διδάγματα πήραν αυτά τα παιδάκια από αυτήν την ταινία.
Εκτός δε από τους ανεύθυνους γονείς ,που αδιαφορούν για το τι θα δουν τα παιδιά τους ,υπάρχει και η κατηγορία αυτών που πάνε όπως χθες σε ένα θερινό χωρίς πιθανώς να ξέρουν για το τι πρόκειται να δουν.
Ούτε αυτοί βέβαια είναι ανεύθυνοι αλλά δεν είναι πάντα εύκολο να ξέρει ένας ευκαιριακός θεατής τι δείχνει μια ταινία.
Ξέρω περίπτωση παιδιού 13 ετών που είχε δει τον παλιό Δράκουλα με τον Κρίστοφερ Λή , και για ένα μήνα πήγαινε και στην τουαλέτα συνοδεία με την γιαγιά του από την φοβία που είχε αποκτήσει.
Σε άλλη ταινία με σκληρές σκηνές ένα παιδάκι μπροστά μου έκλεινε τα μάτια του με τα δύο του χέρια.
Τελικά λοιπόν τι φταίνε τα παιδιά για την ανεπάρκεια της πολιτείας και των γονιών τους ;