Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Β΄ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΚΟΜΑ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ



Σε δύο πρωτεύουσες κρατών, όπως η Μαδρίτη και η Ρώμη, αλλά και στην Κωνσταντινούπολη, είχα την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε μια πόλη που κάποτε αποτελούσε το κέντρο μιας κοσμοκρατορίας.
Κατά περίεργο τρόπο, ίσως λόγω και της ποικιλομορφίας των σημερινών κατοίκων της, δεν είχα την ίδια αίσθηση στο Λονδίνο.
Όμως ,παρά το ότι δεν είναι η πρωτεύουσα, την ίδια αίσθηση έχεις όταν βρίσκεσαι για πρώτη φορά στην Νέα Υόρκη. Η διαφορά είναι ότι εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή η πόλη αποτελεί το κέντρο μιας σημερινής κοσμοκρατορίας .
Αν θα ήθελε κανείς με δύο λέξεις να χαρακτηρίσει αυτή την πόλη θα έλεγε:όλα μεγάλα και παντού υπάρχει άπλα και πράσινο.
Οι ουρανοξύστες παρά το ύψος τους δεν σε πνίγουν σε αντίθεση με τις εξαόροφες πολυκατοικίες στους στενούς δρόμους της Αθήνας(φωτ 1).



Το Μανχάταν παρά το πλήθος των ουρανοξυστών του, παλιών και νέων με διαφορετικά ύψη και σχήματα( φωτ 2-ΟΗΕ, 3-Rockefeller Center,4-Empire, 5-Fletiron) έχει στο κέντρο του το μοναδικό και τεράστιο Central Park που μέσα του έχεις την αίσθηση ότι είσαι αρκετά μακριά από τον οικιστικό ιστό μιας τεράστιας πόλης.(φωτ.6)







Το Broadway,παλιό μονοπάτι των Ινδιάνων της περιοχής, είναι ο μόνος δρόμος που δεν ακολουθεί την τετραγωνισμένη ρυμοτομία της πόλης σε λεωφόρους και οδούς και είναι από σημεία της πόλης που μέχρι αργά συγκεντρώνει πλήθη κόσμου.(φωτ 7,8)

Μόνο όταν βρεθείς στην Νέα Υόρκη και αντικρίζεις το Ground zero (το μέρος που ήσαν οι δίδυμοι πύργοι), μπορείς τότε να καταλάβεις πόσο σατανικά υπολογισμένο ήταν το κτύπημα από την μεριά των τρομοκρατών, χωρίς όμως να σκεφτούν ότι όταν τραυματίζεις ένα θηρίο αυτό εξαγριώνεται και αντιδρά με απρόβλεπτα αποτελέσματα.(φωτ 9)

Πάντως η εικόνα της Νέας Υόρκης από τον ποταμό Hudson παρά το δάσος των ουρανοξυστών της, χωρίς την χαρακτηριστική φιγούρα των διδύμων πύργων ,σου δημιουργεί ένα αίσθημα κενού και σου ξαναφέρνει στο νου την φρικτή εικόνα των ανθρώπων, που πριν να καταρρεύσουν, πηδούσαν από ψηλά για να μην καούν.( φωτ 10)
Κάνοντας ένα σύντομο χαρακτηρισμό για τις πόλεις των ΗΠΑ που πήγα, θα έλεγα πρώτα για την κοντινή στην Νέα Υόρκη Βοστόνη ότι είναι μια πόλη της αριστοκρατίας και του πνεύματος διαθέτοντας το περίφημο Πανεπιστήμιο του Ηarvard.
Στον λόφο Beacon Hill είναι οι πιο αριστοκρατικές κατοικίες της πόλης και από τις ακριβότερες της χώρας. Εκεί μένουν πολιτικοί όπως ο Edward Kennedy και ο John Kerry μέχρι καλλιτέχνες όπως η Uma Thurman,η Carly Simon και ο David Lee Roth των Van Halen.
Εκεί είναι και το σπίτι της οικογένειας Cabot (φωτ 11), για την οποία είχε γράψει στο προηγούμενο μου ποστ ο thinks, και η ακριβής φράση που χαρακτηρίζει την Βοστόνη είναι "And this is good old Boston, The home of the bean and the cod, Where the Lowells talk to the Cabots, And the Cabots talk only to God",που στα καθ΄ ημάς σημαίνει:αυτή είναι η παλιά καλή Βοστόνη, ο τόπος των φασολιών και των μπακαλιάρων, όπου οι Lowells μιλούν στους Cabots και οι Cabots μιλάνε μόνο με τον θεό.
Είναι προφανές ότι ως αγλαές αποτέλεσμα αυτής της ομιλίας προέκυψε ο Godfrey Lowell Cabot του οποίου το όνομα έχει η επιστημονική βιβλιοθήκη του Ηarvard.
Υπάρχουν και εδώ μερικοί ουρανοξύστες μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει ο John Hancock Tower φτιαγμένος από τους Pei και Cobb.Ο Pei είναι ο αρχιτέκτονας που έχει φτιάξει την πυραμίδα στο Λούβρο και θα έφτιαχνε και το μουσείο στην περιοχή Ριζάρη. Χάρις στην γυάλινη επιφάνεια του και το μινιμαλιστικό σχήμα του καθρεπτίζεται επάνω του η Trinity Church του 1733 πετυχαίνοντας έτσι τα δύο τόσο διαφορετικά αυτά κτήρια να συνυπάρχουν αρμονικά .(Φωτ 12)
Εκεί στο λιμάνι της φάγαμε και από ένα ολόκληρο αστακό ο καθένας μας μαζί με ένα πλήθος οστρακοειδών που μας έμειναν αξέχαστα.(Φωτ 13)
Για την Φιλαδέλφεια θα έλεγα ότι είναι μια πόλη σε ανθρώπινες διαστάσεις που διατηρεί ζωντανό το πνεύμα της εποχής της αμερικανικής επανάστασης και ανεξαρτησίας.
Η ραγισμένη (από το 1846),καμπάνα της Ελευθερίας αποτελεί σύμβολο της πόλης γιατί στις 8 Ιουλίου 1776 κτύπησε από τον πύργο του Independence Hall για προσέλθουν οι πολίτες να ακούσουν την πρώτη δημόσια ανάγνωση της διακήρυξης της Ανεξαρτησίας.(Φωτ 14)
Δεν ξέρω αν γνωρίζετε το μουσείο τέχνης της Φιλαδέλφειας αν και αρκετοί από εσάς θα έχετε δει κάποτε, την σκάλα του.
Η σκάλα του είναι γνωστή περισσότερο από το ίδιο το μουσείο ως Rocky Steps,γιατί ο Σταλόνε σαν Ρόκυ Μπαλμπόα έκανε προπόνηση σε αυτήν ανεβοκατεβαίνοντας την στις ταινίες του !
Όπότε είναι λογικό να έχει στηθεί και ο αντίστοιχος ανδριάντας που είχε χρησιμοποιηθεί στο Ρόκυ ΙΙΙ δίπλα σε αυτή την σκάλα. (Φωτ 15,16)

Η Ουάσιγκτον έχει την σοβαρότητα της πρωτεύουσας, με μοναδικά μνημεία και κτήρια (διαθέτει τα 6 από τα 10 πρώτα των ΗΠΑ, βάσει της λίστας του 2007 του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής ),μεταξύ των οποίων τον Λευκό Οίκο,( φωτ 17), το Καπιτώλιο(φωτ 18) και τα μνημεία του Λίνκολν (φωτ19,20) και του Τζέφερσον(φωτ 21).




Στην Ουάσιγκτον επίσης βρίσκεται και το μνημείο για τους πεσόντες, που έχει εμπνευστεί από την κλασσική φωτογραφία της Ιβοζίμα (φωτ 22) κοντά στο Εθνικό νεκροταφείο του Αρλινγκτον όπου είναι θαμμένοι και οι αδελφοί Κένεντυ (φωτ 23)

Το Τορόντο του Καναδά είναι μια σύγχρονη πόλη φιλική για τους κατοίκους της ,που δεν σου δημιουργεί όμως ιδιαίτερα συναισθήματα.
Διαθέτει και αυτό μοντέρνους ουρανοξύστες (24,25) και μέχρι το 2007 τον ψηλότερο πύργο στον κόσμο, τον πύργο CN , με 553 μέτρα ύψος.(φωτ 26) Το ψηλότερο σήμερα κτίσμα στον κόσμο είναι ο ακόμα υπό κατασκευή ουρανοξύστης στο Ντουμπάι Burj Dubai με 818μ


Η μετάβαση στο Τορόντο είχε σαν στόχο τους καταρράκτες του Νιαγάρα, που βρίσκονται στα σύνορα ΗΠΑ και Καναδά. Το μεγάλο πέταλο των καταρρακτών βρίσκεται στον Καναδά το Horseshoe Falls,(φωτ 27) ενώ οι μικρότεροι καταρράκτες στο αμερικανικό έδαφος οι Bridal Veil falls (φωτ 28) .

Βέβαια έχοντας δει παλιότερα την έκταση και την ποσότητα νερού που έχουν οι καταρράκτες του Iguazu στα σύνορα Βραζιλίας και Αργεντινής, θα συμφωνούσα με την σύζυγο του Roosevelt, Eleanor που όταν τους είδε αναφώνησε: Φτωχέ Νιαγάρα !Πάντως η βόλτα με το καραβάκι Maid οf the Mist κάτω από αυτούς, είναι από τις εμπειρίες που τις θυμάσαι για πάντα.(φωτ 29)
Από το Τορόντο εγώ επέστρεψα στις ΗΠΑ για την συνέχεια του ταξιδιού και η κ. Αθεόφοβου, όπως εξήγησα στο προηγούμενο ποστ στην Αθήνα
Σύντομα λοιπόν η συνέχεια.

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ

ΑΛΛΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ



11 σχόλια:

  1. Αυτό το μήνυμα είναι τεχνικής φύσης· μπορείς να το σβήσεις μετά το διάβασμα.

    Όταν θέλεις να κρύψεις πρόσωπα από φωτογραφίες, μπορείς να εφαρμόσεις το φίλτρο pixelate, όπως το βλέπουμε στην τηλεόραση, για καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα.

    Γίνεται με διάφορα προγράμματα, αλλά δίνω έναν τρόπο που δεν χρειάζεσαι επιπλέον εγκαταστάσεις.

    Πολύ γρήγορα, ανεβάζεις την φωτογραφία σου εδώ (editor), μαρκάρεις την περιοχή στην οποία θες να εφαρμόσεις το φίλτρο, και το διαλέγεις από το σχετικό μενού. Μετά σώζεις (κατεβάζεις) την τροποποιημέη φωτογραφία σου (με άλλο όνομα ή σε άλλο φάκελο, καλύτερα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχεις δίκιο για το καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα και ευχαριστώ ιδιαίτερα για την πληροφορία.
    Δεν πρόκειται βέβαια να σβήσω το σχόλιο γιατί μπορεί να φανεί χρήσιμο και σε άλλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. θα ήθελα να είμαι στη Βοστώνη.
    Είμαι σοβαρά γιατρέ μου;
    (οι σαλιάρες άπαιχτες)
    δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πράγματι η Νέα Υόρκη πρέπει να αντιπροσωπεύη, γιά τώρα, την σύναξη των ανθρώπων της γής, το σταυροδρόμι, που άλλοτε ήταν η Ρώμη, η Πόλη, και οι άλλες όλες πόλεις της ιστορίας που απέκτησαν ψυχή και σώμα –και σίγουρα δεν είναι απλά άλλο ένα μέρος της Αμερικής: η Νέα Υόρκη είναι η Νέα Υόρκη. Τον Ιανουάριο πήγα στη Βοστώνη και στη Νέα Υόρκη γιά 10 μέρες με την γυνναίκα μου, και, μετά από 17 χρόνια στη Βοστώνη και 1 χρόνο σε πολλά ταξείδια στη Νεα Υόρκη, ήταν το Μανχάτταν όπου αισθάνθηκα σαν να γύριζα στην παλιά μου, αγαπημένη γειτονιά. Κι ‘ας λαβώθηκε το 2001 η κορυφογραμμή της, όταν ξέρεις την ξυχή πού ζεί μέσα στα κτίρια που τόσο σωστά περιέγραψες αθεόφοβε, και όταν ξέρεις πώς να κρατήσεις το χέρι της χωρίς εκείνη να σου σπάσει το δικό σου, βρίσκεις την κρύα της καρδία με το καυτό αίμα.

    Στην Βοστώνη, κρίνοντας απο την φωτογραφία, πρέπει να βρήκατε ένα εστιατόριο όπου δεν έχω πάει;! Χαίρωμαι που βλέπω και μίδια! Αλλά στό ίδιο πιάτο με τους αστακούς;

    Δεν ξέρω αλλά κάτι μου λέει ότι κάποια άλλη ανάρτηση ετοιμαζετε κύριε Αθεόφοβε: όλα καλά και σωστά, μα κάτι λείπει. Βλέπω τι είδε η «φωτογραφική μηχανή» αλλά δεν έχω διαβάση ακόμα τα πολύ περισσότερα που πρέπει να είδε το γνωστό μας «μάτι»;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. demetrat-
    Κανονικά εκτός από τις σαλιάρες μερικές φορές χρειάζεται να έχεις και στην πλάτη σαλιάρα!
    Σε ένα ψαροχώρι έξω από την Λισσαβώνα έφερναν σε όλους την σπεσιαλιτέ τους,μια πιατέλα με θαλασσινά και μιά πλάκα με ένα σφυράκι για να σπάμε τα κόκκαλα από τα καβούρια και τον αστακό που είχαν μαγειρευτεί με μια κόκκινη σάλτσα
    Έπρεπε να έβλεπες λοιπόν πως είχε γίνει πουαντιγέ από την κόκκινη σάλτα που πεταγόταν με τα σπασίματα η πλάτη μιας κυρίας στο διπλανό τραπέζιχωρίς η ταλάιπωρη να το πάρει χαμπάρι!.

    things-
    Το εστιατόριο στην Βοστώνη ήταν στο λιμάνι και είχε πολύ έξυπνο όνομα και έτσι το θυμάμαι.
    Λέγοταν Legal sea foods και το εξηγούσε πως άν τα θαλασσινά δεν έιναι φρέσκα είναι παράνομα!
    Ήδη ακόμα ένα ποστ με τις υπόλοιπες πόλεις είναι σχεδόν έτοιμο και πιθανόν να προλάβω ακόμα ένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μάλιστα! Legal Seafoods! Από την εποχή που για να μην παθαίνεις δηλιτηρίαση έπρεπε τα ψαρικά να επιθεωρούνται από το νόμο ότι είναι εντάξει και πιασμένα απο ψαράδες με άδεια. Το αρχικό εστιατόρειο έκλεισε πριν καμμιά δεκαριά χρόνια και μιά αλυσίδα φύτρωσε να το αντικαταστήσει. Το "δικό σας" πρέπει να είναι στην πρόσφατα αναβαθμησμένη περιοχή.

    Οσο για το μνημείο της Ιβο-Τζίμα στην Γουάσινγξτον, δύο πράγματα έρχονται στο μυαλό όταν το ατενίζουμε (καλύτερα αυγή ή δύση): 1) Οτι η γνωστή φωτογραφία απο τήν οποία είναι εμπνευσμένο/αντιγραμμένο, πάρθηκε όταν οι πεζοναύτες ξανασήκωσαν δεύτερη μεγαλύτερη σημαία ειδικά για την φωτογραφία και για να φαίνεται καλύτερα από την πρώτη τη μικρότερη στο υπόλοιπο νησί. 2) Οτι το όνομα ενός απο τους πεζοναύτες ήταν Ira Hayes, ήταν Αμερικανός Ινδιάνος, καί πέθανε σ'ένα χαντάκι νύχτα, μεθυσμένος κοντά στην reservation της φυλής του όπου τον επέστρεψαν οι άλλοι ...Αμερικανοί μετά από τον πόλεμο... (Johnny Cash: The Ballad of Ira Hayes).

    Περιμένω τα επόμενα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στη ζωή μου δεν έκανα ταξίδια μακρινά... Ομως απολαμβάνω τις εικόνες που μας δίνεις και σ΄ ευχαριστώ γιαυτό.
    Πρεσβύωψ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. things-
    Βέβαια στο μυαλό μας έρχονται και οι δύο εξαιρετικές ταινίες του 2006του Κλιντ Ιστγουντ.
    Στην μία,τις Σημαίες των Προγόνων μας περιγράφει την ιστορία με την σημαία και τα επάκόλουθα της από την μεριά των Αμερικανών, ενώ στην δεύτερη,τα γράμματα από την Ιβοζίμα, από την πλευρά των Ιαπώνων.

    Πρεσβύωψ-
    Κάτι τέτοια σχόλια με κάνουν και κάθομαι και γράφω αυτά τα ποστ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Και μια κι'είμαστε ακόμη στη Washington, αν δεν προλάβατε να δείτε το μνημείο του Βιετνάμ, μιά από τις φωτογραφίες μου που αγαπώ πολύ είναι στο www.thinkworks.com/gallery/dimitris/homage.html

    Τις Σημαίες των Πατεράδων μας τις περίμενα ανυπόμονα γιατί ο Adam Beach (Ινδιανος την καταγωγή) θα έπαιζε τον Ira Hayes. Ηταν πάρα πολύ καλή ταινεία. Τα Γράμματα δεν τα έχω δεί ακόμα. Η Αμερική ακόμα και στην αυτοκριτική ωραιοποιεί ασυναίσθητα τον εαυτό της, αλλά τουλάχιστον υπάρχει σταθερά έστω και η προσπάθεια της αυτοκριτικής... και της αυτογνωσλιας. Προσγειωθήκαμε μιά ώρα αφού ορκιστηκε ο Ομπάμα, και μετά από 7 χρονια Μπούς (τον τελεαυταιο τον έχασα, ευτυχώς) δεν αναγνώριζα τους "συμπολίτες" μου: χαμογελούσαν όλοι και ήταν εύθυμοι επί μέρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το μνημείο για το Βιετναμ δεν το είδα αν και από απόσταση είδα το άγαλμα με τους 3 στρατιώτες από τις 3 εθνότητες της Αμερικής.
    Τα γράμματα από την Ιβιζίμα πάιχτηκαν την ίδια εποχή με τις Σημαίες των προγόνων μας και το καταπληκτικό είναι πως ίσως είναι η μόνη ταινία του Χόλυγουντ που μιλάνε μόνο γιαπωνέζικα !
    Και γι΄ αυτό μάλλον πήγε άπατη στην Αμερική που θεωρήθηκε και ως αντιπατριωτική παρά το ότι ο Ιστγουντ είναι δηλωμένος ρεπουμπλικάνος.

    Πως να μην χαμογελούσαν αφού πια είχαν απαλλαχτεί από αυτό τον απιθανο και καταστροφικό, τόσο για τους Αμερικανούς όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο, πρόεδρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Οι 3 στρατιώτες τοποθετήθηκαν αργότερα για να ικανοποιήσουν εκείνους στους οποίους δεν άρεσε το πρώτο μνημείο. Εκείνο είναι μία τεράστεια "ουλή" χαραγμένη στη γή, στο γρασίδι, σε σχήμα "V" 'οπου στις άκρες αρχίζει ρηχά και αποκτά πολύ βάθος πρός τη μέση του "V", Και ο τοίχος είναι μαύρος γρανίτης με τα 68.000-τόσα ονόματα των νεκρών. Οι 3 στρατιώτες τοποθετήθηκαν έτσι ώστε να είναι σαν να βλέπουν το "V" μπροστά τους καθώς βγαίνουν απο το δασάκι.

    Όσο γιά τον Ελ Πρεζιντέντε, η τραγωδία δεν ήταν πώς ήταν μαριονέτα, αλλά το ότι νόμιζε ότι η φωνή του Γκεπέτο ήταν η φωνή του Θεού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή