3 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

 Έχουμε καιρό να μιλήσουμε για θέατρο. Είναι ευκαιρία λοιπόν αυτές τις γιορτινές μέρες να σας μιλήσω για 3 αξιόλογες και ευχάριστες θεατρικές παραστάσεις που είδα που καταφέρνουν έστω και για λίγο να μας αποσπάσουν από το γενικότερο καταθλιπτικό κλίμα που επικρατεί.

Η καλύτερη από όλες ήταν στο θέατρο ΑΘΗΝΩΝ το έργο των Τέοντορ Χόλμαν και  Τέο βαν Γκογκ Η συνέντευξη σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη που πρωταγωνιστεί σε αυτό μαζί με την Δήμητρα Ματσούκα.

Το έργο έχει γυριστεί και σε ταινία το 2007 με τον Steve Buscemi και την Sienna Miller.

Ένας ξεπεσμένος πολεμικός ανταποκριτής και αναλυτής αποστέλλεται   από τον διευθυντή του να πάρει συνέντευξη από μια νεαρά  ηθοποιό που έχει γίνει σταρ από την τηλεόραση, συνέντευξη που την θεωρεί ιδιαίτερα υποτιμητική για το επίπεδο  του  ενώ ταυτόχρονα αναγκάζεται και να την περιμένει γιατί  η σταρ τον στήνει καθυστερώντας στο ραντεβού τους.

Ακολούθως  η συνάντηση αυτή και η συνέντευξη έχουν  μια απολαυστική συνέχεια με συνεχείς εναλλαγές καταστάσεων τις οποίες ο θεατής παρακολουθεί  με ένα συνεχές αίσθημα ευφορίας μέχρι το ευρηματικό τέλος.

Την Ματσούκα δεν την είχα ξαναδεί  στο θέατρο και μπορώ να πω πως για μένα ήταν μια αποκάλυψη η σκηνική της παρουσία και η άνεση της επί σκηνής.

Τον Κιμούλη τον έχω δει σε αρκετές παραστάσεις με τελευταία το καλοκαίρι, στον

«Δον Ζουάν, η επιστροφή» του ΄Εντεν φον Χόρβατ στο οποίο εκτός από πρωταγωνιστής ήταν και σκηνοθέτης.

Και στις δύο παραστάσεις ήταν άψογος στον ρόλο του με την διαφορά για μένα, πως ενώ στον Δον Ζουάν έδινε την αίσθηση πως προσπαθούσε να δικαιώσει την επιλογή του για ένα έργο αρκετά αμφιλεγόμενο και συζητήσιμο,  στην Συνέντευξη είχες την αίσθηση πως χωρίς καμία προσπάθεια είχε μπει στο πετσί του προσώπου που υποδυόταν.

Χωρίς βέβαια να έχω δει τις πάνω από 200 !! παραστάσεις των θεάτρων της Αθήνας πιστεύω πως αυτή πρέπει να είναι από τις καλύτερες. 

 H δεύτερη αξιόλογη παράσταση που είδα στο ΒΡΕΤΑΝΙΑ ήταν  το Αχ αυτά τα φαντάσματα του γνωστού Ναπολιτάνου θεατρικού συγγραφέα  Εντουάρντο ντε Φιλίπο (Φιλουμένα Μαρτουράνο, Σάββατο-Κυριακή-Δευτέρα κτλ) σε σκηνοθεσία του Γ. Κακλέα, με τον  Β. Χαραλαμπόπουλο, και ένα πολυπρόσωπο θίασο από τους  Άρη Σερβετάλη, Φ. Ξυλά, Αλ. Λογοθέτη, Βαγγέλη Χατζηνικολάου, Μαρία Κωνσταντάκη, Αγορίτσα Οικονόμου, Κίμωνα Φιορέτο, Μένη Κωνσταντινίδου και Βαγγέλη Ρωμνιό.

Το εντυπωσιακό  και άκρως λειτουργικό σκηνικό  ήταν του Μ. Παντελιδάκη και τα εξεζητημένα φουτουριστικά κοστούμια της Ειρ.Τσακίρη.

Η προηγούμενη συνεργασία του Κακλέα με τον Χαραλαμπόπουλο που με είχε ενθουσιάσει ήταν η περσινή συνεργασία τους  με το κλασσικό έργο του Κάρλο  Γκολντόνι Υπηρέτης δύο αφεντάδων στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. ( Το ανέβασε τώρα ξανά ο Πέτρος Φιλιππίδης)

Το Αχ αυτά τα φαντάσματα το είχα δει στον κινηματογράφο με τον ανεπανάληπτο και μοναδικό  Βιτόριο Γκάσμαν και την Σοφία Λόρεν σε σκηνοθεσία του Ρενάτο Καστελάνι.

Ένας άφραγκος φουκαράς προσπαθώντας  να εξασφαλίσει στην απαιτητική  σύζυγο μια καλή ζωή βρίσκει την λύση να κατοικήσει δωρεάν σε ένα τεράστιο μέγαρο που του παραχωρεί ο ιδιοκτήτης του για να ξορκίσει τις φήμες που υπάρχουν ότι σε αυτό κατοικούν φαντάσματα. Το μόνο φάντασμα όμως που κυκλοφορεί είναι ο πλούσιος εραστής της γυναίκας του που έχει πείσει τον σύζυγο της πως  ένα γενναιόδωρο φάντασμα σε κάθε του εμφάνιση του αφήνει χρήματα και δώρα. Στον ρόλο αυτό είναι εξαιρετικός ο Άρης Σερβετάλης.

Παρά το ότι θεωρώ τον Β. Χαραλαμπόπουλο από τους πηγαίους νέους κωμικούς μας στο έργο αυτό μου έδωσε την εντύπωση πως ο ρόλος υπερέβαινε τις δυνατότητες του και ίσως η εντύπωση αυτή να οφείλεται στην σουρεαλιστική δομή που έδωσε ο Κακλέας στο έργο που δεν συμβαδίζει με τους γνήσιους τύπους ανθρώπων που έχει υποδυθεί μέχρι τώρα.  Η Φαίη  Ξυλά δεν προσθέτει, πλην της ωραίας φυσικής της  παρουσίας, τίποτα το ουσιαστικό στο έργο σε αντίθεση με τους περισσότερους δευτεραγωνιστές που χρησιμοποιώντας τις δοκιμασμένες τεχνικές της κομέντια ντελ άρτε συμβάλουν ουσιαστικά στην επιτυχία της παράστασης.

Η τρίτη παράσταση που είδα ήταν η  Stand up Comedy  Δύσκολα τα πράγματα με τον Γιώργο Χατζηπαύλου στο  ΘΕΑΤΡΟ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ στο Γκάζι.

Ο Χατζηπαύλου  για δύο σχεδόν ώρες κεντάει επί σκηνής και ήταν μια πραγματική αποκάλυψη για μένα καθώς όχι μόνο καταφέρνει να κρατάει συνεχές το ενδιαφέρον του κοινού αλλά καταφέρνει να το κάνει να  γελάει συνεχώς σε όλη την παράσταση.

Μου θύμισε την χρυσή εποχή του Γιώργου Μαρίνου στην Μέδουσα που ουσιαστικά αυτός πρώτος στην Ελλάδα μας μύησε στην Stand up Comedy.

Θυμάμαι δε σε μία παράσταση που ο Μαρίνος είχε μεγάλα κέφια, πως πάνω από 20 λεπτά μας είχε κάνει να δακρύζουμε από τα γέλια με αυτά που έλεγε και τα οποία ήσαν σαφώς εκτός κειμένου και τελείως δικά του, γιατί το ίδιο γέλαγε  και η ορχήστρα. Καθώς δε καθόμαστε τελείως στο πλάι θυμάμαι ότι έβλεπα και την Τάνια Τσανακλίδου που εμφανιζόταν  μαζί του, να στέκεται με την ρόμπα της μισοκρυμένη στο παρασκήνιο και  να ξεκαρδίζεται στα γέλια. Την είχαν προφανώς ειδοποιήσει στο καμαρίνι της να έρθει γιατί "ο Μαρίνος κεντάει αυτή την στιγμή"!

Δεν ξέρω πόσα από τα απολαυστικά  αστεία που έλεγε ο Χατζηπαύλου ήσαν στο κείμενο  του και πόσα ήσαν της στιγμής όπως όταν έκανε διάλογο με την πρώτη σειρά.

Πάντως το πείραγμα των θεατών της πρώτης σειράς είναι κλασσικό σε αυτού του τύπου τις παραστάσεις και αυτός που επιδίδεται ιδιαίτερα σε αυτό είναι και ο εξίσου ταλαντούχος Βλαδίμηρος Κυριακίδης  όπως στο πρόσφατο Τσαντίρι του Λαζόπουλου αλλά και στην παράσταση του αειθαλούς Caveman που τον είχα δει πέρσι στο κηποθέατρο Παπάγου.(Συνεχίζεται για 6η χρονιά σε σκηνοθεσία Κυριακίδη με τον Ζ. Ρούμπο στο ΚΟΡΟΝΕΤ.)

Τέλος θέλω να πω και δύο λόγια  για μια συναυλία που έγινε με επιτυχία στο τέλος του καλοκαιριού στο ΗΡΩΔΕΙΟ και την  είδα καθυστερημένα τον Νοέμβριο στο ΜΕΓΑΡΟ.

Ήταν του  μοναδικού Διονύση Σαββόπουλου  «Μάνος Χατζιδάκις Τώρα» στην οποία είχε διαλέξει και έπαιξε 27 τραγούδια του Χατζηδάκι και κανένα δικό του, διανθίζοντας τα ενδιαμέσως με απολαυστικές αφηγήσεις για την αξέχαστο συνθέτη μας!

Η διάθεση του ακροατή έφτιαχνε πριν την είσοδο του στην αίθουσα καθώς η μοναδική μουσική του Χατζηδάκι παιγμένη από την Φιλαρμονική του Ναυτικού τον προϊδέαζε για την συνέχεια.

Εκτός από τον Σαββόπουλο επί σκηνής ήταν η πολυμελής  Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πατρέων και η τεράστια Παιδική Χορωδία του Σπύρου Λάμπρου που ακούγοντας  τις μελωδικές φωνές τους και βλέποντας τα όμορφα παιδικά τους πρόσωπα σου δικαίωναν αυτό που έχει γράψει ο Σαββόπουλος για την συναυλία αυτή:

Ακούς ένα τραγούδι του Χατζιδάκι· τελειώνει και νιώθεις μέσα σου ευγενέστερος. Γιατί ξεπλένει από μέσα μας κάθε ευτέλεια, ανελευθερία και λαϊκισμό, δικό μας ή των άλλων, αδιάφορο.  

Ελπίζω πως το καλοκαίρι θα παρουσιάσει και στην υπόλοιπη Ελλάδα αυτή την συναυλία.