ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΟΗΕ

 Η ψηφοφορία στις 29 Νοεμβρίου  στον ΟΗΕ, που με τη σύμφωνη γνώμη 138 χωρών σε σύνολο 193 κατέληξε να  αναβαθμίσει  τους Παλαιστίνιους  από «οντότητα» σε «κράτος-μη μέλος παρατηρητή», ήταν αναμφίβολα μια μεγάλη νίκη για αυτούς , και  αντίθετα μια μεγάλη διπλωματική ήττα για το Ισραήλ.

Την ίδια μέρα πριν ακριβώς 65 χρόνια το Ισραήλ είχε πετύχει  στον ΟΗΕ την δημιουργία του κράτους του, με τον διαμοιρασμό των εδαφών της Παλαιστίνης που ήσαν υπό αγγλική κατοχή. Σε αυτήν, στο  μεγαλύτερο  μέρος της οι κάτοικοι της ήσαν Άραβες Παλαιστίνιοι  οι οποίοι όμως δεν αποδέχτηκαν αυτή την απόφαση που περιόριζε το δικό τους  κράτος και ξεκίνησαν πόλεμο με το εβραϊκό .

Προπολεμικά οι Άραβες συμβίωναν ειρηνικά με τους  Εβραίους και τους Χριστιανούς που υπήρχαν στην περιοχή, όπως είναι εμφανές και από τις φωτογραφίες από την Παλαιστίνη πριν το 1947 που έχει το παρακάτω βίντεο.

Οι Άραβες δεν ήσαν ανέκαθεν κατά της δημιουργίας ενός εβραϊκού κράτους στην περιοχή.

Ο βασιλιάς της Συρίας, από το 1920 έως το 1933, Faisal, στις 4-1-1919 είχε υπογράψει συμφωνία με τον Πρόεδρο της Παγκόσμιας Οργάνωσης Σιωνισμού  Dr. Chaim Weizmann, με την οποία αποδεχόταν την Διακήρυξη Balfour για αραβο-εβραϊκή συνεργασία βασιζόμενη  στην εκπλήρωση των βρετανικών πολεμικών υποσχέσεων  για την ανάπτυξη μιας εβραϊκής πατρίδας. 

Η αγγλική πολιτική του διαίρει και βασίλευε, καθώς προέβλεπε πως τελικά η Βρετανία θα αποσυρόταν από τα εδάφη που κατείχε, έπαιξε  και εδώ τον ρόλο της, το ίδιο ακριβώς όπως έγινε στην Ινδία προκαλώντας την  απόσχιση του Πακιστάν όπως επίσης  και στην Κύπρο αργότερα.  

Ο συνεχής εβραϊκός εποικισμός που ξεκίνησε από το 1900, και συνεχίστηκε στην  υπό αγγλική κατοχή Παλαιστίνη,  εντάθηκε μεταξύ 1945 και 1947 με αποτέλεσμα να αλλοιώσει τα δημογραφικά δεδομένα στην περιοχή. Με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και τους πολέμους που επακολούθησαν με τους Άραβες, η αλλοίωση  αυτή έλαβε δραματική  τροπή μετά την εκδίωξη των Παλαιστινίων από τα μέρη που γεννήθηκαν και ζούσαν με αποτέλεσμα την προσφυγοποίηση  μεγάλου αριθμού ατόμων.

Το 2006 η UNRWA ενισχύει με 174 $ το άτομο 4,5 εκατομμύρια πρόσφυγες.

Αντίστοιχα περίπου 800.000-1.000.000 εβραίοι, από το 1947 και μετά,  κατέφυγαν στο Ισραήλ από μουσουλμανικές χώρες.

Είναι χαρακτηριστική η εικόνα των μεταβολών στον χάρτη με την συρρίκνωση των Παλαιστινιακών εδαφών και τον διαχωρισμό τους στα δύο με  την ταυτόχρονη κατάληψη όλου του παλαιστινιακού εδάφους στο βόρειο τμήμα της χώρας. 

 Μπορεί συγκρίνοντας  κανείς τον προηγούμενο με τον επόμενο χάρτη να διαπιστώσει την έκταση της κατάληψης παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ.

Οι σκούρες μπλέ περιοχές  είναι τα εδάφη που ανήκαν το 1947 σε εβραίους και οι μαύρες κουκίδες τα παλαιστινιακά χωριά που ξεριζώθηκε και εκδιώχτηκε ο πληθυσμός τους μεταξύ 1948 και 1967.

 Η απαράδεκτη δε πολιτική της συστηματικής κατασκευής οικισμών και μέσα στις  περιοχές των παλαιστινίων έχει διαμορφώσει την εικόνα που βλέπουμε στον επόμενο χάρτη.

 Μπορεί δε το τείχος του αίσχους του Βερολίνου να έπεσε μαζί με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, το Ισραήλ όμως κατασκεύασε ένα νέο, 680 χιλιομέτρων, σαφώς παράνομο κατά το Διεθνές Δικαστήριο, για να μαντρώσει τις Παλαιστινιακές περιοχές. Ο διάσημος "ζωγράφος του δρόμου" Banksy το ζωγράφισε σε 9 σημεία παρά το ότι οι Ισραηλινοί πυροβολούσαν στον αέρα για εκφοβισμό του .

 Ουσιαστικά οι Παλαιστίνιοι ζουν σε μια τεραστίων διαστάσεων φυλακή που εκτός από το τείχος στην στεριά, αντιμετωπίζουν και περιορισμούς και στην θάλασσα καθώς η δυνατότητα να αλιεύσουν στην λωρίδα της Γάζας έχει περιοριστεί στα 3 ναυτικά μίλια.

 Μετά δε την αναβάθμιση των Παλαιστινίων από τον ΟΗΕ σε «κράτος-μη μέλος παρατηρητή» ο Νετανιάχου ,παρά την διεθνή αντίδραση στον εποικισμό σε παλαιστινιακά εδάφη, εξήγγειλε σαν αντίποινα την δημιουργία 3000 κατοικιών σε τοποθεσία που ουσιαστικά θα διχοτομήσει την περιοχή της Δυτικής Όχθης όπως είναι εμφανές στον παρακάτω χάρτη.

Η επέκταση των εποικισμών στην Ιερουσαλήμ έχει σκοπό να εδραιώσει μια πλήρη καταπάτηση και περιφρόνηση  του διεθνούς δικαίου από το  Ισραήλ δημιουργώντας τετελεσμένα γεγονότα.

Το 1980 το Ισραήλ με τον επονομαζόμενο "νόμο της Ιερουσαλήμ"  διακήρυξε πως " η Ιερουσαλήμ είναι η πλήρης και ενιαία πρωτεύουσα της χώρας" ενώ  το σχέδιο της 3-9-1947 για τον διαμοιρασμό της Παλαιστίνης προέβλεπε, ένα ανεξάρτητο αραβικό κράτος, ένα ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος, και την πόλη της Ιερουσαλήμ το καθεστώς της οποίας καθορίζει το ψήφισμα του ΟΗΕ 194.

Τα Ηνωμένα Έθνη με το  478 ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας που εγκρίθηκε με 14 ψήφους υπέρ, καμία κατά και 1 αποχή , δήλωσε αμέσως μετά, ότι ο νόμος ήταν «άκυρος» και «πρέπει να ακυρωθεί". Με το ψήφισμα αυτό καλούνται τα κράτη μέλη να αποσύρουν τις διπλωματικές αποστολές τους από την πόλη. Όπως τα Ηνωμένα Έθνη έτσι πολλές χώρες δεν αναγνωρίζουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα και μετά το ψήφισμα έχουν μεταφέρει τις πρεσβείες τους στο Τελ Αβίβ.

Τον Φεβρουάριο 2011 οι ΗΠΑ άσκησαν βέτο στα Ηνωμένα Έθνη σε σχέδιο ψηφίσματος  που έλεγε πως  όλοι οι εβραϊκοί εποικισμοί σε παλαιστινιακά εδάφη από το 1967 είναι παράνομοι, με την δικαιολογία πως ενώ οι οικισμοί μεν είναι παράνομοι το ψήφισμα θα έβλαπτε τις πιθανότητες για  διαπραγματεύσεις.

Οι ΗΠΑ έχουν χρησιμοποιήσει  το βέτο  για να προστατεύσουν το Ισραήλ σε πάνω από σαράντα καταδικαστικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Λίγες χώρες έχουν υποστηρίξει  τις ενέργειες του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη, εκτός από τις ΗΠΑ και τα συνδεόμενα με αυτήν  κράτη της Μικρονησίας , τις Νήσους Μάρσαλ και Παλάου. Πρόσφατα προστέθηκαν η Αυστραλία και ο Καναδάς.

Η άρνηση του Ισραήλ για την δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους  βασίζεται στο ότι αρχικά οι Αραβικές χώρες και οι Παλαιστίνιοι δεν αναγνώριζαν  την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.

Ήδη όμως από το 1978/1979 η Αίγυπτος και το 1994 και η Ιορδανία, που συνορεύουν με αυτό, έχουν αναγνωρίσει το Ισραήλ.

Το 1988 μετά την ανακήρυξη από την ΟΑΠ της Παλαιστίνης ως ανεξάρτητο κράτος, ο Αραφάτ στις 13 και 14 /12 αποδέχτηκε σε ομιλία του, το ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας αναγνωρίζοντας το δικαίωμα του Ισραήλ να "υπάρχει σε συνθήκες ειρήνης και ασφαλείας"  και αποκήρυξε όλες τις μορφές τρομοκρατίας συμπεριλαμβανομένης της κρατικής.

Το 1993 πριν να υπογραφούν οι συμφωνίες του Όσλο ο Αραφάτ, ως πρόεδρος του PLO, υπέγραψε σε δύο επιστολές την αποκήρυξη της βίας και την αναγνώριση του Ισραήλ με επακόλουθο την αναγνώριση της Παλαιστινιακής αρχής.

Ως αποτέλεσμα της συμφωνίας απονεμήθηκε το 1994 στον Αραφάτ, τον Ράμπιν και τον Σιμόν Πέρες το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Δυστυχώς οι ακραίοι και των δύο πλευρών δεν επέτρεψαν την περαιτέρω εξομάλυνση των σχέσεων, με τα γνωστά επακόλουθα.

Προσωπικά πιστεύω πως τώρα πια έχει έρθει η ώρα και οι δύο πλευρές να αποδεχθούν την υπάρχουσα σήμερα πραγματικότητα όσο και αν αυτή δεν τους είναι ευχάριστη.

Οι μεν Παλαιστίνιοι απ΄ότι φαίνεται έχουν καταλάβει πως η παράταση της υπάρχουσας κατάστασης οδηγεί σε συρρίκνωση των εδαφών τους και γι΄αυτό και θέτουν ως μοναδικό όρο για επανέναρξη των συνομιλιών το σταμάτημα του εποικισμού.

Οι Ισραηλίτες επίσης δεν μπορούν να θεωρούν  την εκλεγμένη Χαμάς  ως τρομοκρατική οργάνωση και να αρνούνται την συνδιαλλαγή μαζί της  διατηρώντας τον ασφυκτικό κλοιό της Γάζας.  

Στην εποχή τους τόσο η Χαγκάνα όσο και η Ιργκούν, του μετέπειτα πρωθυπουργού Μεναχέμ Μπέκιν που μετεξελίχτηκε στο κόμμα Λικούντ, είχαν χαρακτηριστεί σαν τρομοκρατικές οργανώσεις.

Δεν μπορεί πλέον να συνεχίζεται αυτή η τραγική κατάσταση το μεν Ισραήλ βομβαρδίζοντας την Γάζα να απειλεί πως θα τους γυρίσει στον μεσαίωνα, ούτε βέβαια οι Παλαιστίνιοι να εκτοξεύουν στις εβραϊκές πόλεις πυραύλους εναντίον αμάχων.

Ο  Βρετανός αρθρογράφος στην εφημερίδα Independent και συγγραφέας Owen Jones μέσα σε 3 λεπτά περιγράφει  γλαφυρά την κατάσταση αυτή στο παρακάτω βίντεο.

Δυστυχώς με την υπάρχουσα σήμερα ακροδεξιά ηγεσία του Ισραήλ οι ελπίδες για μια λύση δεν είναι πολλές.

Ίσως όμως η πρόσφατη απόφαση του ΟΗΕ και η δυνατότητα πλέον των Παλαιστινίων να προσφύγουν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο με τον κίνδυνο να καταδικαστεί  του Ισραήλ για εγκληματικές ενέργειες, το οδηγήσει σε ωριμότερες σκέψεις για την επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος που έχει οδηγήσει αυτή την χώρα σε διεθνή απομόνωση.

Ήδη ο Αμπάς μιλώντας σε δημοσιογράφους στη Νέα Υόρκη δήλωσε πως:

«Έχουμε πλέον το δικαίωμα να προσφύγουμε στο ΔΠΔ αλλά δεν θα το κάνουμε τώρα, ούτε στο μέλλον, παρά μόνο σε περίπτωση ισραηλινής επίθεσης»

Ας ελπίσουμε πως στο μέλλον θα δούμε ξανά στην περιοχή ειρηνικές εικόνες σαν αυτέ που τράβηξαν το 1896 στην Παλαιστίνη οι αδελφοί  Lumier !