ΔΥΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Κάθε καλοκαίρι έχω την ευκαιρία να παρακολουθήσω μερικές, συνήθως από τις πιο αξιόλογες ,παραστάσεις που παιχτήκαν τον χειμώνα στην Αθήνα ή το καλοκαίρι στην Επίδαυρο και το Ηρώδειο, στο Τεχνολογικό & πολιτιστικό πάρκο του Λαυρίου.

Φέτος η σαιζόν άρχισε με τις ΤΡΩΑΔΕΣ του Ευριπίδη σε  σκηνοθεσία  Θέμη Μουμουλίδη.

Η παράσταση διέθετε ένα πολύ καλό επιτελείο ηθοποιών αποτελούμενο από την Φιλαρέτη Κομνηνού, τον Στέλιο Μάινα, τον  Άρη Λεμπεσόπουλο, την Ζέτα Δούκα, την Ιωάννα Παππά, την Μαρία Πρωτόπαππα, τον Χρήστο Πλαΐνη, την Λένα Παπαληγούρα, την Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, την Λουκία Μιχαλοπούλου, την Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου, την Ειρήνη Κυρμιζάκη,  την Ίριδα  Μάρα (κλαρινέτο), και την Ιώ Κυριακίδη (ακορντεόν).

Η παράσταση πέτυχε  να κάνει ένα έργο τόσων αιώνων επίκαιρο και σύγχρονο χάρις στις πανανθρώπινες αξίες που περιέχει.

Όλη η φρίκη του πολέμου και η μοίρα που περιμένει τους ηττημένους σου φέρνουν άμεσα στο μυαλό εικόνες από τις σύγχρονες τραγωδίες που ζούνε τόσα εκατομμύρια άνθρωποι στις μέρες μας σε διάφορα μέρη του πλανήτη.

Όλα τα γυναικεία μέλη του θιάσου ήταν εξαιρετικά και τα ανδρικά απλώς επαρκή γιατί βέβαια ουσιαστικά όλο το έργο  βασίζεται στους γυναικείους ρόλους.

Σε αυτούς η Εκάβη της Φιλαρέτης Κομνηνού ήταν καθηλωτική, η Μαρία Πρωτοπαππά ως Ανδρομάχη  συγκίνησε με την ερμηνεία της το κοινό και η Ιωάννα Παππά ως Κασσάνδρα πέτυχε να αποδώσει χωρίς καμία υπερβολή ένα ιδιαίτερα αβανταδόρικο ρόλο.

Ιδιαίτερα επιτυχής ήταν η μουσική επένδυση του έργου από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου ο οποίος θα έλεγα πως πέτυχε ισάξια αν όχι καλύτερο αποτέλεσμα από την  αντίστοιχη μουσική επένδυση που είχε κάνει η Ελένη  Καραΐνδρου  για το ίδιο έργο στην παράσταση του 2001 του Αντώνη Αντύπα.

Το σκηνικό επίσης, λιτό και λειτουργικό συνέβαλε στην δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας αιχμαλωσίας  που βρίσκονταν  οι Τρωάδες .

Στην συνέχεια στον ίδιο χώρο παρακολούθησα την συναυλία του ΧΑΤΖΗ με την ΜΑΡΙΝΕΛΑ.

Το πρόγραμμα περιλάμβανε τα τραγούδια από τους δίσκους Ρεσιτάλ και Ταμ-Ταμ που στην εποχή τους είχαν αφήσει εποχή, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.

Τον Χατζή είχαμε την ευκαιρία να τον ακούσουμε, μαζί τον γιό του στον ίδιο χώρο το 2010.

Και στην τότε συναυλία  του αλλά και στην τωρινή, διαπίστωσα με ευχαρίστηση πως παρά τα 78 του χρόνια τόσο η εμφάνιση όσο και οι φωνή του διατηρούνται σαν να μην έχουν περάσει τόσα χρόνια από τον καιρό, που  νέοι τότε, τον ακούγαμε στις μπουάτ της Πλάκας.

Στην αρχή εμφανίστηκε μόνος του ο Χατζής και στην συνέχει η κατά 2 χρόνια μικρότερη του Μαρινέλα, η οποία ενώ αρχικά η φωνή της  έδειχνε  λίγο  "μαγκωμένη" στην συνέχεια σαν να γύρισε κανείς ένα μαγικό κλειδί απλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο, ενώ ταυτόχρονα όταν σηκώθηκε από την καρέκλα,  πέτυχε με την εξαιρετική σκηνική εμφάνιση  που έχει,  να γεμίσει την σκηνή με την παρουσία της ενώ το κοινό σιγοντάριζε από κάτω τα τραγούδια που γνώριζε.
Για όσους δεν τον ξέρουν το παρακάτω σύντομο τραγουδάκι ,που το τραγούδησε στην συναυλία, δίνει μια καθοριστική ιδέα για την συχνή θεματολογία των τραγουδιών του.

 

Έχοντας δει στο παρελθόν το έργο Αυτός ο Αλήτης ο Κοέλιο έχει πάρει πολύ κόσμο στον λαιμό του (έχω γράψει σχετικά εδώ) που ήταν γραμμένο από την δυάδα Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου περίμενα πως το νέο τους έργο Οι φόνισσες της Παπαδιαμάντη που σκηνοθέτησε ο Ρήγας και παίζουν η  Ελένη Καστάνη, η Κωνσταντίνα Μιχαήλ, η Ναταλία Δραγούμη, η Τζένη Μπότση, η Φωτεινή Ντεμίρη, η Σοφία Βογιατζάκη, ο Πατρίκιος Κωστής, η Παρθένα Χοροζίδου και η Τζέση Παπουτσή θα ήταν εξ ίσου επιτυχημένο και πνευματώδες όπως το προηγούμενο.

Δυστυχώς από τις πρώτες σκηνές του έργου η απογοήτευση ήταν πλήρης.

Το έργο έχει ένα  υποτυπώδες σενάριο με ούτε 10 έξυπνες ατάκες και πλήθος από απιθανότητες. Πιθανώς η πρόθεση των συγγραφέων να ήταν να γράψουν μια σκρούμπολ κωμωδία αλλά αυτό που κατάφεραν ήταν ένα κατασκεύασμα με σχολικού επιπέδου αστεία που απευθυνόταν στο χάχανο ενός κοινού εθισμένου σε αστεία επιπέδου Σεφερλή.

Όσοι διαβάζουν από καιρό αυτό το μπλογκ θα έχουν διαπιστώσει πώς δεν έχω κανένα πρόβλημα με την αθυροστομία εκεί που είναι αναγκαίο να πείς τα πράγματα με το χρησιμοποιούμενο όνομα τους.

Στο έργο λοιπόν αυτό δεν σε ενοχλεί  η αθυροστομία αλλά η λεκτική και σκηνική χυδαιότητα σε μερικές σκηνές του, που έχει σκοπό  στο να προκαλέσει το γέλιο σε ορισμένους σεμνότυφους θεατές.

Η σκηνοθεσία ήταν ανύπαρκτη και επιπέδου μπουλουκιού, με αποτέλεσμα οι ηθοποιοί  να τσιρίζουν  επί σκηνής με κραυγαλέο παίξιμο πιστεύοντας πως έτσι  θα αποσπάσουν το γέλιο του θεατή.