Ο ΥΠΟΒΟΛΕΑΣ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΑΜΛΕΤ (Ν.Ι.Λάσκαρης)

Μερικές φορές ψάχνοντας σε παλιά βιβλία, περιοδικά ή εφημερίδες ανακαλύπτει κανείς μερικά αριστουργηματικά κείμενα.

Ένα από αυτά είναι το επόμενο.

Ύπήρξε κάποτε, εις πολύ παλαιοτέραν εποχήν, δυστυχής τις ηθοποιός, ή μάλλον υποβολεύς χρησιμοποιούμενος έστιν ότε εις δυσχερείς περιστάσεις και ως ηθοποιός, ακούων εις το όνομα Ιωάννης Σπυρόπουλος.

Ο υποβολεύς αυτός, περίφημος εις το είδος του, ήτο περιζήτητος από τους θιάσους της εποχής.

Είχεν όμως ο ταλαίπωρος μιαν πετριάν, εντελώς ανεξήγητον. Δεν εδέχετο να συμμετάσχη εις έναν οποιανδήποτε θίασον παρά μόνον υπό τον ρητόν όρον  να του επιτρέψουν να παίξη, έστω και άπαξ, τον Αμλέτον, το κείμενον του οποίου την μεν νύκτα είχεν πάντοτε υπό το προσκεφάλαιον του την δε ημέραν εις ένα από τα θυλάκια του!

(Οι θιασάρχαι του έδιναν την υπόσχεσιν αλλά ουδέποτε την εκπλήρωναν-επινοούντες διάφορες προφάσεις. Έτσι δεν του εδόθη ποτέ η ευκαιρία να παίξει τον ρόλον του Δανού βασιλόπαιδος. Ο υποβολεύς εις ένα ταξίδι εις την Αίγυπτο εγκατέλειψε το θέατρο και πέθανε από μαρασμόν).

Τέσσερα έτη μετά τον θάνατον του ο Δημήτριος Κοτοπούλης  ο πατήρ της Μαρίκας, ευρισκόμενος μετά του θιάσου του εν Αλεξανδρεία, και προγραμματίζων να παίξει τον Αμλέτον, διεπίστωσε ότι έλειπεν το κρανίο από τας αποσκευάς του.

Ζήτησε να του φέρουν ένα. Και επειδή δεν κατέστη δυνατόν να ευρεθή αληθινό κρανίο όπως ζητούσε έσπευσε στο νεκροταφείο της Αλεξανδρείας και εζήτησε από τον νεκροθάφτη να τον εξυπηρετήσει.

Εκείνος του έδωσε ένα κρανίο που εύρεν εις κάποιαν γωνίαν ανασκάπτοντας ένα τάφον. Ο διάλογος που προηγήθηκε:

"Γιατρός είσαι;" τον ρώτησε ο νεκροθάφτης.

"Όχι, ηθοποιός"

"Και τι θα το κάνεις το κρανίο;"

" Θα παίξω τον Αμλέτον"

"Τι σύμπτωση ,και αυτός εδώ που ξέθαψα συντεχνίτης σου ήταν"

"Συνταχνίτης μου!" είπεν ο Κοτοπούλης.

Ταυτόχρονα έρριξε μια ματιά και ανάγνωσε τον σταυρό που βρισκόταν στο πλάι: Ιωάννης Σπυρόπουλος!

Το βράδυ εις την παράστασιν, ο Κοτοπούλης "φρίττων και ανατριχιάζων" σήκωσε το κρανίο.

Το ακροατήριον, το οποίον ηγνόει τα επί της σκηνής συμβαίνοντα, σύσσωμων εξερράγη εις παρατεταμένα χειροκροτήματα.

Ποίον άραγε να  εχειροκρότει την στιγμήν εκείνην; Τον Κοτοπούλη η το κρανίον του Σπυροπούλου, το οποίον άλαλον πλέον ελάμβανε επιτέλους μέρος εις την παράστασιν του Αμλέτου;

                                     Ο Λάσκαρης σε σκίτσο του ζωγράφου Γεώργιου Ροϊλού.

Το κείμενο αυτό είναι του Νικ. Ι Λάσκαρη (1868-1945). Ο Λάσκαρης τελείωσε την Νομική Σχολή Αθηνών και έγινε και διδάκτορας σε αυτήν το 1888.Στο Παρίσι όμως  που έμεινε δυο χρόνια για να συνεχισει τις νομικές του σπουδές ήρθε σε επαφή με το θέατρο, το αγάπησε και επιστρέφοντας στην Αθήνα έγινε από τους πολυγραφότερους θεατρικούς συγγραφείς Ασχολήθηκε επίσης με την ιστορία τον νεοελληνικόυ θεάτρου, την κριτική  αλλά και την αρθρογραφία σε  πλήθος εντύπων και εφημερίδων.

Το διήγημα δημοσιεύτηκε το 1934 στο Μέγα εγκυκλοπαιδικόν ημερολόγιον του "Ελεύθερου Ανθρώπου" Ήταν Φιλολογικό και καλλιτεχνικό περιοδικό.

Ο Ελεύθερος Άνθρωπος», ήταν μια κεντροαριστερή, εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, που την εξέδιδε ο Κ. Αθάνατος από το 1930 έως το 1938.

Κοτοπούλης Δημήτριος (1848-1913) Ηθοποιός και θιασάρχης από τους πρωτοπόρους του θεατρικού επαγγέλματος πατέρας της Μαρίκας Κοτοπούλη. Στον θίασο του, που έπαιζε και η σύζυγός του Ελένη, διέπρεψε σε μεγάλους τραγικούς ρόλους αλλά και  σε ρεπερτόριο που κάλυπτε ευρύ φάσμα θεατρικών ειδών.