ΚΑΣΣΕΛΑΚΙΟΝ ΑΓΟΣ⁎

Η πρωτοφανής στα ελληνικά πολιτικά πράγματα αποπομπή ενός αρχηγού κόμματος, και μάλιστα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει προκαλέσει έντονο σχετικό σχολιασμό από πολλές διακεκριμένες πένες και τα γραφόμενα τους   όχι μόνο συμπίπτουν με τις απόψεις μου  αλλά είναι και πολύ καλύτερα διατυπωμένα από το να τα έγραφα ο ίδιος.
Για τον λόγο αυτό και παραθέτω μερικές παραγράφους από τα πιο πρόσφατα σχετικά κείμενα που διάβασα στα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου που μας πέρασε.

Τα πρώτα αποσπάσματα είναι από το άρθρο Νέμεσις του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Νίκου Μαραντίδη, που είχε διατελέσει υπεύθυνος της προεκλογικής καμπάνιας του Αλέξη Τσίπρα στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου.
Αναμφίβολα, είναι εξαιρετικά προβληματικό για οποιονδήποτε πολιτικό οργανισμό να επιδεικνύει τέτοια έλλειψη διορατικότητας. Ιδιαίτερα, μάλιστα, για αυτούς που κραύγαζαν «επιτέλους φως» με την αναγγελία της υποψηφιότητάς του Κασσελάκη είναι να απορεί κανείς. Ήταν στ’ αλήθεια στελέχη μεγάλου κόμματος ή μήπως θαμώνες σε πανηγύρι;
Ασφαλώς δεν ήταν εντελώς ανόητοι οι άνθρωποι, ιδιοτελείς ήταν. Παρακινημένοι από την φιλαυτία τους χρησιμοποίησαν έναν υπέρμετρα φιλόδοξο αλλά άσχετο με την κομματική πολιτική άνθρωπο μόνο και μόνο γιατί επιδίωκαν για τον εαυτό τους έναν σπέσιαλ ρόλο στην μετα-Τσίπρα εποχή. Κι όταν είδαν ότι πούλαγε το «εγώ θα νικήσω το Μητσοτάκη», όπως το «θαυματουργό» νερό του Καματερού (οι νεότεροι ας γκουγκλάρουν), τζόγαραν τυχοδιωκτικά και αδίστακτα και εκμεταλλευόμενοι τους καχεκτικούς κομματικούς θεσμούς που αδυνατούσαν να εμποδίσουν τέτοιες εξελίξεις, μετέτρεψαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε «τροχό της τύχης». Μαζί τους κι αυτοί που ήθελαν απεγνωσμένα να γίνουν «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη» και φοβήθηκαν μήπως το τρένο φύγει χωρίς αυτούς. Τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, προστέθηκαν κι εκείνοι οι πρόθυμοι που προσάρμοσαν τη στάση του σώματος τους στην κατεύθυνση του ανέμου. Κι άλλοτε, είναι αλήθεια, πρώην επαναστάτες μεταμορφώθηκαν σε υπάκουους κομφορμιστές αλλά εκείνοι απέφυγαν, τουλάχιστον, τη γελοιοποίηση.
Πώς τόσα στελέχη πρώτης γραμμής συμπεριφέρονται τώρα σαν να μην φέρουν καμιά ευθύνη για αυτό που συνέβη; Αν δεν ήσουν ικανός να αντιληφθείς τους εξόφθαλμους κινδύνους από την ανεπάρκεια του Κασσελάκη πως μπορείς να κατανοήσεις πιο σύνθετα πράγματα; Αν επί έναν ολόκληρο χρόνο προσπαθούσες να πείσεις την κοινωνία πως ο Κασσελάκης είναι ο ιδανικός για να κυβερνήσει αυτή τη χώρα, μπορείς πραγματικά σήμερα να θεωρείς πως σου έμεινε ίχνος αξιοπιστίας; Πιστεύουν πως τώρα που ξεφορτώθηκαν τον Κασσελάκη, θα τους πουν οι πολίτες «μπράβο»; Μα είμαστε στα καλά μας;

Ο συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης γράφει με σαρκασμό στο άρθρο του  η λακέρδα της ιδεολογίας :
Απ’ τη μία υπέστη συντριπτικό, διδακτικό πλήγμα, ο ναρκισσισμός του Κασσελάκη. (Ακολουθεί η κατάθλιψη). Απ’ την άλλη επαληθεύτηκε πάλι αυτό που γράφει ο Μάριος Χάκκας: «Στο τέλος πάντα έρχονται οι αχώνευτοι». Διότι, τουλάχιστον με τον Στέφανο γέλασε λίγο το χειλάκι του κόσμου, άλλαξε το μουντρούχο, μοχθηρό ύφος της παράταξης, περάσαμε καλά κι αυτοί καλύτερα, κάτι ασύμβατο με την παράδοση του χώρου – αν σε δούνε να χαμογελάς γίνεσαι αμέσως ύποπτος. Αλλά έτσι κι αλλιώς ύποπτος είναι όποιος δεν υιοθετεί τα δικά τους κλισέ, τον στιγματίζουν, ψιθυρολογούν, δίνουν γραμμή γενικής υπονόμευσης – βέβαια κι ο Στέφανος, επειδή πάσχει από σύνδρομο μεγαλείου, τράβηξε παραπάνω απ’ ό,τι έπρεπε την ουρά του διαβόλου.
Οπότε έχασε η Βενετιά βελόνι. Συνεπώς, τώρα, είναι καιρός να κάνει κι ο Κασσελάκης ένα δικό του ίδρυμα, όπως ο Τσίπρας (μεγάλε, είσαι ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν;), ένα ίδρυμα (με ρηχή πισίνα) που θα μελετάει νυχθημερόν τον κασσελακισμό ως το τελευταίο στάδιο αποσύνθεσης της ιδεολογικής λακέρδας μέσα στη σηπτική δεξαμενή του κόμματος (στυπτική, την έλεγε η πολυδαής Ζανέτ). Και, τελικά, μέσα από όλες αυτές τις εκλεπτυσμένες διεργασίες ίσως αναδυθεί ο Αστραπόγιαννος εκ Σφακίων ως άξιος συνεχιστής του Λένιν από τα Lidl, οπότε το ευεργετικό γέλιο δεν θα μας λείψει και να μην απογοητεύεται καθόλου το εκκλησίασμα.
Απ’ την άλλη, αν δεν κάνει δικό του, νέο κόμμα ο Κασσελάκης, οι κασσελίστας που θα παραμείνουν, (αν παραμείνουν) θα ζητούν κι αυτοί εκδίκηση, οπότε θα δούμε το ίδιο έργο απ’ την αρχή κι ανάποδα. Είναι μια κατάσταση χωρίς τελειωμό στην Αριστερά, όπου, ή θα κρατούν για πρόεδρο έναν που έχασε πέντε εκλογές και, επιπλέον, αν φύγει  τον νοσταλγούν, ή θα τον τρώνε σε έντεκα μήνες γιατί δεν μιλούσε τη σολομωνική του χώρου και ήταν πιο χαρωπός απ’ όσο έπρεπε. Κι έγινε για ακόμα μια φορά φανερό πως, ενώ θα περίμενε κανείς ο ατομισμός και τα «εγώ» να λουλουδίζουν στον μπαχτσέ της Δεξιάς, αντιθέτως αυτά φύονται μαζικά στον αριστερό χώρο, όπου ήδη υπάρχουν καμιά δεκαριά αρχηγοί σε δέκα κόμματα και κομματίδια (ή μορφώματα, που λέει και η Ζανέτ) και όπου ο ναρκισσισμός, οι άπειρες φράξιες, η εγωπάθεια και το αρχηγιλίκι είναι το κυρίως ζητούμενο και όχι η αλληλεγγύη με βάση το μελοδραματικό «συντρόφισσες και σύντροφοι» που εκστασιάζονται να επαναλαμβάνουν σε κάθε συνεδρίαση. (Κι αμέσως μετά τραβάνε το μαχαίρι).
……………………………………….
Σε κάθε περίπτωση τέλειωσε η πρώτη πράξη, αλλά, απ’ όσο φαίνεται, δεν θα καθαρίσουν τόσο εύκολα με τον παίδαρο, που έχει μουλαρώσει. Ο οποίος κατάλαβε αργά πως ο Αστραπόγιαννος και μερικοί άλλοι κόλλησαν δίπλα του στην αρχή για να διασωθούν από έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν τους ήθελε πια, για να γλιτώσουν προσωρινά, και σε δεύτερο χρόνο να τον κατασπαράξουν – ως είθισται στον χώρο. Τον ανέχτηκαν, τον μιζάρησαν, τον κάλυψαν μέχρι να σταθεροποιηθούν οι ίδιοι στο κόμμα. Διότι, στον σταλινισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Κι αφού δεν τους καταβρόχθισε εγκαίρως ο Κασσελάκης, τελικώς κατέληξε μόνος του στα γουναράδικα. Διότι αγνοούσε την ιστορική επιδεξιότητα και ειδικότητα του χώρου στον τομέα της ανθρωποφαγίας.
Οπότε μάλλον σύντομα θα τεθεί πάλι το ζόρικο δίλημμα: ξανά αφρόλουτρο, ή έναν αφρίζοντα κομμουνισμένο με ολίγη; Υπάρχουν, όμως, και καλύτερες εκδοχές: να γίνει πρόεδρος, ας πούμε, ο κ. Γκλέτσος…

Και τέλος η Σώτη Τριανταφύλλου ειδοποιεί ποιος είναι ο μεγάλος κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ
Αν και ο κ. Κασσελάκης εξελέγη λόγω της καινουργίλας του, ως γκέι, με κοιλιακούς-φέτες και glamour από το εξωτικό Μαϊάμι (το οποίο, αν δει κανείς από κοντά, μόνο glamour δεν αποπνέει: το Μαϊάμι είναι αφόρητα κιτς), πολλοί πίστευαν ότι θα ξεδιπλώσει μοναδικά ταλέντα. Ομως, δεν άργησε να αποδείξει ότι δεν έχει κανένα ταλέντο και κανένα προσόν εκτός από τα υποτιθέμενα προαναφερθέντα. Kι επειδή δεν έχει προσόντα, πείρα, ιδεολογικά ερείσματα, κοινωνική μόρφωση, δεν προέβλεψε τη διαλεκτική γκεϊλίκια-αντριλίκια και αμερικανάκια-ιθαγενείς που θα μπορούσε να επιβαρύνει με πολιτιστικές και προσωπικές συγκρούσεις το κόμμα το οποίο του παρεδόθη είτε από επιπολαιότητα, είτε από δόλο και κατεργαριά. 
……………………….
Είναι κατανοητό το ότι κάποια στιγμή οι άνθρωποι της Αριστεράς θέλησαν να δοκιμάσουν πιο φρέσκα πρόσωπα από τους μυστακοφόρους κομμουνιστογενείς με την ξύλινη γλώσσα και τα εμφυλιοπολεμικά ένστικτα. Αλλά ο κ. Κασσελάκης δεν ήταν η εναλλακτική πρόταση: αν και στα νιάτα του υπήρξε Ρεπουμπλικανός, από πέρυσι αρθρώνει γενικόλογο αντιδεξιό λόγο, εξίσου ξύλινο με εκείνο των πρεσβυτέρων, συσσωρεύει γκάφες, συμπεριφέρεται απρεπώς και τροφοδοτεί τα περιοδικά κομμωτηρίου –όχι άθελά του όπως ισχυρίζεται. Στην απέναντι πλευρά συνωστίζονται δύο αριστερές τάσεις: οι δήθεν «σοβαροί» που απογοητεύτηκαν από την ασχετοσύνη του κι από τα φλας της φτηνής δημοσιότητας που συγκεντρώνει, και οι ιντριγκαδόροι που τον στήριξαν αρχικά, σε μια χειρονομία απροσδόκητης γενναιοδωρίας, για να τον υπονομεύσουν βάσει σχεδίου στη συνέχεια. Κι όμως, στα μάτια κάθε σώφρονος ανθρώπου ο κ. Κασσελάκης φαινόταν εξαρχής ακατάλληλος: αράδιαζε ανακρίβειες σχετικά με τη βιογραφία του, δεν κατάφερνε να κρύψει την απουσία πολιτικής μόρφωσης, επεδείκνυε οκνηρία (πολλά ταξίδια αναψυχής: bad performer όπως σημείωνε η Golden Sachs η οποία φέρεται να τον απέλυσε) και πόζαρε ως θύμα των ΜΜΕ, τα οποία παραπονιόταν πως ήταν «εναντίον του».

^⁎Αρχαιοελληνική λέξη που σήμαινε ανοσιούργημα, μίασμα, κατάρα, οργή θεού.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.