ΠΩΣ ΕΠΕΚΡΑΤΗΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. -Α΄ Οι σύγχρονες απόψεις για τους διωγμούς των πρώτων χριστιανών.

  Σύμφωνο με την εκκλησιαστική παράδοση, είναι ευρύτατα διαδεδομένο  πως οι πρώτοι χριστιανοί διώκονταν και θανατώνονταν με βασανιστικούς τρόπους από τους Ρωμαίους . 

Σύγχρονοι ιστορικοί ωστόσο, εκφράζουν την άποψη πως οι διώξεις είχαν σποραδικό και τοπικό χαρακτήρα. Ο λόγος ήταν ότι οι διωγμοί προκύπταν από πιέσεις του όχλου επί των τοπικών διοικητών, και δεν ήταν αποτέλεσμα πολιτικής του κράτους. 

Η Αγγλίδα ακαδημαϊκός και καθηγήτρια Θεολογίας στο τμήμα Θεολογίας και Θρησκείας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμινγχαμ,  Κάντιτα Μος υποστηρίζει στο βιβλίο της «Ο μύθος των διωγμών» με υπότιτλο: Πώς οι πρώιμοι Χριστιανοί επινόησαν τις Ιστορίες Μαρτυρίου (The Myth of Persecution: How Early Christians Invented a Story of Martyrdom‎‎) πως οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών είναι μύθος, ο οποίος δημιουργήθηκε στην αρχαιότητα λόγω εσωτερικών διαμαχών των χριστιανών της αρχαιότητας. Η Μος επιχειρηματολογεί πως οι ιστορίες των χριστιανών μαρτύρων έχουν αλλοιωθεί από τις τελευταίες γενιές χριστιανών και καμιά από αυτές δεν είναι πλήρως, ιστορικά σωστή. 
Στο βιβλίο της γράφει πως:
1.   Η παραδοσιακή ιδέα της περιόδου των Διωγμών, όταν οι Χριστιανοί υπόφεραν από τις Ρωμαϊκές αρχές και ζούσαν υπό τον φόβο μην ριχτούν στα λιοντάρια, είναι φανταστική ιστορία που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
2.   Δεν υπήρχε ποτέ στοχευμένος διωγμός των χριστιανών από τις αυτοκρατορικές ρωμαϊκές αρχές.
3.   Επίσημος διωγμός Χριστιανών, ο οποίος διατάχθηκε από Ρωμαίο Αυτοκράτορα, κράτησε το πολύ για 12 χρόνια στα πρώτα 300 χρόνια της εκκλησίας
4.   Οι περισσότερες ιστορίες ξεχωριστών μαρτύρων, είναι φανταστικές χωρίς ίχνος πραγματικότητας.
5.   Ακόμα και οι παλιότερες και πιο ιστορικά ακριβείς ιστορίες μαρτύρων και των όσων υπέφεραν, έχουν αλλάξει και ξαναγραφτεί από πιο πρόσφατους συγγραφείς, έτσι είναι αδύνατο να ξέρουμε τι έκαναν, σκεφτόντουσαν ή είπαν οι μάρτυρες
Η αντίληψη του Διωγμού είναι θεμελιώδης στην κοσμοθεωρία του Χριστιανισμού, ιδίως όταν  δημιουργεί την εντύπωση πως οι χριστιανοί είναι μια μειονότητα που αντιμετωπίζει πόλεμο- ακόμη και όταν είναι αριθμητικά οι περισσότεροι. 

O Senior Lecturer στο Πανεπιστήμιο του Cambridge Paul Cavill  ισχυρίζεται πως η Καινή Διαθήκη διδάσκει πως οι διώξεις είναι σύμφυτες με τον Χριστιανισμό και αυτό έδινε την αίσθηση στους πρώτους χριστιανούς ότι διώκονταν, δημιουργώντας το Χριστιανικό σύμπλεγμα δίωξης .Την ίδια άποψη εκφράζει και η καθηγήτρια της Εβραϊκής Βίβλου και της Αρχαίας Θρησκείας στο Πανεπιστήμιο του Έξετερ Φραντσέσκα Σταυρακοπούλου πως οι διώξεις είχαν σποραδικό και τοπικό χαρακτήρα.
Ο Χριστιανισμός ξεκίνησε ως αίρεση των Εβραίων, και σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη,  Φαρισαίοι, συμπεριλαμβανομένου του Αποστόλου Παύλου, πριν από τη μεταστροφή του στον Χριστιανισμό, δίωκαν τους πρώτους Χριστιανούς. Οι πρώτοι Χριστιανοί κήρυτταν το δεύτερο ερχομό του Μεσσία, το  οποίο δεν είναι σύμφωνο προς τις εβραϊκές θρησκευτικές διδασκαλίες.   Κατά μία άποψη, οι Εβραίοι έβλεπαν τις διώξεις  κατά Χριστιανών ως μέτρα  πειθαρχίας μεταξύ Εβραίων, καθώς μέχρι τον 2ο αιώνα δεν ήταν σαφής η διάκριση μεταξύ των δύο θρησκειών.   

 Σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων, ένα χρόνο μετά την Σταύρωση του Ιησού, ο Στέφανος λιθοβολήθηκε για την υποτιθέμενη αλλαγή πίστης, με τον Σαούλ (μετέπειτα Παύλο) να επιβλέπει.
Ο ιστορικός Walter Laqueur (1921-2018) υποστηρίζει ότι η εχθρότητα μεταξύ Χριστιανών και Εβραίων εκτείνεται σε πολλές γενεές.  Τον 4ο αιώνα, ο Ιωάννης Χρυσόστομος πίστευε ότι οι Φαρισαίοι μόνο, και όχι οι Ρωμαίοι, ήταν υπεύθυνοι για το φόνο του Ιησού. 

Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Princeton   Brent Shaw, ισχυρίζεται ότι οι χριστιανικές αναφορές για τους διωγμούς επί Νέρωνα είναι μεταγενέστερες κατασκευές. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τέτοιος διωγμός δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ καθώς δεν υπάρχουν ικανές ενδείξεις που να μαρτυρούν ότι οι Χριστιανοί διώχθηκαν σαν ειδική ομάδα και ότι μαρτύρησαν επί Νέρωνα (37-98) παρά μόνο σκόρπιες αναφορές σε μεταγενέστερους ιστορικούς. 

O Shaw ισχυρίζεται πως οι Χριστιανοί τότε δεν είχαν  αναγνωριστεί από τον Νέρωνα ως ξεχωριστή θρησκευτική ομάδα, για τον απλό λόγο ότι  ο Ιγνάτιος της Αντιοχείας (50-98-117)  το 100 μΧ ήταν ο πρώτος που αυτοχαρακτηρίστηκε ως χριστιανός.
 Οι μόνες εξω-χριστιανικές πληροφορίες που υπάρχουν για την συγκεκριμένη δίωξη είναι μια παράγραφος από τον Τάκιτο, η οποία γράφτηκε 50 χρόνια αργότερα από την εποχή της ενδεχόμενης δίωξης.

Επί βασιλείας Τραϊανού (98-117), ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος είχε σταλθεί από τον αυτοκράτορα στη Βιθυνία ως κυβερνήτης και η αλληλογραφία του με τον αυτοκράτορα θεωρείται αξιόπιστη ιστορική πηγή. Σε ένα από τα γράμματα του (Το Letter 10.96) o Πλίνιος αναφέρει τις πράξεις του σε ανθρώπους που είχαν καταγγελθεί ως Χριστιανοί: όσους έλεγαν πως ήταν Χριστιανοί, είτε τους εκτελούσε, είτε τους έστελνε στην Ρώμη αν ήταν Ρωμαίοι πολίτες. Όσους αρνιόντουσαν πως ήταν χριστιανοί, τότε τους έθετε τεστ: έπρεπε να  θυσιάσουν στους θεούς στην παρουσία εικόνας του αυτοκράτορα και να υβρίσουν το Χριστό και αν περνούσαν το τεστ, τους άφηνε ελεύθερους. Όσοι ομολογούσαν πως ήταν παλιότερα χριστιανοί, αλλά έχουν αποχωρήσει από την θρησκεία, βασανίζονταν από δύο σκλάβες που ονομάζονταν διακόνισσες.
Ο Πλίνιος ρώτησε τον αυτοκράτορα πως πρέπει να αντιμετωπίζει τους μεταμελημένους πρώην χριστιανούς, και ο Τραϊανός του απάντησε πως πρέπει να κοιτάζει κάθε περίπτωση ξεχωριστά, αν κάποιος περνάει την εξέταση δεν πρέπει να διώκονται περισσότερο, ενώ πρέπει να αγνοούνται οι ανώνυμες καταγγελίες

O καθηγητής αρχαίας φιλοσοφίας και ιστορίας του χριστιανισμού στο Πανεπιστήμιο του Ghent  Danny Praet  αναφέρει στο έργο του «Explaining the Christianization of the Roman Empire. Older theories and recent developments» ότι ο Frend υπολογίζει τον αριθμό όσων χριστιανών έχουν σκοτωθεί από τον «μεγάλο διωγμό» σε 3000-3500 αλλά οι  Τζέφρυ Ντε Σαιντ Κρουά  και Liebeschutz βρίσκουν τον αριθμό αυτό εξαιρετικά διογκωμένο
Ο ίδιος υπολογίζει ότι ο καλούμενος ως «μεγάλος διωγμός» κράτησε 2 χρόνια στην Δυτική αυτοκρατορία και 10 στην Ανατολική, ενώ υπήρχε ελαστικότητα στην επιβολή των αυτοκρατορικών οδηγιών από τους κατά τόπους κυβερνήτες
Σύμφωνα με τον Praet, η ιστορίες για αιματοχυσίες στην αρχαιότητα είναι υπερβολικές, ενώ παραπέμποντας σε άλλους Ιστορικούς: "Ο χριστιανός κλήρος και οι σημαντικότεροι λαϊκοί γίνανε θύματα, αλλά εκτός από εξαιρετικές περιστάσεις, οι απλοί Χριστιανοί ήταν απίθανο να γίνουν θύμα διώξεων.
Στις αρχές του 4ου αιώνα, με το Διάταγμα των Μεδιολάνων, θεσπίστηκε η ανεξιθρησκεία στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία  και τελικά ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία της .
 
Πολλά στοιχεία ληφθεί από τα παρακάτω άρθρα:
Διώξεις κατά Χριστιανών έως τον 4ο αιώνα
Ο μύθος των διωγμών (βιβλίο)
Κριτική στον Χριστιανισμό

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΟΙ 10 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 2024 ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΚΡΙΤΙΚΟΥΣ

Στο ΟΙ 10 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 2024 ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΚΡΙΤΙΚΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ 10 ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ. έγραψα για τις καλύτερες ταινίες που προβλήθηκαν στην Ελλάδα σύμφωνα με τους εδώ κριτικούς.
Έχει όμως ενδιαφέρον να δούμε αντίστοιχα ποιες θεωρήθηκαν στο εξωτερικό ως οι καλύτερες ταινίες του 2024. Βέβαια ορισμένες από αυτές δεν έχουν προβληθεί στην Ελλάδα.
Με κόκκινα γράμματα είναι όσες έχω δει , ενώ με μαύρα όσες έχουν μεν προβληθεί αλλά δεν τις είδα και με πράσινα όσες δεν έχουμε δει στην χώρα μας.
Σε αυτές που έχω δει, γράφω με δύο λόγια την προσωπική μου κριτική και με κόκκινα γράμματα είναι η βαθμολογία μου, μετά του κοινού του ΑΘΗΝΟΡΑΜΑΤΟΣ και στο τέλος των κριτικών του. 
Για σύγκριση στην αρχή έβαλα ποιες θεωρεί  η ΠΕΚΚ (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου) ως τις   καλύτερες διεθνείς ταινίες του 2024:

1.Υπέροχες Μέρες
Σε δύο βασανιστικές ώρες εμπεδώνουμε πλήρως ότι οι δημόσιες τουαλέτες στην Ιαπωνία είναι πρωτοποριακές και πεντακάθαρες!  
½    3 ½  3 ½ 

 2. Poor Things
Βασικός και θεμιτός σκοπός του Λάνθιμου είναι με τις ταινίες του να προκαλέσει τον θαυμασμό στον θεατή, με την έξω από τα συνηθισμένα θεματολογία των ταινιών του. Έτσι ο Κυνόδοντας δημιούργησε μεγάλη εντύπωση στο κοινό με το εξωσυμβατικό του θέμα, μιας και ελάχιστοι θυμόντουσαν ή είχαν δει την εξαιρετική και πολύ καλύτερη ταινία του Μεξικανού Ριπστάιν του 1973 Το κάστρο της Αγνότητας με την ίδια ακριβώς θεματολογία. Έτσι τώρα με το φαντασμαγορικό POOR THINGS κατάφερε πάλι να προκαλέσει μεγάλη εντύπωση, διεθνώς πια, με μια ταινία με ασυνήθιστη και πρωτότυπη θεματολογία με εξαιρετικά ντεκόρ και με δεξιοτεχνικές κινήσεις της κάμερας του με τα επαναλαμβανόμενα fisheye/ευρυγώνια πλάνα καθώς και με υψηλής ποιότητας φωτογραφία που πράγματι και τα δύο αξίζουν το Όσκαρ. Ο θεατής πάντως είτε αγανακτεί με αυτά που βλέπει και φεύγει, είτε αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο στο παραμύθι που εκτυλίσσεται στην οθόνη μαγεμένος από το εντυπωσιακό θέαμα και παραβλέπει όσα αναλογίζεται μετά το τέλος της πχ ότι στην ταινία δεν υπάρχει άνδρας που να έχει θετικό ρόλο η δε ανδρική σεξουαλικότητα να είναι είτε χυδαία, είτε ανώμαλη. Η ταινία τηρώντας τις τρέχουσες απόψεις περί πολιτικής ορθότητας στην Αμερική, θεωρείται φεμινιστική λόγω της απόκτησης αυτογνωσίας της πρωταγωνίστριας μέσω του σεξ , εμφανίζει επίσης στο πλοίο επί Βικτωριανής υποτίθεται εποχής και αριστοκρατικό πλούσιο μαύρο(!) και τέλος δεν θα μπορούσε μέσα σε όλες τις σεξουαλικές της συνευρέσεις να μην υπάρχει και μια λεσβιακή με έγχρωμη παρτενέρ, απαραίτητη πλέον νότα όπως σχεδόν σε όλες σήμερα τις αμερικανικές ταινίες και σήριαλ! Πολύ έξυπνα λοιπόν ο Λάθιμος και η Έμα Στόουν γνωρίζοντας ότι σε αυτούς που ψηφίζουν για Όσκαρ, εκτός από τα παραπάνω αρέσουν οι ταινίες με ασυνήθιστη θεματολογία, όπως πχ το περσινό τερατούργημα ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ, που ήδη όλοι το έχουν ξεχάσει, εστίασαν σε αυτά την προώθηση της ταινίας τους. Πάντως ο Λάθιμος έχει εμπεδώσει σωστά και ενσωματώσει στην σκηνοθετική του άποψη την αισθητική του Terry Gilliam και του του David Lynch όπως και σε μεγάλο βαθμό την αισθητική του Ζαν-Πιερ Ζενέ. Προσωπικά πάντως δεν θα συνιστούσα αυτή την ταινία σε όσους δεν τους ενδιαφέρει να προβληματιστούν βλέποντας ένα φιλμ που ξεφεύγει από τα συνήθη πλαίσια των ταινιών για δύο ευχάριστες ώρες. 2 ½  3 ½  4 ½

3. Τα Παιδιά του Χειμώνα
Βασιζόμενος στην μοναδική ικανότητα του σεναριογράφου του αξέχαστου Νεμπράσκα να γράφει ιστορίες με πρωταγωνιστές ανθρώπους που ξεφεύγουν από το συνηθισμένο, ο Πέιν κατάφερε να μας δώσει μια, με ξεχωριστή ευαισθησία δραμεντί, με την βοήθεια βέβαια και των 3 εξαιρετικών πρωταγωνιστών του. 3 ½  4   3 ½

4. Μικρά Πράγματα σαν κι Αυτά
Ταινία που καταφέρνει, παρά τον αργόσυρτο ρυθμό της, να μας δώσει την  πραγματική εικόνα μιας κοινωνίας που ενώ γιορτάζει τα Χριστούγεννα, σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος «νίπτει τας χείρας της», στην απανθρωπιά των καλογριών, όπως καθημερινά κάνει ο εξαιρετικός πρωταγωνιστής της ταινίας , και μόνο αυτός, ένας απλός  καρβουνιάρης αποδεικνύει έμπρακτα ποιο είναι το πραγματικό τους  μήνυμα. 3 ½  3  3

5. Black Dog

6. Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς
Ενώ στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας θέτει πολύ σωστά το πρόβλημα ότι δεν μπορεί να συμβαδίζει η οικογενειακή σου ευμάρεια και ειρήνη όταν αποτελείς στυλοβάτη ενός απολυταρχικού καθεστώτος, δείχνοντας συγχρόνως και πραγματικές σκηνές  από βίαιες καταστολές αντικαθεστωτικών διαμαρτυριών,  δυστυχώς το υπερβολικό τέλος του είναι υπερβολικό και απογοητευτικό. 3  4  3

7. Μην Περιμένετε και Πολλά από το Τέλος του Κόσμου

8. Emilia Pérez

9. Anora
Ο σκηνοθέτης με πρωτότυπο τρόπο κεντάει την εξέλιξη της ιστορίας του με σκηνές ερωτικές, βίας, κωμικές, δραματικές και συναισθηματικές, κάνοντας  ταυτόχρονα και μια έμμεση κριτική αντιμετώπιση του αμερικανικού ονείρου όταν άτομο του περιθώριού αποκτά σχέση με  άτομο ολιγαρχικής οικογένειας. Η αναπόφευκτη σύγκρουση που επέρχεται μέχρι την τελική λύση, κρατάει συνεχές το ενδιαφέρον του θεατή παρά την μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας. 3 ½  3   4

10. Dune: Μέρος Δεύτερο
Ξεχειλωμένη συνέχεια του 1ου, με την κλασσική διαμάχη καλών και κακών, με ιπτάμενες συσκευές υψηλής τεχνολογίας αλλά με μάχες με σπαθιά(!), σύν επίσης ένα κλασσικό ειδύλλιο. απλά εδώ στο γοητευτικό περιβάλλον της ερήμου. 1  3 ½   4

Οι καλύτερες ταινίες του 2024 από το Cahiers du Cinema:

1. Miséricorde (Αλέν Γκιροντί)

2. May December του Τοντ Χέινς
Ενδιαφέρον σενάριο από την άποψη των χαρακτήρων και των σχέσεων των πρωταγωνιστών της με την Νάταλι Πόρτμαν να φτάνει την κορύφωση του ρόλου της όταν απευθείας στην κάμερα υποδύεται την πρωταγωνίστρια της ιστορίας στην επιστολή της . 3   2   3

3. In Water (Χογνγκ Σανγκ-σου)

4. Ζώνη Ενδιαφέροντος (Τζόναθαν Γκλέιζερ)
Σε όλη την ταινία είναι εμφανές, βασικά από τα μονίμως μακρινά πλάνα (δεν υπάρχει ούτε ένα γκρο πλαν) ότι η επιλογή του σκηνοθέτη είναι να περάσει στον θεατή την αντίστιξη μεταξύ της φρίκης του στρατοπέδου, που μόνο το ακούμε, και της ανέφελης οικογενειακής ζωής του Ες δίπλα σε αυτό που επιβεβαιώνει την κοινοτοπία του κακού της Χ.Αρέντ. Μαζί με την μουσική υπόκρουση στην αρχή και το τέλος αυτό το πετυχαίνει αλλά μετά την πρώτη ώρα επειδή η ταινία δεν έχει κάποια κορύφωση αρχίζει και κουράζει τον θεατή. 3  2 ½  5

5. All We Imagine as Light (Πάγιαλ Καπάντια)

Χαμηλών τόνων ινδική ταινία με 3 γυναίκες διαφορετικών ηλικιών που ζουν με διαφορετικά προβλήματα η κάθε μία μέσα στην πολυπληθή Βομβάη και οι οποίες τελικά εκδηλώνουν και εκπληρώνουν  πιο ελεύθερα τις επιθυμίες τους όταν πηγαίνουν σε ένα παραθαλάσσιο χωριό. 2 ½   2 ½   3 ½

6. Οι Παραβατικοί (Ροντρίγκο Μορένο)

7. Ο Διάβολος Δεν Υπάρχει (Ριιουσούκε Χαμαγκούτσι)
Η ταινία συγκέντρωσε τον θαυμασμό των κριτικών που εντυπωσιάζονται με οποιαδήποτε ταινία έχει καλή μεν φωτογραφία και ακατάληπτο σενάριο, δήθεν υψηλής διανόησης και βέβαια την απαξίωση του κοινού που έχει αρχίσει να διαισθάνεται ότι πρόκειται για πατάτα την οποία δυστυχώς είδα. 1  2  3 ½

8. Ma Vie Ma Gueule (Σοφί Φιλιέρ)

9. Παγίδα του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν
Ενδιαφέρουσα αστυνομική ταινία που κρατάει συνεχές το ενδιαφέρον του θεατή παρά τις αναμενόμενες ανατροπές στο τέλος της. 2 ½  3   1 ½

10. The Other Way Around (Χόνας Τρουέμπα)
 

 

Οι 10 από τις 50 καλύτερες ταινίες του 2024 από το Sight and Sound

 

10. Nickel Boys (ΡαΜέλ Ρος)

9. Καμία Άλλη Γη (Μπασέλ Αντρά, Χαμντάν Μπαλάλ, Γιουβάλ  Αμπραχάμ & Ραχέλ Σζορ)

=7. Ματωμένος Δεσμός (Ρόουζ Γκλας)
Η ταινία στοχεύει στην αναγέννηση των b-movies της 10ετις του 50 με την προσθήκη μερικών λεσβιακών εικόνων αλλά λόγω του προχειρογραμμένου σεναρίου της προς το τέλος τα θαλασσώνει. 1 ½   2   2

=7. The Substance: Το Ελιξίριο της Νιότης (Κοραλί Φαρζά)
Διαθέτοντας μια εξαιρετική ηθοποιό και ένα πρωτότυπο σενάριο ,η σκηνοθέτις της ταινίας θέλοντας δήθεν να μας περάσει το μήνυμα ότι το ανδρικό κατεστημένο στην τηλεόραση θέλει συνεχώς νεότερες γυναίκες, κατάφερε τελικά να φτιάξει ένα κακόγουστο κατασκεύασμα που σε απωθεί. 1  2 ½   1

6. Caught by the Tides (Τζί Ζανγκ-κε)

5. Hard Truths (Μάικ Λι)

4. Δαχομέη (Ματί Ντιόπ)

3. Η Χίμαιρα (Αλίτσε Ρορβάκερ)
Ταινία που παίζει με την πραγματικότητα και την φαντασία και η οποία έχει καλούς ηθοποιούς αλλά θα ήθελε ένα πιο σφιχτοδεμένο σενάριο.
2  3   2 ½

2. Anora (Σον Μπέικερ)

1. All We Imagine as Light (Παγιάλ Καπάντια)
 

Οι 10 από τις 50 καλύτερες ταινίες του 2024 από την Guardian αρχικά από την διανομή για τη Μ. Βρετανία και μετά για τις ΗΠΑ

10. Κατεχόμενη Πόλη (Στιβ ΜακΚουίν)

9. Τα Παιδιά του Χειμώνα (Αλεξάντερ Πέιν)

8. Soundtrack to a Coup d'Etat (Γιόχαν Γκριμονπρέ)

7. Poor Things (Γιώργος Λάνθιμος)

6. Η Χίμαιρα (Αλίτσε Ρορβάκερ)

5. Anora (Σον Μπέικερ)

4. All We Imagine as Light (Παγιάλ Καπάντια)

3. Ζώνη Ενδιαφέροντος (Τζόναθαν Γκλέιζερ)

2. My Favourite Cake (Μαριάμ Μογκαντάμ & Μπεχτάς Σαναΐχα)
Εξαιρετικής ευαισθησίας ταινία επάνω στην μοναξιά της 3η; ηλικίας με ταυτόχρονη έμμεση αναφορά στην στην σημερινή πραγματικότητα στο Ιράν που καθιστά τελικά αναπόφευκτη και την απρόβλεπτη εξέλιξη του τέλους.  3  4  3

1. Άγνωστοι Μεταξύ μας (Άντριου Χέιγκ)
Ο σκηνοθέτης με πρωτότυπο τρόπο κεντάει την εξέλιξη της ιστορίας του με σκηνές ερωτικές, βίας, κωμικές, δραματικές και συναισθηματικές, κάνοντας  ταυτόχρονα και μια έμμεση κριτική αντιμετώπιση του αμερικανικού ονείρου όταν άτομο του περιθώριού αποκτά σχέση με  άτομο ολιγαρχικής οικογένειας. Η αναπόφευκτη σύγκρουση που επέρχεται μέχρι την τελική λύση, κρατάει συνεχές το ενδιαφέρον του θεατή παρά την μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας. 3 ½  3   4

 Για τις ΗΠΑ

10. Το Δέντρο με τις Χρυσές Πεταλούδες (Τιεν Αν Φαμ)

9. Αληθινός Πόνος (Τζέσι Άιζενμπεργκ)

8. I Saw the TV Glow (Τζέιν Σόενμπρουν)

7. Soundtrack to a Coup d'Etat (Γιόχαν Γκριμονπρέ)

6. Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς (Μοχάμαντ Ρασούλοφ)

5. Hard Truths (Μάικ Λι)

4. Anora (Σον Μπέικερ)

3. All We Imagine As Light (Παγιάλ Καπάντια)

2. Nickel Boys (ΡαΜέλ Ρος)

1. The Brutalist (Μπρέιντι Κόρμπετ)

 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΟΙ 10 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 2024 ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΚΡΙΤΙΚΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ 10 ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ.

 

Οι 10 καλύτερες ταινίες του 2024, σύμφωνα με 3 γνωστούς κινηματογραφικούς κριτικούς, είναι οι παρακάτω. Με κόκκινα γράμματα είναι όσες έχω δει και για τις οποίες γράφω και μια σύντομη δική μου κριτική.  Η πρώτη βαθμολογία είναι η δική μου, η δεύτερη του κοινού του ΑΘΗΝΟΡΑΜΑΤΟΣ και η τρίτη του κριτικού του ΑΘΗΝΟΡΑΜΑΤΟΣ.

Αρχικά η λίστα με τις καλύτερες ταινίες του 2024 από τον Γιάννη Καντέα-Παπαδόπουλο του ΑΘΗΝΟΡΑΜΑΤΟΣ

10. Υπόθεση Γκολντμάν του Σεντρίκ Καν
Μια πραγματική δικαστική υπόθεση όχι ιδιαίτερα γνωστή στην χώρα μας, δοσμένη με αντικειμενικότητα και σασπένς.  3   4    3 ½  
 
9. Μην Περιμένετε και Πολλά Από το Τέλος του Κόσμου του Ράντου Ζούντε
 
8. Οι Αντίπαλοι του Λούκα Γκουαντανίνο
Η ταινία χρησιμοποιεί το τένις σαν τον κοινό συνδετικό κρίκο που ενώνει δύο παιδικούς φίλους και μια γυναίκα στην κλασσική ιστορία που ο έρωτας μπαίνει αναμεσά τους. Κορυφαία η τελική σκηνή της ταινίας. 2 ½ 3  3
 
7. Pacifiction του Αλμπέρ Σερά
Άκρως κουραστική, με μακρόσυρτα άνευ λόγου πλάνα και ανούσιους διαλόγους και ο μόνος λόγος που δεν σταματάς να την βλέπεις είναι το πανέμορφο τοπίο της Πολυνησίας. 1 ½   2   3 ½
 
6. Υπέροχες Μέρες Perfect Days  του Βιμ Βέντερς
Σε δύο βασανιστικές ώρες εμπεδώνουμε πλήρως ότι οι δημόσιες τουαλέτες στην Ιαπωνία είναι πρωτοποριακές και πεντακάθαρες!  
½    3 ½  3 ½ 
 
5. Kneecap του Ριτς Πέπιατ
Η ιστορία δημιουργίας του ομώνυμου συγκροτήματος χιπ χοπ  1 ½  3  3
 
4. Tack της Βάνια Τέρνερ
 
3. Dune: Μέρος Δεύτερο του Ντενί Βιλνέβ
Ξεχειλωμένη συνέχεια του 1ου, με την κλασσική διαμάχη καλών και κακών, με ιπτάμενες συσκευές υψηλής τεχνολογίας αλλά με μάχες με σπαθιά(!), σύν επίσης ένα κλασσικό ειδύλλιο. απλά εδώ στο γοητευτικό περιβάλλον της ερήμου. 1  3 ½   4
 
2. Άγνωστοι Μεταξύ μας All of us strangers  του Άντριου Χέιγκ
Η πρόσφατη σχέση ενός μοναχικού ομοφυλόφιλου και οι σχέσεις του με τους πεθαμένους γονείς του σε μια μελαγχολική και αργόσυρτη ταινία δεν καταφέρνουν, παρά την διαφαινόμενη πρόθεση του σκηνοθέτη ,να μας δώσουν μια γενικότερη εικόνα της αποξένωσης των ανθρώπων.
1   3 ½  4
 
1. Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου
Βασικός και θεμιτός σκοπός του Λάνθιμου είναι με τις ταινίες του να προκαλέσει τον θαυμασμό στον θεατή, με την έξω από τα συνηθισμένα θεματολογία των ταινιών του. Έτσι ο Κυνόδοντας δημιούργησε μεγάλη εντύπωση στο κοινό με το εξωσυμβατικό του θέμα, μιας και ελάχιστοι θυμόντουσαν ή είχαν δει την εξαιρετική και πολύ καλύτερη ταινία του Μεξικανού Ριπστάιν του 1973 Το κάστρο της Αγνότητας με την ίδια ακριβώς θεματολογία. Έτσι τώρα με το φαντασμαγορικό POOR THINGS κατάφερε πάλι να προκαλέσει μεγάλη εντύπωση, διεθνώς πια, με μια ταινία με ασυνήθιστη και πρωτότυπη θεματολογία με εξαιρετικά ντεκόρ και με δεξιοτεχνικές κινήσεις της κάμερας του με τα επαναλαμβανόμενα fisheye/ευρυγώνια πλάνα καθώς και με υψηλής ποιότητας φωτογραφία που πράγματι και τα δύο αξίζουν το Όσκαρ. Ο θεατής πάντως είτε αγανακτεί με αυτά που βλέπει και φεύγει, είτε αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο στο παραμύθι που εκτυλίσσεται στην οθόνη μαγεμένος από το εντυπωσιακό θέαμα και παραβλέπει όσα αναλογίζεται μετά το τέλος της πχ ότι στην ταινία δεν υπάρχει άνδρας που να έχει θετικό ρόλο η δε ανδρική σεξουαλικότητα να είναι είτε χυδαία, είτε ανώμαλη. Η ταινία τηρώντας τις τρέχουσες απόψεις περί πολιτικής ορθότητας στην Αμερική, θεωρείται φεμινιστική λόγω της απόκτησης αυτογνωσίας της πρωταγωνίστριας μέσω του σεξ , εμφανίζει επίσης στο πλοίο επί Βικτωριανής υποτίθεται εποχής και αριστοκρατικό πλούσιο μαύρο(!) και τέλος δεν θα μπορούσε μέσα σε όλες τις σεξουαλικές της συνευρέσεις να μην υπάρχει και μια λεσβιακή με έγχρωμη παρτενέρ, απαραίτητη πλέον νότα όπως σχεδόν σε όλες σήμερα τις αμερικανικές ταινίες και σήριαλ! Πολύ έξυπνα λοιπόν ο Λάθιμος και η Έμα Στόουν γνωρίζοντας ότι σε αυτούς που ψηφίζουν για Όσκαρ, εκτός από τα παραπάνω αρέσουν οι ταινίες με ασυνήθιστη θεματολογία, όπως πχ το περσινό τερατούργημα ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ, που ήδη όλοι το έχουν ξεχάσει, εστίασαν σε αυτά την προώθηση της ταινίας τους. Πάντως ο Λάθιμος έχει εμπεδώσει σωστά και ενσωματώσει στην σκηνοθετική του άποψη την αισθητική του Terry Gilliam και του του David Lynch όπως και σε μεγάλο βαθμό την αισθητική του Ζαν-Πιερ Ζενέ. Προσωπικά πάντως δεν θα συνιστούσα αυτή την ταινία σε όσους δεν τους ενδιαφέρει να προβληματιστούν βλέποντας ένα φιλμ που ξεφεύγει από τα συνήθη πλαίσια των ταινιών για δύο ευχάριστες ώρες. 2 ½  3 ½  4 ½
 
 
Οι 10 καλύτερες από τον κινηματογραφικό κριτικό της LiFO Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο
 
All of us strangers
 
Anora
Ο σκηνοθέτης με πρωτότυπο τρόπο κεντάει την εξέλιξη της ιστορίας του με σκηνές ερωτικές, βίας, κωμικές, δραματικές και συναισθηματικές, κάνοντας  ταυτόχρονα και μια έμμεση κριτική αντιμετώπιση του αμερικανικού ονείρου όταν άτομο του περιθώριού αποκτά σχέση με  άτομο ολιγαρχικής οικογένειας. Η αναπόφευκτη σύγκρουση που επέρχεται μέχρι την τελική λύση, κρατάει συνεχές το ενδιαφέρον του θεατή παρά την μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας. 3 ½  3   4

The Substance
Διαθέτοντας μια εξαιρετική ηθοποιό και ένα πρωτότυπο σενάριο ,η σκηνοθέτις της ταινίας θέλοντας δήθεν να μας περάσει το μήνυμα ότι το ανδρικό κατεστημένο στην τηλεόραση θέλει συνεχώς νεότερες γυναίκες, κατάφερε τελικά να φτιάξει ένα κακόγουστο κατασκεύασμα που σε απωθεί. 1  2 ½   1
 
Dahomey
 
Conclave
Ο Μπέργκερ κατάφερε χάρις στην σκηνοθετική του ικανότητα και τον συγκλονιστικό Ρειφ Φάινς, να δημιουργήσει ατμόσφαιρα θρίλερ σε μια καθαρά εκκλησιαστική διαδικασία, που κορυφώνεται με ένα απρόσμενο τέλος που του δίνει ταυτόχρονα και την ευκαιρία για ένα ηθικοπλαστικό δίδαγμα!  3 ½   3   3
 
The room next door
Έχοντας στην διάθεση του δύο εξαιρετικές πρωταγωνίστριες ο  Almodovar κατάφερε να μας δώσει μια τρυφερή και γεμάτη συναίσθημα ταινία επάνω στην ευθανασία και στην επιλογή από εμάς τους ιδίους του αναπόφευκτου τέλους μας. 4  3  3 ½
 
Small  things like these
Ταινία που καταφέρνει, παρά τον αργόσυρτο ρυθμό της, να μας δώσει την  πραγματική εικόνα μιας κοινωνίας που ενώ γιορτάζει τα Χριστούγεννα, σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος «νίπτει τας χείρας της», στην απανθρωπιά των καλογριών, όπως καθημερινά κάνει ο εξαιρετικός πρωταγωνιστής της ταινίας , και μόνο αυτός, ένας απλός  καρβουνιάρης αποδεικνύει έμπρακτα ποιο είναι το πραγματικό τους  μήνυμα. 3 ½  3  3
 
Perfect Days
 
Evil does not exist
Η ταινία συγκέντρωσε τον θαυμασμό των κριτικών που εντυπωσιάζονται με οποιαδήποτε ταινία έχει καλή μεν φωτογραφία και ακατάληπτο σενάριο, δήθεν υψηλής διανόησης και βέβαια την απαξίωση του κοινού που έχει αρχίσει να διαισθάνεται ότι πρόκειται για πατάτα την οποία δυστυχώς είδα. 1   2    3 ½
 
 
Και οι 10 καλύτερες σύμφωνα με τον κινηματογραφικό κριτικό των ΝΕΩΝ  Γιάννη Ζουμπουλάκη

Poor Things

Υπέροχες Μέρες  Perfect Days
 
Small  things like these

Fremont
Χαμηλών τόνων ταινία με θέμα την μοναξιά και την δυσκολία προσαρμογής μιας μετανάστριας από το Αφγανιστάν σε μια κοινωνία στην οποία φοβάται να ανοιχτεί.  2   3 ½  3 ½
 
Stop making sence
 
C’ ancora domani Πάντα Υπάρχει Το Αύριο
Banel & Adama
 
Verbrannte Erde Η ληστεία του Βερολίνου
 
The room next door
 
Black dog
 
Η μοναδική ταινία που κατατάσσουν ανάμεσα στις 10 καλύτερες και οι 3 κριτικοί είναι το Perfect Days ενώ στις All of us strangers,  Small  things like these, The room next door και Poor Things  συμφωνούν οι 2 από τους 3.
 
Σε πλήρη αντίθεση με τους κριτικούς στις 10 ταινίες που ήρθαν πρώτες στην προτίμηση του κοινού, μόνο το Poor Things  και το Dune: Part Two έχουν επιλεγεί από αυτούς.
Σε όσες από αυτές έχω δει, γράφω μια σύντομη κριτική και η βαθμολογία είναι όπως και στις προηγούμενες.
 
Inside Out 2 (664.619)
Δεν είναι υποχρεωτικό μια πρωτότυπη  ταινία να έχει σίκουελ εκτός αν αυτό έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό από την  αρχική και εδώ δεν νομίζω ότι είχε, αλλά τουλάχιστον  ευτυχώς κατάφερε να διατηρήσει τα πετυχημένα γραφικά της πρώτης.  2   3 ½   3 ½

Poor Things (407.380) 

Despicable Me 4 (373.359)
 
Deadpool & Wolverine (338.611)
 
It Ends With Us (178.345)
Μπορεί το στόρι της ταινίας να θυμίζει Άρλεκιν όμως χάρις στους πρωταγωνιστές της ξεφεύγει από τις συνήθεις αισθηματικές ταινίες της αμερικανικής κινηματογραφικής παραγωγής. 2 ½   4     1
 
Dune: Part Two (174.070)
 
Kung Fu Panda 4 (156.450)
 
Moana  2 (153.246)
 
Μην Ανοίγεις Την Πόρτα (143.828)
 
Joker: Folie A Deux (138.824)   
Η ιστορία ενός εγκληματία με διχασμένη προσωπικότητα που ερωτεύεται θα μπορούσε να αποτελέσει το θέμα μιας αξιόλογης ταινίας, αλλά με καμία λογική δεν μπορεί να αποτελεί το σίκουελ μιας καταπληκτικής ταινίας με τον συγκεκριμένο ήρωα. Αποτέλεσμα ένα βαρετό κατασκεύασμα το οποίο προσπαθούν απεγνωσμένα και μάταια ο Φίνιξ και η Γκάγκα να το σώσουν από την αποτυχία. Το μόνο που αξίζει είναι το καρτούν της αρχής. ½   2 ½   3 ½
 
Αξίζει επίσης να δει κανείς εδώ ποιες θεωρούν στο εξωτερικό γνωστοί κινηματογραφικοί κριτικοί ως τις καλύτερες ταινίες του 2024.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Διεθνής Αμνηστία: Περί γενοκτονίας και αντιεβραϊκής μεροληψίας

Η πάντα καλά ενημερωμένη Σώτη Τριανταφύλλου μας πληροφορεί για την συζητήσιμη στάση που τηρεί η Διεθνής Αμνηστία σχετικά με τους Εβραϊκό κράτος και την φιλοϊσλαμιστικές της θέσεις σε πολλές περιπτώσεις.
Οι υποσημειώσεις στο κείμενο με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

Eνώ περιμέναμε, ματαίως, την αντίδραση της Διεθνούς Αμνηστίας στη σύλληψη του Αλγερινού συγγραφέα Μπουαλέμ Σανσάλ, ( έχω γράψει γι΄αυτόν το ποστ μου Μπουαλέμ Σανσάλ: Ο ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ)    το ελληνικό τμήμα της ΜΚΟ εξέδωσε έκκληση κατά της «γενοκτονίας» που διαπράττουν οι Ισραηλινοί στη Γάζα επικρίνοντας την ελληνική κυβέρνηση για τη φιλοϊσραηλινή της στάση. Η ανακοίνωση δεν περιλαμβάνει καμιά αναφορά στην επίθεση της Χαμάς, ούτε βεβαίως στην αντίληψη της παλαιστινιακής οργάνωσης για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» για τα οποία αγωνίζεται η Διεθνής Αμνηστία. Πράγμα που επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά τους ισχυρισμούς για τη μεροληψία της οργάνωσης, η οποία κατά καιρούς κατηγορεί, π.χ., τις ΗΠΑ για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά τηρεί σιωπή για την κατάσταση στην Κούβα, στη Β. Κορέα, στο Πακιστάν ή στη Σαουδική Αραβία. Η οργάνωση έχει επιμείνει στο ζήτημα των κρατητηρίων του Γκουαντάναμο («το σύγχρονο γκουλάγκ»), αλλά, όπως και το Human Rights Watch και άλλες συναφείς οργανώσεις, δεν πολυνοιάζεται για τους Ταλιμπάν ή για τους Ιρανούς μουλάδες· μάλιστα, μερικοί ακτιβιστές έχουν αναγνωρίσει τη λεγόμενη «αμυντική τζιχάντ», την «υπεράσπιση της θρησκείας» ως ανθρώπινο δικαίωμα.

Αν και στο εσωτερικό της Αμνηστίας υπάρχουν φωνές που καταδικάζουν τη Χαμάς, έχουν εξασθενήσει· κυρίως μετά τις κατηγορίες του Norman Finkelstein το 2015 για υποχωρήσεις στο εβραϊκό λόμπι. Ο Finkelstein, ένας από τους πιο φανατικούς κριτικούς της ισραηλινής πολιτικής και συγγραφέας του βιβλίου «Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος», έχει επηρεάσει τις θέσεις της Αμνηστίας. Δεν είναι ο μόνος: το 2010, ο Frank Johansson, επικεφαλής του φινλανδικού τμήματος, αποκάλεσε το Ισραήλ nilkkimaa, κράτος-απατεώνα, λέγοντας ότι παραβιάζει επανειλημμένως το διεθνές δίκαιο κι ότι είναι «μοναδικό» σ’ αυτόν τον τομέα «μολονότι κάποιοι Ρώσοι αξιωματούχοι θα μπορούσαν να περιγραφούν με τους ίδιους όρους». Παρόμοια στάση με τον Johansson κρατούσε ο Kristyan Benedict, στέλεχος του βρετανικού παραρτήματος, ο οποίος το 2012 ανήρτησε στο Twitter αντιεβραϊκά ανέκδοτα. Στη συνέχεια, στη Γενική Συνέλευση της Διεθνούς Αμνηστίας το 2015, οι μισοί εκπρόσωποι καταψήφισαν μια πρόταση για εκστρατεία εναντίον του αντισημιτισμού, ενώ η εκστρατεία εναντίον της «ισλαμοφοβίας» αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής τής οργάνωσης.

 Πιο πρόσφατα, στις 11 Μαρτίου 2022, ο Paul O’Brien, διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας των ΗΠΑ δήλωσε: «Είμαστε αντίθετοι στην ιδέα […] ότι το Ισραήλ πρέπει να διατηρηθεί ως κράτος […] η Αμνηστία δεν έχει πολιτικές απόψεις για κανένα ζήτημα, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος του κράτους του Ισραήλ να επιβιώσει». Πώς εξηγούνται τέτοιες απόψεις; Εξηγούνται μέσω των δεσμών της Διεθνούς Αμνηστίας με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και με ένα δίκτυο οργανώσεων, θεσμών και «πολιτιστικών» ομάδων που προωθούν αντισιωνισμό, αντισημιτισμό και αντιδυτισμό. Τον Αύγουστο του 2015, οι Times ανέφεραν ότι η Yasmin Hussein, τότε επικεφαλής του τμήματος «θρησκείας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων» είχε «αδήλωτους ιδιωτικούς δεσμούς με άτομα που φέρονται ότι ήταν βασικοί παράγοντες σε μυστικά διεθνή δίκτυα ισλαμιστών, συμπεριλαμβανομένων των Αδελφών Μουσουλμάνων και της Χαμάς». Μαζί με τον σύζυγό της, Wael Musabeh, η Hussein φαίνεται πως είχε δοσοληψίες με την οικογένεια al-Qazzaz, μέλη της οποίας ήταν αξιωματούχοι της κυβέρνησης του Μοχάμεντ Μόρσι και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Το 2021 η Αμνηστία ανακοίνωσε ότι δεν θα θεωρούσε πια τον Αλεξέι Ναβάλνι πολιτικό κρατούμενο εξαιτίας των σχολίων του για τους μετανάστες το 2007 και το 2008. Εκπρόσωπος της οργάνωσης είπε ότι οι δηλώσεις του Ναβάλνι, ο οποίος προτού συλληφθεί είχε πέσει θύμα δηλητηρίασης από κατασκόπους του Πούτιν, «θα μπορούσαν να υποκινήσουν διακρίσεις, βία ή εχθρότητα […] η ρητορική μίσους δεν συμβιβάζεται με την ετικέτα “κρατούμενος συνείδησης”». Αυτή η στάση της Αμνηστίας συνδέθηκε με λογαριασμούς στο Twitter που πιθανώς προέρχονταν από τρολ του Πούτιν σε μια συντονισμένη εκστρατεία απαξίωσης του Ναβάλνι. Στη συνέχεια, διάφορες δηλώσεις και εκθέσεις της Αμνηστίας έδειχναν ίσες αποστάσεις στη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση, κάνοντας λόγο για «κακομεταχείριση των αμάχων» εκ μέρους των Ουκρανών.Υπάρχει σίγουρα δυσκολία συλλογής πληροφοριών κι εξάλλου η οργάνωση αποτελείται από ανθρώπους με διαφορετικό βλέμμα στα πράγματα –και συχνά με ελλιπείς γνώσεις σε πολλά από αυτά. Όμως, η συλλογιστική της Αμνηστίας έχει ένα θεμελιώδες ελάττωμα: καθώς βασίζεται στον πολιτιστικό σχετικισμό, όσα θεωρεί παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Δύση τα εξετάζει με επιείκεια στον υπόλοιπο κόσμο. Γι’ αυτό, εγκλήματα όπως η κλειτοριδεκτομή, ή περιορισμοί όπως η μπούρκα, η νιχάμπ, η χιτζάμπ και τα τοιαύτα δεν την απασχολούν. Τίθεται εξάλλου ένα περίπλοκο ζήτημα πολιτικών πιέσεων και χρηματοδοτήσεων: αν και θεωρητικά υπάρχει διαφάνεια σχετικά με τους χρηματοδότες, τόσο η Αμνηστία όσο και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχουν επικριθεί διότι δέχονται δωρεές από Σαουδάραβες και Καταριανούς κι ότι στο εσωτερικό τους γίνονται σοβαρές ατασθαλίες. Δεν έχω τρόπο να επιβεβαιώσω αυτούς τους ισχυρισμούς, ξέρω όμως ότι πολλοί ακτιβιστές της Αμνηστίας και του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χρησιμοποιούν αδόκιμες ερευνητικές μεθόδους κι ότι αξιολογούν τι συνιστά παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τι όχι μέσω των δογμάτων της woke κουλτούρας. Εξαιτίας είτε δεσμεύσεων, είτε ιδεοληψιών, αυτές οι οργανώσεις δεν αντιλαμβάνονται τις απειλές που προέρχονται από τον ισλαμικό εξτρεμισμό: μέσω της αριστερής ιδεολογίας τείνουν να θεωρούν τις επικρίσεις εναντίον της Χεζμπολά, της Χαμάς, της Αλ-Κάιντα κτλ ως «επικίνδυνη απόσπαση της προσοχής από τον πραγματικό αγώνα». Έτσι, εστιάζουν στον ρατσισμό, στην ισλαμοφοβία, (σχετικά με αυτήν στο ποστ μου Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΛΑΜΟΦΟΒΙΑ) στον αποικιοκρατικό λόγο και στην ομοφοβία, αλλά αδιαφορούν για τη μισογυνία, για τον αντιεβραϊσμό

(απεκαλύφθη ότι ένα στέλεχος του Παρατηρητηρίου, ονόματι Marc Garlasco, διατηρούσε συλλογή ναζιστικών αντικειμένων τα οποία έμοιαζε να καμαρώνει) και για τον αυταρχισμό των φιλοαριστερών καθεστώτων της «Ανατολής» και του παγκόσμιου Νότου. Γενικά, η Αμνηστία τείνει να μεταβιβάζει ευθύνες από τους θύτες στα θύματα, να κολακεύει πολιτιστικά υπανάπτυκτες χώρες, και να συναγελάζεται με ισλαμικές οργανώσεις (όπως π.χ. το GAGE). Αναρωτιέμαι αν ήρθε ο καιρός να αναγνωριστεί η Αμνηστία και άλλες τέτοιες ΜΚΟ ως φορείς παραπληροφόρησης και προπαγάνδας – ή αν δεν έχει έρθει ακόμα.

(Σχετικά με την σχέση αριστεράς και ισλαμιστών έχει γράψει η Σώτη Τριανταφύλλου πρόσφατα  άρθρο, που έχω μεταφέρει στο  Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΙΣΤΩΝ. )
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.