ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

 

Ψάχνοντας στο ιντερνέτ βρήκα τυχαία αυτό το άγνωστο τραγουδάκι του Διονύση Σαββόπουλου, το τραγούδι του Δ.
Βρίσκεται στην  βραβευμένη  συλλογή της Ράνιας Μπουμπουρή Μια τρελή τρελή Αλφαβήτα (Ψυχογιός) που περιέχει 25 σπιρτόζικα ποιήματα: κάθε ποίημα και μια διαφορετική, πρωτότυπη ιστορία για κάθε γράμμα της Αλφαβήτας. Και, στο τέλος, ένα ποίημα για όλα τα γράμματα μαζί, που ξέρουν να περνούν ωραία και κάνουν την καλύτερη παρέα!
Δώρο το CD με τα 25 αντίστοιχα τραγούδια σε μουσική του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου. Ερμηνεύουν κατά αλφαβητική σειρά οι: Σαβίνα Γιαννάτου, Σπύρος Γραμμένος, Φοίβος Δεληβοριάς, Δώρος Δημοσθένους, Νίκος Ζιώγαλας, Γιάννης Ζουγανέλης, Βασιλική Καρακώστα, Νικήτας Κλιντ, Μάρκος Κούμαρης, Χρήστος Λούλης, Πάνος Μουζουράκης, Μάκης Παπαδημητρίου, Διονύσης Σαββόπουλος, Σπύρος Σακκάς, Δημήτρης Σταρόβας, Μπάμπης Στόκας, Βικτωρία Ταγκούλη, Τζώρτζια.
Για τα παιδιά του νηπιαγωγείου υπάρχουν επίσης αρκετά στιχάκια και ποιηματάκια που τα βοηθούν στο να μάθουν την αλφαβήτα, αλλά προτίμησα να ασχοληθώ   σε ποιους ποιητές η αλφαβήτα απετέλεσε στοιχείο έμπνευσης στα ποιήματα τους.
Χαρακτηριστικό λοιπόν παράδειγμα αποτελεί ο Ρουμάνος ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος και ζωγράφος, Marin Sorescu (1936-1996) με το ποίημα του ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ σε μετάφραση της Θάλειας Ιερωνυμάκη.

Δεν πήρε είδηση όταν έχασε
το πρώτο γράμμα
συνέχισε να μιλά
προσπερνώντας διακριτικά
λέξεις
που το περιείχαν.
Έχασε ένα δεύτερο μετά
ο ήλιος, η σελήνη
παραλείπονταν.
Κι ένα ακόμη
―μου φαίνεται το Α―
αγάπη και χαρά
άρχισαν να μην αναγνωρίζονται.
Το τελευταίο γράμμα
κόλλησε σε μια συλλαβή
σα δόντι χαλασμένο.
Τώρα βλέπει, ακούει
μα δεν έχει λόγια για τη ζωή,
κατεξοχήν σχηματισμένη
απ’ όσα γράμματα έχασε.
 
Η Λένα Φατούρου στο Αλφαβητάρι του έρωτα βασίζει το ποίημα της στο γράμμα Ψ
Ψηλαφίζω στο άδειο κρεβάτι
Ψάχνω το σώμα σου να κρατηθώ.
Ψευδαίσθηση μοιάζει και αυταπάτη
Ψίθυρου μοιάζει, αχνή ηχώ.
Ψέμα γεμίζει ο ερχομός σου
Ψυχή κορμί κι άδειο μυαλό.
Ψυχρός στοχεύω κάτι δικό σου
Ψεύτικο να 'ναι κι απατηλό.
 
Αλλά η υψηλής στάθμης ποίηση του Τίτου Πατρίκιου αποθεώνει το Θ το Δ και το Ω στο ποίημα  του  Ανάμνηση από την Αθήνα.
 
Ταράτσες με ραγισμένες μαλτεζόπλακες
ρουφώντας τη βροχή πλυσταριά χαμηλοτάβανα
γούρνες με παλιές καπελιέρες και στοίβες περιοδικά
μπρούντζινες βρύσες λιωμένο σαπούνι της μπουγάδας
σκάλες ξύλινες πλυμένες με ποτάσα και σκάλες
σιδερένιες εξωτερικές σαν όρθια κοχύλια γυμνωμένα.
Κι όπως τις ανεβαίναν τρέχοντας
η Θέκλα η Θεοδώρα η Θεώνη
σε κάθε σκαλί φανέρωναν μια γωνιά της σάρκας τους.
Η Θέκλα η Θεοδώρα η Θεώνη
με τα κινούμενα θήτα της ιδρωμένης τους μασχάλης
τ’ ανάποδα δέλτα κάτω από τη φούστα
και τα κυματιστά ωμέγα
στεφανωμένα με τον φιόγκο της ποδιάς.
 
Όμως ο Ντίνος Χριστινόπουλος στην ποιητική συλλογή του Το κορμί και το σαράκι (1964) χρησιμοποιεί αρχικά το πρώτο γράμμα της αλφαβήτου στον στίχο του
 
Θανάση γιατί έκοψες το άλφα απὸ μπροστά;
για ένα γράμμα χάνεις την αθανασία
 
Για να αποθεώσει τελικά το τελευταίο, το Ω με το εμβληματικό στίχο
 
"Μην καταργείτε την υπογεγραμμένη
ιδίως κάτω από το ωμέγα
είναι κρίμα να εκλείψει
η πιο μικρή ασέλγεια
του αλφαβήτου μας"
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

Ο ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Ο αντισημιτισμός είναι δυστυχώς μια κατάσταση που έχει βαθιές ρίζες από τα πρώτα χρόνια που επικράτησε ο χριστιανισμός.
Ήταν ευρύτατα διαδεδομένος στην Ευρώπη όπως γράφω στο Η ΑΠΟ ΑΙΩΝΩΝ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ και βέβαια εύκολα μπορεί κανείς να το διαπιστώσει από τα αποσπάσματα που παραθέτω από  όσα έχουν γράψει ο  Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος,  ο Αρέθας Καισαρείας και βέβαια τα φρικαλέα που γράφει ο Κοσμάς Αιτωλός.
Στις 24-7-25 δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του δρ Θεολογίας στην Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου, Νίκου Κουρεμένου στο οποίο αναφέρεται στα πολλά πρόσωπα του αντισημιτισμού. Σε αυτό επισημαίνει εύστοχα:
Το φαινόμενο του αντισημιτισμού έχει αναμφίβολα μεγάλο ιστορικό βάθος. Δεν ξεκίνησε με τον Χίτλερ, ούτε τελείωσε με το Αουσβιτς. Στον πυρήνα του βρίσκεται μια μακραίωνη παράδοση θρησκευτικής ρητορικής, η οποία παρουσιάζει τον ιουδαϊσμό ως θρησκεία της τύφλωσης, της απόρριψης του Μεσσία που επιφέρει την καταδίκη από τον ίδιο το Θεό. Από τους πρώτους εκκλησιαστικούς συγγραφείς μέχρι και την ευρωπαϊκή ύστερη νεωτερικότητα, ο Ιουδαίος παρουσιάστηκε συχνά ως θεοκτόνος, περιπλανώμενος και τιμωρημένος. Αυτό το θρησκευτικό αφήγημα τροφοδότησε ανά τους αιώνες κοινωνικά στερεότυπα, εξορίες, διακρίσεις και τελικά γενοκτονία. Κάποιοι μάλιστα έχουν φτάσει στο σημείο να υποστηρίξουν ότι θα δεν υπήρχε ο ναζιστικός αντισημιτισμός εάν δεν είχε προηγηθεί ο χριστιανικός αντι-ιουδαϊσμός.
Αυτός ο αντισημιτισμός διατηρήθηκε μέχρι τις μέρες μας ακόμα και στην πολιτική ζωή της χώρας μας  με αποτέλεσμα, πριν να καταλήξουν στην φυλακή, να αποκτήσουμε και βουλευτές πιστούς στην ναζιστική ιδεολογία. (Σχετικά γράφω στο Ν. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ- Η ΝΕΑΝΙΚΗ ΤΟΥ ΔΡΑΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ, ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠ. και στο Ο ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ,ΟΙ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ )
Δυστυχώς δε χάρις στην συγκυβέρνηση της αριστεράς με την ακροδεξιά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έφτασε να γίνει και υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων ο γνωστός αντισημίτης Δημήτρης Καμμένος με τις γνωστές «κομψές»  ατάκες του, του τύπου «\Πουστροδίκαια", Διεθνής Σιωνισμός και αράπηδες»

Στην εφημεριδιακή ρυπαρογραφία διαβάζουμε στο ΜΑΚΕΛΕΙΟ BOMBA! «Ραββίνος» ο Κώστας Σημίτης -Ααρών Αβούρι- Το πραγματικό του όνομα !!!, ενώ η ανταγωνίστρια της στις αθλιότητες ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ, μας ενημερώνει ότι ο Τσίπρας είναι εξισλαμισμένος Εβραίος!

Και στο άρθρο του ο Νίκος Κουρεμένος επισημαίνει:
Το προηγούμενο Σάββατο, έξι άτομα με καλυμμένα πρόσωπα εισέβαλαν σε εβραϊκό kosher εστιατόριο κοντά στην πλατεία Συντάγματος. Πέταξαν τρικάκια με συνθήματα “Free Palestine”, έγραψαν με κόκκινη μπογιά φράσεις όπως “Smash Zionism“, “No Zionist is safe here” και απείλησαν τον υπάλληλο που προσπάθησε να βγει: «Αν τολμήσεις, τελείωσες». Οι Αρχές διερευνούν την υπόθεση ως πιθανό έγκλημα μίσους. Την προηγούμενη μέρα είχε πραγματοποιηθεί πορεία μελών των Ρουβίκωνα με παλαιστινιακές σημαίες και μαύρες μπλούζες.

Η επίθεση στο εστιατόρια δεν στρεφόταν κατά μιας κυβέρνησης. Δεν αφορούσε την πολιτική του Νετανιάχου ή τον εποικισμό στη Δυτική Οχθη. Στόχευε ένα κατάστημα, μια εθνική ταυτότητα, μια θρησκευτική κοινότητα. Το γεγονός ότι το εστιατόριο είναι kosher, δηλαδή τηρεί τις διατροφικές εντολές του ιουδαϊσμού, το καθιστά όχι μόνο έναν επαγγελματικό χώρο εστίασης, αλλά πολύ περισσότερο έναν τόπο πολιτισμικής και θρησκευτικής παρουσίας. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο καθίσταται στόχος. Δεν πρόκειται για μια – ίσως ακραία – μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με καθαρό αντισημιτισμό.
Στις μέρες μας ο αντισημιτισμός φαίνεται πως έχει αλλάξει προσωπείο. Πλέον εμφανίζεται ως πολιτικός αντισιωνισμός. Δεν διακηρύσσει πια «για όλα φταίνε οι Εβραίοι» αλλά φωνασκεί οργισμένα ότι «για όλα φταίνε οι σιωνιστές». Πρόκειται για έναν όρο που συχνά λειτουργεί ως υποκατάστατο του «Εβραίου», αφού είναι επιφορτισμένος με τις ίδιες παλαιές κατηγορίες κατά του (πρώην) «περιούσιου λαού»: παθολογική αγάπη για το χρήμα, διακαής πόθος για εξουσία και άσβεστο πάθος για επιρροή. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, η κάθε εβραϊκή ταυτότητα καθίσταται ύποπτη. Ακόμα χειρότερα. Κάθε έκφραση εβραϊκής ζωής – μια συναγωγή, ένα κατάστημα, ένα εστιατόριο – λογίζεται ως προέκταση ενός κράτους. Κι έτσι, οι άνθρωποι στοχοποιούνται όχι για κάτι που έκαναν, άλλα για αυτό που είναι.
Ολα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι το κράτος του Ισραήλ είναι υπεράνω κριτικής. Ούτε ότι η υπεράσπιση των Παλαιστινίων δεν είναι δίκαιη υπόθεση. Θέλουν όμως να επισημάνουν ότι αυτή η υπεράσπιση δεν μπορεί να στηρίζεται στην ενοχοποίηση μιας θρησκευτικής ή πολιτισμικής ταυτότητας. Οπως δεν καίμε τζαμιά για να καταγγείλουμε το ανελεύθερο καθεστώς του Ιράν, έτσι δεν απειλούμε kosher καταστήματα για να εκφράσουμε την οργή μας για όσα συμβαίνουν στη Γάζα.
Η ελληνική κοινωνία, με το βάρος της ιστορικής μνήμης σχετικά με την εξαφάνιση του μεγαλύτερου μέρους των εβραϊκών της κοινοτήτων στη Shoah, δείχνει συχνά μια επικίνδυνη αμφισημία. Ο δημόσιος λόγος, ακόμη και από δήθεν προοδευτικούς κύκλους, αναπαράγει στερεότυπα που ταυτίζουν τους Εβραίους με χρήμα, εξουσία, παγκόσμια επιρροή. Οι χριστιανικές Εκκλησίες μας, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, σιωπούν ακόμη μπροστά σε ρητορικά σχήματα που δαιμονοποιούν τον ιουδαϊσμό. Η θεολογική μας παιδεία σπανίως καταγγέλλει τον αντισημιτισμό ως αίρεση – ενώ αυτό ακριβώς είναι· αίρεση του μίσους.
Δεν αρκεί πια να λέμε πως «είμαστε κατά του ρατσισμού». Οφείλουμε να στοχαστούμε πώς ο πολιτισμός μας – ο ελληνορθόδοξος, ο ευρωπαϊκός, ο θεολογικός – επέτρεψε το κακό. Και πώς σήμερα το ξαναβλέπει να υψώνεται, αυτή τη φορά με προοδευτική μάσκα. Η βία εναντίον των Εβραίων δεν είναι ιστορία. Είναι παρόν. Και θα μας κρίνει όλους.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

Η ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕ ΤΟ «ΖΗΣΕ ΜΑΗ ΜΟΥ ΝΑ ΦΑΣ ΤΡΙΦΥΛΛΙ»!

Ο  Ανέστης Μάης ήταν αμυντικός της ομάδας Ντροπαλός Ελευσίνας, και ήταν γνωστός για την πρωτοφανή του σκληρότητα στο παιχνίδι του στα μαρκαρίσματα, αλλά και στους καυγάδες που έμπλεκε συχνά, με τις αντίπαλες ομάδες.
 Όταν το 1928 η ομάδα της Ελευσίνας κληρώθηκε εναντίον του Παναθηναϊκού που ως γνωστόν έχει ως σύμβολο το τριφύλλι, ο Μάης ήταν βαριά άρρωστος με ελονοσία  και κινδύνευε να πεθάνει. Οι συμπαίκτες του, τον επισκέφθηκαν στο σπίτι του αμέσως μετά την κλήρωση του κυπέλλου και προσπάθησαν να τον εμψυχώσουν με την φράση «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι», ώστε να καταφέρει να ξεπεράσει την αρρώστια και να παίξει στον ιστορικό αγώνα, μια που χωρίς αυτόν ήταν σίγουρο ότι δε θα τα κατάφερναν.
Έτσι η φράση κατέληξε να δηλώνει  μακρινές υποσχέσεις ή ελπίδες για το μέλλον, οι οποίες είναι αβέβαιες ή απίθανο να πραγματοποιηθούν.
Δεν ξέρω αν η εξήγηση αυτή είναι αληθινή αλλά όπως θα έλεγαν και οι Ιταλοί se non è vero, è ben trovato!

Γιατί νομίζω πως η φράση ταιριάζει απόλυτα με την περίπτωση της εξεταστικής επιτροπής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ που ήδη κατατέθηκε στην Βουλή από 60 βουλευτές. Η πρόταση, αφού κάνει αναφορά στο ιστορικό ίδρυσης του Οργανισμού Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων (Ο.Π.Ε.Κ.Ε.Π.Ε.), επιμένει στο διαχρονικό πρόβλημα των προστίμων για αγροτικές επιδοτήσεις σημειώνοντας ότι την περίοδο 1998-2004 η Ελλάδα πλήρωσε πρόστιμα άνω των 860 εκατομμυρίων ευρώ ενώ από το 1996 ο «λογαριασμός» έχει ανέλθει στα 2,7 δισεκατομμύρια ευρώ.
Γράφει σχετικά ο Βηματοδότης, αναρωτώμενος εάν  εκεί που απέτυχαν οι προηγούμενες 24, μπορεί να πετύχει η 25^η.
(Για να είναι ευκολότερη η ανάγνωση της λίστας έβαλα αρίθμηση στις εξεταστικές βάζοντας την καθεμιά σε ξεχωριστή σειρά. Προφανώς έχει κάνει λάθος στο μέτρημα γιατί με τον ΟΠΕΚΕΠΕ οι εξεταστικές  είναι 24.)

Ούτε μία ούτε δύο, 24 είναι οι εξεταστικές επιτροπές που συγκροτήθηκαν από τη Μεταπολίτευση και ο «κανόνας» που τις συνδέει είναι ότι καμία εξ αυτών δεν κατέληξε σε ομόφωνο πόρισμα, ενδεικτικό του γεγονότος ότι πάντα πρυτάνευαν οι κομματικές σκοπιμότητες. Οχι αδίκως ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αναφερόταν τον περασμένο Ιανουάριο, με αφορμή την Εξεταστική για τα Τέμπη, στο «δομικό πρόβλημα» των επιτροπών αυτών, που δεν κατάφεραν «να διαφωτίσουν την κοινή γνώμη».
Θα μου πείτε, τι άλλαξε τώρα με τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Ελα ντε… Επειδή έψαξα ενδελεχώς το θέμα, θέλω για την ιστορία να αναφέρω τις Εξεταστικές που συγκροτήθηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, αρχής γενομένης από τον 

(1) Φάκελο της Κύπρου (1986-88), χωρίς να φτάσει ποτέ το πόρισμα στην Ολομέλεια).Ακολούθησαν
(2) οι υποκλοπές Τόμπρα το 1987 (το πόρισμα δεν συζητήθηκε καν στην Ολομέλεια)
(3) το σκάνδαλο Κοσκωτά το 1988, που δεν κατέληξε πουθενά καθώς προκηρύχθηκαν εκλογές
(4) οι προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων από το 1974 ως το 1989 και ακολούθως
(5)  η «αγορά του αιώνα» με τα μαχητικά MIRAGE 2000 και τα F-16, 
(6) η Ολυμπιακή (το 1991) για τη ζημιά της περιόδου 1985-90 (δεν κατέληξε σε πόρισμα),
(7) η δολοφονία Τεμπονέρα (το 1991, χωρίς να καταλήξει σε πόρισμα)
(8), η προμήθεια και διαχείριση των πετρελαιοειδών από το 1974 έως το 1991 από τη Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου (1991)
(9), η πώληση της ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ στην Calcestruzzi (1993),
(10) οι τηλεφωνικές υποκλοπές επί Μαυρίκη – Γρυλλάκη το 1993 (χωρίς πορίσματα),
(11) το καζίνο του Φλοίσβου (1996)
(12), η υπόθεση Οτσαλάν (1999), χωρίς απόδοση ευθυνών,
(13) η προμήθεια των TOR-M1 και των αντιαρματικών TPQ-37, χωρίς να εντοπίζονται πολιτικές ευθύνες
(14), η Μονή Βατοπαιδίου (2008), χωρίς καταλογισμό ευθυνών
(15), το σκάνδαλο της Siemens (με έξι διαφορετικά πορίσματα),

(16) τα δομημένα ομόλογα της περιόδου 2005-07 (2010).
Με τη χώρα πλέον στα βράχια μετά την είσοδο στα μνημόνια, σειρά πήραν, χωρίς να αλλάξει και πάλι κάτι,
(17) το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 (2012)
(18), η υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς επιτήρησης (2015),
(19) η δανειοδότηση των πολιτικών κομμάτων και των εταιρειών ΜΜΕ (2016),
(20)τα σκάνδαλα στον χώρο της υγείας κατά τα έτη 1997-2014 (2017),
(21) η «επιχείρηση πολιτικής χειραγώγησης της κοινής γνώμης» (2021)
(22), η παραβίαση του απορρήτου των επικοινωνιών του Νίκου Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ (2022) και
 (23) τα Τέμπη (2023). Τη σκυτάλη αναμένεται να πάρει τώρα η Εξεταστική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, η 25η στη σειρά. Τι λέτε; Μπορεί να αλλάξει κάτι τώρα;
 

Αυτό που εντυπωσιάζει από την παράθεση αυτή είναι το γεγονός ότι όλες αυτές οι υποθέσεις ήταν για μεγάλο διάστημα αντικείμενο πολιτικών αντιθέσεων και συνεχώς απασχολούσαν την επικαιρότητα, αλλά σύντονα χάρις στην κοντή μνήμη όλων μας, έπαψαν να μας απασχολούν καθώς άλλα θέματα εμφανίστηκαν στο προσκήνιο και μας κίνησαν το ενδιαφέρον.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΔΕΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΑΝ ΟΤΙ ΣΤΟΝ ΟΠΕΚΕΠΕ ΥΠΗΡΕΤΟΥΣΕ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΤΥΧΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι νομοτελειακό γεγονός ότι  όση προσπάθεια απόκρυψης και  να κάνουν   πολλοί, το δίκαιο και η αλήθεια στο τέλος  επικρατούν.
Έτσι και στο πιο καλοστημένο έγκλημα ή καλοδουλεμένη απάτη,  από κάποιο μη προβλέψιμο παράγοντα φτάνουμε τελικά στο να αποκαλύπτεται η αλήθεια.
Η δολοφονία του Λαμπράκη θα είχε χαρακτηριστεί σαν τροχαίο ατύχημα αν ο Χατζηαποστόλου δεν είχε πηδήξει στο τρίκυκλο και συμπλακεί  με τους δολοφόνους του βουλευτή , αλλά και αν δεν είχε αναλάβει την υπόθεση ένας επίμονος νεαρός ανακριτής που με μεθοδικότητα ξεσκέπασε σιγά σιγά όλο το παρακράτος της Θεσσαλονίκης.
Βέβαια η χούντα τον απέλυσε από το δικαστικό σώμα, τον βασάνισε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και τον φυλάκισε, αλλά τελικά τιμήθηκε με την εκλογή του στο υψηλότερο  αξίωμα της χώρας.
Το ίδιο έγινε και με τον Ανδρέα Γεωργίου που κάνοντας σωστά την δουλειά του ανέφερε το πραγματικό  δημόσιο έλλειμμα, με αποτέλεσμα να φτάσει να καταδικαστεί από την ελληνική δικαιοσύνη για να δικαιωθεί τελικά πανηγυρικά από το  Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Το ίδιο έγινε και τώρα με την κ Τυχεροπούλου που αντιμετωπίζει όχι μόνο απειλές από τραμπούκους όπως ο «Φραπέ» του τύπου «Αν την είχα σκοτώσει τώρα θα ήμουν έξω», αλλά και τιμωρίες από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, με παραγκωνισμό και στέρηση μισθών.
Όπως δε γράφει η Νίκη Λυμπεράκη : αντί για πρόσκληση από τον Πρόεδρο, τον Πρωθυπουργό ή έστω τον υπουργό, είχε επίσκεψη από δικαστικό επιμελητή.
Και συνεχίζει γράφοντας στο άρθρο της Χόλιγουντ  και Βαλκανιζατέρ  
ότι  ακόμα στην χώρα μας εκθειάζουμε ακόμα το Βαλκανιζατέρ και απέχουμε πολύ από τις ταινίες του Χόλιγουντ οι οποίες  τελειώνουν με κάθαρση και δικαίωση του πρωταγωνιστή.
Παραθέτω ολόκληρο το ενδιαφέρον αυτό άρθρο:
Η υπόθεση είναι γνωστή και μας έχει χαρίσει πολλές ωραίες κινηματογραφικές περιπέτειες: Υπάλληλος μεγάλου οργανισμού ανακαλύπτει παρατυπίες. Σκάβοντας μέσα σε φακέλους και αρχεία, σχηματοποιείται μπροστά στα μάτια του ένα σκάνδαλο. Εκείνος, συνεχίζει προσηλωμένος στο καθήκον.
Στην αρχή πιστεύει, ο αφελής, πως ενημερώνοντας τους ανωτέρους του, το θέμα θα διευθετηθεί. Και τότε ακριβώς είναι που καταλαβαίνει πως έχει μπλέξει άσχημα. Το μυρμηγκάκι του συστήματος, βλέπει τώρα να ορθώνεται μπροστά του ένας ελέφαντας. Από τον συνάδελφο του διπλανού γραφείου που μετέχει στο πάρτι, ως τον προϊστάμενο και όσους βλέπουν τα συμφέροντά τους να θίγονται. Ολοι απέναντι. Μέτα, το πράμα χοντραίνει κι άλλο. Ερχονται πειθαρχικές διώξεις. Εμμεσος εκφοβισμός. Μηνύσεις. Δυσμενής μετάθεση σε πόστο-«ψυγείο». Ολα σε γνώση ή και με τη βούλα ακόμη και κορυφαίων κρατικών αξιωματούχων.
Αφήνοντας το Χόλιγουντ, το μυρμήγκι στη δική μας περίπτωση είναι η κυρία Παρασκευή Τυχεροπούλου. Κι ο ελέφαντας μοιάζει με Δούρειο Ιππο. Στην κοιλιά του βρίσκει κανείς συναδέλφους, διοικήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ, φραπέδες, χασάπηδες… ακόμη και υπουργούς.
Εκείνη τι κάνει; Επιμένει. Και θα είχε πολύ ενδιαφέρον να μιλήσει κάποια στιγμή, μπας και καταλάβουμε τι σκεφτόταν και γιατί δεν τα παράτησε.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο Χόλιγουντ. Κάποια στιγμή, που λέτε, σε αυτού του τύπου τις ταινίες, έρχεται η κάθαρση. Ο σκηνοθέτης μάς δείχνει συνήθως τον πρωταγωνιστή στο σπίτι του να βλέπει στην τηλεόραση συλλήψεις μελών του κυκλώματος που βοήθησε να εξαρθρωθεί. Ο ήρωάς μας κλείνει την τηλεόραση και νωχελικά σηκώνεται να πάει το σκυλί του βόλτα ή κάτι τέτοιο. Την επομένη, δέχεται πρόσκληση από τον Πρόεδρο που τον ευχαριστεί δημόσια, επική μουσική συνοδεύει το ζουμ άουτ του σκηνοθέτη στον γαλανό ουρανό, κάπου στο βάθος ανεμίζει σε αργή κίνηση η αστερόεσσα και the end. Το καλό νίκησε!
E, εκεί κάπου είναι που χωρίζουν οι δρόμοι μας με το Χόλιγουντ και αρχίζει το Βαλκανιζατέρ. Γιατί στην Ελλάδα, η Τυχεροπούλου αντί για πρόσκληση από τον Πρόεδρο, τον Πρωθυπουργό ή έστω τον υπουργό, είχε επίσκεψη από δικαστικό επιμελητή. Της επέδωσε την πειθαρχική της καταδίκη και απόφαση για στέρηση μισθού, γιατί η συμπεριφορά της κρίθηκε «ανάξια» υπαλλήλου του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Ζούμε στη χώρα που με «εντολή πρωθυπουργού» ξηλώνονται αστυνομικά τμήματα και γλιτώνουν το αυτόφωρο ακτιβιστές στην Ολομέλεια της Βουλής και κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει τέλος σε αυτή την παράνοια; Θεσμικότητα a la carte.
Δείτε τώρα το παράδοξο: Η Τυχεροπούλου που είναι επίσημα πια συνεργάτις της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, κρίνεται ανάξια και παραμένει υποβιβασμένη στο Πρωτόκολλο, ενώ τα στελέχη που μας μάγεψαν με τους διαλόγους τους για το φαγοπότι του ΟΠΕΚΕΠΕ, εκείνοι που διέρρηξαν το ντουλαπι της, καθώς και όσοι – πλην του προέδρου Σαλάτα που καρατομήθηκε – επιχείρησαν να παρεμποδίσουν την έφοδο της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, παραμένουν στις θέσεις τους. Προφανώς ως άξιοι.
Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα συνεχιστεί η ταλαιπωρία της κ.Τυχεροπούλου αλλά για ένα πράγμα είμαι απόλυτα βέβαιος.
Δεν θα αργήσει να έρθει η ώρα που όλοι πλέον θα έχουν αναγνωρίσει το δίκιο της και πολλοί υποκριτές θα διατείνονται ότι την στήριξαν από την εποχή μάλιστα που τα διάφορα λαμόγια του ΟΠΕΚΕΠΕ προσπαθούσαν να την εξοντώσουν!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΩΝ 25 ΧΡΟΝΩΝ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ. β΄μέρος.

Το πρώτο μέρος εδώ.

2012
The Act of Killing Η πράξη του φόνου (Joshua Oppenheimer) 
Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ με τους αληθινούς πρωταγωνιστές  των σφαγών το 1965-66 στην Ινδονησία, που αναπαριστούν υπερήφανοι το πως σκότωνα τους κομουνιστές.
 
 No   (Πάμπλο Λαρέν) 
Η δύναμη της διαφήμισης ακόμα και σε θέματα όπως η απελευθέρωση από μια δικτατορία σε μία ταινία που μέσα από όλη αυτή την διαφημιστική προετοιμασία μας δείχνει το τέλος μιας από τις στεγανότερες δικτατορίες των τελευταίων 10ετιων.
Καταπληκτικό το αρχικό διαφημιστικό για το αναψυκτικό Free που ουσιαστικά αποτελεί και την περίληψη της ταινίας!
 
2013
Tangerines Μανταρίνια ( Zaza Urushadze )
 Μια εξαιρετική, πραγματικά αριστουργηματική ταινία, που αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι ο πόλεμος όταν παύει να είναι απρόσωπος αποκτά μια άλλη τελείως διαφορετική διάσταση.
 
La Vie d’ Adele-Η Ζωή της Αντέλ   (Abdellatif Kechiche) 
 Η επιτυχία της ταινίας είναι ότι ενώ δείχνει την πορεία μιας έφηβης στην συνειδητοποίηση της ομοφυλοφιλικής της ιδιαιτερότητας ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται ουσιαστικά στην ανάπτυξη ενός μεγάλου έρωτα που τον αποδέχεται ο θεατής άσχετα από το φύλο των ατόμων.
Τα συνεχή κοντινά πλάνα καταφέρνουν να δώσουν με τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματα των δύο εξαιρετικών πρωταγωνιστριών και οι ερωτικές σκηνές παρά την τολμηρότητα τους και την μεγάλη διάρκεια τους καταφέρνουν να μην ξεπέφτουν ούτε στιγμή στην ωμότητα του σκληρού πορνό.
 
Nebraska (Αλεξάντερ Πέιν) 
Αριστουργηματική ταινία που με απλότητα, χιούμορ, ανθρωπιά αλλά και ειλικρίνεια σκιαγραφεί τις σχέσεις πατέρα, μητέρας, γιών και συγγενών μέσα από μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που ταιριάζει τόσο στην περιοχή όσο και στους ανθρώπους που ζουν εκεί. Εξαιρετικοί οι βετεράνοι ηθοποιοί Μπρους Ντερν και Τζουν Σκουίμπ, 
 
 Ida  (Πάβελ Παβλικόφσκι) 
 Επιτέλους μια ταινία που μας θύμισε το υψηλό επίπεδο που έχει η Πολωνική κινηματογραφία. Εξαιρετική χρήση του ασπρόμαυρου φιλμ, κάδρα μοναδικής αισθητικής, άψογοι ηθοποιοί και σενάριο που διαβρώνει το συναίσθημα του θεατή και πετυχαίνει στο τέλος να καταλάβει κανείς τις επιλογές της ηρωίδας άσχετα αν αυτές δεν θα ήσαν ποτέ η δική του επιλογή. 
 
2014
Boyhood Μεγαλώνοντας (Richard Linklater) 
Με την εξαιρετική του τριλογία Before είχε ήδη πετύχει ο Λινκλέιτερ να ανήκει στους σκηνοθέτες που ξεχωρίζουν από τον σωρό. Με αυτήν την ταινία είναι ο μοναδικός πλέον που πέτυχε τον άθλο για 12 χρόνια να μαζεύει το ίδιο καστ για να αφηγηθεί μια οικογενειακή ιστορία που προφανώς εξελισσόταν καθώς μεγάλωναν οι ηθοποιοί του.
Η ταινία πετυχαίνει να μην διακρίνεις τις χρονικές διαφορές των λήψεων και κρατάει συνεχές το ενδιαφέρον του θεατή χωρίς να δραματοποιεί τις διαφορες καταστάσεις που προκύπτουν στην εξέλιξη της ιστορίας και παρά την μεγαλύτερη διάρκεια της.
 
The Grand Budapest Hotel Ξενοδοχείο Grand Budapest  (Γουές Άντερσον)
Μια ταινία με φαντασία, πρωτοτυπία, λεπτό χιούμορ και μοναδικό καστ ηθοποιών, στο οποίο ξεχωρίζει το πρωταγωνιστικό δίδυμο, και την οποία την απολαμβάνεις από την αρχή μέχρι το τέλος. 
 
Whiplash Χωρίς μέτρο   (Ντάμιεν Σαζέλ)
Η σύγκρουση δύο τελειομανών μουσικών που φτάνει στα άκρα, με δύο μοναδικούς ερμηνευτές, μας δείχνει την αποκρουστική εικόνα ενός με κάθε θυσία αγώνα για την καταξίωση σε μια συγκλονιστική ταινία στην οποία η μουσική ανταγωνίζεται την εικόνα.
 
Birdman. Birdman ή Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας ( Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου)
Ο Ιναρίτου με αυτή την ταινία πέτυχε να τοποθετήσει τον εαυτό του στους μεγάλους του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ένα καταπληκτικό παιχνίδι πραγματικότητας και φαντασίας με ένα καστ ηθοποιών τον ένα καλύτερο από τον άλλο, μια κάμερα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαν παρών στα δρώμενα και ένα τελείως πρωτότυπο σενάριο η ταινία επάξια διεκδικεί τα 9 Οσκαρ.
 
2015
Spotlight- Όλα στο φώς (Tom McCarthy)
Από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς που συνδυάζει εξαιρετικές ερμηνείες, ηθοποιών, ένα σωστά δομημένο σενάριο και την αποκάλυψη μιας πραγματικής ιστορίας που η καθολική εκκλησία δεν θα ήθελε να αποκτήσει τόσο ευρεία δημοσιότητα. 
 
Son of Saul  Ο Γιος του Σαούλ (Λάζλο Νέμες)
Μια συγκλονιστική ταινία που χωρίς να δείχνει την φρίκη πετυχαίνει να σου δίνει την αίσθηση της ενώ ταυτόχρονα ο πρωταγωνιστής της αγωνίζεται με κάθε τρόπο σύμφωνα με την δική του αντίληψη να διατηρήσει την ανθρώπινη υπόσταση του.
 
Inside Out Τα Μυαλά που Κουβαλάς  (Πιτ Ντόκτερ)  
Αριστουργηματικό κινούμενο σχέδιο της Pixar, το οποίο σχολιάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά με ξεκαρδιστικό σαρκασμό, βαθιά τρυφερότητα και ατελείωτες κινηματογραφικές ιδέες. Απλότητα και πολυδιάστατες αναφορές, κωμωδία χαρακτήρων, περιπέτεια αγωνίας και συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης συνδυάζονται με έναν απόλυτα πρωτότυπο και ευρηματικό τρόπο σε μια από τις κορυφαίες, μετρημένες στα δάχτυλα τού ενός χεριού στιγμές της animation ιστορίας.
Ευρηματική ταινία που απευθύνεται κυρίως σε εφήβους και ενήλικο κοινό που μόνο αυτό μπορεί να καταλάβει την όλη ιστορία η οποία βασίζεται στην λειτουργία του εγκεφάλου. 
 
2016
Arrival (Ντενί Βιλνέβ)
Από τις πιο σωστές ταινίες επιστημονικής φαντασίας που ΄χαρις στο σενάριο και την χαμηλών τόνων σκηνοθεσία της,δεν έχει ανάγκη και δεν καταφεύγει στον εντυπωσιασμό του θεατή με τερατόμορφους εξωγίηνους κτλ  
Από τις πιο σωστές ταινίες επιστημονικής φαντασίας που ΄χαρις στο σενάριο και την χαμηλών τόνων σκηνοθεσία της,δεν έχει ανάγκη και δεν καταφεύγει στον εντυπωσιασμό του θεατή με τερατόμορφους εξωγίηνους κτλ  
 
2018
Manbiki Kazoku / Shoplifters Κλέφτες Καταστημάτων ( Χιροκάζου Κορεέντα)
Η έννοια της οικογένειας που βασίζεται όχι στην κληρονομικότητα αλλά στην αγάπη των μελών της μεταξύ τους είναι το θέμα της εξαιρετικής αυτής ταινίας στην οποία η παραβατικότητα των περιθωριακών μελών της έρχεται σαν αυτονόητη ανάγκη για την επιβίωση τους 
 
2019
Gisaengchung / Parasite Παράσιτα (Μπονγκ Τζουν-χο)
Συγκλονιστική ταινία με αρκετό μαύρο χιούμορ και πρωτότυπο σενάριο σαφώς όμως κατώτερη του αριστουργήματος Κλέφτες καταστημάτων.
 
Portrait de la Jeune Fille en Feu Το Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται  (Σελίν Σιαμά)
Η ταινία θα ήταν ένα αριστούργημα από κάθε άποψη, αν έπεφτε στα χέρια ενός καλού μοντέρ και την συντόμευε στο δεύτερο μέρος της.
 
 Joker (Τοντ Φίλιπς)
 O σκηνοθέτης χάρις στην καταπληκτική ερμηνεία του Φίνιξ το εμπνευσμένο σενάριο και την μουσική επένδυση, κατάφεραν ένα χάρτινο ήρωα των κόμικ να τον καταστήσουν υπαρκτό πρόσωπο επεξηγώντας και τις αιτίες που τον οδήγησαν να μεταβληθεί σε εκπρόσωπο του κακού. 
 
Marriage Story Ιστορία Γάμου (Νόα Μπόμπακ)
Συγκλονιστική απεικόνιση της διαδικασίας για ένα διαζύγιο σε ένα γάμο που υπάρχει και ένα παιδί, με ένα καστ εξαιρετικών ηθοποιών που όλοι τους έχουν μπει πραγματικά στο πετσί του ρόλου τους. 
 
Once Upon a Time... in Hollywood  Κάποτε στο Χόλιγουντ 
 (Κουέντιν Ταραντίνο) 
Ο Ταραντίνο πέτυχε με αυτή την ταινία να μας δώσει με υποδόριο χιούμορ, μια εκ των έσω εικόνα του Χόλυγουντ χρησιμοποιώντας μια γνωστή ιστορία ως καμβά, κατασκευάζοντας όμως μια γνήσια κινηματογραφική μυθοπλασία στην οποία η βία εμφανίζεται απρόοπτα στην ανατροπή. Θαυμάσια η μουσική επένδυση με επιτυχίες της δεκαετίας του 60.  
 
2020
Κβο Βάντις, Άιντα; Quo Vadis, Aida?  (Τζασμίλα Ζμπάνιτς)
Συγκλονιστική ταινία από την εποχή της κατάληψης της Στρεμπένιτσα από τους Σέρβους και την απαράδεκτη αδράνεια της διεθνούς δυναμης να αντισταθεί στην γενοκτονία των Βοσνίων μέσα ααπό την προσωπική ιστορία μιας διερμηνέως τους.
 
Digger   (Τζώρτζης Γρηγοράκης )
Μια ταινία άψογη τόσο από σκηνοθετικής πλευράς και φωτογραφίας όσο και από πλευράς ηθοποιών που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες διεθνείς ταινίες.
 
2021
L'Événement / Happening. Το Γεγονός (Οντρέ Ντιγουάν)
Αριστουργηματική ταινία που βασίζεται σε υπαρκτή κατάσταση τότε στην Ευρώπη, με την απαγόρευση των εκτρώσεων, που δυστυχώς υφίσταται ακόμα σε ένα βαθμό στην Ιταλία και την Πολωνία. Η Οντρέ Ντιγουάν κατάφερε χωρίς δραματικές εξάρσεις να δώσει στην ταινία χάρις και στην ερμηνεία της Αναμαρία Βαρτολομέι ατμόσφαιρα σασπένς που μόνο σε θρίλερ βλέπουμε.
 
2023
Anatomie d Une Chute / Anatomy of a Fall Ανατομία μιας πτώσης (Ζιστίν Τριέ)  
Χάρις στους εξαιρετικούς πρωταγωνιστές αλλά και στο καταπληκτικό σενάριο της η ταινία αυτή σε σχέση με την πλοκή της θυμίζει Χιτσκοκ και όσον αφορά τις σχέσεις του ζευγαριού ταινίες του Μπέργκμαν. Ίσως η καλύτερη ταινία του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου φέτος.
 
Killers of the Flower Moon  Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού   (Μάρτιν Σκορτσέζε) 
Σχεδόν σε 3 ½ ώρες, ο Σκορτσέζε με βασικούς πρωταγωνιστές τον εξαιρετικό Ρόμπερτ Ντε Νίρο αλλά και τον ισάξιο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, καταφέρνει σε μια ταινία να μας δώσει την εικόνα μιας Αμερικής που το χρήμα αποκτημένο με κάθε τρόπο αποτελεί το βασικό συστατικό για την εκπλήρωση του Αμερικανικού ονείρου, μαζί με την εικόνα μιας αναπτυσσόμενης επαρχιακής πόλης με ουσιαστική έλλειψη νόμου, αλλά και τη εικόνα της έναρξης επιβολής του νόμου από το κράτος με την δημιουργία του FBI. Όλα αυτά γίνονται ταυτόχρονα με την ανάπτυξη μιας προσωπικής ιστορίας που τα συνδέει. Θα έλεγα ότι αν ο Τζων Φόρντ με τις ταινίες του δημιούργησε τον μύθο για την κατάκτηση της Δύσης, ο Σκορτέζε με αυτή την ταινία κατάφερε να τον αποδημήσει, καθώς ανέδειξε την ύπαρξη μιας υπάρχουσας και κληρονομικά διατηρούμενης βίας στην αμερικανική κοινωνία που δεν έχει καμία μυθική διάσταση. Το ιδιοφυές τέλος της ταινίας, στο οποίο εμφανίζεται και ο ίδιος, αποτελεί ένα εκπληκτικό εύρημα που αποδεικνύει πως η βία αυτή γίνεται τελικά ανώδυνη και αποδεκτή όταν μεταβάλλεται σε θέαμα και ακρόαμα.
 
Kuolleet Lehdet / Fallen Leaves  Πεσμένα Φύλλα  (Άκι Καουρισμάκι)
Ο Καουρισμάκι κατάφερε με αυτή την ταινία του να αποδείξει πως ένα απλό και συνηθισμένο θέμα στα χέρια ενός ικανού μέτρ μπορεί να γίνει ένα κινηματογραφικό αριστούργημα χάρις στον επιδέξιο συνδυασμό εικόνας, μουσικής και ηθοποιών που με την έκφραση των προσώπων τους, παρά με τον διάλογο, μπορούν να μας μεταδώσουν πλήρως τα συναισθήματα τους.
 
Das Lehrerzimmer/The Teachers Lounge Στο Γραφείο Καθηγητών 
 (Ίλκερ Τσαλτάκ)
Συγκλονιστική ταινία με πρωτότυπο θέμα και εξέλιξη σαν θρίλερ, καθώς η αλήθεια δεν οδηγεί πάντα στην κάθαρση με την δικαίωση του θύματος
 
2024
Conclave Κονκλάβιο ( Έντουαρντ Μπέργκερ)
Ο Μπέργκερ κατάφερε χάρις στην σκηνοθετική του ικανότητα και τον συγκλονιστικό Ρειφ Φάινς, να δημιουργήσει ατμόσφαιρα θρίλερ σε μια καθαρά εκκλησιαστική διαδικασία, που κορυφώνεται με ένα απρόσμενο τέλος που του δίνει ταυτόχρονα και την ευκαιρία για ένα ηθικοπλαστικό δίδαγμα!
 
 Anora   (Σον Μπέικερ) 
Ο σκηνοθέτης με πρωτότυπο τρόπο κεντάει την εξέλιξη της ιστορίας του με σκηνές ερωτικές, βίας, κωμικές, δραματικές και συναισθηματικές, κάνοντας  ταυτόχρονα και μια έμμεση κριτική αντιμετώπιση του αμερικανικού ονείρου όταν άτομο του περιθώριού αποκτά σχέση με  άτομο ολιγαρχικής οικογένειας. Η αναπόφευκτη σύγκρουση που επέρχεται μέχρι την τελική λύση, κρατάει συνεχές το ενδιαφέρον του θεατή παρά την μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας. 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
 
 

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΩΝ 25 ΧΡΟΝΩΝ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ. α΄μέρος.

 

Ήδη το ¼ του αιώνα που ζούμε έχει περάσει. Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε μια πολύ μεγάλη κινηματογραφική παραγωγή που είχε σαν αποτέλεσμα να δούμε σημαντικές ταινίες που σίγουρα αρκετές από αυτές θα αναφέρονται τα επόμενα χρόνια σε κινηματογραφικές αναδρομές όπως αυτές που μέχρι σήμερα ανήκουν δικαιωματικά στην ιστορία αυτής της τέχνης. Προσπάθησα λοιπόν με καθαρά προσωπικά κριτήρια να φτιάξω μια λίστα με τις καλύτερες ταινίες της τελευταίας 25τιας χωρίς να κάνω αξιολογική ταξινόμηση .
Εξυπακούεται ότι είναι ταινίες που έχουν προβληθεί στην χώρα μας και τις έχω δει, κάνοντας και ένα σύντομο σχολιασμό για την καθεμιά. Ξεχώρισα 64 ταινίες και τις παραθέτω με την χρονική σειρά που προβλήθηκαν αναφέροντας πρώτα τον ξένο τίτλο της ταινίας και μετά τον ελληνικό. Το ενδιαφέρον είναι ότι μόνο 4 σκηνοθέτες έχουν από δύο ταινίες σε αυτή την λίστα. Είναι ο Μάρτιν Σκορτσέζε με τις ταινίες του  Departed και  Killers of the Flower Moon, ο Κουέντιν Ταραντίνο με το Κill Bill Vol 1 και το  Once Upon a Time... in Hollywood ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ Βefore sunset) και  Boyhood και ο Ανγκ Λι με τις ταινίες του Crouching Tiger, Hidden Dragon και Brokeback Mountain 
 
2000
in the mood for love,Ερωτική Επιθυμία (Γουόνγκ Καρ Βάι)
Κινηματογραφικό αριστούργημα  που προσφέρει αισθητική απόλαυση τόσο με τις εικόνες του όσο και με την μουσική του. 
 
Memento  Μεμέντο  (Christopher Nolan) 
Η ταινία που γνωρίσαμε  τον Νόλαν με αυτήν την άκρως πρωτότυπη ταινία νουάρ.
 
Crouching Tiger, Hidden Dragon-Τίγρης και Δράκος (Ang Lee,) 
Εξαιρετικές χορογραφίες με εικόνες μοναδικής αισθητικής, μια ταινία έξω από όλα τα συνηθισμένα που θα αποτελέσει μέτρο σύγκρισης για αντίστοιχες στο μέλλον.
 
Gladiator, Ο Μονομάχος ( Ρίντλεϊ Σκοτ)
Από τις καλύτερες ταινίες σε αυτό το είδος και αυτή που ανέδειξε ως πρωταγωνιστή τον Ράσελ Κρόου. 
 
2001
Moulin Rouge! (Baz Luhrmann, ) 
Εξαιρετικής αισθητικής και με πλήθος σκηνοθετικών ευρημάτων μιούζικαλ που ανανεώνει πλήρως το είδος και του δίνει μια νέα τελείως διάσταση.
 
Mulholland Drive, Οδός Μαλχόλαντ  (Ντέιβιντ Λιντς)  
Η ταινία είναι από αυτές που δεν τις βλέπεις με τα συνήθη κριτήρια των άλλων γιατί απευθύνεται κυρίως στην λογική και την αισθητική που έχουμε στα όνειρα μας. Η ταινία απαιτεί ο θεατής να αφήσει ελεύθερη την φαντασία του πέρα από τις συμβάσεις της πραγματικότητας. Όσοι μπορούν να το κάνουν προφανώς και θα μπορέσουν να απολαύσουν αυτό το αριστούργημα που μας χάρισε ο Λίντς4
 
Amélie, Le Fabuleux Destin d' Amelie Poulain Αμελί (Jean-Pierre Jeunet, 2001)
Μια από τις αριστουργηματικότερες ταινίες του γαλλικού κινηματογράφου που με το ονειρικό περιβάλλον που δημιουργεί και την χαριτωμένη πρωταγωνίστρια του σε κάνει να μην θέλεις να τελειώσει ποτέ.
 
The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring, Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού (Πίτερ Τζάκσον)
Το πρώτο μέρος της εξαιρετικής αυτής τριλογίας.
 
2002
The Pianist, Ο Πιανίστας (Roman Polanski) 
Μια από τις καλύτερες ταινίες του Πολάνσκι με ένα πρωταγωνιστή που δείχνει να είναι κομμένος και ραμμένος για αυτό τον ρόλο.

25th Hour, 25^η ώρα (Spike Lee)  
Ένας εξαιρετικός Έντουαρντ Νόρτον σε μια, με μοναδικά  δοσμένο τρόπο, συγκλονιστική ταινία υπαρξιακής αναζήτησης.
 
Cidade de Deus, Η πόλη του θεού   (Fernando Meirelles, Kátia Lund)
Μια φωτογραφική μηχανή δίνει την δυνατότητα σε ένα παιδί να ξεφύγει από την άθλια πραγματικότητα μιας φαβέλας του Ρίο ντε Τζανέιρο.
 
Talk to Her-Hable con ella, Μίλα της  (Pedro Almodóvar) 
Με μοναδική ευαισθησία  ο Αλμοδόβαρ ξεδιπλώνει το παρελθόν των αφηγητών του  από τους μονολόγους τους χωρίς αντίλογο μιας και οι γυναίκες στις οποίες απευθύνονται βρίσκονται σε κώμα.
 
2003
Κill Bill Vol 1(Ταραντίνο)
  Όπως και η συνέχεια του  το 2004, αποτελούν ένα θεαματικότατο πάτσγουορκ αναφορών σε κινηματογραφικές ιστορίες εκδίκησης και σε κινέζικες ταινίες καράτε, γιαπωνέζικες περιπέτειες εποχής, manga αλλά και γουέστερν σπαγγέτι με την Ούμα Θέρμαν στον σημαντικότερο ρόλο της καριέρας της/
 
Oldboy (Park Chan-wook) 
Σκηνοθεσία και φωτογραφία εξαιρετική, ταινία συγγενής με το kill Bill πολύ καλοί ηθοποιοί αλλά στο σύνολο απωθητική. 
 
Finding Nemo-Ψάχνοντας τον Νέμο(Andrew Stanton)  
Ευρηματικό, αστείο και τρυφερό καρτούν που οριοθετεί με την ποιότητα του μια νέα εποχή σε αυτού του είδους τις ταινίες.
 
Spring, Summer, Fall, Winter…and Spring-Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας ...και Άνοιξη (Kim Ki-duk, ) 
Πανέμορφη εικαστικά και αισθητικά ταινία που δίνει μια άλλη διάσταση στην κινηματογραφική απόλαυση.
 
Dogville  (Λαρς Φον Τρίερ )
Από τις ταινίες που ξεπερνούν τα συνήθη και δημιουργούν νέους δρόμους στην κινηματογραφική τέχνη και μένουν στην ιστορία της.
 
2004
Eternal Sunshine of the Spotless Mind.  H  αιώνια Λιακάδα ενός Φωτεινού Μυαλού. (Michel Gondry)
Σε σενάριο του Τσάρλι Κάουφμαν του οποίου ο εγκέφαλος και οι απίθανες (παρ)ενέργειές του αποτελούν μόνιμη πηγή έμπνευσης του ο Τζίμ Κάρεϋ μας δίνει τον καλύτερο ρόλο της καριέρας του.
 
Βefore sunset, Πριν το Ηλιοβασίλεμα ( Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ)  
Εξαιρετική ταινία , με τους 2 πρωταγωνιστές και τον σκηνοθέτη να έχουν δουλέψει μαζί το σενάριο, με αποτέλεσμα να βλέπεις το συναισθηματικό παιχνίδι 2 πρώην εραστών να εκτυλίσσεται στον πραγματικό χρόνο της ταινίας ξεκινώντας από την αμηχανία να ξαναφουντώνει ενα ξεχασμένο αίσθημα. 
 
Fahrenheit 9/11, Φαρενάιτ 9/11 ( Μάικλ Μουρ) 
Σπάνια ένα σαφώς στρατευμένο ντοκυμαντέρ ασχολείται με το θέμα του διαθέτοντας χιούμορ ώστε να μην γίνεται μπροσούρα. 
 
2005
Brokeback Mountain,  Το Μυστικό του Brokeback Mountain (Ανγκ Λι)
Είναι η πρώτη ταινία ευρείας διανομής που μιλάει για ανδρική ομοφυλοφιλία αν και ως ταινία είναι σαφώς υπερτιμημένη λόγω του θέματος, με καλές .όμως ερμηνείες, σωστό ρυθμό και φωτογραφία.
 
Match Point ( Γούντι Άλλεν )
Ένας τελείως διαφορετικός Γούντι Aλλεν και όμως στο βάθος ίδιος! Η υπόγεια περιπαικτική ματιά του σε ένα κοινωνικό δράμα ,με στοιχεία από κλασσικά λογοτεχνικά έργα, απάνω στην απληστεία, τον αμοραλισμό, το πάθος, αλλά κυρίως την σημασία της τύχης στη ζωή!
Όπως πάντα στις ταινίες του Αλλεν, εκτός από την Γιόχανσον και τον Ρις Μάιερς όλο το κάστ ήταν εξαιρετικό.
Όπως πάντα στις ταινίες του Αλλεν, εκτός από την Γιόχανσον και τον Ρις Μάιερς όλο το κάστ ήταν εξαιρετικό.
 
2006
Departed, Ο Πληροφοριοδότης  (Martin Scorsese) 
Ταινία με ενδιαφέρουσα υπόθεση χωρίς να είναι πρωτότυπη αλλά ΄που κρατάει συνεχώς το ενδιαφέρον. Εξαιρετικές ερμηνείες και απ΄τους 3 πρωταγωνιστές.
Ο Νίκολσον μοναδικός στον ρόλο του αλλά ο ΝτιΚάπριο κάνει την καλύτερη μέχρι τώρα εμφανιση του.
 
The Lives of Others- Das Leben den Anderen-Η ζωή των άλλων
 (Florian Henckel von Donnersmarck) 
Ταινία που καταφέρνει με σχεδόν ντοκυμαντερίστικο τρόπο να δίνει την αλλοίωση είτε καλή είτε κακή των ανθρώπινων σχέσεων εξ αιτίας ενός απάνθρωπου και εκφοβιστικού καθεστώτος.
Η εικόνα του πρωταγωνιστή που δεν έχει προσωπική ζωή και μεταστρέφεται με την παρακολούθηση των άλλων θα μείνει για καιρό στη μνήμη μας. Πρώτη  ταινία ενός μεγάλου σκηνοθέτη. 
 
Pan’s Labyrinth-El laberinto del Fauno, Ο Λαβύρινθος του Πάνα- (Guillermo Del Toro) 
Έξυπνο και πρωτότυπο πάντρεμα πραγματικότητας και φαντασίας σε μία ταινία που έχει μια ξεχωριστή γοητεία. 
 
Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan (Larry Charles)
Πανέξυπνη σουρεαλιστική σάτιρα της Αμερικής αλλά και του Καζακστάν με χιούμορ που θυμίζει αδελφούς Μαρξ και Μόντυ Πάιθον. Δεν αφήνει τίποτα χωρίς να το σατιρίσει δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι το γύρισε συνεργείο από το Καζακστάν! 
 
Children of Men-Τα παιδιά των ανθρώπων(Alfonso Cuarón) 
Η ταινία μου θύμισε μιά παλιά του Ρομέρο με ζόμπι. Εάν αποδεχόσουν την σύμβαση της ύπαρξης των ζόμπι από κει και πέρα η ταινία ήταν τελείως ρεαλιστική με τις συμμορίες να σπάνε τα σουπεμέρκετ και να αδιαφορούν για τα ζόμπι. Το ίδιο και εδώ .Εάν δεχθείς την σύμβαση ότι οι άνθρωποι δεν κάνουν παιδιά η ταινία δείχνει ένα ζοφερό μεν αλλά αληθοφανές μέλλον.
Μπορεί η εξέλιξη της ιστορίας να είναι η αναμενόμενη αλλά η κίνηση της κάμερας στο χέρι σε παρασύρει σαν να βρίσκεσαι και σύ εκεί. Ο Μ.Κέην φτιάχνει μια εξαιρετική φιγούρα και ο Ουεν τον πιο πετυχημένο ρόλο του. Εξαιρετική η επιλογή των χώρων και των σκηνικών.
Μιά ταινία που θα αποκτήσει την θέση της στην ιστορία του κινηματογράφου. 
 
2007
No Country for Old Men.

Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους                                                  
(Joel and Ethan Coen ) 
 Εξαιρετική ταινία με ένα μοναδικό σενάριο που δεν κάνει καμιά παραχώρηση σε ένα κλασσικά συμβατικό και αναμενόμενο από το κοινό τέλος.
Το κακό ,εδώ ο Μπαντέμ, είναι απόλυτο και πανίσχυρο, υπακούει δε σε ένα δικό του κώδικα αξιών που ξεπερνάει την συνήθη προσπάθεια για την απόκτηση των χρημάτων.
Από την άλλη μεριά οι «καλοί» είναι ο άπληστος περιθωριακός Μπρόλιν που πολεμάει μέχρι θανάτου για να κρατήσει τα λεφτά που του έτυχαν και αποτελούν την μοναδική ευκαιρία της ζωής του και ο ξεπερασμένος από την εποχή του σερίφης που οι περιστάσεις τον υπερβαίνουν.
Οι αδελφοί Κοέν με μοναδική μαεστρία κρατούν το ενδιαφέρον συνεχές και με το μοναδικό καστ που έχουν ,καταφέρνουν χάρις και στο διαβρωτικό και υποδόριο χιούμορ τους να δώσουν υπόσταση στους τρείς βασικούς ρόλους .
Η καλύτερη ταινία της χρονιάς μέχρι στιγμής. 
Το κακό ,εδώ ο Μπαντέμ, είναι απόλυτο και πανίσχυρο, υπακούει δε σε ένα δικό του κώδικα αξιών που ξεπερνάει την συνήθη προσπάθεια για την απόκτηση των χρημάτων.
Από την άλλη μεριά οι «καλοί» είναι ο άπληστος περιθωριακός Μπρόλιν που πολεμάει μέχρι θανάτου για να κρατήσει τα λεφτά που του έτυχαν και αποτελούν την μοναδική ευκαιρία της ζωής του και ο ξεπερασμένος από την εποχή του σερίφης που οι περιστάσεις τον υπερβαίνουν.
Οι αδελφοί Κοέν με μοναδική μαεστρία κρατούν το ενδιαφέρον συνεχές και με το μοναδικό καστ που έχουν ,καταφέρνουν χάρις και στο διαβρωτικό και υποδόριο χιούμορ τους να δώσουν υπόσταση στους τρείς βασικούς ρόλους .
Η καλύτερη ταινία της χρονιάς μέχρι στιγμής. 
 
There Will Be Blood-Θα χυθεί αίμα(Paul Thomas Anderson) 
Το αμερικανικό όνειρο της κατάκτησης του πλούτου με καθε μέσον και χωρίς ενδοιασμούς από ένα πετρελαιά και ένα παπά.
Μοναδική ερμηνεία του Ντε Λούις που πλάθει ένα πρόσωπο απόλυτα πιστευτό αλλά το θέμα της ταινίας ιδίως με αυτό το είδος της αμερικανικής θρησκοληψίας δεν αγγίζει εύκολα το ελληνικό κοινό. 
 
Persepolis  (Μαρζάν Σατραπί ) 
Σκίτσο απλό αλλά εξαιρετικής αισθητικής, ιστορία ανθρώπινη δοσμένη έτσι που σου δημιουργείται η αίσθηση ότι βλέπεις κανονικούς ηθοποιούς, ταινία τελείως έξω από τις συνήθεις με κινούμενα σχέδια, με δύο λόγια ένα αριστούργημα. 
 
2009
The Secret in Their Eyes- El Secreto De Sus Ojos Το Μυστικό στα Μάτια της (Juan José Campanella, 2009) 
Εξαιρετική ταινία που το παρόν καθορίζεται από το παρελθόν σε ένα πρωτότυπο σενάριο με ανατροπές και με σκηνοθετική αντίληψη με προσωπική άποψη.
 
2011
 
Jodaeiye Nader Az Simin / A Separation, Ένας Χωρισμός  (Ασγκάρ Φαραντί)
Μια εξαιρετική ταινία με ένα ιδιοφυές σενάριο που δίνει μια πραγματική εικόνα των ανθρώπων όταν έρχονται αντιμέτωποι οι ηθικές τους αξίες, με την αλήθεια, τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, το συμφέρον τους και το πολιτισμικό τους περιβάλλον. Εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς μεγάλους και μικρούς. 
 
The Artist (Michel Hazanavicius)
Μια ταινία που περικλείει όλη την ιστορία και την μυθολογία του κινηματογράφου και που πρόκειται να καταταγεί σίγουρα στα φιλμ που μένουν στην ιστορία αυτής της τέχνης.
Μια απλή και αναμενόμενη ιστορία αντίστοιχη με τις Διπλοπενιές του Σκαλενάκη που χρησιμοποιεί όλα τα κλασσικά κινηματογραφικά κλισέ, χάρις στην ιδιοφυή σκηνοθεσία, την εξαιρετική μουσική, τα σκηνικά, τους φωτισμούς και τους χαρισματικούς πρωταγωνιστές καταφέρνει να δημιουργήσει στους θεατές εκείνη την ευφορία που σου δημιουργούν τα πραγματικά έργα τέχνης.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση
 
 

ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ

Τον Μάρτιο 2022 είχα γράψει το ποστ ΟΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ στο οποίο αναγράφονται πως πέθαναν πολλοί από αυτούς που είχαν εναντιωθεί στον  Πούτιν. Όμως οι θάνατοι αντιφρονούντων, στον δικτατορικό τρόπο διακυβέρνησης της χώρας τους από αυτόν, δεν σταμάτησαν και έτσι όπως διαβάζω εδώ από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία μέχρι σήμερα, υπολογίζεται ότι έχουν χάσει τη ζωή τους περί τα 60 μέλη της ρωσικής οικονομικής ελίτ, καθώς και μέλη των οικογενειών τους. Όλοι τους πέθαναν υπό μυστηριώδεις συνθήκες οι οποίες ονομάστηκαν «αυτοκτονίες». Πλέον, το πιο επικίνδυνο μέρος στη Ρωσία, είναι τα μπαλκόνια...
Το άρθρο λοιπόν του Protagon team  Η σκοτεινή λίστα των επιφανών νεκρών της Ρωσίας νομίζω πως αποτελεί την αναγκαία προσθήκη στο προηγούμενο ποστ μου για να έχει κανείς μια πλήρη εικόνα για το τι γίνεται σήμερα στην Ρωσία και γι αυτό και το παραθέτω ολόκληρο.

«Το πιο επικίνδυνο μέρος για έναν Ρώσο; Δεν είναι ένα χαράκωμα στο μέτωπο του Ντονμπάς, αλλά ένα παράθυρο στον δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας στη Μόσχα…». Το σαρκαστικό χιούμορ της σοβιετικής εποχής είναι εκ νέου δημοφιλές στη Ρωσία υπό το πρίσμα μιας σειράς «αυτοκτονιών» που έχουν αναφερθεί από τότε που ο Βλαντίμιρ Πούτιν διέταξε την εισβολή στην Ουκρανία.

Το τελευταίο όνομα στη μακάβρια λίστα των ελίτ θανάτων από τον Φεβρουάριο του 2022 έως σήμερα είναι εκείνο του πρώην υπουργού Μεταφορών της Ρωσίας Ρόμαν Σταροβόιτ. Επίσημα αναφέρθηκε ότι αυτοκτόνησε λίγες ώρες μετά από την αποπομπή του από τον ρώσο πρόεδρο. Το Κρεμλίνο κοινοποίησε μια εντολή που υπέγραψε ο Πούτιν για την απομάκρυνση του από τη θέση του υπουργού Μεταφορών το πρωί της Δευτέρας, λίγο πριν δημοσιοποιηθεί η είδηση του θανάτου του. Ωστόσο ρωσικά μέσα ενημέρωσης, περιλαμβανομένου και του Forbes Russia, μετέδωσαν ότι ο πρώην υπουργός μπορεί να ήταν νεκρός ήδη από το βράδυ της Παρασκευής. Ο 53χρονος πολιτικός δεν έπεσε στο κενό από κάποιο παράθυρο αλλά εντοπίστηκε νεκρός μέσα στο αυτοκίνητό του σε ένα πάρκο σε προάστιο της Μόσχας, με θανατηφόρο τραύμα από πυροβόλο όπλο. Μυστήριο καλύπτει τον θάνατο μιας σειράς (γίνεται λόγος για περισσότερους από εξήντα) επιφανών προσώπων, αρκετά από οποία πήδηξαν από κάποιο παράθυρο, αφήνοντας την τελευταία τους πνοή «στην άσφαλτο της ρωσικής πρωτεύουσας», όπως γράφει σε κείμενό του ο Τζανλούκα ντι Φέο της La Repubblica, σημειώνοντας πως σχεδόν όλα τα θύματα είχαν κάποια σχέση με την πετρελαϊκή  βιομηχανία, «την πηγή νόμιμου και παράνομου πλουτισμού στη Ρωσία του Πούτιν».

Πριν από τέσσερις ημέρες, ο Αντρέι Μπαντάλοφ, αντιπρόεδρος της πετρελαϊκής εταιρείας Transneft, που έχει το μονοπώλιο των πετρελαιαγωγών της Ρωσίας, έπεσε στο κενό από το πολυτελές διαμέρισμά του σε ένα πολυώροφο κτίριο στα περίχωρα της Μόσχας. Η σύζυγός του και οι κόρες του ήταν στο σπίτι όταν αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του: ο αυτόχειρας ήταν 62 ετών και φέρεται να αντιμετώπιζε καρδιακά προβλήματα. Εκπρόσωπος της Transneft επιβεβαίωσε τον θάνατό του, δίχως να σχολιάσει τις συνθήκες, υπογραμμίζοντας, όμως, πως η θητεία του Μπαντάλοφ συνέπεσε με μια «δύσκολη και αγχωτική περίοδο» που σημαδεύτηκε από τις δυτικές κυρώσεις. 

Η Transneft διαχειρίζεται 70 χιλιάδες χιλιόμετρα αγωγών πετρελαίου, μεταφέροντας ενέργεια εντός και εκτός της χώρας, αλλά σύμφωνα με μια καταγγελία του Αλεξέι Ναβάλνι (ο θάνατος του οποίου επίσης εξακολουθεί να περιβάλλεται από πυκνό μυστήριο) συσσώρευε επίσης «μαύρα κεφάλαια» ύψους πολλών δισεκατομμυρίων. Επικαλούμενο αστυνομική πηγή, το κρατικό ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων TASS ανέφερε πως ο Μπαντάλοφ αυτοκτόνησε, έχοντας αφήσει, μάλιστα, πίσω του ένα σημείωμα. Ως αυτοκτονία αντιμετωπίζουν τον θάνατό του και οι ρωσικές Αρχές. 

Ο πρώτος που έπεσε από το παράθυρο, τον Σεπτέμβριο του 2022 ήταν ο 67χρονος Ραβίλ Μαγκάνοφ, πρόεδρος της κραταιής Lukoil. Εκείνη την περίοδο νοσηλευόταν στο Κεντρικό Νοσοκομείο της Διοικητικής Διεύθυνσης του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, γνωστό και ως Νοσοκομείο του Κρεμλίνου, γεγονός ενδεικτικό του κύρους που είχε ο ρώσος ολιγάρχης. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, υποβαλλόταν σε θεραπεία μετά από καρδιακή προσβολή ενώ είχε αναφερθεί επίσης πως έπασχε από κατάθλιψη. Ωστόσο όλοι θυμούνται την δημόσια εναντίωσή του στην εισβολή στην Ουκρανία και την ελπίδα του να τερματιστεί γρήγορα «αυτή η τραγωδία», όπως την είχε χαρακτηρίσει. 

Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Απρίλιο του 2022, ο Βλάντισλαβ Αβάγιεφ, 51 ετών, πρώην αντιπρόεδρος της Gazprombank, της τράπεζας του ενεργειακού κολοσσού, βρέθηκε νεκρός μαζί με τη σύζυγό του και την 13χρονη κόρη τους. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή επρόκειτο για δολοφονία – αυτοκτονία. Όμως ένας πρώην στενός συνεργάτης του που κατάφερε να καταφύγει στην Ουκρανία δεν το πιστεύει, υποστηρίζοντας πως «γνώριζε κάτι που τον είχε φέρει σε επικίνδυνη θέση». 

Την επόμενη μέρα, η ισπανική αστυνομία ανακάλυψε τις σορούς του 55χρονου Σεργκέι Προτοσένια, πρώην αντιπροέδρου της Νovatek, της συζύγου και της κόρης τους σε μια βίλα στην Καταλονία: ο ολιγάρχης εντοπίστηκε απαγχονισμένος ενώ η σύζυγός και η θυγατέρα τους κατακρεουργημένες στα κρεβάτια τους. Η Novatek είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός φυσικού αερίου της Ρωσίας, μετά την Gazprom. 

Αίσθηση είχε προκαλέσει και ο θάνατος του 43χρονου Αλεξάντρ Σουμπότιν, κορυφαίου διευθυντικού στελέχους της Lukoil, ο οποίος βρέθηκε νεκρός σε μια κωμόπολη στα πέριξ της Μόσχας, στο υπόγειο ενός σαμάνου, στον οποίο είχε καταφύγει για να τον βοηθήσει να συνέλθει μετά από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών, σύμφωνα, τουλάχιστον, με τη μαρτυρία του σαμάνου. Εκτός από τους ολιγάρχες του πετρελαίου, υπάρχει και μια άλλη ομάδα υψηλού κινδύνου: οι υψηλά ιστάμενοι του στρατιωτικού κατεστημένου και τα μεγαλοστελέχη της πολεμικής βιομηχανίας της Ρωσίας. Μάλιστα οι συγκεκριμένοι δεν κινδυνεύουν μόνο να χάσουν τη ζωή τους κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, υπάρχει επίσης «η δαμόκλειος σπάθη», όπως γράφει χαρακτηριστικά η Repubblica, της κατηγορίας για διαφθορά, η οποία οδηγεί κατευθείαν σε στρατόπεδα και αποικίες καταναγκαστικής εργασίας. Την Δευτέρα συνελήφθη ο Βίκτορ Στριγκούνοφ, πρώην ανώτατος αξιωματικός της ρωσικής Εθνοφρουράς, ως ύποπτος για δωροληψία και κατάχρηση εξουσίας. Και πριν από πέντε ημέρες, ο Τιμούρ Ιβάνοφ, πρώην υφυπουργός Αμυνας της Ρωσίας, καταδικάστηκε σε κάθειρξη 13 ετών και μεταφέρθηκε σε σωφρονιστική αποικία κάπου στη Σιβηρία. «Στη Ρωσία, η διαφθορά ανέκαθεν ήταν ένα ευρέως ανεκτό αμάρτημα και οι κατηγορίες ήταν πάντα ένα εργαλείο για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Αλλά όταν υπάρχει ένας πόλεμος σε εξέλιξη, οι δωροληψίες καθίστανται ασυγχώρητες», καταλήγει η La Repubblica.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.