Στην ρωμαϊκή εποχή εκτός από το χέσιμο ήταν και ένα είδος καφενείου και κοινωνικής επαφής.
Οι μαρμάρινοι πάγκοι με τις 48 τρύπες βρίσκονται στις 3 πλευρές του δωματίου με στέγη επάνω ενώ το κέντρο του δωματίου ήταν ανοιχτό στον ουρανό και κάτω ήταν το impluvium μια γούρνα για το νερό της βροχής. Το χειμώνα οι τουαλέτες διατηρούνταν θερμές από ένα υπόγειο σύστημα θέρμανσης που διοχέτευε ατμό από τα Λουτρά
Το κτίριο κατασκευάστηκε πάνω σε ένα κανάλι με συνεχή ροή νερού
Στους χρήστες έδιναν ξυλάκια με ένα σφουγγάρι για να καθαρίζονται μετά τη χρήση των τουαλετών. Τα σφουγγάρια φυλάσσονταν σε ξύδι για υγιεινή και στη συνέχεια πλένονταν στο γλυκό νερό που έτρεχε στις αποχετεύσεις μπροστά από τις τουαλέτες πριν από τη χρήση.
Η οδός των Κουρητών καταλήγει σε ένα πλάτωμα στο οποίο βρίσκεται η βιβλιοθήκη του Κέλσου, η Πύλη του Μαζέα και του Μυθριδάτη και η Μαρμάρινη οδός.
θάφτηκε σε μια σαρκοφάγο κάτω από τη βιβλιοθήκη.
Έχει διώροφη πρόσοψη και το εσωτερικό της αποτελείται από ένα μεγάλο δωμάτιο με διαστάσεις από 10,90 έως 16,70 μέτρα.
Τα χειρόγραφα φυλάσσονταν σε ράφια τοποθετημένα σε κόγχες στους τοίχους ενώ οι κύλινδροι στον επάνω όροφο.
Τα αγάλματα που κοσμούν την πρόσοψη της Βιβλιοθήκης του Κέλσου αντιπροσωπεύουν τις Τέσσερις Αρετές: Σοφία, Αρετή, Επιστήμη και Έννοια (Σκέψη). Τα πρωτότυπα αγάλματα βρίσκονται τώρα στο Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης (Kunsthistorisches Museum) στη Βιέννη.
Το εσωτερικό της βιβλιοθήκης καταστράφηκε από πυρκαγιά, η οποία άφησε την πρόσοψη άθικτη.
Η ακόμη ορατή επιγραφή, που βρίσκεται στο πάνω μέρος της πύλης, αφιερώνει το κτίριο στον Οκταβιανό Αύγουστο. Στην αρχαιότητα, αυτή η επιγραφή ήταν επενδυμένη με χάλκινα γράμματα.
Από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας υπάρχουν αρκετοί που κατουράνε όπου βρουν και θα έχετε δει σε μερικούς τοίχους που βρίσκονται σε άκτιστα οικόπεδα, να υπάρχουν ζωγραφισμένοι τεράστιοι σταυροί μπας και έτσι τους αποτρέψουν σεβόμενοι τον σταυρό . Έτσι και σε αυτή την πύλη υπάρχει επιγραφή που λέει: «Όποιος ουρήσει σε αυτό το μέρος θα καταδιωχθεί από το εκδικητικό πνεύμα της θεάς Εκάτης»!
(6) Ο Μαρμάρινος Δρόμος χρησίμευε ως πομπικός δρόμος στην αρχαία πόλη της Εφέσου και στην διασταύρωση της Μαρμάρινης Οδού με την οδό του Λιμανιού βρίσκεται το Θέατρο της Εφέσου για το οποίο γράφω στο Β΄ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΘΕΑΤΡΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ- 3 ΙΕΡΑΠΟΛΙΣ, 4 ΕΦΕΣΟΣ .
Μια υστερορωμαϊκή κιονοστοιχία στην ανατολική πλευρά του δρόμου έχει διασωθεί μέχρι σήμερα. Στη δυτική πλευρά, διακρίνεται ένα βάθρο ύψους 1,70 μέτρων, που ανήκε στη δωρική στοά της Εμπορικής Αγοράς.
Από την Πύλη του Μαζέα και του Μυθριδάτη περνάμε στην (3) Εμπορική Αγορά
που είναι τετράγωνη με κάθε πλευρά 111μ. Αυτή ιδρύθηκε κατά την Ελληνιστική εποχή (3ο πΧ) και περιβαλλόταν από στοές με κιονοστοιχίες,(στις
φωτογραφίες η αγορά και η βόρεια και νότια πλευρά της) οι οποίες ενισχύθηκαν σημαντικά κατά τη
Ρωμαϊκή εποχή και έγινε διπλάσια σε μέγεθος. Όλες οι κιονοστοιχίες ήταν διακοσμημένες με εκατοντάδες
αγάλματα ρητόρων, φιλοσόφων, αθλητών και αξιωματούχων.
Σε κάθε άκρο της Αρκαδιανής υπήρχαν μνημειώδεις πύλες με 3 τόξα όπως οι ρωμαϊκές αψίδες θριάμβου. Η πύλη κοντά στο Θέατρο δεν έχει διασωθεί. Πλάτους έντεκα μέτρων και πλαισιωμένη από δύο πεζόδρομους πλάτους πέντε μέτρων, ο δρόμος ήταν επενδυμένος με κορινθιακούς κίονες και πλακόστρωτους πεζόδρομους, κάτω από τους οποίους έτρεχαν κανάλια αποχέτευσης. Πίσω από τις στοές υπήρχαν σειρές καταστημάτων, και η βόρεια πλευρά διέθετε επίσης χώρους αφιερωμένους σε αθλητικές δραστηριότητες.
Σύμφωνα με αρχαίες φιλολογικές πηγές και επιγραφές που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια ανασκαφών, η Αρκαδιανή φωτιζόταν από πενήντα λάμπες τη νύχτα, που έριχναν μια λάμψη τόσο έντονη που ανταγωνιζόταν το φως της ημέρας.
Το ιερό της Αρτέμιδος ήταν τόπος λατρείας ήδη από τους Προϊστορικούς χρόνους.
Ο ναός της αρχαϊκής περιόδου ήταν δίπτερος, δηλαδή στις τέσσερις πλευρές περιβαλλόταν από διπλή σειρά κιόνων, και με την αύξηση του πλάτους μειωνόταν η εντύπωση του υπερβολικού μήκους. Επρόκειτο για το μεγαλύτερο κτήριο του ελληνικού κόσμου και το πρώτο οικοδόμημα μνημειακών διαστάσεων που ήταν χτισμένο εξ ολοκλήρου από μάρμαρο
Σύμφωνα με τον Πλίνιο, ο ναός είχε διαστάσεις 66.6 x 125.8 μ. και συνολικά 127 κίονες.
Φαίνεται πως τελική χρονολογία ολοκλήρωσης του ναού ήταν το 460 π.Χ.
Το 356 π.Χ. –κατά την παράδοση, την ίδια νύχτα που γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος– ο ναός αυτός καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά, για την οποία υπεύθυνος ήταν κάποιος μανιακός με το όνομα Ηρόστρατος. Η πράξη του ερμηνεύτηκε από τον ίδιο ως απόπειρα να παραμείνει το όνομά του στην ιστορία και δυστυχώς το κατάφερε.
Οι Εφέσιοι αμέσως μετά ξεκίνησαν την οικοδόμηση ενός ακόμη ωραιότερου ναού, αρχιτέκτονας του οποίου αναφέρεται ο Δεινοκράτης (κατ’ άλλους Χειροκράτης)
Τα βασικά νεότερα στοιχεία του ναού ήταν η προσθήκη μιας ακόμη σειράς κιόνων στις προσόψεις και η τοποθέτησή του πάνω σε κρηπίδα ύψους 2,68 μ. με περίπου 13 βαθμίδες. Η ανύψωση αυτή του ναού σε βάθρο ίσως αποσκοπούσε στην προστασία του οικοδομήματος από τις πλημμύρες του βαλτώδους εδάφους.
Ο ναός υπέστη καταστροφές από τους Γότθους το 263 μ.Χ. και η καταστροφή του ολοκληρώθηκε με την επικράτηση του χριστιανισμού. Ήδη από τότε ξεκίνησε πιθανόν η απομάκρυνση τμημάτων του ναού για την επαναχρησιμοποίησή τους ως οικοδομικό υλικό.
Τα άλλα 6 ήταν η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας, οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας, το Άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, το Μαυσωλείο της Αλικανασσού, ο Φάρος της Αλεξάνδρειας και ο Κολοσσός της Ρόδου.
Στην φωτογραφία μπορεί να δει κανείς το πόσο μεγαλύτερος ήταν από τον Παρθενώνα.
Στην έξοδο του
αρχαιολογικού χώρου υπάρχουν μερικά καταστηματάκια για τους τουρίστες και σε ένα από αυτά υπήρχε
αυτή η άκρως πρωτότυπη πινακίδα!
































