Πάτησε και σύ μιά κουράδα, μπορείς!

Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο με τον ενθουσιασμό που είχα από την προηγούμενη μεγαλοφυή ιδέα το πόδι μου πάτησε κάτι μαλακό και με φρίκη διαπίστωσα ότι μία τεράστια κουράδα από σκύλο είχε αποκτήσει η μισή ιδιαίτερη σχέση με το παπούτσι μου, ενώ η υπόλοιπη επί του πεζοδρομίου, είχε λεπτυνθεί σαν να είχε πάει στα bodyline.
Στο σημείο αυτό και μετά την λεκτική εκτόνωση του συναισθήματος δια της χαμηλόφωνου γενετησίου ικανοποιήσεως του με την τύχη, τα καντήλια και όλα τα συμπαρομαρτούντα, θυμήθηκα τον καυγά που είχα με ζωόφιλη φίλη μου κάτοχο σκύλου και γάτας.
Κατ’αρχάς να δηλώσω ότι αγαπάω τα ζώα και θα είχα και γώ σκύλο και γάτα εάν έμενα έξω από την πόλη και σε μονοκατοικία.
Καταλαβαίνω πλήρως το συναισθηματικό δέσιμο των ανθρώπων με το κατοικίδιο και φυλάγοντας για 15 μέρες τον σκύλο ενός φίλου μου με δυσκολία τον αποχωρίστηκα.
Ο καυγάς λοιπόν ξεκίνησε με τον ευνουχισμό του γάτου της. Ο γάτος της είναι σαν τον Καστράτο του Αρκά τροφαντός, τρώει και κοιμάται και δεν έχει βγει ποτέ από το σπίτι.
Μου εξηγούσε ότι ως ευνούχος δεν θέλει να βγει από το σπίτι για να πηδήξει, είναι ευτυχισμένος και δεν κινδυνεύει να τον πατήσει κανένα αυτοκίνητο.
Της εξηγούσα ότι έτσι απλώς καλύπτει το εγωιστικό της συναίσθημα με το ζώο και ότι έχει ένα φυλακισμένο ,χορτάτο, ευνούχο ο οποίος εκτός από το χορτάτος, εάν είχε επιλογή, δεν θα ήθελε τα άλλα δύο
Την φυσιολογική σχέση με τα ζώα την είδα σε χωρίο από ένα μάστορα που μου έφτιαχνε το σπίτι. Είχε μαζί του ένα σκυλάκι γλύκα που χοροπηδούσε γύρω του ελεύθερο και ευτυχισμένο.
Σε παρατήρηση μου ότι έτσι που γυρνάει κινδυνεύει να το πατήσει κανένα αυτοκίνητο μου έδωσε μια απάντηση που δείχνει την φυσιολογική σχέση ανθρώπου-ζώου
-Θα πάρω άλλο!
Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στην κουράδα.
Η φίλη μου βγάζει τον σκύλο της στον κήπο της πολυκατοικίας και μαζεύει με γάντι τα πλούσια προϊόντα της παραγωγής του, γιατί είναι και λυκόσκυλο.
Βέβαια αυτοί που μένουν στην πολυκατοικία και δεν έχουν σκύλο, αλλά παιδάκια που παίζουν εκεί, δεν αισθάνονται ιδιαίτερα ευτυχείς ιδίως με τις υδαρείς κενώσεις του σκύλου που δεν μαζεύονται εύκολα, με αποτέλεσμα αρκετούς μικροκαβγάδες.
Το χειρότερο όμως είναι ότι υπάρχει πλήθος από γαϊδούρια που βγάζουν τον σκύλο τους βόλτα στο δρόμο, χέζει το κακόμοιρο το ζώο όπου το βολεύει και αυτοί φεύγουν ατάραχοι σφυρίζοντας αδιάφορα αφού το σκατό του σκύλου τους δεν είναι έξω από την πόρτα τους αλλά την δική σας.
Αλλά ας πούμε ότι γίναμε Ευρωπαίοι και όποιος κυκλοφορεί με σκύλο έχει το σακουλάκι του και το φαρασάκι του ανά χείρας στην βόλτα του.
Που έχετε δει στις πολιτισμένες χώρες να κυκλοφορούν αδέσποτα στους δρόμους και πολλές φορές να γίνονται και επικίνδυνες αγέλες;
Παθαίνω ψυχικό ταράκουλο όταν διαβάζω η ακούω διάφορες κυρίες να λένε-
Τα μαζεύουμε ,τα στειρώνουμε και τα επιστρέφουμε στο φυσικό τους περιβάλλον.
Ρε ,από πότε το πεζοδρόμιο μου, ο δρόμος μου η η πλατεία μου είναι το φυσικό τους περιβάλλον ;
Και τι να κάνουμε λοιπόν;
Ότι κάνουν σε όλο τον κόσμο που δεν έχουν αδέσποτα.
Τα μαζεύουν ,τα κρατούν για ένα διάστημα γιατί μπορεί να έχουν χαθεί και οι φιλόζωοι τα παίρνουν και τα υιοθετούν.
Τα υπόλοιπα τα θανατώνουν με πολιτισμένο και ανώδυνο τρόπο.
Μα δεν τα λυπάσαι τα καημένα;
Τα λυπάμαι πολύ, όσο και τις κοτούλες, και τα μοσχάρια και τα αρνάκια γάλακτος που τρώμε και το κρεατάκι τους τρώνε σε κονσέρβες τα ζωντανά μας.
Λυπάμαι όμως και την γυναίκα που βλέπει στον δρόμο ένα σκύλαρο και φοβάται, όπως ακόμη και εκείνη την φουκαριάρα που μπροστά στα μάτια μου κόντεψε να σκοτωθεί πέφτοντας σε ένα χαντάκι όταν ένα αδέσποτο επιτέθηκε στο κανίς που κρατούσε.
Αν δε εφαρμοστεί το ηλεκτρονικό μαρκάρισμα των σκύλων οπότε ο ιδιοκτήτης θα είναι γνωστός, θα πάψει η εγκατάλειψη σκύλων στο δρόμο γιατί τον βαρέθηκαν, η ακόμη γιατί δεν τους βγήκε όπως το περίμεναν.
Εξαδέλφη μου βρήκε και υιοθέτησε ένα γλυκύτατο και αξιαγάπητο ντόπερμαν που το είχαν παρατήσει στο δρόμο γιατί η εγχείρηση που του είχαν κάνει στα αυτιά δεν είχε πετύχει και το ένα αυτί του έπεφτε προς τα κάτω!