ΑΛΕΞ

Από προχθές έχω δύο μαχαιριές στο στήθος.
Βλέπω εκείνα τα δύο ματάκια με τα γυαλιά στο γελαστό προσωπάκι και σαν τα βλέπω γίνονται δύο μεγεθυντικοί φακοί που με καίνε σαν πύρινα μαχαίρια στο μέρος της καρδιάς.
Φθόνος-φονιάς είναι οι μόνες λέξεις που προσπαθούν να απαντήσουν στα γιατί μου.
Φθόνος για τον διαφορετικό ,τον ξεχωριστό, τον προικισμένο.
Φθόνος για ότι δεν μπορούμε να είμαστε, να γίνουμε, να φθάσουμε.
Είπε μια δασκάλα για ένα από τα 5 παιδιά: μου είπε ότι δεν έχει όνειρα στη ζωή του!
Στα 11;
Το δράμα μιάς ψυχής εγκλωβισμένης από ένα μίζερο περιβάλλον που σε πνίγει συνεχώς χωρίς κανένα χέρι να σου απλώνεται για να ξεφύγεις.
Και να είσαι μόνο 11 χρονών!
Και η μόνη διαφυγή σου να είναι οι άλλοι ,οι ίδιοι με σένα .Αδέλφια σου ,σύντροφοι, συμμορία.
Αφού αυτή η κοινωνία δεν σε θέλει και δεν μπορείς να παίξεις με τους κανόνες της ,θα φτιάξεις εσύ τους δικούς σου, με την παρέα σου και θα τους επιβάλεις .
Με τον φόβο, το ξύλο, την κλεψιά .
Κανόνες που από τα 11 σου διαισθάνεσαι ότι υπάρχουν στην κοινωνία ,υπόγειοι, καμουφλαρισμένοι, ύπουλοι.
Αλλά εσύ θα τους χρησιμοποιείς φανερά ,αντρίκεια κι’ ας είσαι μικρός ,θα τσακίσεις κάθε ένα που ξεχωρίζει ,που δεν είναι σαν εσένα ,που δεν υποτάσσεται σε σένα ,που δεν αποδέχεται εσένα.
Ποιος θα σε σταματήσει;
Οι γονείς ανύπαρκτοι, ο καθένα ς για τον δικό του λόγο,το σχολείο με δασκάλους διορισμένους με την επετηρίδα βυθισμένους στη ρουτίνα για ένα μισθό ,οι συνομήλικοι φοβισμένοι ,και μερικοί θαμπωμένοι από την γοητεία που εξασκεί η βία σ’αυτή την ηλικία ;
Το θύμα είναι μόνο ο Αλεξ;