Η ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

Μα είναι δυνατόν να αποκτήσει κανείς ερωτική σχέση με αντικείμενα θα ρωτήσει εύλογα ο καθένας .
Μήπως σε πείραξε η ζέστη των τελευταίων ημερών η μήπως είσαι κρυπτοφετιχιστής;
Ούτε το ένα ούτε το άλλο συμβαίνει.
Αυτό που θέλω να περιγράψω είναι η έλξη που μας δημιουργούν μερικές φορές μερικά πράγματα που μόλις τα δούμε θέλουμε να τα αποκτήσουμε.
Σε αντίθεση με την γυναίκα μου που είναι τελείως παρορμητική στις αγορές της και είναι ικανή να αγοράσει πράγματα που μετά από λίγο μπορεί να μετανιώσει γιατί τα πήρε, εγώ είμαι το άκρον αντίθετο.(Άλλωστε γι΄ αυτό και καταφέρνουμε να συμβιώνουμε τόσα χρόνια μαζί !)
Αγοράζω δύσκολα και δεν έχω καμιά διάθεση να γυρίζω σε καταστήματα άσκοπα και να χαζεύω.(εκτός αν έχουν δίσκους , CD , βιβλία η εργαλεία ,εκεί μπορώ να περάσω ώρες ολόκληρες )
Όμως υπάρχουν μερικά έργα τέχνης που από την πρώτη ματιά μίλησαν μέσα μου και δεν υπήρχε ο παραμικρός δισταγμός για να τα αγοράσω.

Την ιδέα για αυτό το ποστ μου την έδωσε το παρακάτω αγαλματάκι που βρήκα στην Σάμο.

Έχει ύψος περίπου 80 εκ και είναι η κεραμική μορφή μιας γυμνής γυναίκας που δεν έχει πρόσωπο και τα άκρα της είναι ατελή. Είναι στερεωμένη με μία χορευτική κίνηση στην άκρη ενός εγχόρδου του οποίου οι χορδές συνεχίζονται και την τυλίγουν προς τα πάνω δημιουργώντας την αίσθηση του ήχου.
Είναι του κεραμίστα Τάσου Ράλλη και είναι από μια σειρά 100 αντικειμένων με τίτλο «ήχο-χώρος»
Την είδα, ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και την πήρα την τελευταία μέρα πριν να φύγουμε.
Φαίνεται ότι η τελευταία μέρα με εμπνέει στις αγορές.
Το παρακάτω έργο το είδα επίσης και το αγόρασα φεύγοντας από την Σκόπελο.Είναι περίπου 1 μέτρο επί 50 και με γοήτευσε η λαϊκότητα της ζωγραφικής του και η ζωντάνια των χρωμάτων του

Εκεί όμως που κινδύνευσα να την πάθω σαν το γάιδαρο του Μπουριντάν * ήταν όταν πήγα στο εργαστήριο της Καίτης Αναστασάκη.Μου άρεσαν τα περισσότερα από τα έργα της και μετά από πολύ ώρα μελέτης πήρα αρχικά την παρακάτω θαλασσινή σύνθεση από κεραμικό και σίδερο που έχει διαστάσεις περίπου 2 μέτρα επί 1,30.

Μετά από κάνα μήνα δεν κρατήθηκα και ξαναπήγα και πήρα αυτή την μορφή που την γλυκοκοίταζα από την προηγούμενη φορά που είναι περίπου 130 επί 140 εκ.

Ύστερα πως μπορούσα να αντισταθώ σε αυτές τις χαριτωμένες χοντρούλες με την τόσο ωραία κίνηση;

Πηγαίνοντας πέρυσι για διακοπές στην Μάνη σταματήσαμε αναγκαστικά σε ένα μεγάλο παλιατζίδικο που είναι στο δρόμο.
Ο κουμπάρος μου με την γυναίκα του θεωρούν πάντα υποχρέωση τους να εξερευνήσουν κάθε παλιατζίδικο που θα βρεθεί στο δρόμο μας.
Τελικά όσες φορές πάμε μαζί ,αυτοί ψάχνουν το παλιατζίδικο και τελικά εγώ αγοράζω κάτι, όπως φέτος στη Σάμο, που βρήκα ένα βιβλίο του 1924 που έψαχνα από καιρό.
Στην αυλή λοιπόν του παλιατζίδικου εν μέσω απίθανων συμπράγκαλων πεταμένη σε μία γωνία την είδα.

Έκανε παρέα με μερικά άλλα κεφάλια σκαλισμένα σε μαλακή πέτρα από άγνωστο σύγχρονο μάλλον τοπικό γλύπτη, σχεδόν καλυμμένη από τα χόρτα του κήπου.Την πήρα ,την καθάρισα και από την πρώτη στιγμή είχα στο μυαλό μου την θέση που θα την τοποθετούσα.
Η γοργόνα μου όπως την έχω βαπτίσει, με αποχαιρετά κάθε φορά που φεύγω από το εξοχικό μου με το θλιμμένο βλέμμα που έχει.
Δεν ρωτάει βέβαια τους περαστικούς μήπως είδατε τον Αθεόφοβο, γιατί ξέρει ότι πάντα θα επιστρέφω για να την δω μαζί με την άλλη αγάπη μου που είναι η θάλασσα.
Όμως το ωραιότερο έργο τέχνης το έχει φτιάξει η φύση.

Δεν είναι τίποτα άλλο από αυτές τις απλές πέτρες με την ποικιλομορφία των χρωμάτων τους που τις έχω μαζέψει από διάφορα μέρη της Ελλάδας.Κάθε φορά που τις βλέπω μου θυμίζουν το μέρος που τις βρήκα και με ταξιδεύουν ξανά σε μέρη αγαπημένα και αξέχαστα από αυτό τον θείο τόπο που έχουμε την τύχη και την ευτυχία να ζούμε ο οποίος δεν μας ζητά τίποτα άλλο παρά να του δείξουμε λίγο περισσότερο σεβασμό για να μπορέσουν αύριο να τον χαρούν και τα παιδιά μας.

*Ο γάϊδαρος του Μπουριντάν αναφέρεται σε ένα γαϊδούρι που το έβαλαν σε ίση απόσταση ανάμεσα σε δύο δεμάτια σανό ίδιας ποιότητας και μεγέθους. Λόγω του ότι δεν μπορούσε να αποφασίσει από ποιο δεμάτι να αρχίσει να τρώει ψόφησε τελικά από την πείνα!
Η ιστορία αναφέρεται από τον Γάλλο φιλόσοφο του 14ου αιώνα Jean Buridan.

Η αρχική όμως ιστορία αναφέρεται από τον Αριστοτέλη σε άνθρωπο που πεινώντας και διψώντας βρίσκεται σε ίση απόσταση από νερό και φαγητό.