ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ !

Στο Πανεπιστήμιο φοίτησα όταν το σπουδαστικό της Ασφάλειας με τον περιώνυμο Καραπαναγιώτη είχε απλώσει τα δίχτυα του στους φοιτητές, εξαναγκάζοντας πολλούς να γίνονται πληροφοριοδότες του εκβιάζοντας τους με ποικίλους τρόπους, ή άλλους εκμαυλίζοντας τους με χρηματικές ανταμοιβές .
Οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση γινόταν μεταξύ 3-5 φοιτητών την άλλη μέρα είχε φθάσει στα μεγάλα και ευήκοα ώτα του σπουδαστικού.
Οι ασφαλίτες παρακολουθούσαν κάθε φοιτητική εκδήλωση και έριχναν το ξύλο της αρκούδας σε κάθε ευκαιρία στις διαδηλώσεις, συνεπικουρούμενοι από τα μπουμπούκια της ΕΚΟΦ ,της ακροδεξιάς φοιτητικής οργάνωσης που ένα μεγάλο μέρος της στελέχωσε αργότερα τον μηχανισμό της χούντας, ενώ οι υπόλοιποι (Εβερτ κτλ) παρέμειναν στο χώρο της κοινοβουλευτικής δεξιάς.
Πανεπιστημιακό άσυλο τότε δεν υπήρχε νομοθετημένο, αν και η αστυνομία πρακτικά δεν έκανε ντού στα πανεπιστημιακά κτήρια.

Θυμάμαι δύο ανεπανάληπτες σκηνές την εποχή των μεγάλων διαδηλώσεων τα χρόνια της αποστασίας.
Μετά από κυνήγι της αστυνομίας είχαμε κλειστεί στο κεντρικό κτήριο του Πανεπιστημίου στην αυλή που βρίσκεται στην πλευρά που είναι σήμερα ο πεζόδρομος με την Ακαδημία.
Ένας φοιτητής της θεολογικής με ράσα στεκόταν ακίνητος μέσα στην αυλή πίσω από τα κάγκελα και ένας αξιωματικός της αστυνομίας από έξω τον έβριζε κουνώντας με οργή το χέρι του με τον δείκτη τεντωμένο ,προφανώς γιατί δεν μπορούσε να χωνέψει τι ήθελε ένας παπάς με όλο αυτό το κατ΄αυτόν αναρχοκομμουνιστικό σινάφι.
Ο παπάς χωρίς να λέει ούτε λέξη έκανε χου –φτού και του στόλιζε το γείσο του πηλικίου του και τα πέτα της στολής του με κάτι ροχάλες που μεγαλύτερες δεν είχα ξαναδεί!
Την δεύτερη φορά μετά από κυνήγι πάλι της αστυνομίας είχαμε κλειστεί στην φοιτητική λέσχη της Ιπποκράτους την οποία κατά κακή τύχη των αστυνομικών εκείνη την εποχή την έβαφαν στο χρώμα της ώχρας.
Η αστυνομική δύναμη που μας είχε αποκλείσει από κάτω, σε ελάχιστο χρόνο απέκτησε στολές στο χρώμα της ώχρας από τους 5κιλους ντενεκέδες με μπογιά που τους ήρθαν σβουριχτοί από τον πέμπτο όροφο της λέσχης τη συνοδεία φοιτητικής χορωδίας από τα παράθυρα που τους τραγουδούσε μελωδικά «αυτό το χρώμα είναι δικό τους και δικό μας»!
Το άτυπο βέβαια αυτό άσυλο δεν ίσχυε για τους χώρους έξω από το Πανεπιστήμιο.
Η αστυνομία αλώνιζε στους χώρους μπροστά από αυτό και μερικές φορές ήταν αυτή στα προπύλαια και εμείς από κάτω.
Μία τέτοια φορά ,δεν μπορώ να θυμηθώ με ποια ευκαιρία ,θέλαμε να καταθέσουμε στεφάνι στο άγαλμα του Ρήγα Φεραίου στα προπύλαια, αλλά η αστυνομία τα είχε αποκλείσει για να αποτρέψει την εκδήλωση.
Βλέπετε ο Ρήγας Φεραίος, για την δεξιά της εποχής ,ήταν κομμουνιστής άσχετα αν έζησε πριν την ανάπτυξη της θεωρίας του κομμουνισμού !
Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως και από πού ήρθε το στεφάνι σε μένα ,ενώ συγχρόνως από το πεζοδρόμιο που ήμουνα διάφορα χέρια με ανέβαζαν σηκωτό στα προπύλαια. και με έσπρωχναν να πάω να στεφανώσω το άγαλμα!
Την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος βρέθηκα με το στεφάνι ανά χείρας ευθυτενής και καμαρωτός να πηγαίνω προς το άγαλμα και τους παρατεταγμένους αστυνομικούς , αλλά τάχιστα η μεγαλοπρεπής πορεία μου ανακόπηκε από ένα αξιωματικό που μου βούτηξε το στεφάνι και το ποδοπάτησε και με επανέφερε σηκωτό αλλά ακέραιο στο πλήθος που τον γιουχάριζε , με τα χέρια ψηλά που λέει και ο Χατζηγιάννης, αλλά και με ανοιχτά προς αυτόν τα δάκτυλα!
Το φοιτητικό τότε κίνημα ήταν ζωντανό, ευρύ και στην πλειονότητα του ακομμάτιστο, αυθόρμητο και ανοργάνωτο .
Όλα αυτά νέκρωσαν με τον γύψο της χούντας, η ηγεσία του φοιτητικού κινήματος ήταν πλέον διορισμένη και η έλλειψη κάποιας στοιχειώδους οργάνωσης και ο φόβος των απανταχού χαφιέδων οδήγησε τον καθένα από μας να κλειστεί στον εαυτό του να κοιτάξει να τελειώνει και να πάρει το πτυχίο του.
Η πτώση της χούντας βρήκε και εξ αιτίας της Νομικής και του Πολυτεχνείου, μια νέα γενιά φοιτητών με πραγματικές αγωνιστικές περγαμηνές που άρχισαν να αποκτούν το επάνω χέρι στα Πανεπιστήμια.

Αντίθετα οι καθηγητές, που πολλοί είχαν αποκτήσει την έδρα τους το διάστημα της δικτατορίας , παρά την απομάκρυνση των πιο κραυγαλέων χουντικών με μια μερική αποχουντοποίηση που έγινε τότε , αισθάνονταν εκτεθειμένοι απέναντι στους φοιτητές τους αλλά οι πιο καπάτσοι από αυτούς βρήκαν την λύση αμέσως.

Ήρθαν σε συνεννόηση με τις ισχυρές πλέον φοιτητικές παρατάξεις της αριστεράς και καθιερώθηκε το πέρασμα στις εξετάσεις και των πιο σκράπα φοιτητών με το ονομαζόμενο «δημοκρατικό 5» με αντάλλαγμα την λήθη του ύποπτου παρελθόντος τους !
Ο καιρός πια ήταν ώριμος για την καθιέρωση του Πανεπιστημιακού ασύλου και της συμμετοχής των φοιτητών στις διαδικασίες της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Χρόνια αιτήματα της γενιάς μου και των προηγούμενων φοιτητικών γενεών επιτέλους είχαν πραγματοποιηθεί.
Σταμάταγε η απολυταρχική εξουσία των καθηγητών, το άσυλο ήταν πραγματικότητα και οι δημοκρατικές διαδικασίες στην λειτουργία του πανεπιστημίου δημιουργούσαν την ελπίδα ότι θα αποκτούσαμε ένα νέο, σύγχρονο και προοδευτικό πανεπιστήμιο.
Δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν επαληθεύτηκε.
Τα χειρότερα στοιχεία της φοιτητικής κοινότητας απέκτησαν την δυνατότητα να επιβάλλουν την θέληση τους επάνω στην μεγάλη μάζα των φοιτητών αλλά και των καθηγητών που δεν είχαν ούτε την διάθεση ούτε το σθένος να τους αντιταχθούν
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα πρώτα δυσοίωνα σημάδια αμέσως μετά την πτώση της χούντας που προμήνυαν την κατάσταση που θα επακολουθούσε.
Ο καθηγητής στο τμήμα που ήμουνα τότε βοηθός, είχε μαζέψει στο αμφιθέατρο την καινούργια ομάδα φοιτητών που είχε έρθει για να τους καλωσορίσει. Κατά την διάρκεια μιας σύντομης ομιλίας του σε τι σχετικά θα εκπαιδευτούν και τι υποχρεώσεις θα έχουν, ένας φοιτητής επιδεικτικότατα κράταγε διάπλατα ανοικτή και διάβαζε την εφημερίδα του (μεγάλου σχήματος τότε) και ο καθηγητής μπροστά σε όλο αυτό το θράσος αλλά και την έλλειψη αγωγής δεν τόλμησε να του πει τίποτα!
Η μετέπειτα πορεία του Πανεπιστημίου είναι γνωστή.
Εκλογή πρύτανη από τα κόμματα μετά από ανίερες συμμαχίες με τους υποψήφιους οπότε σήμερα είναι αυτονόητο γιατί τα κομματόσκυλα αντιτίθενται στην καθολική ψηφοφορία αφού έτσι αποδυναμώνονται η εξουσία τους ,απόκτηση δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας από πολλούς πανεπιστημιακούς ώστε εύλογα να αντιδρούν στην αξιολόγηση τους , κατάλυση κάθε έννοιας ασύλου όχι από την αστυνομία αλλά από κάθε λογής τραμπούκο πανεπιστημιακό και εξωπανεπιστημιακό.
Η βία να αποτελεί πλέον καθημερινό φαινόμενο η δε μάζα των φοιτητών να παραμένει στο περιθώριο και να μην συμμετέχει σε όλο αυτό το μπάχαλο που την απωθεί ενώ συγχρόνως διαισθάνεται ότι και δεν την αφορά.
Από την άλλη μεριά ένα σώμα πανεπιστημιακών που αδιαφορεί ή ασχολείται με το εξωπανεπιστημιακό του επάγγελμα, ενώ αντίθετα πολλοί άλλοι που ενδιαφέρονται για το πανεπιστήμιο δεν τολμούν να εκφραστούν ελεύθερα γιατί αν καταδικάσουν τα όσα γίνονται μετά την επόμενη κατάληψη θα βρουν το γραφείο τους καλοκαιρινό και πιθανώς κόπους δουλειάς ετών σκορπισμένους και πατημένους στο πάτωμα.
Πολλοί δε πανεπιστημιακοί επειδή διαβλέπουν ότι ή επικείμενη αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων ,όσο χαμηλής στάθμης και να είναι αναπόφευκτα τα πτυχία που θα χορηγούν, αποτελεί ένα κίνδυνο σύγκρισης με τα δικά τους, συμπλέουν με εκείνους τους φοιτητές που φοβούνται ότι θα χάσουν τα κεκτημένα τους και αντιδρούν σε κάθε αλλαγή του σημερινού αποτελματωμένου στάτους.
Λες και η αγορά εργασίας δεν θα αξιολογήσει από μόνη της ταχύτατα την αξία ενός πτυχίου είτε ιδιωτικού είτε κρατικού !
Και οι πρυτάνεις τέλος, δέσμιοι των δεσμεύσεων που έχουν αναλάβει για να εκλεγούν, να δηλώνουν ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα θα διαφυλάξει και θα προστατεύσει από μόνη της το άσυλο!

Μόνο που μέχρι στιγμής κανένας και πουθενά δεν είδε αυτή την προστασία.
Και δεν ντρέπονται να διοικούν ένα πανεπιστήμιο που δεν μπορούν να το προστατεύσουν, που τους κτίζουν τις πόρτες των γραφείων τους, καταστρέφουν τους χώρους διδασκαλίας και έρευνας ,τους στέλνουν στο νοσοκομείο, σπάνε στο ξύλο υπαλλήλους τους δεν τους αφήνουν να κάνουν εκλογές και όλα αυτά που παρακολουθούμε καθημερινά αγανακτώντας καθισμένοι αναπαυτικά στις πολυθρόνες μας μπροστά στις τηλεοράσεις.
Δυστυχώς δε από την άλλη μεριά υπάρχει μια πολιτεία που θα αναγκαστεί να αναγνωρίσει ιδιωτικά πανεπιστήμια που βασικό τους στόχο θα έχουν το κέρδος και όχι βέβαια την προαγωγή της επιστήμης και της έρευνας ,ενώ ταυτόχρονα απαξιώνει τα δημόσια με την υποχρηματοδότηση τους .Όταν ξοδεύεις 4500 ευρώ ανά φοιτητή το χρόνο, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 10.000, δεν σου προκαλεί έκπληξη ότι το Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι στην 103η θέση στην Ευρώπη ενώ το ΑΠΘ ακόμα χειρότερα 100 θέσεις πιο κάτω.
Δεν είμαι ,ούτε ποτέ μου διετέλεσα πανεπιστημιακός ,πέρασα όμως 5 χρόνια της σταδιοδρομίας μου σε πανεπιστημιακό τμήμα και έχω και αρκετούς φίλους πανεπιστημιακούς που έχουν και αυτοί τους ίδιους προβληματισμούς γιατί αγαπάνε την δουλειά τους , την εκπαίδευση και την έρευνα.
Δυστυχώς όλοι καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα.
Αν δεν αλλάξουν τα πράγματα σε λίγο θα είμαστε όλοι άξιοι για να μας κλείσουν σε άσυλο κανονικό και όχι πανεπιστημιακό!