ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΟ «ΑΠΛΑ Σ΄ ΑΓΑΠΩ» ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΓΝΩΡΙΣΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΜΙΛ ΦΡΙΑΝ

Δυστυχώς οι καλές ταινίες του κινηματογράφου εξαφανίζονται ταχύτατα από τις οθόνες ενώ παίζονται παντού και για καιρό όλα τα υποπροϊόντα του Χόλυγουντ.
Μία θαυμάσια ταινία που δυστυχώς τάχιστα θα εξαφανιστεί από τους κινηματογράφους είναι η εξαιρετική πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του 46 χρονου συγγραφέα Φιλίπ Κλοντέλ .Ο Κλοντέλ είναι καθηγητής της Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Λιόν. Με την πρώτη του νουβέλα Γκρίζες Ψυχές (2003) κέρδισε το βραβείο Renaudot *.
Η ταινία κέρδισε το Οικουμενικό Βραβείο στο φεστιβάλ Βερολίνου.
Στο σενάριο που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Κλοντέλ οι διάλογοι είναι άμεσοι ,χωρίς ούτε μία περιττή λέξη και τις περισσότερες φορές καταφέρνει με τον φακό του να δείχνει τα συναισθήματα των ηρώων του χωρίς να χρειάζεται να πουν ούτε μια φράση.
Η υπόθεση είναι απλή.
Μια γυναίκα ,νεκρή πια από συναισθήματα, αποφυλακίζεται μετά από 15 χρόνια φυλακής για φόνο και επαναπροσδιορίζει την σχέση της με την μικρότερη αδελφή της. Δεν θα γράψω περισσότερα για την υπόθεση ώστε όσοι την δουν να μην γνωρίζουν την εξέλιξη των πραγμάτων και των σχέσεων των πρωταγωνιστών.
Η επιτυχία του σκηνοθέτη είναι ότι με ένα θέμα που πολλοί άλλοι θα είχαν πετύχει να φτιάξουν ένα τέλειο μελόδραμα, αυτός κατάφερε να κρατήσει αποστασιοποιημένο το φακό του χωρίς να καταφεύγει ποτέ στις εύκολες λύσεις που ενεργοποιούν την συναισθηματική φόρτιση του θεατή προκαλώντας του την συμπάθεια προς την ηρωίδα της ταινίας.
Η πρωταγωνίστρια είναι η Κριστίν Σκοτ Τόμας μια ηθοποιός που δεν της είχα μέχρι τώρα κάποια ιδιαίτερη προτίμηση.
Στην ταινία αυτή παίζει τον ρόλο της ζωής της.
Με δύο λόγια είναι κα-τα-πλη-κτι-κή!
Έχει μπει στο πετσί του ρόλου της και δημιουργεί μια περσόνα τραγική αλλά συγχρόνως ελκυστική και αινιγματική, τελείως διαφορετική από τους μέχρι σήμερα ρόλους της. Δίπλα της στον ρόλο της μικρότερης αδελφής της στέκεται επάξια ένα νέο πρόσωπο με μέλλον η Έλσα Ζιλμπερστάϊν.
Ευτυχώς που ο γαλλικός κινηματογράφος μας δίνει ακόμα ταινίες που ξεφεύγουν από τα γνωστά χολιγουντιανά πρότυπα που συνήθως οι ήρωες είναι μονοδιάστατοι και απλοποιημένοι για να είναι αποδεκτοί από το εφηβικό κυρίως κοινό τους.
Βλέποντας την ταινία αυτή μου ήρθε στο μυαλό μια φράση του Βασίλη Ραφαηλίδη από την κριτική του για την ταινία του Φελίνι «Και το πλοίο φεύγει».
-Επιτέλους μια ταινία για ενήλικες!
Στην ταινία υπάρχει και μία σκηνή στο μουσείο Καλών Τεχνών της Νανσύ όπου βλέπουμε έργα του Γάλλου ζωγράφου της Αρτ Νουβώ Εμιλ Φριάν (1863-1932).
Γίνεται δε η επεξήγηση ότι ήταν πολύ γνωστός στην εποχή του και μετά ξεχάστηκε.
Επειδή και εμένα μου ήταν τελείως άγνωστος έκανα ένα μικρό ψάξιμο στο ιντερνέτ και σας δείχνω μερικά χαρακτηριστικά έργα του.

Αυτοπροσωπογραφία
Η εορτή των Αγίων Πάντων 1886 Με αυτόν τον πίνακα που πήρε το χρυσό μετάλλιο στην διεθνή έκθεση έγινε γνωστός στην Γαλλία και τις ΗΠΑ.

Η οδύνη 1898 .Έργο για το οποίο γίνεται συζήτηση στην ταινία.

Γυναίκα και λιοντάρι.

.

.

*Το 2005 γυρίστηκε σε ταινία από τον από τον σκηνοθέτη Yves Angelo.
Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τον Ψυχογιό.
Από τον ίδιο οίκο κυκλοφορεί και το βιβλίο του Η αγαπημένη του κυρίου Λιν.

.
.

.
Εδώ υπάρχει μια συνέντευξη της Κριστίν Σκοτ Τόμας που έδωσε στον Ι. Ζουμπουλάκη και δημοσιεύεται στο ΒΗΜΑ, αλλά θα έλεγα σε όσους έχουν σκοπό να δουν την ταινία να την διαβάσουν μετά γιατί αποκαλύπτει την υπόθεση.