ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΘΕΑΤΡΟ- ROCK AND ROLL ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΑΛΛΑ

Σήμερα αν θέλεις να πας να δεις μια θεατρική παράσταση ,στα τόσα θέατρα που υπάρχουν, ή θα πρέπει να βασιστείς στις αξιόπιστες εντυπώσεις φίλων σου γι΄ αυτή ,ή σε κάποια κριτική που διάβασες στην εφημερίδα ή στο ποιος την ανεβάζει και ποιοι παίζουν, ή τέλος στον γενικότερο ντόρο που έχει δημιουργήσει αυτή.
Μερικές φορές όμως ίσως να είναι καλύτερα να αφήνει κανείς την διαίσθηση του να τον καθοδηγεί.
Έτσι λοιπόν είδα πρόσφατα το ROCK AND ROLL για το οποίο δεν μου είχε πει κανείς τίποτα και δεν είχα διαβάσει επίσης τίποτα. Τους μόνους που είχα υπ΄ όψιν μου και θεωρούσα εγγύηση ήσαν ο συγγραφέας του έργου Τομ Στόπαρντ και ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Γιώργος Κοτανίδης.
Με είχε όμως ερεθίσει η διαφήμιση που άκουγα στον ΕΝ ΛΕΥΚΩ να λέει:
Τι σχέση έχει ο Μιγκ Τζάγκερ με τον Λένιν; Τι συνδέει τον Συντ Μπάρετ με τον θεό Πάνα; Τι ενώνει την ποίηση της Σαπφούς με τους Πινκ Φλόιντ; Ποια η σχέση του ROCK AND ROLL με την Επανάσταση;
Έτσι λοιπόν εξήφθη η περιέργεια μου να δω ποιες είναι οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα.
Η τύχη ευτυχώς ήταν με το μέρος μας.
Ήταν από τις σπάνιες θεατρικές εμπειρίες των τελευταίων ετών.
Ένα έργο πρωτότυπο και ενδιαφέρον και μια παράσταση εξαιρετική, πλημμυρισμένη από κλασσικά ροκ κομμάτια που λες και γράφτηκαν για αυτήν.
Η ιστορία ξεκινάει το 1968, με την άνοιξη της Πράγας και την εισβολή των σοβιετικών,και φτάνει μέχρι το 1990 και την πτώση του τείχους του Βερολίνου που σηματοδοτεί και την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» , τελειώνει δε θριαμβευτικά με την συναυλία των Rolling Stones στην Πράγα.
Οι βασικοί ήρωες είναι ένας διακεκριμένος αριστερός καθηγητής Φιλοσοφίας στο Καίμπριτζ και ένας Τσέχος μεταπτυχιακός φοιτητής του, ο οποίος είναι παθιασμένος με το ροκ. Μαζί του είναι ερωτευμένη η χίπισσα κόρη του καθηγητή και η οποία μέσα στην θολούρα που έχει από το «χόρτο» βλέπει την ενσάρκωση του θεού Πάνα στο πρόσωπο του τραγουδιστή των Πινκ Φλόυντ Συντ Μπάρρετ.(Ο Συντ Μπάρρετ έμενε στο σπίτι της μάνας του στο Καίμπριτζ)
Ο Τσέχος επιστρέφει στην πατρίδα του και ,λόγω της εμπλοκή του με ένα αντεργκράουντ ροκ συγκρότημα στην Πράγα, υφίσταται την καταπίεση του καθεστώτος που θεωρεί ότι η ελευθερία που πρεσβεύει το ροκ υπονομεύει το σύστημα. Με συνεχή φλας μπάκ βλέπουμε τα βασικά πρόσωπα, που άσχετα από τις διαλεκτικές διαφορές τους τρέφουν ιδιαίτερη αλληλοεκτίμηση μεταξύ τους , να αποκτούν ωριμότητα και να αναγνωρίζουν την διαφορά μεταξύ ιδεατού και επιθυμητού και της σκληρής πραγματικότητας.
Συγχρόνως από άλλα πρόσωπα του έργου η ποίηση της Σαπφούς και ένα απόσπασμα από τον Πλούταρχο συνδέονται με τις ιδεολογικούς προβληματισμούς του πολυδιάστατου αυτού έργου.
Με την ίδια απόλαυση είδαμε το έργο και οι δύο γενιές ,γιατί είχε έρθει μαζί μας και η κόρη μας, παρά το γεγονός ότι οι νεώτεροι δεν έχουν προσωπικά βιώματα από αυτή την ιστορική εποχή και τα γεγονότα που την σηματοδότησαν.
Θα έλεγα πως όσοι δεν έχουν σαφή γνώση για την σοβιετική εισβολή στην Πράγα και τα γεγονότα μέχρι την κατάρρευση του υπαρκτού και θέλουν να δουν το έργο, να διαβάσουν προηγουμένως σχετικά για να καταλαβαίνουν τα διαδραματιζόμενα.
Από τις άλλες παραστάσεις της χρονιάς μέχρι σήμερα πρόλαβα να δω:
1-Το Γάλα του Β. Κατσικονούρη με μια συγκλονιστική Άννα Βαγενά και 3 νέα αξιόλογα παιδιά. Η Βαγενά υποδύεται μια μετανάστρια από την πρώην Σοβιετική Ένωση που φτάνει στην Ελλάδα με τους δύο γιους της -ο ένας πάσχει από σχιζοφρένεια-, για να βρει ένα καλύτερο αύριο.
Στο έργο είναι συγκλονιστική η προσπάθεια των μεταναστών για ενσωμάτωση στην Ελληνική κοινωνία και η σχιζοφρένεια του γιου δίνει την ευκαιρία για μια εντυπωσιακή ερμηνεία αν και προσωπικά πιστεύω ότι το έργο θα έπρεπε να επικεντρώνεται κυρίως στο πρόβλημα της ενσωμάτωσης.
Πάντως το έργο είναι από τα πιο αξιόλογα των τελευταίων ετών και αξίζει τον κόπο να το δει κανείς.
2-Τη Μήδεια(2) του Δημήτρη Παπαϊωάννου .Ήταν μια παράσταση ιδιοφυής και υψηλής τέχνης, κατά την άποψη μου καλύτερη από το 2 του ίδιου .Πάντως ο Παπαϊωάννου από το Για Πάντα του 2001 που πρωτοείδα παράσταση του, συνεχίζει να με εκπλήσσει με το ταλέντο του. Θυμάμαι για πάντα αυτό που είχε πει ο Τσαρούχης όταν είχε δει την πρώτη του έκθεση ζωγραφικής στο Κολέγιο, του 17χρονου τότε Παπαϊωάννου : «Tόσο ταλέντο, τόσο νωρίς. Tρομάζω!»
3-Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης .Σουρεαλιστική κωμωδία με σωστό ρυθμό στην οποία κυριαρχεί με το γκροτέσκο παίξιμο της η Σ. Φιλιππίδου. Καλή παράσταση για δύο ευχάριστες ώρες.
4-Δύο τρελοί παραγωγοί Πλούσια παράσταση σε ένα γνωστό από τον κινηματογράφο έργο του Μελ Μπρούκς που η ερμηνεία ιδίως του Ζήρο Μοστέλ αλλά και του Τζίν Γουάϊλντερ σε αυτό είναι πλέον κλασσικές. Ο Χαϊκάλης είναι απόλυτα ικανός να κρατήσει ένα τέτοιο δύσκολο ρόλο σε μουσική παράσταση, γεγονός που διαπίστωσα και στο έργο που τον είδα το καλοκαίρι Του Κουτρούλη ο γάμος. Εξ ίσου καλός ήταν και ο Λουδάρος.
Δεν είχα πάντως σκοπό να δω αυτή την παράσταση μπαίνοντας στο θέατρο την τελευταία στιγμή και μάλιστα από την τελευταία σειρά, ενώ είχαμε βγάλει εισιτήρια και πηγαίναμε για το Πιο κοντά με τον Κιμούλη, αλλά η παράσταση αυτή αναβλήθηκε λόγω ασθενείας της πρωταγωνίστριας.
Από τις υπόλοιπες παραστάσεις υπάρχουν μερικές που τις έχω δει στο παρελθόν σε άλλες παραστάσεις με άλλους ηθοποιούς όπως το εξαιρετικό Σεσουάρ για δολοφόνους, ευτυχώς όχι με τον Ζαχαράτο που άμα τον βλέπω βγάζω καντήλες.
Έτσι δεν έχω σκοπό να ξαναδώ τον Βυσσινόκηπο, το Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω (εξαιρετικό έργο του Ντάριο Φό αλλά το έχω δει σε δύο διαφορετικές παραστάσεις),το EQUUS, τον Έμπορο της Βενετίας, την Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας, τον θάνατο του εμποράκου και το ημερολόγιο ενός τρελού (άμα το έχεις δει με τον Χορν δεν θέλεις να το δεις ξανά με άλλο-παλιότερα είχε τολμήσει να το παίξει και ο Ψάλτης!! ) .
Δυστυχώς δεν είδα την παράσταση Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου γιατί πρέπει να προγραμματίσεις μέρες πριν το πότε θα την δεις γιατί είναι κλεισμένες οι θέσεις.