ΕΓΩ, Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΛΑΙΣΤΗΣ

Από μικρό παιδί ένα πράγμα σιχαινόμουνα βαθύτατα.
Οτιδήποτε είχε σχέση με γυμναστική, αθλητισμό και ποδόσφαιρο .
Παρ΄ όλα αυτά ποτέ μου δεν υπήρξα πλαδαρός γιατί από μικρή ηλικία είχα αγαπητική σχέση με την θάλασσα και όταν βρίσκομαι κοντά της περνάω πολλές ώρες μέσα σε αυτήν κολυμπώντας ή ψαρεύοντας με ψαροντούφεκο.
Επίσης από παιδί 12 ετών μέχρι τα 18, βρισκόμουνα επάνω σε ένα ποδήλατο και την απόσταση Αθήνα –Καλλιθέα την θεωρούσα σαν απλό περίπατο.

Ο Αθεόφοβος μετά της συμβίας του σε φοιτητική ηλικία στο ηφαίστειο της Σαντορίνης σε μια φωτογραφία που είναι εμφανές το ευσταλές και αθλητικόν του παράστημα. Ενώ η καθ΄ ύψος ανάπτυξις έχει σταματήσει από μακρού χρόνου στο 1,66, η κατ΄ εύρος ανάπτυξις του υπογαστρίου ήδη από τότε έχει ξεκινήσει και δεν λέει μέχρι σήμερα με τίποτα να σταματήσει.
.
Παρένθεση πρώτη. Έχει ενδιαφέρον να σας πω πως έμαθα κολύμπι 4-5 χρονών.
Βρισκόμαστε στην Κω για διακοπές και αντί να διασκεδάζω μου είχαν κάνει την ζωή πατίνι δύο αδέλφια 2-3 χρόνια μεγαλύτερα από μένα , παιδιά μιας φιλικής μας οικογένειας που είχε έρθει μαζί μας. Μια μέρα που είμαστε σε μια προβλήτα ένα από τα κωλόπαιδα αυτά, καθηγητής του Πολυτεχνείου μετέπειτα , μου έδωσε μια σπρωξιά και με πέταξε στην θάλασσα. Άρχισα ο ταλαίπωρος να πνίγομαι, γιατί δεν πάτωνα, αλλά το κυριότερο επειδή δεν ήξερα και να κολυμπάω!
Όμως ένα αίσθημα υπερηφάνειας, που από τόσο σκατό είχα, και μετά από όσα είχα τραβήξει από τα δύο αδέλφια, μου έλεγε μέσα μου καλύτερα να πνιγείς παρά να φωνάξεις βοήθεια ή ακόμα χειρότερα να παραδεχτείς ότι δεν ξέρεις κολύμπι !
Σαν κουτάβι λοιπόν που το πετάς στο νερό άρχισα να χτυπάω απελπισμένος τα χέρια μου και ω του θαύματος να διατηρούμαι στην επιφάνεια με αποτέλεσμα να βγω μισοπνιγμένος μεν στην ακτή αλλά βαθύτατα υπερήφανος που δεν πήραν τίποτα χαμπάρι τα κωλόπαιδα και γνώστης πλέον του σπόρ της κολύμβησης!
Παρένθεση δεύτερη. Εκείνο το καλοκαίρι στην Κω εκτός από κολύμπι έμαθα και να κάνω ποδήλατο όχι πλέον σε παιδικό άλλά σε κανονικό .Βέβαια δεν έφτανε ο κώλος μου να κάτσω στην σέλλα αλλά αν το ποδήλατο ήταν γυναικείο στεκόμουνα όρθιος σε αυτό, αν όμως ήταν ανδρικό με το ένα πόδι κάτω από τους δύο σωλήνες που είχε.
Στην Κω λοιπόν η Μεγαλόχαρη για πρώτη και τελευταία φορά με έσωσε και έτσι δεν πρόλαβα να δω τον γιο της φαντάρο!
Κατέβαινα αμέριμνος και καμαρωτός μια κατηφόρα που κατέληγε κατευθείαν στην προβλήτα της θάλασσας. Πάω να πατήσω φρένο και με φρίκη διαπιστώνω ότι το ποδήλατο, που μόλις είχα νοικιάσει ,δεν είχε στο τιμόνι λαβές για φρένο!
Δεν ήξερα βέβαια τότε ότι σε ορισμένα ποδήλατα άμα έκανες ανάποδο πεντάλι αυτά φρενάριζαν.
Με φρίκη έβλεπα την προφανή κατάληξη της ποδηλατάδας, με εμένα και το νοικιασμένο ποδήλατο στη θάλασσα και άντε μετά να εξηγήσεις σε γονείς και ποδηλατά πως έγινε !
Ευτυχώς όμως ένας τεραστίων διαστάσεων, ή έτσι μου φάνηκε λόγω ηλικίας καλοθρεμμένος πάπαρδος, λίγο πριν να βρεθώ στην θάλασσα έπιασε με τα δύο του χέρια το τιμόνι αναφωνώντας με έκπληξη –που πάς τέκνον μου;
Μέσα στην τρομάρα μου ψέλλισα ένα –ευχαριστώ πάτερ μου! ,αντί να του απαντήσω ότι πήγαινα κατευθείαν κατά διόλου μεριά!, και η επόμενη σκέψη που μου ήρθε ήταν ότι ήμουνα τυχερός που βρέθηκε αυτός ο καρδαμωμένος παπάς εκεί, που από ότι έδειχνε το σουλούπι του δεν ήταν και πολύ φανατικός της νηστείας !
Κάπου στα 12 με 13 , μετά από συνεχές ψηστήρι στην μάνα μου, μια ωραία και αξέχαστη πρωία απέκτησα πλέον το πολυπόθητο κανονικό ποδήλατο, ένα κατακόκκινο σπόρ PHILLIPS με ένα σωλήνα !

Ο Αθεόφοβος σε ηλικία 13 ετών καμαρωτός και υπερήφανος με το άρτι αποκτηθέν ποδήλατον του και την από μακρού χρόνου εξαδέλφην του στην ταράτσα της πολυκατοικίας του όπου και εξασκούσε τις ποδηλατικές του ικανότητες μέχρι να καταφέρει να αποκτήσει την πατρική άδεια να ξαμοληθεί ελεύθερος και ωραίος στους δρόμους.

.

Λόγω του ότι τότε μέναμε στο κέντρο της Αθήνας , ο πατέρας μου φοβόταν ότι αν με άφηνε να κυκλοφορώ στους δρόμους με το ποδήλατο θα με πατήσει κανένα αυτοκίνητο και έτσι θα χάσει αδόξως τον μονάκριβο κανακάρη του και διάδοχο του θρόνου.
Κάπου ένα χρόνο κράτησε αντίσταση στην γκρίνια μου με εμένα αναγκαστικά εξασκούμενο στην ποδηλασία στην ταράτσα της πολυκατοικίας μας, μέχρι που τελικά ενέδωσε και ελεύθερος πλέον αλώνιζα όλη την Αθήνα με το ποδήλατο αλλά και στην ανάγκη έκανα ακόμα και τον ταξιτζή!
Υπάρχουν ανεπανάληπτες σκηνές με εμένα στο ποδήλατο να κατεβαίνω την Βεϊκου με συμμαθητή μου τότε και μετέπειτα κουμπάρο, καθισμένο στον σωλήνα πηγαίνοντας τον στο σπίτι του στην Καλλιθέα να φωνάζει κάθε φορά ύστερα από λίγο –Στάματα λίγο , πονάει ο κώλος μου!

Το ζεύγος Αθεόφοβου μετά του προαναφερθέντος δυσ-κωλου συμμαθητού και κουμπάρου του (αριστερά) σε μία φωτογραφία που αποδεικνύει ότι ήσαν έμπλεοι θρησκευτικής πίστεως και κατανύξεως από την εποχή που ήσαν όλοι τους φοιτητές! Παρεμπιπτόντως πολύ καμάρωνα για το κουστουμάκι που φοράω!
.

Κλείνοντας την παρένθεση της παιδικής ηλικίας φτάνουμε να έχω γίνει 18 ετών και να είμαι γραμμένος στον Παναθηναϊκό στο τμήμα ξιφασκίας !
Μην απορείτε ,δεν υπήρξε αλλαγή στις απόψεις μου σχετικά με τα αθλητικά .
Aπλά είχα μπει στο Πανεπιστήμιο και τότε τα δύο πρώτα χρόνια ήταν υποχρεωτικές, αν θυμάμαι καλά 20 παρουσίες στη γυμναστική ή η συμμετοχή σου σε κάποια αθλητική ομάδα.
Δυστυχώς όμως μετά από 2-3 φορές η ξιφασκία έχασε ένα μελλοντικό αστέρι γιατί ο αθλητής έμαθε ότι όποιος πήγαινε να παρακολουθήσει φοιτητικούς αγώνες μπάσκετ στον «τάφο του Ινδού» έπαιρνε αυτομάτως 5 παρουσίες !
Για τους μη γνωρίζοντες ποιος είναι ο «τάφος του Ινδού» είναι ένα κλειστό γήπεδο κάτω από τις κερκίδες του γηπέδου του Παναθηναϊκού βρωμερό και τρισάθλιο που είναι μέχρι αργά το βράδυ φούρνος, γιατί τις τσιμεντένιες κερκίδες από πάνω του τις ψήνει όλη μέρα ο ήλιος
Έτσι μαζί με το ποδόσφαιρο σιχάθηκα και το μπάσκετ και έπρεπε να έρθει η εποχή του Γκάλη που βλέποντας τον να κινείται με τον ιδιοφυή και μαγικό του τρόπο με έκανε να αγαπήσω αυτό το άθλημα θαυμάζοντας τον εγκέφαλο του για τις αποφάσεις και τις εντολές που έδινε σε δέκατα του δευτερολέπτου σε χέρια και πόδια..
Παρένθεση τρίτη. Χειρότερη από μένα σε οτιδήποτε είχε σχέση με άθληση ήταν η κ.Αθεόφοβου η οποία ακόμα και στον «τάφο του Ινδού» βαριότανε να έρθει.
Φτάνοντας η χρονιά να τελειώσει δεν είχε καμιά παρουσία στην γυμναστική και δεν θα μπορούσε να πάρει υπογραφή. Η μόνη λύση λοιπόν, για να πάρει όλες τις παρουσίες μαζεμένες ,ήταν να έχει συμμετοχή σε ένα γύρω αντοχής που θα γινόταν στον λόφο του Αρδηττού Κυριακή νωρίς το πρωί στο τέλος της χρονιάς .
Όπως καταλαβαίνετε δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω αυτό το θέαμα και να μην συμπαρασταθώ στην μέλλουσα σύζυγο μου!
Πράγματι ευτυχώς που είχα πάει γιατί μετά τον πρώτο γύρο εμφανίστηκε αντί να τρέχει να περπατάει κάθιδρη και ξεγλωσσιασμένη η αθλήτρια με το σορτς που κατέρρευσε στην αγκαλιά μου έχοντα πλέον εξασφαλίσει με τον ιδρώτα του σώματος της την υπογραφή έχοντα ς βέβαια κάνει όρκο μέσα της, τον οποίο τον τήρησε ευλαβώς και με συνέπεια , να μην ξανατρέξει ποτέ στην ζωή της!
Όμως η σχέση μου με το γήπεδο του Παναθηναϊκού και τον «αθλητισμό» δεν τελείωσε μετά από τον «τάφο του Ινδού», γιατί εκείνη την εποχή μεγάλο σουξέ είχαν στην νεολαία οι αγώνες κατς που γίνονταν στο ένα πέταλο του ίδιου γηπέδου.
Όλοι αυτοί οι αγώνες είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό.
Οι Έλληνες παλαιστές αφού αρχικά έτρωγαν το ξύλο της ζωής τους από κάποιο θηριώδη ξένο, γεννημένο συνήθως στα Πετράλωνα , εκεί που έλεγες πως θα εγκαταλείψουν ηττημένοι και ντροπιασμένοι τον αγώνα ήσαν σαν να άκουγαν μέσα τους την Ρωμιοσύνη του Θεοδωράκη πολύ πριν ο ίδιος να την εμπνευστεί και να την γράψει .
Την Ρωμιοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σκύψει, να την πετιέται εξ αρχής,αντρειεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με τις χερούκλες του!
Όπότε βούταγε ο δημοφιλής τότε κατσερ Λαμπράκης πχ το αιμοβόρο τέρας που έτρωγε ωμό κρέας, έτσι έλεγε η διαφήμιση ,με το βάρβαρο ,σλάβικο και κομουνιστικό όνομα Ζιγκουλίνωφ και το έκανε του αλατιού.
Σαν γνήσιο δε ελληνόπουλο τράβαγε και μερικές τρίχες από τα μαλλιά, του ηττημένου και στο καναβάτσο πλέον ξαπλωμένου Ζιγκουλίνωφ, και γεμάτος υικό σεβασμό τις προσέφερε τυλιγμένος με την ελληνική σημαία στην μάνα του, που παρακολουθούσε δακρυσμένη τα κατορθώματα του γιου της.
Πριν από τον κυρίως αγώνα προηγούντο 3-4 άλλοι με πιο δευτεροκλασάτους παλαιστές αλλά στο ίδιο πάντα μοτίβο.
Μερικές φορές για μεγαλύτερο χαβαλέ ήσαν δύο εναντίον δύο αντιπάλων οπότε ο ενθουσιασμός του φιλοθεάμονος κοινού έφτανε στο αποκορύφωμα .
Βέβαια όλοι ξέραμε ότι όλα είναι φτιαχτά αν και μια φορά είχα δει έναν Γερμανό, μάλλον από τα Τρίκαλα ,από τους νεαρούς των αρχικών ματς να φεύγει προς τα αποδυτήρια με ένα χρώμα αρκετά προς το μπλέ μαρέν.
Τώρα πως μου ήρθε και τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Απλά πήγα προχθές και είδα τον Παλαιστή του Darren Aronofsky με τον καταπληκτικό Mickey Rourke στο καλύτερο ρόλο της καριέρας του, μαζί με την εξ ίσου εξαιρετική Marisa Tomei που αποδεικνύει σε αυτή την ταινία την αξία της και πως την είχαμε άδικα υποτιμήσει μέχρι σήμερα παρά το Όσκαρ που είχε πάρει.
Η εικόνα εκ των έσω του στησίματος αυτών των αγώνων, ο αγώνας για την επιβίωση των ξεπερασμένων και δευτεροκλασάτων πια παλαιστών και η αδυναμία τους να ξεφύγουν από την μοίρα τους που την έχουν όμως προδιαγράψει οι ίδιοι, έχει αποδοθεί με ένα ρεαλισμό που συγκλονίζει.
Ο Mickey Rourke μας είχε προϊδεάσει με το Sin City για τις σημερινές δυνατότητες του αλλά με αυτόν τον ρόλο έχεις την αίσθηση ότι δεν βλέπεις ηθοποιό αλλά ντοκιμαντέρ με την ζωή ενός γνήσιου Wrestler.
Η ταινία είναι σκληρή και σε ορισμένες σκηνές ωμή και δεν καταφεύγει ακόμα και στο τέλος της σε καμιά από τις συνήθεις συμβάσεις.
Την θεωρώ σαν μια από σημαντικότερες της χρονιάς και σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα.