Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

ΕΓΩ, Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΛΑΙΣΤΗΣ



Από μικρό παιδί ένα πράγμα σιχαινόμουνα βαθύτατα.
Οτιδήποτε είχε σχέση με γυμναστική, αθλητισμό και ποδόσφαιρο .
Παρ΄ όλα αυτά ποτέ μου δεν υπήρξα πλαδαρός γιατί από μικρή ηλικία είχα αγαπητική σχέση με την θάλασσα και όταν βρίσκομαι κοντά της περνάω πολλές ώρες μέσα σε αυτήν κολυμπώντας ή ψαρεύοντας με ψαροντούφεκο.
Επίσης από παιδί 12 ετών μέχρι τα 18, βρισκόμουνα επάνω σε ένα ποδήλατο και την απόσταση Αθήνα –Καλλιθέα την θεωρούσα σαν απλό περίπατο.

Ο Αθεόφοβος μετά της συμβίας του σε φοιτητική ηλικία στο ηφαίστειο της Σαντορίνης σε μια φωτογραφία που είναι εμφανές το ευσταλές και αθλητικόν του παράστημα. Ενώ η καθ΄ ύψος ανάπτυξις έχει σταματήσει από μακρού χρόνου στο 1,66, η κατ΄ εύρος ανάπτυξις του υπογαστρίου ήδη από τότε έχει ξεκινήσει και δεν λέει μέχρι σήμερα με τίποτα να σταματήσει.
.
Παρένθεση πρώτη. Έχει ενδιαφέρον να σας πω πως έμαθα κολύμπι 4-5 χρονών.
Βρισκόμαστε στην Κω για διακοπές και αντί να διασκεδάζω μου είχαν κάνει την ζωή πατίνι δύο αδέλφια 2-3 χρόνια μεγαλύτερα από μένα , παιδιά μιας φιλικής μας οικογένειας που είχε έρθει μαζί μας. Μια μέρα που είμαστε σε μια προβλήτα ένα από τα κωλόπαιδα αυτά, καθηγητής του Πολυτεχνείου μετέπειτα , μου έδωσε μια σπρωξιά και με πέταξε στην θάλασσα. Άρχισα ο ταλαίπωρος να πνίγομαι, γιατί δεν πάτωνα, αλλά το κυριότερο επειδή δεν ήξερα και να κολυμπάω!
Όμως ένα αίσθημα υπερηφάνειας, που από τόσο σκατό είχα, και μετά από όσα είχα τραβήξει από τα δύο αδέλφια, μου έλεγε μέσα μου καλύτερα να πνιγείς παρά να φωνάξεις βοήθεια ή ακόμα χειρότερα να παραδεχτείς ότι δεν ξέρεις κολύμπι !
Σαν κουτάβι λοιπόν που το πετάς στο νερό άρχισα να χτυπάω απελπισμένος τα χέρια μου και ω του θαύματος να διατηρούμαι στην επιφάνεια με αποτέλεσμα να βγω μισοπνιγμένος μεν στην ακτή αλλά βαθύτατα υπερήφανος που δεν πήραν τίποτα χαμπάρι τα κωλόπαιδα και γνώστης πλέον του σπόρ της κολύμβησης!
Παρένθεση δεύτερη. Εκείνο το καλοκαίρι στην Κω εκτός από κολύμπι έμαθα και να κάνω ποδήλατο όχι πλέον σε παιδικό άλλά σε κανονικό .Βέβαια δεν έφτανε ο κώλος μου να κάτσω στην σέλλα αλλά αν το ποδήλατο ήταν γυναικείο στεκόμουνα όρθιος σε αυτό, αν όμως ήταν ανδρικό με το ένα πόδι κάτω από τους δύο σωλήνες που είχε.
Στην Κω λοιπόν η Μεγαλόχαρη για πρώτη και τελευταία φορά με έσωσε και έτσι δεν πρόλαβα να δω τον γιο της φαντάρο!
Κατέβαινα αμέριμνος και καμαρωτός μια κατηφόρα που κατέληγε κατευθείαν στην προβλήτα της θάλασσας. Πάω να πατήσω φρένο και με φρίκη διαπιστώνω ότι το ποδήλατο, που μόλις είχα νοικιάσει ,δεν είχε στο τιμόνι λαβές για φρένο!
Δεν ήξερα βέβαια τότε ότι σε ορισμένα ποδήλατα άμα έκανες ανάποδο πεντάλι αυτά φρενάριζαν.
Με φρίκη έβλεπα την προφανή κατάληξη της ποδηλατάδας, με εμένα και το νοικιασμένο ποδήλατο στη θάλασσα και άντε μετά να εξηγήσεις σε γονείς και ποδηλατά πως έγινε !
Ευτυχώς όμως ένας τεραστίων διαστάσεων, ή έτσι μου φάνηκε λόγω ηλικίας καλοθρεμμένος πάπαρδος, λίγο πριν να βρεθώ στην θάλασσα έπιασε με τα δύο του χέρια το τιμόνι αναφωνώντας με έκπληξη –που πάς τέκνον μου;
Μέσα στην τρομάρα μου ψέλλισα ένα –ευχαριστώ πάτερ μου! ,αντί να του απαντήσω ότι πήγαινα κατευθείαν κατά διόλου μεριά!, και η επόμενη σκέψη που μου ήρθε ήταν ότι ήμουνα τυχερός που βρέθηκε αυτός ο καρδαμωμένος παπάς εκεί, που από ότι έδειχνε το σουλούπι του δεν ήταν και πολύ φανατικός της νηστείας !
Κάπου στα 12 με 13 , μετά από συνεχές ψηστήρι στην μάνα μου, μια ωραία και αξέχαστη πρωία απέκτησα πλέον το πολυπόθητο κανονικό ποδήλατο, ένα κατακόκκινο σπόρ PHILLIPS με ένα σωλήνα !
Ο Αθεόφοβος σε ηλικία 13 ετών καμαρωτός και υπερήφανος με το άρτι αποκτηθέν ποδήλατον του και την από μακρού χρόνου εξαδέλφην του στην ταράτσα της πολυκατοικίας του όπου και εξασκούσε τις ποδηλατικές του ικανότητες μέχρι να καταφέρει να αποκτήσει την πατρική άδεια να ξαμοληθεί ελεύθερος και ωραίος στους δρόμους.
.
Λόγω του ότι τότε μέναμε στο κέντρο της Αθήνας , ο πατέρας μου φοβόταν ότι αν με άφηνε να κυκλοφορώ στους δρόμους με το ποδήλατο θα με πατήσει κανένα αυτοκίνητο και έτσι θα χάσει αδόξως τον μονάκριβο κανακάρη του και διάδοχο του θρόνου.
Κάπου ένα χρόνο κράτησε αντίσταση στην γκρίνια μου με εμένα αναγκαστικά εξασκούμενο στην ποδηλασία στην ταράτσα της πολυκατοικίας μας, μέχρι που τελικά ενέδωσε και ελεύθερος πλέον αλώνιζα όλη την Αθήνα με το ποδήλατο αλλά και στην ανάγκη έκανα ακόμα και τον ταξιτζή!
Υπάρχουν ανεπανάληπτες σκηνές με εμένα στο ποδήλατο να κατεβαίνω την Βεϊκου με συμμαθητή μου τότε και μετέπειτα κουμπάρο, καθισμένο στον σωλήνα πηγαίνοντας τον στο σπίτι του στην Καλλιθέα να φωνάζει κάθε φορά ύστερα από λίγο –Στάματα λίγο , πονάει ο κώλος μου!
Το ζεύγος Αθεόφοβου μετά του προαναφερθέντος δυσ-κωλου συμμαθητού και κουμπάρου του (αριστερά) σε μία φωτογραφία που αποδεικνύει ότι ήσαν έμπλεοι θρησκευτικής πίστεως και κατανύξεως από την εποχή που ήσαν όλοι τους φοιτητές! Παρεμπιπτόντως πολύ καμάρωνα για το κουστουμάκι που φοράω!
.
Κλείνοντας την παρένθεση της παιδικής ηλικίας φτάνουμε να έχω γίνει 18 ετών και να είμαι γραμμένος στον Παναθηναϊκό στο τμήμα ξιφασκίας !
Μην απορείτε ,δεν υπήρξε αλλαγή στις απόψεις μου σχετικά με τα αθλητικά .
Aπλά είχα μπει στο Πανεπιστήμιο και τότε τα δύο πρώτα χρόνια ήταν υποχρεωτικές, αν θυμάμαι καλά 20 παρουσίες στη γυμναστική ή η συμμετοχή σου σε κάποια αθλητική ομάδα.
Δυστυχώς όμως μετά από 2-3 φορές η ξιφασκία έχασε ένα μελλοντικό αστέρι γιατί ο αθλητής έμαθε ότι όποιος πήγαινε να παρακολουθήσει φοιτητικούς αγώνες μπάσκετ στον «τάφο του Ινδού» έπαιρνε αυτομάτως 5 παρουσίες !
Για τους μη γνωρίζοντες ποιος είναι ο «τάφος του Ινδού» είναι ένα κλειστό γήπεδο κάτω από τις κερκίδες του γηπέδου του Παναθηναϊκού βρωμερό και τρισάθλιο που είναι μέχρι αργά το βράδυ φούρνος, γιατί τις τσιμεντένιες κερκίδες από πάνω του τις ψήνει όλη μέρα ο ήλιος
Έτσι μαζί με το ποδόσφαιρο σιχάθηκα και το μπάσκετ και έπρεπε να έρθει η εποχή του Γκάλη που βλέποντας τον να κινείται με τον ιδιοφυή και μαγικό του τρόπο με έκανε να αγαπήσω αυτό το άθλημα θαυμάζοντας τον εγκέφαλο του για τις αποφάσεις και τις εντολές που έδινε σε δέκατα του δευτερολέπτου σε χέρια και πόδια..
Παρένθεση τρίτη. Χειρότερη από μένα σε οτιδήποτε είχε σχέση με άθληση ήταν η κ.Αθεόφοβου η οποία ακόμα και στον «τάφο του Ινδού» βαριότανε να έρθει.
Φτάνοντας η χρονιά να τελειώσει δεν είχε καμιά παρουσία στην γυμναστική και δεν θα μπορούσε να πάρει υπογραφή. Η μόνη λύση λοιπόν, για να πάρει όλες τις παρουσίες μαζεμένες ,ήταν να έχει συμμετοχή σε ένα γύρω αντοχής που θα γινόταν στον λόφο του Αρδηττού Κυριακή νωρίς το πρωί στο τέλος της χρονιάς .
Όπως καταλαβαίνετε δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω αυτό το θέαμα και να μην συμπαρασταθώ στην μέλλουσα σύζυγο μου!
Πράγματι ευτυχώς που είχα πάει γιατί μετά τον πρώτο γύρο εμφανίστηκε αντί να τρέχει να περπατάει κάθιδρη και ξεγλωσσιασμένη η αθλήτρια με το σορτς που κατέρρευσε στην αγκαλιά μου έχοντα πλέον εξασφαλίσει με τον ιδρώτα του σώματος της την υπογραφή έχοντα ς βέβαια κάνει όρκο μέσα της, τον οποίο τον τήρησε ευλαβώς και με συνέπεια , να μην ξανατρέξει ποτέ στην ζωή της!
Όμως η σχέση μου με το γήπεδο του Παναθηναϊκού και τον «αθλητισμό» δεν τελείωσε μετά από τον «τάφο του Ινδού», γιατί εκείνη την εποχή μεγάλο σουξέ είχαν στην νεολαία οι αγώνες κατς που γίνονταν στο ένα πέταλο του ίδιου γηπέδου.
Όλοι αυτοί οι αγώνες είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό.
Οι Έλληνες παλαιστές αφού αρχικά έτρωγαν το ξύλο της ζωής τους από κάποιο θηριώδη ξένο, γεννημένο συνήθως στα Πετράλωνα , εκεί που έλεγες πως θα εγκαταλείψουν ηττημένοι και ντροπιασμένοι τον αγώνα ήσαν σαν να άκουγαν μέσα τους την Ρωμιοσύνη του Θεοδωράκη πολύ πριν ο ίδιος να την εμπνευστεί και να την γράψει .
Την Ρωμιοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σκύψει, να την πετιέται εξ αρχής,αντρειεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με τις χερούκλες του!
Όπότε βούταγε ο δημοφιλής τότε κατσερ Λαμπράκης πχ το αιμοβόρο τέρας που έτρωγε ωμό κρέας, έτσι έλεγε η διαφήμιση ,με το βάρβαρο ,σλάβικο και κομουνιστικό όνομα Ζιγκουλίνωφ και το έκανε του αλατιού.
Σαν γνήσιο δε ελληνόπουλο τράβαγε και μερικές τρίχες από τα μαλλιά, του ηττημένου και στο καναβάτσο πλέον ξαπλωμένου Ζιγκουλίνωφ, και γεμάτος υικό σεβασμό τις προσέφερε τυλιγμένος με την ελληνική σημαία στην μάνα του, που παρακολουθούσε δακρυσμένη τα κατορθώματα του γιου της.
Πριν από τον κυρίως αγώνα προηγούντο 3-4 άλλοι με πιο δευτεροκλασάτους παλαιστές αλλά στο ίδιο πάντα μοτίβο.
Μερικές φορές για μεγαλύτερο χαβαλέ ήσαν δύο εναντίον δύο αντιπάλων οπότε ο ενθουσιασμός του φιλοθεάμονος κοινού έφτανε στο αποκορύφωμα .
Βέβαια όλοι ξέραμε ότι όλα είναι φτιαχτά αν και μια φορά είχα δει έναν Γερμανό, μάλλον από τα Τρίκαλα ,από τους νεαρούς των αρχικών ματς να φεύγει προς τα αποδυτήρια με ένα χρώμα αρκετά προς το μπλέ μαρέν.
Τώρα πως μου ήρθε και τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Απλά πήγα προχθές και είδα τον Παλαιστή του Darren Aronofsky με τον καταπληκτικό Mickey Rourke στο καλύτερο ρόλο της καριέρας του, μαζί με την εξ ίσου εξαιρετική Marisa Tomei που αποδεικνύει σε αυτή την ταινία την αξία της και πως την είχαμε άδικα υποτιμήσει μέχρι σήμερα παρά το Όσκαρ που είχε πάρει.
Η εικόνα εκ των έσω του στησίματος αυτών των αγώνων, ο αγώνας για την επιβίωση των ξεπερασμένων και δευτεροκλασάτων πια παλαιστών και η αδυναμία τους να ξεφύγουν από την μοίρα τους που την έχουν όμως προδιαγράψει οι ίδιοι, έχει αποδοθεί με ένα ρεαλισμό που συγκλονίζει.
Ο Mickey Rourke μας είχε προϊδεάσει με το Sin City για τις σημερινές δυνατότητες του αλλά με αυτόν τον ρόλο έχεις την αίσθηση ότι δεν βλέπεις ηθοποιό αλλά ντοκιμαντέρ με την ζωή ενός γνήσιου Wrestler.
Η ταινία είναι σκληρή και σε ορισμένες σκηνές ωμή και δεν καταφεύγει ακόμα και στο τέλος της σε καμιά από τις συνήθεις συμβάσεις.
Την θεωρώ σαν μια από σημαντικότερες της χρονιάς και σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα.


27 σχόλια:

  1. Παντως ο ΙΝΚΑ ΠΕΡΟΥΑΝΟ,ηταν οντως περουανος και ο ΓΚΕΟΡΓΚΥ ΚΟΡΙΕΝΚΟ.αυθεντικος ρωσσος.Ο δε ανικητος ΣΠΥΡΟΣ ΑΡΙΩΝ ητονε αιγυπτιος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραίος μου αρέσεις φίλε γιατί ήσουν έυσωμος σαν και εμένα.
    Να δεις την ταινία του Σουγκλάκου
    τα καθάρματα όλα τα λεφτά.
    http://www.youtube.com/watch?v=1VnS9-EIsrU

    http://www.youtube.com/watch?v=IByifYyZ69s

    Μεγάλη μορφή θα κάνω κάποιο αφιέρωμα σύντομα...

    ΥΓ
    Πέρνα μια βόλτα απο την πλατεία να τα πούμε(το blog εννοώ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμο-
    Όσους αναφέρεις δεν τους ξέρω γιατί μην νομίζεις ότι κράτησε και πολύ η ενασχόληση μου με το κατς.
    Θα είχα δεί γύρω στους 5-6 αγώνες συνολικά και από όλους όσους είδα μόνο το όνομα του Λαμπράκη και του Ζιγκουλίνωφ εχω συγκρατήσει.
    Ευχαριστώ πάντως για την προσθήκη των ονομάτων αυτών.

    Το παιδί της πλατείας-
    Δεν θυμάμαι αν είχα δεί τον Σουγλάκο στα νιάτα του αλλά τον ξέρω από μετά.
    Έχω περάσει από την πλατεία (πριν να την κάνει πάρκιγκ ο Κακλαμάνης!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η κυρία αθεόφοβου είναι βγαλμένη από ελληνική ταινία,
    Βέβαια παραμένει η απορία που είχα θέσει στην μητέρα μου παλιότερα, γιατί ντύνοσασταν τότε όλοι σαν ελληνικές ταινίες και πως αντέχατε να τα βλέπετε όλα ασπρόμαυρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το πρώτον διά την κυρία αθεοφόβου, οφείλω να πω, πως μιά χαρά ομορφούλα και τσαχπινούλα με φαίνεται,ακόμα και όταν προσεύχεται εις τον ύψιστον.
    Δευτερευόντως, τα θυμάμαι και γώ αυτά τα ποδήλατα, και ακριβώς έτσι(ανάμεσα στα σίδερα του σκελετού )ανεβοκατεβαίναμε με την αλυσσίδα να μας μαυρίζει τις πλισσέ.
    Διότι γιά ορθοπεταλιά,σε αντρικό δεν γίνονταν.
    Επίσης μιά καλή μανούβρα ήταν ,αυτή που όταν καταλάβαινες πως πάς να πέσεις, τήν έκανες απ το πλάι , έτσι όπως ήσουνα ανάμεσα στους σωλήνες, και άφηνες το ποδήλατο να καταλήξει σε καμμιά γλάστρα.
    Επειδή όμως στην πρέβεζα ήταν έθιμο να έχουν όλοι ποδήλατα, όταν σιγουρευτήκανε πως δεν το αφήνω ξανά να φύγει, μου το πήρανε γιά να ησυχάσουνε.
    Τι ωραία πράμματα μου είπες τώρα .
    και πόσο ωραία τα είπες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αθεόφοβε μου,
    χα χα χα χα!!! Τι απολαυστικά τα λες! Απ' όλα, μου έμεινε το ευλαβικό σου ύφος στη β΄ φωτο!! Χάρμα οφθαλμών. Και τα μανουάλια που κρατάς με το φίλο σου ασορτί με την κατάσταση. Χα χα χα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το τι γέλιο έχω ρίξει με την ...θεούσικη φωτό δεν λέγεται.
    Ε είσαι αθεόφοβος από μικρός ε;;;;

    Να'σαι καλά μου έφτιαξες την ημέρα.

    doctor

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανοιγμα ψυχής ο οικοδεσπότης, με απαράμιλλο χιούμορ, αυτοσαρκασμό, και πνεύμα. Μπράβο ρε Αθεόφοβε. Μην λυπάσαι που έχασες την ξιφασκία. Δεν συγκαταλέγεται στα "πιασάρικα Ολυμπιακά αθλήματα", το πολύ πολύ, αν έπαιρνες μετάλλιο, να σε κάνανε υπάλληλο σε Πολεοδομία. Η φωτογραφία του γάμου, και βέβαια "η κορμάρα", θα εκτιμηθεί εν καιρώ. Με ταπεινές φωτογραφίες, υπενθυμίζω, ξεκίνησε και η Μαντόνα:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Α μπα, μην νομίζεις.
    Και των υπολοίπων Ελλήνων η σχέση τους με τον αθλητισμό είναι περίπου η ίδια.
    [ το 1,66 με τα χέρια στην ανάταση? :))) , Έλα μωρ μην κάνεις έτσι, δεν είναι που σαι ΚΟΝΤΟΣ, είναι που οι άλλοι είναι ψηλοί χαχαχαχα]
    Δε με λες.
    Στο ψαροντούφεκο, βάζεις και δόλωμα μπροστά για να ψαρέψει, για το αφήνεις σκέτο?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. chris-
    Υπήρχαν και τότε έγχρωμες φωτογραφίες αλλά το φοιτητικό βαλάντιο δεν σήκωνε να αγοράσει κανείς και να εμφανίσει τα φίλμ.

    το χρυσό πιπί-
    Τον Σουγλάκο δεν θυμάμαι να τον έχω δεί σε ρινκ.

    demetrat-
    Η κ. Αθεόφοβου ανήκε στις 10 περίπου καλύτερες συμφοιτήτριες ενός έτους που δυστυχώς διακρινόταν για τα γυναικέια τέρατα που έιχε.Να φανταστείς ότι όταν βλέπω τώρα σε μερικές συγκεντρώσεις συμφοιτητών παλιές μου συμφοιτήτριες μου φάίνεται ότι είναι τώρα καλύτερες από το ότι ήσαν στα νειάτα τους!

    meropi-
    doctor-
    Θα πρέπει ίσως να σας διηγηθώ μια μέρα τα βαφτίσια μου τα οποία και θυμάμαι γιατί με βάφτισαν κάπου 4 χρονών και το τι τράβηξε ο παπάς από μένα που άμα έβλεπα από τότε παπά άλλαζα δρόμο!

    locus publicus-
    Η τελετή του γάμου όπως και τα βαφτίσια μου έχει και αυτή πολύ γέλιο.Καποτε θα τα γράψω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αθεόφοβε μακροσκελές το ποστ σου και σηκώνει μακροσκελές σχόλιο.

    Προπονητής του Ηρακλή στην κολύμβηση ρίχνει τον υιο του στην θάλασσα σε αρκετά μικρή ηλικία και στην σύζυγο που δίπλα φωνάζει ότι θα «πνίξει το παιδί» απαντάει ότι το παιδι πρέπει να μάθει να κολυμπάει. Γνωστός μου λοιπόν ο πιτσιρικάς έμαθε καλά να κολυμπάει έκτοτε και συμμετείχε και σε πολλούς αγώνες, αλλά ήταν σαφώς πιο αργός από τον αυτοδίδακτο NdN. Εγώ πάλι από μικρός το νερό το λάτρευα οπότε δεν ασκήθηκε καμία βία.

    Ποδήλατο και εγώ έκανα συχνά. Την απόσταση Καλλιθέα-Αθήνα δεν τη ξέρω, αλλά από την Καλαμαριά στο λιμάνι πηγαίναμε κάθε Παρασκευή μετά το σχολείο. Σε μία από αυτές τις βόλτες έκανα και το πρώτο μου τσιγάρο. Προφανώς για να αθλήσω τις κλειδώσεις των δακτύλων και τον καρπό.

    Σήμερα βέβαια έχω καταφέρει το ακατόρθωτο, συνδυάζω την άθληση με το χρήμα. Και έτσι για κάθε φορά που αθλούμαι...με πληρώνουν! Μην ρωτάς πως και γιατί, αλλά σαν την κυρία Αθεόφοβου και εγώ έχω πει ότι για να τρέξω πρέπει να μου δώσουν 20 λίρες το λιγότερο. Το καλό είναι ότι μου τις δίνουν.

    Η ταινία με τον Mickey Rourke είναι στο πρόγραμμα πολύ συντομα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. kapetanios-
    Γράφαμε μαζί.
    Δεν είχα ποτέ μου πρόβλημα με το 1,66,γιατί η συμβία μου είναι μόνο 1,64(χωρίς ψηλοτάκουνα)!
    Είχα κάποτε ένα νεαρό που ήταν 2,2 μέτρα και μου έλεγε τα προβλήματα που έχουν οι ψηλοί από το να χωρέσουν σε κρεββάτι ξενοδοχείου μέχρι που πρέπει να προσέχουν συνέχεια να μην βαρέσουν το κεφάλι τους!
    Όσο για το ψαροντούφεκο δυστυχώς σήμερα έχουν μειωθεί σημαντικά τα ψάρια και ταυτόχρονα στις γύρω παραλίες έχουν μάθει και τον άνθρωπο και φεύγουν μακρυά.
    Θυμάμαι κάποτε πρίν από χρόνια στην Άνδρο που μπήκα να δώ πως είναι ο βυθός στις ξέρες έξω από το Μπατσί και οι σαργοί έβγαιναν από τις τρύπες τους να δούν περί τίνος πρόκειται.Σε 10 λεπτά είχα βγάλει 4 τεράστιους σαργούς έτσι για πλάκα.
    Τουλάχιστον όμως χταπόδι όλη την χρονιά δεν έχουμε αγοράσει για να φάμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. NdN-
    Και με σένα γράφαμε μαζί.
    Δεν θεωρώ ώς καλύτερο τρόπο για να μάθεις κολύμπι το να σε πετάξουν στην θάλασσα αλλά ούτε μου προκάλεσε αυτό κανένα ψυχικό τραύμα.
    Μάλλον μου τόνωσε την αυτοεκτίμηση ότι τα έβγαλα πέρα μόνος μου.
    Και εγώ σε αυτές τις ηλικίες άθλησα τα πνευμόνια μου στο τσιγάρο.
    Έπρεπε να φαινόμαστε αντράκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. δεν σου φαίνεται.Είναι καλύτερες.
    Δυστυχώς μόνο οι όμορφες έχουν κάτι να χάσουν με τα χρόνια.
    δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Απολαυστικό ποστ. Με τα του κατς μου θύμισες που με πήγαινε μικρό ο πατέρας μου στο Μοναστηράκι τις Κυριακές και βλέπαμε τον Σαμψών.

    Όσο για το ποδήλατο, έκανα κι εγώ από τη Νέα Σμύρνη διαδρομές στο Θησείο αλλά και προς τον Πειραιά (την εποχή που κατασκευαζόταν το ΣΕΦ). Ωραία χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Την ταινία δεν την είδα ακόμα, υπήρξα όμως θεατής κι εγώ κάποια φεγγάρια αυτού του παλαιστικού πανοράματος του περιγράφεις «αθεόφοβε» στο ανοικτό της «ΧΑΝΘ» στη Θεσσαλονίκη. Θυμάμαι νοσταλγικά χαμογελαστός τον Καρπόζηλο, τον Ντιμπέστια με τη φόρμα τίγρη να σφίγγει τα 200 του κιλά, τον Καρυστινό, έναν τυπάκο συμπαθέστατο που δεν θυμάμαι να νίκησε ποτέ «Λιβανέζο» τον Σάγια, τον πιτσιρικά Σουγλάκο και τόσους άλλους. Γέμιζε ασφυκτικά το γηπεδάκι και γινόταν το πάντρεμα της βίας της πλάκας, με το εθνικό ιδεώδες και της έξαρσης με την απογοήτευση, «μας δουλεύουν ρε», αλλά κάθε ΣΚ εκεί στις επάλξεις του μεγαλείου. Τι κλουβιά σιδερένια τσίρκο, μαστίγια, σπασμένες καρέκλες, κραυγές πολεμικές που τις ξεσήκωσε αργότερα ο Κόναν ο βάρβαρος, λύσσα κακιά και πάθος και στο τέλος ο καλός να νικά πάντα και το κοινό να παραληρεί από εθνικό ενθουσιασμό κι από τα γέλια. Μετά μεγάλωσα, μετά παραμεγάλωσα και ψάχνω τον «αθεόφοβο» για να με πάει καροτσάκι με γράσο τα δάκρυα των αναμνήσεων στα «γενναία» χρόνια του τάφου του Ινδού. Έπαιξα κι εγώ μπάσκετ εκεί…Είμαι ο Μιχάλης κι είμαι εντάξει!
    ΥΣ: ο Φ. Ματθαίου έλεγε ότι αν δεν είχε εφευρεθεί το μπάσκετ οι ψηλοί θα βρίσκανε μόνο δουλειά στο τσίρκο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Απολαυστική, πέρα ως πέρα αθεοφοβική αφήγηση αναμνήσεων! ;-)

    Και έμαθα και ένα σωρό πράγματα που δεν ήξερα- γιά τους ελληνικούς αγώνες κατς, π.χ.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τι ωραία ανάρτηση!!
    Καλά με τη γυμναστική κι εγώ δεν τα πήγαινα καλά!
    Όμως έπαιζα ρακέτες πολύ μικρή και μετά ποδήλατο Ν.Φιλαδέλφεια Κηφισιά η καθημερινή διαδρομή μας!! χαχα!!
    Όσο για το κολύμπι εγώ έμαθα στα 9 μου χρόνια, όταν με άφησαν στα βαθιά χωρίς να το περιμένω και ...αναγκάστηκα να επιπλεύσω!! χαχαχα!
    Από τότε η στενή σχέση μου με το κολύμπι και το ποδήλατο συνεχίζεται μέχρι σήμερα! Με τη ρακέτα δεν βρίσκω πια παρτενέρ να με αντέχει!! χαχα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καλά!! Να μην ξέρεις την "κόντρα" στο ποδήλατο;;;... Σοκολατόπαιδα......;)

    Αθήνα - Καλλιθέα με ποδήλατο, ΒΟΛΤΑ είναι...

    Δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ αγώνα ΚΑΤΣ, κάπως έτσι δεν τους λένε;
    Αλλά έτυχε να δω, μάλλον, τον τελευταίο στην Λεωφόρο, με αθλητές τον Σουγλάκο και 2-3 άλλα "ρεμάλια" τις παλιάς εποχής, (ένας φίλος του, ξανθός με μακριά μαλλιά, θυμάμαι) πριν 10 -15 χρόνια περίπου, το γήπεδο είχε χωριστεί σε γηπεδάκια και γίνονταν αγώνες 5επί5, και εκείνο το βράδυ είχε δωρεάν είσοδο με παρουσίαση Νυφικών και αγώνα ΚΑΤΣ,,,!!, το πέταλο γεμάτο Αλβανούς και άλλες εθνότητες, μεγάλη πλάκα....
    Με το που κάνουν το πρώτο αεροπλανικό! 60-65 χρονών όλοι τους, εντελώς αγύμναστοι και υπέρβαροι , πέφτει ο ξανθός με την πλάτη στο ring , όρθιοι , χειροκρότημα χαμός....
    Σταματούν κάποια στιγμή τα χειροκροτήματα και οι φωνές , περιμένει ο Σουγλάκος να σηκωθεί για να κάνει άλλο "κόλπο" , τίποτα, πάει κοντά , προσπαθεί να τον σηκώσει μπα, πάνε και οι άλλοι "συναθλητές" να βοηθήσουν, τίποτα, φωνάζουν στην κερκίδα να έρθουν να βάλουν ένα χεράκι , που να έρθουν , είχαν ξεραθεί από τα γέλια τα γαϊδούρια.....
    Μετά από ώρα ήρθε το ασθενοφόρο, βοηθήσαμε και μεις οι "ποδοσφαιριστές" ....ένδοξο τέλος......

    υγ. Κούκλα η κυρία σας και με γούστο ,,,,,γι αυτό σας επέλεξε:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. demetrat-
    Εχεις δίκιο,γιατί πολλές τότε ήσαν από την επαρχία, η οποία δεν είχε καμία σχέση με την σημερινή, που δεν διαφέρει σε τίποτα από τις μεγάλες πόλεις.
    Εδώ έβγαλαν τα μουστάκια τους, ίσωσαν τις μύτες τους,καθάρισαν τα μπιμπίκια τους,αγόρασαν και κανένα μοντελάκι, έκαναν και το μαλλί τους λάχανο ή σε στυλ Φάνης Πάλλη Πετραλιά και σουλουπώθηκαν!

    gerasimos-
    Ο Σαμψών γύρναγε σε όλες τις πλατείες της Αθήνας.
    Το ωραιότερο του νούμερο ήταν να τον δένουν με αλυσίδες και να λύνεται.Μια φορά όμως ένας λοκατζής τον έδεσε έτσι που δεν μπορούσε να λυθεί, οπότε παιδευόμαστε όλη η μαρίδα να τον λύσουμε σκασμένοι στα γέλια!

    Μιχάλης Ρ-
    Αυτή η ατάκα του Φ. Ματθαίου που έλεγε ότι αν δεν είχε εφευρεθεί το μπάσκετ οι ψηλοί θα βρίσκανε μόνο δουλειά στο τσίρκο είναι εξαιρετική!

    dodo-
    Αφού δεν μπορούμε να ζωγραφίσουμε τα γράφουμε!

    marianaonice-
    Δυστυχώς εγώ έχω χρόνια να ανέβω σε ποδήλατο και αυτό που περισσότερο χαλβαδιάζω πλέον είναι μια γουρούνα αλλά έχω την έντονη αντίδραση της συμβίας μου που διατείνεται ότι σε αυτή την ηλικία δεν κολλάνε εύκολα τα κόκαλα!

    glam-
    Σιγά ντε 5 χρονών ήμουνα και μόλις είχα μάθει ποδήλατο,που να ξέρω για την κόντρα;
    Που να με έβλεπες μετά να κάνω ακροβατικά στο δικό μου ποδήλατο και να είμαι όρθιος πατώντας στην σέλα με το ένα πόδι και κρατώντας το τιμόνι!
    Με είχε δεί η μάνα μου, που ήταν και αρκετά ψύχραιμη, και κόντεψε να της έρθει κόλπος!
    Σαφώς και η κ.Αθεόφοβου ήταν κούκλα αλλά και εγώ επειδή ήμουνα κούκλος(από το προφίλ φαίνεται ότι είμαι και μετριόφρων!), περιστοιχιζόμουνα στην αρχή στο πανεπιστήμιο από 4-5 θηλυκά πρώτης διαλογής συμπεριλαμβανομένης και της συμβίας.
    Μια μέρα λοιπόν λέει μία από αυτές-για δεστον όλο με γυναίκες βρίσκεται, οπότε η μέλλουσα κ.Αθεόφοβου πέταξε δήθεν απαξιωτικά- Μμμ !σιγά τα μούτρα!
    Αμέσως κατάλαβα ότι πονάει το δοντάκι της για μένα και τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία.
    Με κατοχύρωσε και ήξερε καλά να διαφυλάσσει τα κεκτημένα της!
    Απομακρύνθηκαν όλα τα θηλυκά και από τότε δεν με λέν Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη,που λέει ο Διονύσης,αλλά μόνο Σταύρο με λεν μόνο Σταύρο!
    (Ο στίχος το λέει μην αρχίσετε να με λέτε Σταύρο γιατί άλλο είναι το όνομα μου!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αθεόφοβε, πρώτη φορά σε διάβασα και μου άρεσες πολύ. Μου θύμισες και την πρώτη φορά που απόκτησα ποδήλατο, το 1976 στην εξωτική Μεταμόρφωση... Συνειδητοποιώ ότι θυμάμαι και 'γω την πρώτη φορά που ανέβηκα πάνω του. Ήταν ένα velamos αγορασμένο από τη γειτονική Ν. Ιωνία.

    Θα ξανάρθω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Τελικά η Κα Αθεοφοβου θα πρέπει να είναι το φοβερό άτομο, αφού κατάφερε να κατοχυρώσει ολόκληρο "αφέντη τσουτσουλομύτη" με τις τρομερές κατακτήσεις στο γυναικείο φύλλο του έτους αφού πρώτα τον απέσπασε από τα νύχια τους!!! Πόσο μάλλον "μόνο Σταύρο" αφού ησουν και υποψιασμένος για τον πονόδοντο.
    Βιλλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Τον Παλαιστή θέλω να πάω να τον δω οπωσδήποτε! Μ΄έχει φάει η περιέργεια,έχω ακούσει μόνο καλά λόγια γι αυτήν την ταινία.

    Κατά τα άλλα..έριξα πολύ γέλιο με τα κατορθώματά σου!! Πώς τα λες!!!

    αν σήμερα θέλεις να δεις κατς,μπες στο You Tube και ψάξε για smack down...χαμός γίνεται...
    ;0))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. σχολιαστής-
    Με ένα ποδήλατο ποσο μπορείς να κάνεις ευτυχισμένο ένα παιδί..

    Βιλλη-
    Όχι μόνο τον απέσπασε αλλά και τον κράτησε!

    maika-
    Ακριβώς αυτές τις εικόνες έχει και η ταινία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Παρότι κινδυνεύουμε να φάμε ξύλο εδώ μέσα : Η φωτογραφία στη Σαντορίνη όλα τα λεφτά. Τα σέβη μου στην κ. Αθεόφοβου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή