ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ

Ο πατέρας μου ήταν ένα ευφυές άτομο που διέθετε και πηγαίο χιούμορ. Μας άρεσε να πειράζουμε τον κόσμο και βέβαια από μικρό παιδί το σύνηθες και αναπόφευκτο θύμα σε διάφορα πειράγματα και από τους δύο μας, ήταν η μάνα μου που τα αντιμετώπιζε όμως με ιδιαίτερη στωικότητα και πηγαία αίσθηση του χιούμορ.
Ο πατέρας μου επίσης είχε μια μοναδική διάθεση αλλά και ικανότητα να ασχολείται με τα πάντα, από μαστορέματα του σπιτιού μέχρι βαρειές χειρονακτικές εργασίες.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι τις μέρες που έγινε η επιστράτευση, είχα πάει να τον βρω στο εξοχικό που είχε. Ενώ το σπίτι ήταν ανοικτό και το αυτοκίνητο του εκεί, δεν τον έβλεπα πουθενά. Άρχισα να τον φωνάζω οπότε άκουσα μια υπόκωφη φωνή να μου απαντά από τα έγκατα της γης. Τι είχε γίνει; Εκείνες τις μέρες είχε αποφασίσει να ανοίξει ένα πηγάδι, αλλά τους εργάτες που το άνοιγαν τους επιστράτευσαν και τον άφησαν στα κρύα του λουτρού επάνω στην γλύκα ,δηλαδή μόλις ακριβώς είχαν φτάσει στον ορίζοντα του νερού.
Όποτε και αυτός έβαλε τις μπότες του κατέβηκε στο πηγάδι, έσκαβε τον πάτο, γέμιζε το ζεμπίλι με τα χώματα, ανέβαινε επάνω, ανέβαζε το ζεμπίλι το άδειαζε και άντε πάλι από την αρχή τα ίδια .Και όλα αυτά ένας επιστήμονας που δεν είχε ποτέ του σχέση με χειρονακτική εργασία και ήταν ήδη τότε 64 χρονών! Είπα να τον βοηθήσω ανεβάζοντας το ζεμπίλι και αδειάζοντας το αλλά μετά από 3 φορές πιάστηκε η μέση μου και δήλωσα παραίτηση!
Την 10ετία του 50 απέκτησε το πρώτο του αυτοκίνητο αλλά η αντιπροσωπεία δυστυχώς αφού πούλησε 5 μόνο από αυτά έκλεισε! Όπως καταλαβαίνετε εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε ούτε σαν ιδέα οργανωμένο συνεργείο από τις αντιπροσωπείες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κάτσει και να μάθει ο ίδιος το πώς γίνεται το σέρβις και οι επισκευές της μηχανής του και να κάθεται αυτοπροσώπως στο συνεργείο δίνοντας οδηγίες τι να κάνουν στους διάφορους άσχετους τότε και ανεκπαίδευτους μαστόρους.
Είναι χαρακτηριστικό δε ότι μια φορά κάνοντας πλάκα σε ένα μάστορα της συμφοράς του είπε: Κοίταξε να δεις αν σου περισσέψουν τίποτα βίδες και παξιμάδια από την μηχανή μην τα πετάξεις!
Σοβαρότατα δε αυτός του απάντησε:Μην φοβάσαι θα στα φυλάξω σε αυτό το κουτάκι! Και του έδειξε ένα χάρτινο κουτί!
Μια φορά ,επειδή τον είχε προκαλέσει ένας φίλος του ότι δεν μπορεί να το κάνει γιατί δεν έιχε ιδέα ραπτικής, κατάφερε και γύρισε επιτυχώς ένα ολόκληρο κουστούμι, που το φόρεσε με μεγάλη χαρά ο τότε θυρωρός της πολυκατοικίας μας που δεν είχε κανένα πρόβλημα που το τσεπάκι για το μαντηλάκι βρέθηκε δεξιά αντί αριστερά !
Το μόνο πράγμα που αποτύχαμε και οι δύο, παρά το ότι προσπαθήσαμε μαζί για μέρες και δεν το καταφέραμε να δουλέψει, ήταν να φτιάξουμε από την αρχή ένα πηνίο σε ένα ανεμιστήρα! Το πηνίο το φτιάξαμε αλλά ο ανεμιστήρας δεν δούλεψε ποτέ ο ρημάδης !
Ως καλός λοιπόν μαθητής του και εγώ παιδιόθεν ασχολούμαι με παντός είδους μαστορέματα και όπως είναι ευνόητο ,έχω αναλάβει την επισκευή των πάντων στο σπίτι .Αυτό δυστυχώς έχει σαν αποτέλεσμα η κ.Αθεόφοβου να θεωρεί ως αυτονόητο πως ότι χαλάει στο σπίτι πρέπει πάραυτα να επισκευαστεί και όταν καθυστερώ να το φτιάξω να με θεωρεί ως ανεπρόκοπο υπάλληλο της ,και να μου λέει με αυστηρότητα –ακόμα δεν έφτιαξες το…
Ο πατέρας μου λοιπόν, ένας τόσο χαρισματικός άνθρωπος, αφότου πήρε σύνταξη άρχισε σιγά σιγά να χάνει τόσο το χιούμορ του όσο και τις ικανότητες που είχε. Άρχισε να χάνει την αυτοπεποίθηση που είχε στον εαυτό του και στις δεξιότητες του.
Δυσκολευόταν να επισκευάσει πράγματα που ο ίδιος είχε φτιάξει στο παρελθόν και να αποκτά φοβίες που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε.
Η αλλαγή αυτή ήταν βαθμιαία και δεν την είχα συνειδητοποιήσει, αν σε κάποια Χριστουγεννιάτικη συγκέντρωση στο σπίτι μου που παραδοσιακά μαζεύονται οι φίλοι μου και καλούσα τότε και τους γονείς μου ,δεν μου έλεγε ο κουμπάρος μου που είναι και ψυχίατρος κάτι που με συγκλόνισε: Μιλάς άσχημα στον πατέρα σου!
Είχε δίκιο.
Του μιλούσα απότομα γιατί δεν συνειδητοποιούσα, ή ενδόμυχα δεν ήθελα να συνειδητοποιήσω, την αλλαγή που είχε υποστεί ένας άνθρωπος που στο παρελθόν έπιανε πουλιά στον αέρα ενώ τώρα πια δεν καταλάβαινε πολλά από τα αυτονόητα πράγματα που του έλεγα.
Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό όταν η κόρη μου μου έστειλε με e-mail την παρακάτω υπέροχη ταινία μικρού μήκους που την είχα δει παλιότερα στον κινηματογράφο αλλά τώρα πια υπάρχει και στο διαδίκτυο.
Η ταινία «Τι είναι αυτό;» είναι μόνο 5.30 λεπτά και σκηνοθέτης της είναι ο ταλαντούχος Κωνσταντίνος Πιλάβιος ,γιος του γνωστού σας Παραμυθά.
Την ταινία την έχουν δει μέχρι στιγμής περίπου 400.000 θεατές στο You Tube !

object width="480" height="295">

Σας παραπέμπω και στην ιστοσελίδα του γιατί αξίζει να διαβάσει κανείς μερικά από τα περίπου 300 ενθουσιώδη σχόλια των συγκινημένων θεατών αυτής της τρυφερής ταινίας .
http://www.cpil.info/2008/12/14/what-is-that-the-movie/

Ελπίζω ή κόρη μου, που μου την έστειλε ,να την θυμάται μετά από μερικά χρόνια και να έχει εμπεδώσει την αλήθεια που περικλείει στο σχόλιο του ένας θεατής της:
Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις γονείς!