Ο ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΕ ΠΟΙΗΣΗ!

Όλες αυτές τις  μέρες η κατάσταση που υπάρχει στην Ελλάδα μου θυμίζει έντονα τις τελευταίες ώρες πριν την βύθιση του Τιτανικού, με την κυβέρνηση να παίζει, σαν την ορχήστρα του πλοίου, το τελευταίο τραγούδι που θυμούνται οι επιζήσαντες και το οποίο ήταν το  Nearer, My God, to Thee δηλαδή Πιο κοντά θεέ μου σε σένα!

  Προφανώς τον ρόλο του θεού για την κυβέρνηση  έχουν το ΔΝΤ και το Μερκελοσαρκοζιανό συνονθύλευμα.

Από την άλλη μεριά οι διάφορες συντεχνίες του δημοσίου, σαν τους επιβάτες της πρώτης θέσης του Τιτανικού, κοιτάνε να επιβιβαστούν στις σωσίβιους λέμβους που δεν επαρκούν να μπουν όλοι. Αντίστοιχα οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που δεν μπορούν να απεργήσουν, μοιάζουν σαν τους επιβάτες της 2ης θέσης και  οι απολυμένοι μαζί με τους άνεργους, σαν τους επιβάτες της 3ης θέσης, που είναι αυτοί που τελικά είχαν και  τις μεγαλύτερες απώλειες.

Και όλα αυτά γιατί σύσσωμη η ανίκανη και διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία μέχρι τώρα ενώ έβλεπε το παγόβουνο της χρεοκοπίας να έρχεται πλησίστιο καταπάνω στο σκάφος, έλεγε και λέει παπαριές του τύπου -λεφτά υπάρχουν!!!  -Ζάππειο 1,2,3....,   δεν πληρώνω ,δεν πληρώνω,   να τα πληρώσει η πλουτοκρατία και διάφορε τέτοια που όπως λέει και ο Σαββόπουλος στον Άγγελο Εξάγγελο για όσους τα πιστεύουν:

Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
μα ακούγονταν ευχάριστα στ' αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ' αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας

αλλά τελικά όταν ο Άγγελος Εξάγγελος έφτασε να αρχίζει να ψελλίζει  πως είναι στην πραγματικότητα η κατάσταση οι περισσότεροι κάναμε αυτό ακριβώς που λέει και ο τελευταίος στίχος του τραγουδιού: 

Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και του 'παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μην μας πει κανένα

Έτσι φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση που η κάθε μια ομάδα κοιτάζει να διασώσει ότι μπορεί από τα κεκτημένα της αδιαφορώντας για το  σύνολο και την χώρα και βρίζοντας τον καπετάνιο του σκάφους και τους αξιωματικούς του που τα έχουν χαμένα από την ανικανότητα τους να αποφύγουν το παγόβουνο.
Και όλα αυτά γιατί  αυτή η ανίκανη και διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία, όλα αυτά τα χρόνια με τα δανεικά λεφτά, ενώ  έτρωγε και αυτή , μαζί μπούκωνε και το στόμα όλων αυτών που μπορούσαν βολεμένοι στον κρατικό μηχανισμό να εκβιάζουν για αύξηση των κεκτημένων τους.
 Έχοντας λοιπόν χεσμένη την φωλιά της αυτή η ηγεσία δεν μπορούσε αλλά και δεν θέλησε από πολύ καιρό  να  πει με απλά λόγια αυτά που είναι αυτονόητα για κάθε σωστό οικογενειάρχη όταν  καταρτίζει τον  οικιακό προϋπολογισμό του.

-ΖΕΙΣ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΑ ΕΣΟΔΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ

-ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΕΠ΄ ΑΠΕΙΡΟ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ.

-ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ ΔΑΝΕΙΚΑ  ΘΑ ΕΡΘΕΙ  Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΞΕΠΛΗΡΩΣΕΙΣ.

-ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΑ ΞΕΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΘΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΣΟΔΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ  ΓΙΑΤΙ ΕΝΑ ΠΟΣΟ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΣΟΥ.

Αυτά τα αυτονόητα δεν ήσαν  απ΄ ότι φαίνεται τόσο αυτονόητα σε όσους ψηφίζαμε τόσα χρόνια και άρχισαν να γίνονται αντιληπτά όταν οι διάφοροι  κερδοσκόποι που μας δάνειζαν άρχισαν αφ΄ενός να μην μας δανείζουν, γιατί φοβούνται ότι δεν θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω, αφ΄ετέρου δε άρχισαν  να ζητάνε τα δανεικά πίσω με πρόγραμμα,οπότε καταλήξαμε στην σημερινή ουσιαστικά διάλυση του κράτους μετά την άγρια περικοπή των εισοδημάτων ιδίως των ασθενέστερων τάξεων  .

Υπάρχουν όμως και μερικοί που προτείνουν να γράψουμε δεόντως όλους αυτούς τους κερδοσκόπους που θέλουν να μας πιούν το αίμα ζητώντας να πάρουνε πίσω τα λεφτά τους και μάλιστα οι άθλιοι με τόκο, να  κηρύξουμε πτώχευση και να γυρίσουμε στην αξέχαστη και αγαπημένη μας δραχμούλα.

Σε αυτό το σημείο ,παρενθετικά, θα ήθελα να μου πουν, όσοι ξέρουν, που υπάρχουν χασοσκόποι που να σου δανείζουν λεφτά και να σου δίνουν και τόκο γιατί έχω κάτι ανάγκες τώρα τελευταία!

Αν γυρίσουμε λοιπόν στην δραχμούλα, που θα μπορούμε να τυπώνουμε ελεύθερα όσες θέλουμε, τότε το ένα ευρώ με μέτριους υπολογισμούς, θα αντιστοιχεί σε κάπου 600-700 δραχμές αλλά κατά περίεργο τρόπο στο εξωτερικό δεν θα θέλουν να πληρώνονται σε δραχμές  αλλά σε ευρώ!

Βέβαια θα δώσουμε και την ευκαιρία σε όσους χασοσκόπους έχουν ήδη βγάλει  τα λεφτά τους στο εξωτερικό να τα επανεισαγάγουν στην Ελλάδα διπλασιασμένα και να  αγοράζουν με άνεση μαζί με τους ξένους κερδοσκόπους όλα όσα το δημόσιο και οι μη κατέχοντες θα αναγκάζονται να ξεπουλάνε για να αποκτήσουν πανευτυχείς δραχμές για να μπορέσουν να βγάλουν τον μήνα.

Τελειώνοντας θα έλεγα πως πιστεύω ακράδαντα πως ήρθε η ώρα να αποκτήσουμε   αυτογνωσία της σημερινής κατάστασης ότι  δηλαδή η πλασματική ευημερία των προηγουμένων ετών θα περάσει αρκετό διάστημα για να επανέλθει και αυτό θα μπορέσει  πλέον να προέλθει μόνο αν προσπαθήσουμε και το πετύχουμε οι ίδιοι.
 Πολύ φοβάμαι όμως πως αυτή η αυτογνωσία και αυτή όλη η κοινωνική αποδόμηση που ζούμε θα σταματήσει  μετά από μια απότομη ψυχρολουσία που θα είναι μια στάση πληρωμών από το δημόσιο οπότε οι διάφορες διεκδικήσεις δεν θα έχουν πλέον κανένα νόημα.

Έχουμε λοιπόν δύο δρόμους μπροστά μας να ακολουθήσουμε ,που μέσα από τους στίχους δύο σημαντικών ποιητών μας και ενός μεγάλου συνθέτη μας,  έχουν περάσει στο καθολικό υποσυνείδητο των Ελλήνων.

Η μία αντιμετώπιση να συνεχίσουμε με τους σημερινούς ρυθμούς να αποδομούμε τον κοινωνικό ιστό, με αντιπαραθέσεις των κοινωνικών ομάδων μεταξύ τους και   προσπαθώντας να σώσουμε το τομάρι μας αδιαφορώντας για τους άλλους οπότε στο τέλος  δεν θα μας μένει τίποτα άλλο από το να λέμε:

-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

-Φταίει ο θεός που μας μισεί!

-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!

"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα

δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.

Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,

σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα

όπου μας εύρει, μας πατεί:

δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Ενώ η άλλη, διαμετρικά αντίθετη, είναι βασίζεται στην συλλογική προσπάθεια να βγούμε από το τέλμα γνωρίζοντας ότι αυτό απαιτεί  γενικότερη αλλαγή νοοτροπίας,  μαζί με κόπο, στερήσεις, θυσίες και χρόνο, όλα αυτά  που δυστυχώς  τα πέρασαν οι προηγούμενες γενιές αλλά θα είναι κρίμα να τα περάσουν και παιδιά μας.

Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούμε να τραγουδήσουμε:

Την ρωμιοσύνη μη την κλαις

εκεί που πάει να σκύψει
Με τον σουγιά στο κόκαλο

 με το λουρί στον σβέρκο

Την ρωμιοσύνη μη την κλαις
να τη πετιέται
από'ξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου