ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Έστω και με καθυστέρηση μερικών ημερών διάβασα δύο ενδιαφέροντα άρθρα στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ. Το πρώτο του Δ.Κ. Ψυχογιού με τίτλο Οδοφράγματα στην προκοπή και στην πρόοδο, είναι  σχετικό με την  βία που διάφορες κοινωνικές ομάδες αντιδρούν στα δίκαια ή άδικα κυβερνητικά μέτρα προσπαθώντας να επιβάλουν τις απόψεις τους αδιαφορώντας πλήρως για τις επιπτώσεις που αυτή συνεπάγεται για τους υπόλοιπους πολίτες και την κοινωνία γενικότερα.

Το δεύτερο, του Γιάννη Μαρίνου με τίτλο Παράνοµες οι καταλήψεις αναφέρεται στις ,κατ΄ έθιμον πλέον αυτόν τον μήνα, καταλήψεις των σχολείων.

Και τα δύο έχουν απόψεις που προσφέρονται για συζήτηση και εκ των πραγμάτων πιστεύω ότι αφορούν τους περισσότερους από μας.  

Τόσο δε για την βία όσο και για τις καταλήψεις  έχω γράψει εδώ και χρόνια  σχετικά ποστ, τα σημαντικότερα από τα οποία είναι τα εξής:

ΜΗΠΩΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΕΕΣ ΙΔΕΕΣ ; 23 Φεβρουαρίου 2007

ΠΟΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;  3 Οκτωβρίου 2007

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ! 19 Οκτωβρίου 2009

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ( ΚΑΙΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΙΚΑΙΟΤΕΡΟΙ ΜΕ ΤΟ ΜΥΣΤΡΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ! 1 Νοεμβρίου 2009 με ενδιαφέρουσα συζήτηση στα σχόλια.

Η ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ  Η ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ Τρίτη, 16 Φεβρουαρίου 2010

 Το άρθρο του Δ.Κ. Ψυχογιού με τίτλο Οδοφράγματα στην προκοπή και στην πρόοδο, είναι το εξής:

 Για τους κατοίκους της Κερατέας, που έφτιαξαν οδοφράγματα και ορύγµατα, έκαψαν σπίτια αστυνοµικών, πέταξαν µολότοφ, κατέλαβαν δηµόσια κτίρια, έκλεισαν για εβδοµάδες την εθνική οδό Αθηνών - Λαυρίου, ο «δρόµος» ήταν προφανώς λύση: µε τη βία, ακύρωσαν τη θεσµοθετηµένη από τα όργανα της πολιτείας απόφαση για εγκατάσταση ΧΥΤΥ στην περιοχή τους, 5 χιλιόμετρα απόσταση από την πόλη τους, σε µέρος περίκλειστο και έρηµο, νεκροταφείο αυτοκινήτων και βρεφοκομείο αυθαιρέτων. ∆εν χρειάζεται να είναι τοπογράφος κανείς, κάθε περαστικός διακρίνει αµέσως τα οικόπεδα που έχουν χαραχτεί πάνω στους λόφους που περιβάλλουν το Οβριόκαστρο µε αποψίλωση του λόγγου που τους καλύπτει. Οι 40 καταπατητές και οικοπεδοφάγοι της περιοχής έλυσαν το πρόβληµα της προστασίας των λαφύρων τους, τα 4.000.000 των κατοίκων της Αττικής ζουν ξανά αυτές τις ηµέρες το µαρτύριο των ξεχειλισμένων κάδων απορριμμάτων. 

Αυτούς τους χρησιμοποιούν ως «δρόµο» οι εκάστοτε «επί συµβάσει υπάλληλοι» της υπηρεσίας καθαριότητας των δήµων για να µονιµοποιηθούν και να προσληφθούν άλλοι νέοι έκτακτοι υπάλληλοι, αφού απάδει προς την αξιοπρέπεια του µόνιµου δηµοτικού υπαλλήλου να ασχολείται µε απορρίµµατα. 

Ο «δρόµος» ήταν επίσης λύση για τους γαιοκτήμονες που κατέβαζαν τα τρακτέρ για να κερδίσουν την επιδότηση των άχρηστων προϊόντων τους, για τους φοιτητές και καθηγητές που δεν ήθελαν να αλλάξει τίποτα στα πανεπιστήμια, για τους μαθητές που ήθελαν να έχουν χρόνο για τα φροντιστήρια, για τις οµάδες που δεν ήθελαν να υποβιβαστούν, για τους ιδιοκτήτες φορτηγών και ταξί που θέλουν να μεταπωλούν και να κερδίζουν υπεραξία από τις άδειες που τους έχουν παραχωρηθεί δωρεάν – και για δεκάδες, εκατοντάδες άλλες κοινωνικές κατηγορίες που νίκησαν το κράτος και υπερασπίστηκαν τα ιδιοτελή συμφέροντα τους, μερικές σπάνιες φορές και το δίκιο τους. 

Το περίεργο είναι ότι οι εκδηλώσεις που διακόπτουν την κυκλοφορία και κάνουν τη ζωή των Αθηναίων αβίωτη καθημερινά σχεδόν εδώ και δεκαετίες (ή και όλων των Ελλήνων στην περίπτωση των τρακτέρ και των φορτηγών) και οι καταλήψεις δηµόσιων κτιρίων θεωρούνται «ειρηνικές», άσκηση του δημοκρατικού δικαιώµατος της συνάθροισης.

Πρόκειται για πρωτότυπη άποψη, δεν υπάρχει σε καµία άλλη χώρα του κόσµου, που οδηγεί στο συµπέρασµα ότι βία υπάρχει µόνο από την πλευρά του κράτους όταν προσπαθεί να τις περιορίσει ή να τις αναχαιτίσει. Ακόµη και η απόπειρα εισβολής στη Βουλή το καλοκαίρι «ειρηνική εκδήλωση» χαρακτηριζόταν από πολιτικούς και δημοσιογράφους, που την εµπόδισε η Αστυνομία. Και όταν κουκουλοφόροι σπάζουν και ρηµάζουν, ξανά το κράτος ευθύνεται. Είτε επειδή η Αστυνομία ξεκίνησε πρώτη τα επεισόδια είτε επειδή οι «γνωστοί άγνωστοι» είναι προβοκάτορές της. 

Ήτοι, ο «δρόµος» έχει γίνει το αυτονόητο µέσο διαπραγμάτευσης µε το κράτος κάθε οµάδας δεκαετίες τώρα. Η βία έχει γίνει πλήρως αποδεκτή – σύµφωνα µε κάποιους, υπερέχει και του Κοινοβουλίου ως χώρος έκφρασης της λαϊκής θέλησης. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μιχάλης Κριτσωτάκης, διαβάζω στο «Βήµα» online της 5.10.2011, διαφώνησε µε την άποψη του Ανδρέα Λοβέρδου ότι οι καταλήψεις υπουργείων και δηµοσίων οργανισµών «είναι η καλύτερη συνταγή και ο καλύτερος αγωγός της καταστροφής». Και αφού διευκρίνισε ότι «µικρές είναι ακόµη οι αντιδράσεις, αν αναλογιστούμε το τι γίνεται», πρότεινε να µη λειτουργεί η Βουλή όταν «ο λαός απεργεί». Αποχώρησε από τη συνεδρίαση για να συμμετάσχει στη διαδήλωση Α∆Ε∆Υ-ΓΣΕΕ µε την αποστροφή: «Εγώ θεωρώ ότι θα πρέπει να πάω στη συγκέντρωση, εσείς θεωρείτε το αντίθετο, ο καθένας θα κάνει αυτό που νοµίζει και η ιστορία θα κρίνει».  Πριν από την ιστορία, κρίνουµε εµείς – οι αντιδράσεις στην τρόικα, από την πρώτη στιγµή, ξεπερνούν κατά πολύ τις αντιδράσεις στην Πορτογαλία ή στην Ιρλανδία. Η πολιτική κουλτούρα εκεί δεν είναι τόσο βίαιη όσο η δική µας, υπήρξε αλληλεγγύη και αίσθηση του κινδύνου µεταξύ των κοινωνικών οµάδων, όχι αγώνας όλων εναντίον όλων, όπως εδώ. Ο κ. Κριτσωτάκης, όµως, και πολλοί άλλοι θεωρούν ότι είναι «µικρές αντιδράσεις» οι νεκροί, τραυματίες, καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, αλλεπάλληλες διαδηλώσεις και απεργίες που είχαµε και εικόνες τους κυκλοφόρησαν σε όλον τον κόσµο. ∆εν µένει πια παρά να γίνουν ένοπλες, να εισβάλει στην άχρηστη Βουλή ο «δρόµος», να την καταργήσει – µε καλάσνικοφ, οι μολότοφ που χρησιμοποιήθηκαν κατά τις επιθέσεις εναντίον της το καλοκαίρι ήσαν «µικρές αντιδράσεις».  Ο «δρόµος», η πολιτική βία στη χώρα µας (όπως και το πελατειακό κράτος και άλλα δεινά), έρχεται από µακριά, δεν είναι γέννηµα της Μεταπολίτευσης όπως ισχυρίζονται δεξιοί ιστορικοί, που ξεχνούν τη δικτατορία και τη βία του μετεμφυλιακού κράτους. Η συγκρουσιακή κουλτούρα καλλιεργείται ήδη από το σχολείο, µε την ανάγνωση της ελληνικής ιστορίας ως «αδιαπραγμάτευτων» αγώνων του έθνους που ξεκινούν από τον Μαραθώνα και φθάνουν ως σήµερα. Θύµα αυτής της κουλτούρας ηρώων, αγώνων, αίµατος και θυσιών είναι ο κ. Κριτσωτάκης – αλλά και οι διαδηλωτές και τα ΜΑΤ αντιπαρατίθενται στις διαδηλώσεις βέβαιοι, και οι µεν και οι δε, πως έχουν απέναντί τους Πέρσες, Τούρκους, ναζί και άλλους εχθρούς του έθνους. Αν δεν διαβάσουµε αλλιώς το παρελθόν, ο «δρόµος» θα συνεχίσει να µας κλείνει τους δρόµους της προκοπής και της προόδου. 

Από το άρθρο του Γ.Μαρίνου Παράνοµες οι καταλήψεις ένα μεγάλο απόσπασμα:

Επιτέλους, δειλά-δειλά ενεφανίσθη να αντιδρά και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Ι. Τέντες, αποδεχόμενος όµως ως θεµιτές τις καταλήψεις και αποδίδοντας αποκλειστικά τις καταστροφές που προκαλούνται κατά τη διάρκειά τους σε άτοµα που δεν ανήκουν στην εκπαιδευτική κοινότητα και ας έχει ακόµη και δικαστικά αποδειχθεί στο παρελθόν η ενοχή κάποιων μαθητών για αυτές. Άλλωστε οι δήθεν άγνωστοι καταστροφείς δεν θα µπορούσαν να µπουν στα σχολεία αν δεν τους το επέτρεπαν οι καταληψίες µαθητές, ενώ δεν το επιτρέπουν στους δασκάλους και στους γονείς τους. 

Αραγε οι καταλήψεις δεν συνιστούν παράνοµη πράξη, ακόµη και ποινικό αδίκηµα, όπως προκύπτει από τη σχετική νοµοθεσία; Ο κ. Εισαγγελέας ενώ ζητεί να ακολουθείται η αυτόφωρη διαδικασία σε βάρος του εξωσχολικών ενήλικων δραστών, αντίθετα συνιστά «η διαδικασία αυτή σε βάρος ανηλίκων να αποφεύγεται». Και γιατί µόνο οι ενήλικοι εξωσχολικοί δράστες πρέπει να διώκονται; Οι ανήλικοι καταστροφείς απαλλάσσονται µολονότι άλλα προβλέπει ο ποινικός νόµος;
Επίσης, µε πολλή διακριτικότητα ο κ. Τέντες συνιστά «σε περίπτωση εξεζητηµένης εγκληµατικής συµπεριφοράς από ανήλικους µαθητές να ερευνάται και η τυχόν συνδροµή των όρων του εγκλήµατος, της παραµέλησης εποπτείας ανηλίκων από τους γονείς τους». Ποια παραµέληση, όταν ουκ ολίγοι γονείς, ακόµη και Σύλλογοι Γονέων παροτρύνουν τα παιδιά στις καταλήψεις και τρίζουν τα δόντια στη ∆ικαιοσύνη αν τυχόν τολµήσει να παρέµβει;

∆υστυχώς ο κ. Εισαγγελέας αντιπαρέρχεται επίσης παντελώς την ευθύνη των κοµµάτων. Και όµως ο Συντονιστικός Αγώνας Σχολείων Αθήνας (ΣΑΣΑ) κατευθύνεται από το ΚΚΕ. Επίσης, οι άγνωστοι κουκουλοφόροι είναι πασίγνωστοι από την εποχή του Γαβρίλου και έχουν εµµέσως τις ευλογίες της κυρίας Παπαρήγα, η οποία επισήµως άλλωστε και κατά παράβαση του Ποινικού Κώδικα παροτρύνει σε ανυπακοή στους νόµους και χλευάζει την αστική δηµοκρατία. Να υπενθυµίσω ότι και προ τρόικας, σε περίοδο ευηµερίας, η Κοµµουνιστική Νεολαία Ελλάδας διακήρυττε: «Ρωτήστε ποια πολιτική οργάνωση παλεύει αποτελεσµατικότερα. (...) Χιλιάδες οι µαθητές που είναι ενταγµένοι στην ΚΝΕ. Εχουµε οργανώσεις σε όλη την Ελλάδα και την πλειοψηφία στα 15µελή». 

Και να υπενθυµίσω τα όσα διακήρυττε επίσης το 2005 ο εκ του ΚΚΕ προελθών τότε πρόεδρος του Συνασπισµού κ. Αλέκος Αλαβάνος: «Εµείς η Αριστερά είµαστε µε τους κακούς µαθητές, µε τους µετεξεταστέους και όσους κάνουν δεύτερη φορά την ίδια τάξη. Είµαστε µε όσους νιώθουν τον πειρασµό στη βία να απαντήσουν µε τη βία». Στο πνεύµα του κ. Αλαβάνου πορεύεται ως γνωστόν και ο διάδοχος και πνευµατικό του τέκνο κ. Τσίπρας και οι επαναστατικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, εκµεταλλευόµενοι ανίερα την ανωριµότητα, την άγνοια αλλά και τις αγωνίες των παιδιών. 

Οι φωτογραφίες είναι δική μου προσθήκη και όχι των άρθρων.