ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

 Η δικτατορία με πέτυχε στα φοιτητικά μου χρόνια.

Ήταν ένα πολύ γερό κτύπημα σε όλους εμάς που τότε πιστεύαμε τότε, σε αντίθεση με σήμερα, πως με τις επικείμενες εκλογές η Ελλάδα θα βαδίσει σε ένα πιο ελπιδοφόρο και δημοκρατικό μέλλον.

Παρά το ότι ήμουνα από νέος έντονα πολιτικοποιημένος, είχα πάντα  μια έμφυτη δυσπιστία στις κομματικές εντάξεις και έτσι δεν ήμουν γραμμένος  σε καμιά κομματική οργάνωση νεολαίας του δημοκρατικού χώρου παρά το ότι δεχόμουνα αρκετές πιέσεις για ένταξη αλλά και για να είμαι υποψήφιος στις φοιτητικές εκλογές.

Αυτή η στάση μου είχε όμως σαν αποτέλεσμα να θεωρούμαι σαν άτομο που μπορεί να εξισορροπήσει τις διαφωνίες μεταξύ των μελών της ΕΔΗΝ, της νεολαίας δηλαδή της Ένωσης Κέντρου και των Λαμπράκηδων με αποτέλεσμα να με καλούν στις μεταξύ τους συνεννοήσεις  για την κατάρτιση  κοινού ψηφοδελτίου για τις  εκλογές για το  συμβούλιο του έτους μας. 

Στο 5μελές συμβούλιο του έτους  ο συσχετισμός μεταξύ των παρατάξεων τα προηγούμενα έτη ήταν 2 της δεξιάς, συνήθως μέλη της ΕΚΟΦ, και 3 της συνεργασίας ΕΔΗΝ-Λαμπράκηδων.

Αφού λοιπόν μετά από παρατεταμένες συζητήσεις είχαμε καταλήξει στους υποψήφιους με αναλογία 2 της ΕΔΗΝ και 1 από τους Λαμπράκηδες, τυπώθηκαν τα ψηφοδέλτια και βέβαια ορίστηκε και η μέρα των εκλογών.

Δυστυχώς αυτή ήταν  21 Απριλίου 1967!

Όταν ξανάνοιξαν τα Πανεπιστήμια  και μπορέσαμε να ξανασυναντηθούμε οι συμφοιτητές, έμαθα και το τι έγιναν τα τυπωμένα ψηφοδέλτια.

Ο συνάδελφος που τα είχε στο σπίτι του μαζί με τους καταλόγους που είχε με τα μέλη της ΕΔΗΝ φοβήθηκε μην τον πιάσουν και τα βρουν οπότε αποφάσισε να τα κάψει σε ένα λουτρό στο σπίτι του που έβλεπε σε ένα φωταγωγό.

Μόλις όμως είχε τελειώσει το κάψιμο κτύπησε το κουδούνι της πόρτας και όταν άνοιξε  είδε ένα αστυφύλακα!

Όπως καταλαβαίνετε αμέσως πήγε η ψυχή του στην Κούλουρη, γιατί θεώρησε πως έχει έρθει για να τον συλλάβει αλλά ευτυχώς αμέσως αυτός του εξήγησε πως έχουν δει να βγαίνει καπνός από την ταράτσα και κτύπαγε στα διαμερίσματα για να ρωτήσει μην τυχόν έχουν πιάσει φωτιά!

Βέβαια την μέρα που έγινε η δικτατορία κανένας αστυνομικός δεν θα ασχολιόταν αν κάπου έχει πιάσει φωτιά, αν στην ίδια πολυκατοικία δεν ήταν και το διαμέρισμα  του πρώτου πρωθυπουργού της χούντας Κόλλια που βέβαια ο  ατυχής συνάδελφος δεν το ήξερε!  

Αλλά και να το ήξερε δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως ο Κόλλιας θα ήταν ο πρωθυπουργός γιατί την μέρα που έγινε η δικτατορία αυτός που ακουγόταν από το ραδιόφωνο ως πρωθυπουργός ήταν κάποιος παντελώς άγνωστος σε μας Ταμέλης!

Βέβαια την άλλη μέρα όταν ανακοινώθηκαν τα ονόματα του πρωθυπουργού και των υπουργών  καταλάβαμε πως η ανακοίνωση των χουνταίων έλεγε : ο πρόεδρος .Τα μέλη!

 Παρά τα μύρια όσα κακά προκάλεσε στον τόπο η χούντα είχε  και μια σημαντική  προσφορά στην μόρφωση του κόσμου!

Δεν εννοώ βέβαια τους τόμους του ΠΙΣΤΕΥΩ ΜΑΣ, με τις παρανοϊκές ομιλίες του Παπαδόπουλου.

Ακόμα θυμάμαι ένα βράδυ  έξω από το σταθμό του ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι που βλέπαμε με ένα φίλο μου να καταβαίνουν πλήθη με βιβλία στα χέρια.

-Ρε σύ μου λέει ο φίλος μου από που έρχονται όλοι αυτοί οι βιβλιόφιλοι; Έχει καμιά έκθεση βιβλίου και δεν το ξέρουμε;

 Απλά όταν πλησίασαν είδαμε πως κρατούσαν  το ΠΙΣΤΕΥΩ που τους το είχαν μοιράσει  δωρεάν σε κάποια από τις απίστευτης κακογουστιάς  γιορτές για την Πολεμική Αρετή των Ελλήνων που έκανε η χούντα στο Καλλιμάρμαρο.

Με την επικράτηση της δικτατορίας επιβλήθηκε λογοκρισία σε όσες  εφημερίδες συνέχισαν να εκδίδονται.

Ουσιαστικά πλέον όλες οι εφημερίδες ήσαν σχεδόν ίδιες στο περιεχόμενο οπότε πολλοί εφημεριδοφάγοι, όπως εγώ σταματήσαμε να τις αγοράζουμε.

Η τηλεόραση ήταν στα σπάργανα οπότε αυτό που μας έμενε ήταν το διάβασμα βιβλίων.

Θυμάμαι αρκετές φορές πριν να γίνουμε 3, να διαβάζουμε με την κ. Αθεόφοβου  περίπου ένα βιβλίο την ημέρα!

Αυτή λοιπόν ήταν μια ουσιαστική προσφορά της χούντας στην παιδεία!

Πρέπει να της το αναγνωρίσω!

Φοβάμαι δε πως και οι περισσότεροι από όσους είχε φυλακίσει ή εξορίσει ακριβώς το ίδιο θα έκαναν!

 Συνάδελφος υπηρετούσε την θητεία του σαν σημαιοφόρος  σε αρματαγωγό που μετέφερε φαντάρους  σε κοινή άσκηση στρατού με το ναυτικό.

Αφού μετάφεραν τους πεζικάριους,  που ξέρασαν οι κακόμοιροι τα σωθικά τους μέχρι να φτάσουν στο μέρος της άσκησης σαν γνήσιοι στεριανοί οι περισσότεροι , μετά το  τέλος αυτής, οι του στρατού παρέθεσαν γεύμα στην μονάδα τους ,που ήταν εκεί κοντά , στους αξιωματικούς του πλοίου.

Πριν να αρχίσουν να τρώνε, όπως επιβάλλουν οι κανόνες ,εκ μέρους των προσκεκλημένων  ανέλαβε ο συνάδελφος και έβγαλε ένα δεκάρικο λόγο για την εξαιρετική συνεργασία που υπήρξε  κατά την άσκηση μεταξύ των δύο σωμάτων και αφού τελείωσε έβγαλε και προσέφερε προς ανάμνηση του κοσμοϊστορικού γεγονότος ένα θυρεό του  πλοίου στον διοικητή των φαντάρων.

Μόλις έκατσε σηκώθηκε εκ μέρους των πεζικάριων ένας ανθυπολοχαγός και  έβγαλε και αυτός ένα αντίστοιχο λογύδριο εκθειάζοντας το εθνοσωτήριο έργο της "επανάστασης".

Μόλις τελείωσε τράβηξε κάτω από το τραπέζι και προσέφερε στον κυβερνήτη του αρματαγωγού ένα τεράστιο κάδρο με την φωτογραφία του Παπαδόπουλου.

Όταν τελείωσε το γεύμα ο ατυχής συνάδελφος ζαλώθηκε το κάδρο με τον Παπαδόπουλο και όταν έφτασαν πίσω στο πλοίο ρώτησε τον κυβερνήτη τι να το κάνει.

Ο κυβερνήτης ήταν ευγενής άνθρωπος και παρά την φανερή δυσφορία του στην ερώτηση -που να το βάλω- δεν του έδωσε την συνήθη και γνωστή απάντηση σε αυτή την ερώτηση, αλλά με μια άγρια ματιά που δεν σήκωνε και πολλά του απάντησε ορθά κοφτά:

-Στο αμπάρι!

Όσοι έχετε δει το Δελησταύρου και υιός με τον Λογοθετίδη, θα θυμάστε την περίφημη ατάκα που λέει μετά από την δεύτερη  φόρα που βρίσκει τον γιο του να τον έχει προλάβει στην υποψήφια νύφη:

Θα πέσει ανάσκελα ο Μικές και θα με μουτζώνει και με τα πόδια!

Μπορεί τελικά ο Μικές να μην τον μούντζωσε με χέρια και με πόδια αλλά εγώ τουλάχιστον το έκανα καθώς ήμουνα οριζοντιωμένος στον καναπέ και η τηλεόραση ήταν αναμμένη προς το μέρος των ποδιών μου.

Ήταν η μέρα που σε ζωντανή μετάδοση από την υπερπλήρη αίθουσα των τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών έβγαζε λόγο στους καθηγητές του ιδρύματος ο Παπαδόπουλος.

Οι μούντζες δεν αφορούσαν το γεγονός ότι είχαν προσέλθει όλοι οι καθηγητές , ίσως γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς, αλλά για το θερμό χειροκρότημα που εισέπραξε στο τέλος για μια τελείως ασυνάρτητη και ασύντακτη  ομιλία  με νουθεσίες επιπέδου γυμνασιάρχου προς μαθητές.

Δεν θυμάμαι πλέον αν σε αυτή την ομιλία του είχε πει εκείνο το αμίμητο θέλοντας να παρακινήσει τους ακροατές του να κινητοποιηθούν γιατί κερδίζει αυτός που δρα έστω και αν αποτύχει καμιά φορά:
από το άλογον πέφτει ο καβαλάρης. Πεζός δεν έπεσε κανείς ποτέ από το άλογον !!!

Εκείνη την μέρα πάντως το Πανεπιστήμιο Αθηνών είχε δυστυχώς ξεφτιλιστεί ολοκληρωτικά.

Μερικά από τα προηγούμενα ποστ μου για την δικτατορία είναι τα παρακάτω:

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 -ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

ΕΙΧΕ ΛΑΪΚΗ ΒΑΣΗ Η ΧΟΥΝΤΑ;

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ Η ΧΟΥΝΤΑ
Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, ΤΟ ΛΑΧΕΙΟ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΠΟΥ ΞΕΣΚΟΝΙΣΑΝ (;) ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ