ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΛΕΙΣΤΗΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

 Όσοι είναι κινηματογραφόφιλοι και είδαν την πρόσφατη ταινία Le Ηavre του Aki

Kaurismaki, δεν μπορεί να μην αισθάνθηκαν αλληλέγγυοι με τον νεαρό παράνομο μετανάστη από την Αφρική και να μην συμπάθησαν τον λούστρο και όλους όσους τον βοήθησαν να φύγει.

Τα ίδια συναισθήματα ένιωσε κανείς και στην ταινία Welcome (2009) του Philippe

Lioret που και εκεί ο πρωταγωνιστής βοηθάει τον νεαρό Κούδρο που θέλει να περάσει κολυμπώντας την Μάγχη για να πάει να βρει το κορίτσι που αγαπάει στην Αγγλία.

Αλλά και παλιότερα έχουμε δει ταινίες με μετανάστες, όπως τον Παράδεισο στην Δύση (Eden à l'ouest ) του Κώστα Γαβρά ή το Στα σύνορα του κόσμου (In this World)  του Michael Winterbottom και έχουμε συμμεριστεί την αγωνία τους  και τις περιπέτειες τους να φτάσουν στην Ευρώπη.

Δεν υπάρχει στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος που να μην αντιλαμβάνεται τις αιτίες που οδηγούν τόσες  χιλιάδες ανθρώπους να ξεσπιτωθούν και να διακινδυνεύουν την ζωή τους για να αποκτήσουν οι περισσότεροι  μια καλύτερη μοίρα στον ήλιο, όπως πιστεύουν, ή άλλοι για  να διαφύγουν από τα αυταρχικά καθεστώτα που κυβερνούν τις χώρες τους και στα οποία πολλοί από αυτούς κινδυνεύουν να βρεθούν δολοφονημένοι ή στις φυλακές για τις ιδέες τους .

 'Όπως επίσης κανένας άνθρωπος με στοιχειώδεις ευαισθησίες δεν είναι δυνατό να μην ευαισθητοποιηθεί από τα χιλιάδες προσωπικά δράματα που ζουν αυτοί οι άνθρωποι που οι μόνη διαφορά που έχουν από μας είναι η ατυχία τους να γεννηθούν σε μια άλλη φτωχότερη  χώρα.

Κατ΄ εξοχήν δε λαός μεταναστών οι Έλληνες έχουν τουλάχιστον μέχρι την προηγούμενη γενιά ζήσει την μετανάστευση στο πετσί τους.

Έτσι λοιπόν στην αρχή που άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι μετανάστες από την Αλβανία η αντιμετώπιση τους από τον κόσμο ήταν φιλόξενη και ο κόσμος τους συμπαραστάθηκε και  σιγά σιγά άρχισε  να τους ενσωματώνει και να τους αποδέχεται, γιατί όλοι αυτοί τόνωσαν και τις τοπικές κοινωνίες οικονομικά, καθώς αποτελούσαν ένα πάμφθηνο εργατικό δυναμικό, εκτεθειμένο όμως αρκετές φορές στην εκμετάλλευση του Έλληνα εργοδότη. Επιπλέον δε αναλάμβανε πρόθυμα και όλες τις δουλειές που οι γηγενείς δεν ήθελαν πλέον να κάνουν.

 Αντίστοιχα η πολιτεία έκανε τα στραβά μάτια και βέβαια ,όπως τις περισσότερες φορές γίνεται, δεν σχεδίαζε καμία πολιτική αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης εφησυχάζοντας ταυτόχρονα από τους δείκτες ανάπτυξης που προσέφερε η μαύρη, ανασφάλιστη και φτηνή εργασία των μεταναστών.

 Με τον πόλεμο όμως στο Ιράκ και το Αφγανιστάν η λαθρομετανάστευση πήρε εκρηκτικές διαστάσεις και φτάσαμε πλέον στην σημερινή δραματική επιδείνωση του προβλήματος.

Χιλιάδες πλέον οικονομικοί μετανάστες που δεν βρίσκουν δουλειά εδώ , πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι, προσπαθούν να φύγουν στην Ευρώπη από την Πάτρα και την Ηγουμενίτσα έχοντας δημιουργήσει μεγάλα γκέτο εκεί.

 Αντίστοιχα στην Αθήνα είναι γνωστή η κατάσταση με την ουσιαστική γκετοποίηση ολόκληρου του κέντρου της πόλης.

Εκτός δε από αυτή, το τεράστιο παράνομο παραεμπόριο στο οποίο αναγκάζονται να επιδοθούν, οδηγεί πλήθος από νόμιμους καταστηματάρχες τελικά στην χρεοκοπία.

Η φτώχεια δε και η πείνα, είναι οι αιτίες που οδηγούν τους λαθρομετανάστες στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν ,αναπόφευκτα  στην εγκληματικότητα, την πορνεία, και την χρήση και εμπορεία ναρκωτικών.

Οι ίδιες ακριβώς  αιτίες ήσαν που οδήγησαν αντίστοιχα και τους, νόμιμους τότε, Έλληνες μετανάστες το 1929-30 στις ΗΠΑ, να είναι πρώτοι στην εγκληματικότητα ανάμεσα σε όλους τους Ευρωπαίους μετανάστες εκεί.

Το παραπάνω κάνει σαφές πως οι μετανάστες δεν αποτελούν κάποια ιδιαίτερη φυλετική, εθνική  ή πληθυσμιακή ομάδα που ρέπει στο έγκλημα.

Το πρόβλημα λοιπόν σήμερα στην χώρα μας είναι οξύ, άμεσο και δυσεπίλυτο.

Το να αμπελοφιλοσοφούμε δε για το ποιός ,γιατί και πως φτάσαμε ως εδώ δεν δίνει λύση σε αυτό .

Ούτε το να επαναλαμβάνουμε την διαπίστωση  πως οι λαθρομετανάστες  είναι εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, λόγω της Σένγκεν και του Κανονισμού του Δουβλίνου ΙΙ.

 Οι Ευρωπαίοι φρόντισαν έγκαιρα να προασπίσουν τις χώρες τους όταν οι δικές μας κυβερνήσεις κοιμόντουσαν ή έβλεπαν ορισμένοι την μετανάστευση σαν ευλογία για την οικονομία της χώρας. Όταν η χώρα μας δέχεται το 90 % των λαθρομεταναστών για την Ευρώπη καταλαβαίνει κανείς πως το Δουβλίνο ΙΙ τους βολεύει και πολύ δύσκολα θα δεχόντουσαν να το αλλάξουν ιδίως σε μία εποχή που η Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης έχει πολύ αδύνατη φωνή στον Ευρωπαϊκό χώρο.

Όσοι έχουν δει τις ταινίες που αναφέρω στην αρχή του κειμένου, έχουν καταλάβει πως οι χώρες της  Ευρώπης  είναι αποφασισμένες  να περιχαρακώσουν τις πατρίδες τους συλλαμβάνοντας όχι μόνο τους λαθρομετανάστες αλλά διώκοντας και τους πολίτες τους που τους παρέχουν προστασία και στέγη.

 Γι΄ αυτό μάλιστα τις προέταξα στο κείμενο γιατί δείχνουν κατά τον εναργέστερο τρόπο την επικρατούσα εκεί κατάσταση.

Την λύση βέβαια δεν θα την δώσουν οι ναζιστικές ομάδες της Χρυσής Αυγής με τις περιπολίες τους στις γκετοποιημένες περιοχές σαν του Αγίου Παντελεήμονα, με τις κακοποιήσεις αθώων μεταναστών που συναντούν στο δρόμο μιμούμενοι τους παρακρατικούς υπερασπιστές των συνόρων της Αμερικής με το Μεξικό που δεν διστάζουν ακόμα και να δολοφονούν όσους προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα.

Οι κυβερνητικές κινήσεις εντυπωσιασμού με τις επιχειρήσεις σκούπας που γίνονται τις τελευταίες μέρες δεν πρόκειται να έχουν πρακτικό αποτέλεσμα γιατί σε λίγες μέρες όσους λαθρομετανάστες συλλάβουν θα αναγκαστούν να τους ξαναφήσουν ελεύθερους γιατί δεν έχουν που να τους κρατήσουν.

Όποτε ερχόμαστε αναπόφευκτα στα στρατόπεδα για τους μετανάστες ή αν θέλετε κέντρα κλειστής φιλοξενίας μεταναστών όπως επισήμως αναφέρονται, που πολύ συζήτηση γίνεται πρόσφατα και προκαλούν σωρεία αντιδράσεων.

Με τον φίλτατο Δείμο σε σχετικό του ποστ είχαμε μια ανταλλαγή απόψεων όταν σαν λύση πρότεινε  : ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία μέσα από πολιτικές Κοινωνικής Ανάπτυξης οπότε προκάλεσε το εύλογο ερώτημα μου:

μήπως μπορείς να καθορίσεις κάποιο αριθμό που μπορούμε να εντάξουμε; Ένα εκατομμύριο, δέκα εκατομμύρια, πόσους;
Ή αφήνουμε ανοικτά τα σύνορα και όποιος τα περάσει τον εντάσσουμε;
Γιατί αν τα κλείνουμε τότε αυτός που τα περνάει είναι παράνομος οπότε τον επιβραβεύουμε για την παρανομία του και δεν τον επαναπροωθούμε στην χώρα του.
Και βέβαια δεν μιλάω για αυτούς που δικαιούνται πολιτικό άσυλο αλλά για τους οικονομικούς μετανάστες.

Η απάντηση μεταξύ άλλων ήταν:

  δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να ορίσω εγώ τον αριθμό. Τέτοια αριθμοί ορίζονται εκ των πραγμάτων από τις δυνατότητες της κοινωνίας. Σε μία κοινωνία που επενδύει στην κοινωνική ανάπτυξη, κανένας αριθμός δεν είναι απόλυτος

Επέμενα λοιπόν στον διάλογο λέγοντας μεταξύ άλλων:

Το ερώτημα που έθεσα, και δεν απαντήθηκε, είναι πρακτικό και ζητάει άμεση απάντηση πριν να γίνει μεγαλύτερο και κοινωνικά κρίσιμο σε σύντομο διάστημα.
Η απάντηση - Σε μία κοινωνία που επενδύει στην κοινωνική ανάπτυξη, κανένας αριθμός δεν είναι απόλυτος- είναι ευχολόγιο που δεν λύνει το πρόβλημα.
Σαφώς και κατανοώ τους λόγους που αναγκάζουν τους ανθρώπους να φύγουν από τον τόπο τους αλλά η λύση του προβλήματος αυτού δεν είναι η δημιουργία άλλου υπαρκτού πλέον προβλήματος στην χώρα μας.
Ήδη στις συνοικίες της Αθήνας που συγκεντρώνουν λαθρομετανάστες υπολογίζεται κοντά στο 10% των κατοίκων θα ψηφίσουν στις εκλογές Χρυσή Αυγή με τελικό αποτέλεσμα να φτάσει αυτή να αποκτήσει κοντά στους 8 βουλευτές στην βουλή.

..........................................................
Όπως λοιπόν καταλαβαίνεις δεν με κατέχει ούτε ξενοφοβία, ούτε ρατσισμός, ούτε εθνικισμός απέναντι στους μετανάστες αλλά το σημερινό πρόβλημα δεν λύνεται με θεωρητικές αναλύσεις και γενικόλογες ιδεατές λύσεις που δεν διαφωνώ ούτε εγώ.
Και το θέτω ξανά, δεν φτιάχνουμε στρατόπεδα όπως οι άλλες χώρες της Ευρώπης, τι κάνουμε πρακτικά;

Ο διάλογος έληξε με την απάντηση:

 κανείς δεν μπορεί να θέσει τέτοιο ερώτημα. Ουσιαστικά είναι σα να λέμε πόσο αντέχουν τα ταμεία συντάξεις, ας στείλουμε στον Καιάδα τους γέροντες ή σε φυλακές. Δηλαδή αν οι λαθρομετανάστες διασκορπίζονταν σε όλη τη χώρα, θα είχαμε μικρότερο πρόβλημα;  Στην περιοχή μου υπάρχουν χιλιάδες μετανάστες, αλλά δεν έχουμε τέτοια ζητήματα, ξέρεις, κι ας είναι άνεργοι. 

Προφανώς οι άνεργοι εκεί διατρέφονται με το μάνα εξ ουρανού και ο αγαπητός μου Δείμος περιμένει να αντιμετωπίσει και η Θεσσαλονίκη αντίστοιχα προβλήματα με την Αθήνα για να αρχίσει να σκέπτεται ποιές λύσεις είναι ΕΦΙΚΤΕΣ στην σημερινή πραγματικότητα.

Ήδη σε μια χώρα που η ανεργία είναι σαφώς μεγαλύτερη του 20% και πλήττει κυρίως τις νεώτερες ηλικίες η προσθήκη ενός εκατομμυρίου λαθρομεταναστών επιτείνει το πρόβλημα και το καθιστά εκρηκτικό και την αντίστοιχη πληθυσμιακή αναλογία στα όρια της κοινωνικής έκρηξης.

Ήδη φαινόμενα απροκάλυπτης βίας εναντίον αθώων μεταναστών εμφανίζονται καθημερινά με αντίστοιχο εκφασισμό λαϊκών στρωμάτων που τους αντιμετωπίζουν πλέον σαν δημόσιο κίνδυνο και υπαίτιους της υποβάθμισης της συνοικίας τους.

Είναι εμφανές πλέον ότι αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα αντιμετώπισης του  προβλήματος θα αντιμετωπίσουμε καταστάσεις αυτοδικίας και πογκρόμ εναντίον  ανυπεράσπιστων και εξαθλιωμένων  ανθρώπων.

Προφανώς κανένα δεν ενθουσιάζει η ύπαρξη στρατοπέδων μεταναστών αλλά και η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Με την δημιουργία τους αφ΄ενός περιορίζεις την παραβατικότητα ,που εξήγησα τους λόγους που την δημιουργούν, ενώ ταυτόχρονα στέλνεις ένα μήνυμα στα κυκλώματα που τους προωθούν ότι τελείωσε η περίοδος ανοχής στην Ελλάδα και αναγκάζεις ένα μεγάλο μέρος λαθρομεταναστών να επαναπατριστεί ανακόπτοντας του την ελπίδα ότι θα βρει τρόπο να καταφύγει στην Ευρώπη στην οποία ακόμα και αν το καταφέρει οι περισσότερες πιθανότητες που έχει θα είναι να καταλήξει σε αντίστοιχο στρατόπεδο.

Οι  αντιρρήσεις των τοπικών κοινωνιών που ήσαν αναμενόμενες και αντίστοιχες με αυτές για τα  ΧΥΤΑ , το ΟΚΑΝΑ κτλ, δεν θα ήσαν κατανοητές σε κανένα Ευρωπαίο γιατί ήδη   στην Ιταλία υπάρχουν 13 Κέντρα Κράτησης, στο Βέλγιο 6, στη Δανία 1, στη Γαλλία 22, στην Πορτογαλία 1, στη Ρουμανία 2, στη Σουηδία 5, στο Ηνωμένο Βασίλειο 13 και στην  Ισπανία 9 . Και αυτά είναι εγκατεστημένα τόσο στις πρωτεύουσες όπως  και στις πόλεις της Περιφέρειας.

Δυστυχώς και  αυτό το θέμα η αριστερά το αντιμετωπίζει με ευχολόγια και εξωπραγματικές προτάσεις.

Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ προτείνει τη δημιουργία ανοιχτών ξενώνων στέγασης και φιλοξενίας όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο και τη χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων προς τις χώρες που επιθυμεί να φτάσει η συντριπτική πλειοψηφία των εισερχόμενων μεταναστών.

Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να ακούγαμε σε ποιες πόλεις  θα πρότεινε την δημιουργία αυτών των ξενώνων για να δούμε και τις αντιδράσεις των τοπικών ΣΥΡΙΖΑίων!

Όσο για τα ταξιδιωτικά έγγραφα για την Ευρώπη αυτά δεν είναι παρά ταυτότητες και διαβατήρια γιατί βέβαια δεν πρόκειται να δεχτούν εκεί κανένα άλλο έγγραφο!

Δεν ξέρω αν  αυτό σημαίνει η φράση ότι  θα πρέπει να  :

ξεκινήσει μια νέα, ανοιχτή και διαρκής διαδικασία νομιμοποίησης των μεταναστών

Το δε ΚΚΕ που προτείνει τα ίδια πλειοδοτεί λέγοντας ότι πρέπει να δείξουμε: Ανυπακοή στη Συνθήκη Σένγκεν και τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ της ΕΕ.

Να σταματήσουν τα νέα μέτρα καταστολής μεταναστών στα σύνορα και η ανάθεση μέρους της φρούρησης των συνόρων στους μηχανισμούς της ΕΕ (FRONTEX, Ευρωπαϊκό Σύστημα Επιτήρησης των Συνόρων).

Προφανώς θεωρούν πως στην Ευρώπη είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν ένα ελληνικό τσαμπουκά αντίστοιχο με το άνοιγμα των διοδίων από το ΠΑΜΕ  στην Ελλάδα!

Ήδη στην Ευρώπη συζητούν να μας βγάλουν από την Σένγκεν, και αν αυτό γίνει  θα πρέπει και τους Έλληνες να τους ελέγχουν στα σύνορα τους όταν εισέρχονται στο Ευρωπαϊκό έδαφος,  οπότε  τελικά δυστυχώς από ότι φαίνεται  δεν θα μπορούμε να τους τρομάξουμε με την ανυπακοή μας!

Δεν ξέρω αν θα κατασκευαστούν τα στρατόπεδα αυτά, ούτε μπορώ να ξέρω αν θα έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα από την λειτουργία τους.

Αυτό πάντως που θεωρώ εκ των ουκ άνευ εάν κατασκευαστούν ,είναι ότι πρέπει να εξασφαλίζουν ανθρώπινη ποιότητα ζωής με πλήρη υγειονομική κάλυψη των ατόμων που θα είναι σε αυτά για όλο το διάστημα της διαβίωσης τους εκεί.

Επίσης αυτό που ξέρω είναι πως τώρα πια εδώ που φτάσαμε πρέπει να αντιμετωπίσουμε κατάματα το πρόβλημα και να δώσουμε κάποιες πρακτικές λύσεις πέρα από ιδεολογικές  αγκυλώσεις και τα μη πραγματοποιήσιμα  ευχολόγια.  

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 2-4-2012 ΣΧΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ

 Επειδή πολλοί δεν έχουν διαβάσει την συνθήκη αυτή δεν ξέρουν ότι η συνθήκη αυτή αφορά μόνο όσους έχουν ζητήσει ΑΣΥΛΟ.

Σύμφωνα με τον κανονισμό του Δουβλίνου, τα κράτη μέλη οφείλουν να προσδιορίσουν το κράτος μέλος που είναι υπεύθυνο για την εξέταση μιας αίτησης ασύλου που υποβλήθηκε εντός της επικράτειάς τους, στη βάση αντικειμενικών και ιεραρχημένων κριτηρίων. Το σύστημα αποσκοπεί στην αποφυγή του φαινομένου της αναζήτησης του ευνοϊκότερου κράτους υποδοχής (asylum shopping) και, συγχρόνως, στην παροχή εγγύησης ότι η περίπτωση κάθε αιτούντος άσυλο θα εξετάζεται από ένα και μόνο κράτος μέλος.

Η συνθήκη στην λογική της δεν είναι παράλογη γιατί μπορεί να καταλάβει κανείς τι θα γινόταν αν ένας λαθρομετανάστης που κατάφερε να φθάσει πχ στην Σουηδία έχει περάσει και  ζητήσει αντίστοιχα άσυλο στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Γαλλία, την Γερμανία κτλ.

Το πρόβλημα που μας αφορά, σχετικά με αυτή την σύμβαση, είναι πως το 90% των λαθρομεταναστών  έχει περάσει από την Ελλάδα και όταν τους συνέλαβαν ζήτησαν πολιτικό άσυλο εδώ.

Πρόσφατα στοιχεία λένε πως:

Περισσότερες από 29.000 αιτήσεις χορήγησης ασύλου εκκρεμούν για εξέταση από τις αρμόδιες επιτροπές του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Ο αριθμός κρίνεται ικανοποιητικός ακόμη και από στελέχη της ευρωπαϊκής επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, δεδομένου πως πριν από έξι μήνες στα συρτάρια της ΕΛΑΣ εκκρεμούσαν 47.000 αιτήσεις! Πέντε επιτροπές προσπαθούν με καθημερινές συνεδριάσεις να ξεδιαλύνουν τις παλαιότερες αιτήσεις, πολλές από τις οποίες εκκρεμούσαν για περισσότερα από πέντε χρόνια, και άλλες πέντε ασχολούνται με την εξέταση των νέων αιτήσεων. Ηδη το ποσοστό χορήγησης ασύλου σε πρώτο βαθμό στην Ελλάδα έχει διπλασιαστεί σε σύγκριση με το 2010 και έχει φτάσει το 1,8%, ενώ σε δεύτερο βαθμό το ποσοστό χορήγησης ασύλου είναι πλέον 19,24%.