atheofobos2: Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 4-ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΝΑΡΚΑΛΙΕΥΤΙΚΑ

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015

Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 4-ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΝΑΡΚΑΛΙΕΥΤΙΚΑ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ:

Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 1- ΝΑΥΤΗΣ ΠΡΟΠΑΙΔΕΥΟΜΕΝΟΣ ΣΤΟΥ "ΠΑΛΑΣΚΑ"

Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 2- ΝΑΥΤΗΣ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΕΦΕΔΡΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΤΟΥ "ΠΑΛΑΣΚΑ"

Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 3-ΜΑΝΑ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ*

Ο Αθεόφοβος στην γέφυρα δίνοντας παραγγέλματα με τον τηλεβόα, με τον κυβερνήτη να απολαμβάνει το θέαμα και το ακρόαμα!

Το πλοίο επέστρεφε στον Ναύσταθμο και γι΄αυτό φοράω την στολή αντί για ένα παλιό τζιν με t-shirt που αποτελούσε την συνήθη καθημερινή ενδυμασία.

Υπηρετώντας την θητεία σου στο Ναυτικό μπορεί να βρεθείς μερικές φορές σε μια θέση της απόλυτης λούφας και παραλλαγής αλλά άλλοτε σε μια υπηρεσία απόλυτης και εξοντωτικής ταλαιπωρίας.

Το ταξίδι πάντως με πολεμικό πλοίο σημαίνει μια μοναδική ταλαιπωρία, κυρίως για το πλήρωμα, αλλά επίσης και για τους αξιωματικούς ιδίως αν το πλοίο είναι παλιό.

Σήμερα πλέον με τον εξωραϊσμό του παρελθόντος που κάνει η μνήμη θυμάμαι χαμογελώντας μερικές από αυτές τις ταλαιπωρίες.

Το κρεβάτι μου βρισκόταν σε απόσταση ενός μέτρου περίπου από το ξύλινο ταβάνι της καμπίνας και ήταν κρεμασμένο από αυτό με δύο αλυσίδες.

Για να είσαι σίγουρος πως δεν θα βρεθείς κουτρουβαλιασμένος στο πάτωμα, όταν κούναγε το πλοίο, ο μόνος σίγουρος τρόπος ήταν να έχεις αγκαλιάσει με το δεξί σου χέρι την μία αλυσίδα και το δεξί σου πόδι να το στηρίζεις στην άλλη.

Βέβαια εκτός από την εξασφάλιση της πτώσεως έπρεπε να αποκτήσεις και πλήρη αισθητηριακή απομόνωση από τις εμπνευσμένες φιλοσοφικές συζητήσεις των άλλων και τις ευγενείς προσφωνήσεις μεταξύ τους με βασικό συστατικό την λέξη μαλάκα!

Ίσως όμως οι αγριοφωνάρες να ηχούσαν σαν μελωδίες μέσα στον ύπνο σου μπροστά στον διακριτικό θόρυβο που έκαναν οι αρβύλες όλου του πληρώματος που περνούσαν πάνω από το κρεβάτι μου που είχε την ατυχία να βρίσκεται ακριβώς από κάτω από την είσοδο των αποχωρητηρίων του πλοίου!

Καθώς δε το πλοίο ήταν σε περιοχές που δεν ήταν εύκολος ο ανεφοδιασμός, το νερό που είχαμε ήταν για να το πίνουμε και για ένα ξύρισμα το πολύ. Έτσι για κάπου 15-20 μέρες το σώμα μας διατηρούσε όλες τις φυσικές του εκκρίσεις και το δερματάκι όλων ήταν γυαλιστερό και φωτεινό από την παραγωγή των αδένων του.

Ευτυχώς που προς το τέλος του ταξιδιού είχε πλέον μπει ο Μάης και έτσι μπορούσες παρά το ότι τα νερά ήσαν ακόμα κρύα να ρίξεις μια βουτιά στην θάλασσα για να αισθανθείς ότι φεύγει η πολλή λίγδα από πάνω σου.

Εκτός όμως από το νερό, τελείωσε στο πλοίο και το ψωμί όποτε ανοίχτηκαν κάτι κουτιά με γαλέτες που η ημερομηνία παρασκευής τους θύμιζε τα χρόνια που έδινα εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο.

Όποιος δεν έχει φάει γαλέτα δεν έχει μέτρο σύγκρισης ανοστιάς εκτός αν έχει δοκιμάσει φαγητά στην Σκωτία!

Πάνω σε όλα αυτά εμφανίστηκε στα μισά του ταξιδιού ο μάγειρας του πλοίου που ενημέρωσε τον κυβερνήτη πως δεν έχει άλλο κρέας!

Κατάπληκτος αυτός ταχέως κατάλαβε πως ο μοναδικής ευφυΐας σεφ του πλοίου, τις προηγούμενες μέρες όταν το φαγητό είχε κρέας το ξεκαθάριζε από τα κόκαλα που του αντιστοιχούσαν κάθε φορά, με αποτέλεσμα να έχει στο ψυγείο του μια τεράστια παρακαταθήκη από κόκαλα που θα μπορούσε να διαθρέψει για καιρό όλα τα αδέσποτα της Αθήνας!

Το αποτέλεσμα ήταν μέχρι να πιάσουμε σε λιμάνι να χορτάσουμε με διαφορετικής κάθε φορά υφής ζωμούς από κόκαλα!

Βέβαια μερικοί ναύτες είχαν βρει ένα απλό τρόπο για να προσθέσουν καμιά νοστιμιά στο φαγητό τους.

Ο σκοπός του πλοίου στην νυχτερινή βάρδια έριχνε στο πλάι του πλοίου πάνω από την θάλασσα μια μπαλαντέζα με μια λάμπα.

Με το ένα χέρι κρατούσε το όπλο και με το άλλο μια καλαμαριέρα, οπότε όλο και έπιανε κανένα καλαμάρι!

Πριν να ξεκινήσουμε για ένα ταξίδι μου έφεραν για βοηθό ένα ναύτη νοσοκόμο που διαπίστωσα πως ο φουκαράς δεν κατάλαβε ποτέ γιατί τον ονόμασαν νοσοκόμο αφού αυτός δούλευε σαν πολίτης σε μαγέρικο.

Τελικά πήρα μαζί μου ένα άλλο νοσοκόμο, που ήταν υπάλληλος φαρμακείου, ήξερε από φάρμακα και ήταν ευγενικός και πρόθυμος.

Τον απέσπασα από ένα άλλο πλοίο με το οποίο είχα ταξιδεύσει και είχα διαπιστώσει τις γνώσεις του. Σε όλο το ταξίδι αποδείχτηκε πως η επιλογή μου ήταν πολύ καλή και η βοήθεια του ουσιαστική.

Επιστρέφοντας στο Ναύσταθμο καθώς φεύγαμε από το καράβι και γινόντουσαν οι διάφοροι αποχαιρετισμοί με όλους αυτούς που είχαμε περάσει τόσες μέρες μαζί, μου έκανε εντύπωση ότι ο νοσοκόμος μου ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής και από όλα τα καράβια του στολίσκου τον αποχαιρετούσε ένα πλήθος κόσμου.

Μετά από μερικές μέρες κουβεντιάζοντας με ένα αξιωματικό που είμαστε μαζί στο ταξίδι καθώς μιλάγαμε γι΄ αυτό του είπα με υπερηφάνεια πως είχα κάνει σωστή επιλογή νοσοκόμου για το ταξίδι.

Και πρόσθεσα:

-Εκτός από καλός στην δουλειά του ήταν και αγαπητός από όλους.

Έπρεπε να έβλεπες πως τον αποχαιρετούσαν όλοι.

Και εκεί μου ήρθε η κεραμίδα:

- Ε αφού τον είχαν πηδήξει όλοι!

Μέχρι να υπηρετήσω στα καράβια οι μουσικές μου προτιμήσεις ήσαν καθαρά η ξένη μουσική και εκτός από Χατζηδάκι και Θεοδωράκη τους γνήσια λαϊκούς ούτε να τους ακούσω ήθελα.

Στο καράβι όμως τις ατελείωτες ώρες που το πλοίο ταξίδευε, εκτός από τον ύπνο, το διάβασμα και τις ώρες που χάζευα στην γέφυρα τις υπόλοιπες τις πέρναγα στο καρέ των αξιωματικών στο οποίο υπήρχε ένα πικάπ και μερικά 45ρια δισκάκια με λαϊκά τραγούδια.

Χάρις σε αυτά γνώρισα και αγάπησα και αυτή την μουσική και το πρώτο τραγούδι που μου έκανε κλικ, όπως θα ΄λεγε η κόρη μου, ήταν το Είναι το κρύο τσουχτερό του αείμνηστου Χρηστάκη που δυστυχώς δεν κατάφερα να τον δω να τραγουδά εν ζωή.