Μετά την υπηρεσία στα καράβια η μετάθεση μου θα ήταν σε
υπηρεσία ξηράς. Όλοι οι γιατροί που υπηρετούσαν στο Ναυτικό προτιμούσαν μετά τα πλοία κατά
σειρά να πάνε στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, στο Ναυτικό Νοσοκομείο Πειραιώς ή
τέλος στο Ναυτικό Νοσοκομείο Σαλαμίνας.
Μόνο εγώ, παρά το ότι είμαι γκάγκαρος Αθηναίος, ήθελα να πάω
στο νέο τότε Νοσοκομείο Κρήτης με αποτέλεσμα ο πατέρας μου να καταφύγει, με
αρκετά δυσφορία του, γιατί δεν ήταν στον χαρακτήρα του,για
δεύτερη και τελευταία στην ζωή του φορά, στο τρίτο από τα 3 Μ με τα οποία μπορείς να πετύχεις
κάτι στην Ελλάδα (Μουνί, Μονέδα, Μέσον)
Έκπληκτος ένας γνωστός του Ναύαρχος τον άκουσε να του ζητάει
σαν χάρη ότι ο γιος του ήθελε να πάει στην Κρήτη.
Όσοι τον έβαζαν σαν "Οκτάρι" (το μέσον στην γλώσσα
του Ναυτικού) του ζήταγαν να φύγουν από εκεί και να έρθουν στην Αθήνα.
Σε αυτήν δε η πιο περιζήτητη μετάθεση ήταν στον Πεντάγωνο
αλλά έπρεπε να έχεις πολύ γερό "οκτάρι", όπως ο πχ ο Τσίπρας, για να υπηρετήσεις σε αυτό.
Παρένθεση πρώτη.
Οι υπηρεσίες ξηράς του Ναυτικού είναι
όλες βασικά στο λεκανοπέδιο Αθηνών όποτε η μετάθεση στις υπηρεσίες του στην
Σούδα ήσαν σαν να πάρεις μετάθεση για τα
σύνορα στο πεζικό.
Η κοινωνία στην Σούδα και τα Χανιά τότε ήταν αρκετά κλειστή
και οι ναύτες αλλά και οι φαντάροι και οι σμηνίτες που δεν ήσαν ντόπιοι αντιμετωπίζονταν, κυρίως από τις νεότερες ανδρικές
ηλικίες αρκετά εχθρικά, γιατί όλο αυτό το νεανικό αντρομάνι όταν είχε
"εξόδου" κυνήγαγε τον ίδιο ηλικιακό γυναικείο πληθυσμό με αυτούς.
Θυμάμαι ότι ένας ταβερνιάρης μας έλεγε ότι οι 3 κόρες του
είχαν παντρευτεί αντίστοιχα φαντάρο, ναύτη και σμηνίτη!
Αυτή η κατάσταση είχε
σαν αποτέλεσμα όταν γινόταν ποδοσφαιρικός αγώνας οι ένστολοι να υποστηρίζουν την αντίπαλη ομάδα από τους
ντόπιους με αποτέλεσμα να γίνονται συνεχώς
επεισόδια.
Μία φορά μάλιστα μετά τον αγώνα έγιναν έντονες μάχες στους
δρόμους μεταξύ των φαντάρων, ναυτών και σμηνιτών και των νεαρών Χανιωτών με αποτέλεσμα να
απαγορευτεί στους στρατεύσιμους η παρακολούθηση ποδοσφαιρικών αγώνων.
Επίσης είχε απαγορευτεί σε όσους ναύτες έφευγαν με το πλοίο να φωνάζουν από αυτό: Πάω στην Ελλάδα!
Παρένθεση δεύτερη.
Η πρώτη φορά που ο πατέρας μου ζήτησε κάτι για τον κανακάρη του ήταν στο
Πανεπιστήμιο.
Στο τέταρτο έτος μια από τις έδρες ειδικότητας δεν είχε
καθηγητή όλα τα χρόνια που ήμουνα στο Πανεπιστήμιο. Την εποπτεία της είχαν
αναθέσει σε ένα καθηγητή παρεμφερούς μαθήματος και ουσιαστικά την έδρα την είχε
αναλάβει ο εντεταλμένος υφηγητής που υπηρετούσε σε αυτήν .
Βιβλίο βέβαια δεν υπήρχε και έτσι μια ομάδα συμφοιτητών έγραφε τις παραδόσεις σε σημειώσεις σε
φυλλάδια, τις οποίες και διόρθωνε ο εντεταλμένος υφηγητής και τις αγοράζαμε οι
υπόλοιποι.
Στις εξετάσεις λοιπόν του Ιουνίου διαπίστωσα με έκπληξη ότι το γράμμα μου το
καλούσαν για εξετάσεις σε αυτό το μάθημα την ιδία μέρα και ώρα με ένα άλλο
μάθημα!
Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες μας ότι δεν είμαστε
δισυπόστατοι, δεν υποχωρούσε κανείς από τους καθηγητές λέγοντας ο ένας ότι εγώ είμαι αρχαιότερος και
ό άλλος ότι εγώ έβγαλα πρώτος ανακοίνωση!
Έτσι ο πατέρας μου, υφηγητής και αυτός της σχολής πήρε τον
άλλο υφηγητή να του ζητήσει να πάω μια άλλη μέρα να εξεταστώ.
-Γιατί ρε είναι ωραίος ο γιος σου του απάντησε σε
μάγκικο ύφος ο τύπος.
-Ναι ρε είναι ωραίος σαν εμένα του απάντησε αμέσως
ο πατέρας μου στο ίδιο ύφος.
Έτσι πήγα μια άλλη μέρα για να εξεταστώ αλλά ο κακοήθης
επειδή είχε ντραπεί να αρνηθεί την χάρη
στον πατέρα μου, μου την φύλαγε.
Ενώ ήξερε πολύ καλά τι περιλάμβαναν οι σημειώσεις που
διαβάζαμε, αφού ο ίδιος τις διόρθωνε, μου έκανε 3 ερωτήσεις με θέματα που δεν
υπήρχαν σε αυτές και με έκοψε θριαμβευτικά,
ενώ σχεδόν όλοι οι άλλοι συμφοιτητές μου, εκτός από το γράμμα μου, είχαν περάσει το μάθημα αυτό χωρίς κανένα
πρόβλημα !
Η επιθυμία μου να πάω στην Κρήτη δεν ήταν βέβαια γιατί με
τραβούσαν εκεί οι ομορφιές αυτού του μοναδικού νησιού, αλλά η Κρητικιά που από
την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε σε
φοιτητική διαδήλωση ως πρωτοετείς, μου
έδωσε το χέρι της για να μην χαθούμε τρέχοντας, καθώς πίσω μας κυνηγούσε η
αστυνομία. Έτσι βρεθήκαμε τρέχοντας πιασμένοι χέρι -χέρι από το Πανεπιστήμιο μέχρι την οδό Μάρνη
όπου και ευτυχώς μας έκρυψε σε ένα βρώμικο πατάρι πίσω από κάτι παλιά λάστιχα
ένας συμπονετικός ιδιοκτήτης βουλκανιζατέρ και ο οποίος αρνήθηκε στους
αστυνομικούς που μας κυνήγαγαν ότι είχαν μπει κάποιοι στο κατάστημα του.
Βγαίνοντας από εκεί, αρκετά λερωμένοι, δώσαμε ραντεβού να
ξανασυναντηθούμε την επομένη και έκτοτε μέχρι σήμερα αφού είχε βρει τον ιδανικό άνδρα της ζωής της, δηλαδή έμενα,
παραμένει στο πλευρό μου προσφέροντας μου σπανιότερα στιγμές ευτυχίας και συχνότερα στιγμές αφόρητης συζυγικής γκρίνιας,
όπως όλες οι γυναίκες που έχουν διανύσει πολύχρονο ευδόκιμο συζυγικό βίο με το
ίδιο άτομο, το οποίο βέβαια και αυτό
αμυνόμενο τις αντιμετωπίζει, όπως εγώ, συνήθως με αισθητηριακή απομόνωση.
Παρ΄ όλα αυτά, η μακροχρόνια συζυγική συμβίωση έχει σαν αποτέλεσμα
ακόμα και η αισθητηριακή απομόνωση να μην σου εξασφαλίζει την πνευματική σου ηρεμία!
Έκτοτε με το τότε, νυν και αεί έτερον ήμισυ είμαστε συνεχώς μαζί, καθώς ακολουθήσαμε κατά την διάρκεια της
θητείας μου την πεπατημένη του έσονται εις σάρκαν μίαν, αν και σήμερα
πλέον μάλλον είμαστε κάτι παραπάνω από
μία και μισή.
Τότε όμως είχαμε μερικούς μήνες μακριά ο ένας από τον άλλο,
καθώς εγώ ταξίδευα στις θάλασσες της Μεσογείου και εκείνη βρισκόταν σε ένα
ορεινό ιατρείο του νομού Χανίων που έπρεπε να ανοίξω ένα μεγάλο χάρτη της
Κρήτης για να βρω που στο διάολο είναι ,όταν μου έγραψε που την είχαν στείλει.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου