ΣΙΝΕΑΚ Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ

Όσοι μεγαλώσαμε μεταπολεμικά στην Αθήνα όταν είμαστε παιδιά ζούσαμε κάθε εβδομάδα με ένα όνειρο.

Να μας πάνε οι γονείς μας στο ΣΙΝΕΑΚ!

Το ΣΙΝΕΑΚ ήταν ένας πρωτοποριακός και τελείως διαφορετικός κινηματογράφος από τους άλλους  και αντίστοιχες αίθουσες υπήρχαν σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Η εποχή της επιτυχίας  των ΣΙΝΕΑΚ ξεκίνησε από την 10ετια των 30 και άρχισαν να ξεπέφτουν με την επικράτηση της τηλεόρασης την 10ετια των 70.

Στις παρακάτω φωτογραφίες μερικά  ΣΙΝΕΑΚ από διάφορες πόλεις  του κόσμου.

                                               Άμστερνταμ 1934-1996

                                                       Παρίσι 1933-1970

                                                Ριο ντε Τζανέϊρο 1938-1973

                                                         Βρυξέλες  1937-1974

                                                             Ρότερνταμ

                                                                                                 Χάγη  

Το πρόγραμμα του, πάντα κατάλληλο για παιδιά, ήταν συνεχές χωρίς διάλειμμα και σε αυτό υπήρχαν πάντα επίκαιρα από όλο τον κόσμο . Άλλωστε και το όνομα του προέρχονταν από τα αρχικά των  γαλλικών  λέξεων  Cinéma Actualités. 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τότε δεν υπήρχε τηλεόραση για να μαθαίνεις τι γίνεται στον κόσμο και γι΄ αυτό τα ξένα επίκαιρα συχνά ήσαν αυτά που ξεκίναγαν το πρόγραμμα.

Τα χρόνια της χούντας μάλιστα  υπήρχαν τα Ελληνικά Επίκαιρα τα οποία προβάλλονταν στους κινηματογράφους πριν την ταινία για να μαθαίνει ο κόσμος που είχε πάει ο Παττακός με το μυστρί του και που ο Παπαδόπουλος, με το μάτι του να γυαλίζει έβγαλε ένα ακόμα μεγαλόπνοο λόγο από αυτούς που μόνο ο ίδιος καταλάβαινε.   

Το υπόλοιπο πρόγραμμα του ΣΙΝΕΑΚ είχε Μίκυ Μάους, μικρές ταινίες του Σαρλό,  των Χοντρού Λιγνού, του Μάστερ Κήτον, των Αμποτ Κοστέλο και  των  Μικρών Σατανάδων, κάτι  πρωτοποριακά  για την εποχή τους φιλμάκια με μικρά παιδιά άσπρα και μαύρα σε ισότιμες μεταξύ τους σχέσεις ενώ κάτι αντίστοιχο δεν το έβλεπες τότε στις άλλες ταινίες με τις φυλετικές διακρίσεις που υπήρχαν στις ΗΠΑ.

Επίσης είχε και διάφορα ντοκιμαντέρ με ζώα κτλ.

Ο θεατής μπορούσε να μπεί ότι ώρα ήθελε και να καθίσει στον κινηματογράφο όσο ήθελε και να δει το πρόγραμμα  2 και 3 φορές, το οποίο άλλαζε κάθε εβδομάδα.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα αρκετοί αργόσχολοι  να την αράζουν μέσα στην ζεστασιά του κινηματογράφου και μερικοί να αρχίζουν να πειράζουν και να βάζουν χέρι στις μανάδες που συνόδευαν τα παιδιά τους.

Η λύση που δόθηκε για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα ήταν απλή.

Διαχωρίστηκε με ένα χοντρό κορδόνι η περιοχή  που κάθονταν οι οικογένειες ή οι μανάδες με τα παιδιά τους και όσοι ήσαν μόνοι τους καθόντουσαν αναγκαστικά ξεχωριστά.

Όπως συνηθιζόταν τότε και καθώς δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή κλιματιστικά μηχανήματα όταν βάραινε η ατμόσφαιρα στην αίθουσα πέρναγε η ταξιθέτρια με μια τρόμπα με άρωμα και ψέκαζε τον αέρα για να ξεβρομίσει!

Το πρόγραμμα που αγόραζες στη είσοδο της αίθουσας συνήθως κατάληγε από αρκετούς νεαρούς θεατές να γίνει σαΐτα και με μία τσίκλα στην μύτη της εκτοξευόταν προς την οθόνη με σκοπό να κολλήσει σ΄αυτήν!

Το ΣΙΝΕΑΚ ήταν στο υπόγειο του κτηρίου του REX ενός πρωτοποριακού, για την εποχή που κτίστηκε, μεγάρου Θεαμάτων.

Ήταν δημιουργία του Λεωνίδα Μπόνη και Β. Κασσάνδρα, κτίστηκε το 1935-1937 και η πρόσοψη του θύμιζε στους Αθηναίους με την γυάλινη όψη του, τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης με τα 34 μέτρα ύψος που έχει.

Σαν πρότυπο τους οι κατασκευαστές του πήραν το Θέατρο των Ηλύσιων Πεδίων (1913)  που διαθέτει δύο ακόμα αίθουσες από πάνω του, στον 3ο όροφο το θέατρο Comédie des Champs-Élysées  και στον 5ο το Studio des Champs-Élysées. 

Έτσι  το κτήριο που στην αρχή ονομάστηκε «Σικιαρίδειο Μέγαρο Θεαμάτων» με πολλά στοιχεία αρτ ντεκό  έχει τον κινηματογράφο «Rex» στο ισόγειο,  στον πρώτο όροφο το θέατρο  «Κοτοπούλη» και στο υπόγειο το περίφημο ΣΙΝΕΑΚ  που αρχικά προοριζόταν για αίθουσα χορού.

Όταν έκλεισε το ΣΙΝΕΑΚ η αίθουσα μετονομάστηκε σε REX 2 και λειτούργησε σαν κανονικός κινηματογράφος αλλά και σαν θέατρο.

Το 1982 το θέατρο Κοτοπούλη καταστράφηκε από πυρκαγιά, και το 1987 περιήλθε στην κυριότητα του Υπουργείου Πολιτισμού ως διατηρητέο. Από το 1993 λειτουργεί ως σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Έχει πλατεία, περιμετρικό εξώστη και 15 θεωρεία καθώς και αμφιθεατρικό υπερώο. Η σκηνή έχει πλάτος 18,9 μέτρα, βάθος 12,85 μέτρα, ύψος 17 μέτρα και είναι η μεγαλύτερη της Αθήνας. 

Θα αναρωτηθεί βέβαια κανείς πως μου ήρθε να θυμηθώ σήμερα το ΣΙΝΕΑΚ και την εποχή του.

Ο λόγος είναι απλός!

Η πρόσφατη επικαιρότητα!

Η αίθουσα που λειτουργούσε το ΣΙΝΕΑΚ δεν είναι άλλη από αυτή που σήμερα στεγάζει την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και στην οποία παίχτηκε η πολυσυζητημένη παράσταση Ισορροπία του Nash.

Από την  συγκέντρωση που έγινε με όσους διαμαρτύρονταν για την διακοπή της, είναι  και η παρακάτω φωτογραφία.