Η ΔΙΑΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΡΑΤΑΕΙ ΑΠΌ ΤΟ 1843!

Για να γίνει κατανοητό αυτό που γράφει ο τίτλος του σημερινού ποστ μεταφέρω εδώ μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το άρθρο του Βασίλη Ραφαηλίδη Η δυσκολία του να είσαι Έλληνας.

Επανάσταση, λοιπόν, σημαίνει εξέγερ­ση μέρους του λαού μιας συγκεκριμένης εθνότητας εναντίον μέρους του ίδιου λαού της ίδιας εθνότητας……

Η Γαλλική Επανάσταση, για παράδειγμα, ήταν επανά­σταση, γιατί κάποιοι Γάλλοι ξεσηκώθηκαν εναντίον άλ­λων Γάλλων. Το ίδιο και η Οκτωβριανή Επανάσταση…….

Γιατί, λοιπόν, η Ελληνική Επανάσταση ονομάστηκε· επανάσταση; Αν οι Έλληνες πολεμούσαν τους Τούρκους, θα έπρεπε να έχουμε, απλώς, έναν «απελευθε­ρωτικό πόλεμο», με στόχο την εκδίωξη του κατακτητή από εδάφη που κατοικούνταν από μια συγκεκριμένη εθνότητα, που επιθυμούσε να αυτοδιοικηθεί και να αυτονομηθεί (να θεσπίζει η ίδια τους νόμους)……..

Το γεγονός, λοιπόν, πως η Ελληνική Επανάσταση εξαρχής ονομάστηκε επανάσταση και όχι «απελευθε­ρωτικός πόλεμος», δηλώνει πως αυτοί που εξεγέρθη­καν κατά των Τούρκων, δεν ήταν μόνο τα μέλη μιας συγκεκριμένης εθνότητας, π.χ. οι Έλληνες, αλλά όλες οι εθνότητες που κατοικούσαν στη γεωγραφική περιο­χή της Ελλάδας……

Οι λαοί, λοιπόν, που ξεσηκώθηκαν κατά των Τούρ­κων, είχαν συνείδηση πως δεν ανήκαν στην ίδια εθνό­τητα και πως, αντίθετα, ανήκαν στο ίδιο καταπιεστικό Κράτος, την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δεν μπορού­σαν, συνεπώς, να ονομάσουν την εξέγερσή τους «απε­λευθερωτικό πόλεμο», γιατί δεν ήταν μία και μόνο η εθνότητα που ζητούσε τη δημιουργία αυτόνομου κρά­τους, που κατ’ ανάγκη δε θα μπορούσε να είναι εθνι­κό. Την ονόμασαν, λοιπόν, εξαρχής επανάσταση (ή «αγώνα για την ελευθερία»), γιατί η εξέγερση κατά της οθωμανικής εξουσίας (προσοχή: όχι μόνο κατά των Τούρκων, που άλλωστε πολέμησαν μαζί με τους Άρα­βες υποτακτικούς τους υπό τον Μοχάμεντ ‘Αλι), ήταν όντως ένας πολυεθνικός εμφύλιος πόλεμος, όπου μια πολυεθνική ενότητα λαών ξεσηκώθηκε ενάντια σε ένα άλλο κομμάτι ταυ ίδιου πολυεθνικού λαού…

Ο Γεράσιμος Κακλαμάνης,…. λέει πως στην Ελληνική Επανάσταση πήραν μέρος όχι μόνο Αρβανίτες και Βλάχοι (αυτό δεν αμφισβητείται) αλλά και 430.000 περίπου μωαμεθανοί κατά το θρήσκευμα, που άλλοι απ’ αυτούς ήταν Τούρκοι στην καταγωγή, πλήρως εξαθλιωμένοι απ’ την αυταρχικότητα του Οθωμανικού Κράτους και άλλοι Έλληνες που ασπά­στηκαν το μωαμεθανισμό και που δεν ήταν λίγοι…..

Βέβαια, η πολιτική ηγεσία της επανάστασης έμεινε στα χέρια των πλούσιων Ελλήνων εμπόρων αστών της διασποράς. Αλλά αυτοί δε θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε χωρίς τη μάχιμη συμμετοχή όλων των λαών, όλων των εθνοτήτων που κατοικούσαν στη γεωγραφική περιοχή της σημερινής Ελλάδας. Πράγμα που γίνεται φανερό κι από το γεγονός πως πάρα πολλοί από τους στρατιωτικούς ηγέτες της Επανάστασης δεν ήταν Έλ­ληνες, από φυλετική άποψη. ‘Ήταν όμως Έλληνες από πολιτιστική άποψη, μιας και είχαν διαμορφώσει ήδη έναν πολιτισμό, που ωστόσο δεν είναι αμιγώς ελληνι­κός, αλλά προϊόν ανάμειξης πολλών και ποικίλων πολι­τιστικών στοιχείων. 

Ένας λοιπόν από αυτούς ήταν και ο ΧΑΤΖΗ ΧΡΗΣΤΟΣ (ΚΡΙΣΤΕ) ΝΤΑΓΚΟΒΙΤΣ (1783-1856) Ήταν Σέρβος με βουλγάρικη καταγωγή και γι΄αυτό  είχε αποκτήσει την προσωνυμία Βούλγαρης.

Σε αρκετές ελληνικές πηγές αναφέρεται και σαν Χατζή Χρήστος Βούλγαρης και  ο ίδιος υπέγραφε και με τα δύο ονόματα.

Ο πατέρας του Πέτρος και ο αδελφός του Σταύρος ήταν αγωνιστές της Σερβικής επανάστασης και σκοτώθηκαν στη πολιορκία του Βελιγραδίου το 1806. Κυνηγημένος από τους Οθωμανούς διέφυγε μαζί με την μητέρα του Άννα αρχικά στη Βοσνία, Βενετία, Ρόδο και Κύπρο για να καταλήξει στην Αίγυπτο. Εκεί μπήκε σαν ιπποκόμος στις υπηρεσίες του Χουρσίτ πασά που διορίστηκε το 1820 βαλής της Πελοποννήσου. Στην ελληνική επανάσταση όταν άρχισε η πολιορκία της Τριπολιτσάς από τα ελληνικά στρατεύματα εγκατέλειψε τη πόλη και προσχώρησε στο ελληνικό στρατόπεδο.

 Έφτιαξε δικό του στρατιωτικό σώμα αποτελούμενο από Σέρβους και Βούλγαρους με το οποίο πήρε μέρος σε πολλές μάχες και διακρίθηκε ιδιαίτερα στα Δερβενάκια. Τον Απρίλιο του 1825 πιάστηκε αιχμάλωτος των Οθωμανών μετά τη μάχη του Πετροχωρίου για να απελευθερωθεί το 1828.

Με το τέλος της επανάστασης προήχθη σε στρατηγό, έγινε υπασπιστής του Όθωνα και τιμήθηκε με το ανώτατο αριστείο.

Συμμετείχε στην Εθνοσυνέλευση που συγκλήθηκε ύστερα από το κίνημα του 1843 και η οποία ψήφισε λίγο μετά, το 1844, σύνταγμα με το οποίο θεσπίστηκε το πολίτευμα της συνταγματικής μοναρχίας.

Στη διάρκεια της Εθνοσυνέλευσης εκφράστηκε με ένταση η αντίθεση μεταξύ αυτοχθόνων (Ελλήνων γεννημένων σε περιοχές που εντάχθηκαν στο ελληνικό κράτος) και ετεροχθόνων (Ελλήνων γεννημένων σε περιοχές που βρίσκονταν έξω από τα σύνορα του ελληνικού κράτους). Οι αυτόχθονες διαμαρτύρονταν επειδή οι ετερόχθονες είχαν καταλάβει, χάρη στη μόρφωση που συνήθως διέθεταν, πολλές από τις θέσεις της δημόσιας διοίκησης, πράγμα που κατά τη γνώμη των πρώτων δεν ήταν δίκαιο. Την νοοτροπία που είχαν αναπτύξει οι  αυτοχθόνες την εξέφρασε με αυτά που είπε ο Μακρυγιάννης στην Εθνοσυνέλευση:  “Αν είναι να μείνουμε κι εμείς νηστικοί, ας πάει στο διάβολο η Ελευθερία. Έφαγαν αυτοί, ας φάμε κι εμείς τώρα” (Από την Ελληνική Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια του Κων. Μ. Γράψα). 

Στους «αυτόχθονες» ξεχώριζαν ο Ρήγας Παλαμήδης, ο Πλαπούτας, ο Κανέλλος Δεληγιάννης, ο Μακρυγιάννης, ο Θεοδωράκης Γρίβας και ο Κορφιωτάκης. Στους  «ετερόχθονες» ο Κωλέττης, ο Καλλέργης, ο Σίμος, ο Πετσάλης, ο Βελέντζας και ο Αξελός. Μαζί τους πήγε τελικά και ο πρωθυπουργός Ανδρέας Μεταξάς. 

 Μετά από έντονες πιέσεις των αυτοχθόνων, που αποτελούσαν και την πλειοψηφία της Εθνοσυνέλευσης, αποφασίστηκε οι ετερόχθονες, δίχως να χάσουν το δικαίωμα του Έλληνα πολίτη, να μην επιτρέπεται να διοριστούν σε θέσεις της διοίκησης (δεν αποκλείονταν από την εκπαίδευση και τον στρατό). Επίσης, ετερόχθονες μπορούσαν να εκλεγούν βουλευτές μόνο σε οικισμούς ετεροχθόνων, εάν αυτοί διέθεταν ορισμένο αριθμό κατοίκων.

Στην Εθνοσυνέλευση πήρε και ο  Χατζή Χρήστος Βούλγαρης τον λόγο για να μιλήσει υπέρ των ετεροχθόνων αλλά δεν τα κατάφερε καθώς δεν μπορούσε να μιλήσει στα ελληνικά. Άρχισε λοιπόν να φωνάζει «Που είναι εμένα εκείνο Παπάζογλου, που είναι εμένα εκείνο Χατζηζορμπά, που είναι εμένα εκείνο…» τα ονόματα των σκοτωμένων  συμπολεμιστών του και κατέβηκε από το βήμα κλαίγοντας.

Όπως γράφω στο ποστ μου Γκαϊντούρια! στην Εθνοσυνέλευση του 1844 βουλευτής ήταν και ο Τσωρτς, της οδού Τζωρτζ στην Κάνιγγος, αφού οι συναγωνιστές του τον αποκαλούσαν Τζώρτζη. Αυτός είχε πάρει την ελληνική υπηκοότητα, πλην όμως οι αυτοχθονιστές που δεν μασούσαν από τέτοια, ετερόχθονα τον ανέβαζαν, ετερόχθονα τον κατέβαζαν. Κάποια στιγμή σηκώθηκε να πάει στο βήμα. Βαρύς όπως ήταν και ηλικιωμένος, τον υποβάσταζαν. Στάθηκε, κοίταξε την ευγενή ομήγυρη και είπε μία μόνον λέξη: «Γκαϊντούρια». Κανείς δεν τόλμησε να του απαντήσει και ο ίδιος ήταν τόσο συγχυσμένος, που σωριάστηκε στο πάτωμα.

Από τότε μέχρι σήμερα οι Έλληνες του εξωτερικού έχουν αποκλειστεί από  την ψηφοφορία στις Ελληνικές εκλογές. Ελπίζω να μην έχουμε αντίστοιχες διαμάχες με αυτές της εθνοσυνέλευσης του 1843 όταν θα έλθει στη Βουλή το θέμα της ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού.