Γκαϊντούρια!

Όσοι ανήκουν  στις πολιτισμένες χώρες του κόσμου μπορούν να ψηφίσουν στις εκλογές της χώρας τους σε περίπτωση που βρίσκονται στο  εξωτερικό. Μόνο στην δική μας Τσιπροκαμμένη χώρα οι Έλληνες του εξωτερικού δεν έχουν αυτή την δυνατότητα και απλά αυτό είναι ένα θέμα που το συζητάμε χρόνια χωρίς τίποτα τελικά να γίνεται.

Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος έγραψε σχετικά ένα απολαυστικό άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το οποίο και μεταφέρω εδώ αυτούσιο.

Η συνεδρίαση εκείνη της Εθνοσυνέλευσης του 1844 έχει μείνει στην Ιστορία για τη σύγκρουση των αυτοχθονιστών με τους ετεροχθονιστές. Οι πρώτοι είχαν επικεφαλής τον Μακρυγιάννη και τον Παλαμήδη. Υποστήριζαν πως στο Δημόσιο μπορούσαν να διορίζονται μόνον όσοι κατάγονταν από τις απελευθερωμένες περιοχές του κρατιδίου, από τη Ρούμελη, τον Μοριά και τα νησιά. Οι υποστηρικτές των ετεροχθόνων, με επικεφαλής τον Κωλέττη, ζητούσαν τα δικαιώματα των απανταχού Ελλήνων. Επικράτησαν οι πρώτοι. Ιστορικός δεν είμαι, όμως πολύ θα ήθελα να διαβάσω το έργο κάποιου ιστορικού ο οποίος να εξηγεί πόσα χρωστάει η στρεβλή ανάπτυξη του ελληνικού Δημοσίου σε εκείνη την ψηφοφορία. Το Δημόσιο στελεχώθηκε από τους λιγότερο μορφωμένους Έλληνες, κυρίως δε από όσους έβλεπαν τον κόσμο του καιρού τους με την περιορισμένη ματιά του ανθρώπου που μεγάλωσε σε κάποια επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο μεγάλος ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης, ό,τι πιο προωθημένο διέθετε τότε η Ελλάδα, αποκλείσθηκε. Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος δεν διοριζόταν στο πανεπιστήμιο για χρόνια ως ετερόχθων. Ετερόχθων και ο Νανόπουλος, αν δεν κάνω λάθος, κοντά δύο αιώνες μετά. Και πόσοι ακόμη.

Στην Εθνοσυνέλευση του 1844 βουλευτής ήταν και ο Τσωρτς, της οδού Τζωρτζ στην Κάνιγγος, αφού οι συναγωνιστές του τον αποκαλούσαν Τζώρτζη. Αυτός είχε πάρει την ελληνική υπηκοότητα, πλην όμως οι αυτοχθονιστές που δεν μασούσαν από τέτοια, ετερόχθονα τον ανέβαζαν, ετερόχθονα τον κατέβαζαν. Κάποια στιγμή σηκώθηκε να πάει στο βήμα. Βαρύς όπως ήταν και ηλικιωμένος, τον υποβάσταζαν. Στάθηκε, κοίταξε την ευγενή ομήγυρη και είπε μία μόνον λέξη: «Γκαϊντούρια». Κανείς δεν τόλμησε να του απαντήσει και ο ίδιος ήταν τόσο συγχυσμένος, που σωριάστηκε στο πάτωμα. Τα «Γκαϊντούρια» τραγουδούν ακόμη. Οι υπερήφανοι αυτόχθονες, οι υπερασπιστές της εξαθλίωσής μας, δεν δέχονται να τους κρίνουν όσοι συμπατριώτες μας αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε χώρες που κρίνουν ότι μπορούν να αναγνωρίσουν την αξία τους, αυτή που η δική τους χώρα απορρίπτει. Όχι δικαίωμα ψήφου στους Έλληνες του εξωτερικού, με άλλα λόγια τους εκτός Ελλάδος Έλληνες.

Εκλογική κουτοπονηριά; Μα και οι αυτοχθονιστές του 1844 αυτήν είχαν στον νου τους. Ο Μακρυγιάννης το ομολόγησε πολύ πριν από τον Σκουρλέτη: «Εάν δεν φάγομεν ημείς, ας πάει κατά διαόλου η ελευθερία». Ο φόβος τους, όμως, είναι πολύ πιο ουσιαστικός από τον φόβο που τους προκαλεί μια εκλογική πανωλεθρία. Είναι ο φόβος της καθολικής απαξίωσής τους. Η κρίση δημιούργησε μια γενιά Ελλήνων Ευρωπαίων, μια ελίτ που έζησε σε συνθήκες κανονικότητας και, αν αυτή αποκτήσει λόγο για τα δικά μας πράγματα, οι Σκουρλέτηδες και το τσούρμο τους δεν θα ξέρουν πού να σταθούν. Προς το παρόν, τους στερούν τα πολιτικά δικαιώματά τους, όπως οι τότε αυτόχθονες. Αν μη τι άλλο, είμαστε λαός με σταθερές αξίες.

Δύο λόγια για τον μεγάλο φιλέλληνα που αγάπησε τον τόπο μας και έγινε Έλληνας.

Ο σερ Ρίτσαρντ Τσωρτς (Sir Richard Church, Κορκ Ιρλανδίας 1784 - Αθήνα 1873), μετά την πτώση του Μεσολογγίου, ήρθε στην Αθήνα στις αρχές του 1827 για να βοηθήσει στον ελληνικό αγώνα. Από την Γ' Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνος (1827) εκλέχθηκε "αρχιστράτηγος και διευθυντής απασών των κατά ξηράν δυνάμεων της Ελλάδος", μετά από πρόταση του Κολοκοτρώνη, και στάλθηκε στο Φάληρο να βοηθήσει τον Καραϊσκάκη. Πήρε μέρος και σε άλλες μάχες. Με την άφιξη του Καποδίστρια, ο Τσωρτς διορίστηκε αρχηγός της Δυτικής Ελλάδος και το 1829 κατέλαβε το Μεσολόγγι, το Αιτωλικό και το φρούριο της Βόνιτσας.

 Μετά την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδος, διορίσθηκε Σύμβουλος της Επικρατείας και το 1836, κατά τη διάρκεια της Κυβέρνησης Άρμανσπεργκ, διορίστηκε γενικός επιθεωρητής του Στρατού. Μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου ο Τσωρτς επιλέχθηκε ανάμεσα από τους Συμβούλους της Επικράτειας που ήταν επαναστάτες, να έχει διαμεσολαβητικό ρόλο μεταξύ αυτών και του Όθωνα.  Ένα μήνα μετά εκλέχθηκε πληρεξούσιος Ζυγού Αιτωλίας στην Γ’ Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνική των Ελλήνων Συνέλευση, (1843) αντιπροσωπεύοντας μια περιοχή από τα μέρη της Δυτικής Ελλάδας που απελευθέρωσε το 1828-1829 και επιλέχθηκε στη Γερουσία.

Το 1864 του απονεμήθηκε από το βασιλιά Γεώργιο Α' ο τιμητικός τίτλος του αρχηγού του Επιτελείου.

Έμεινε μέχρι τον θάνατο του στην Πλάκα σε σπίτι που φωτογραφίες του έχω βάλει στο ποστ  Α΄ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΘΗΝΩΝ-ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Ο τάφος του βρίσκεται στο Α΄ Νεκροταφείο.