ΔΥΟ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΤΕ!

Το καλοκαίρι έχουμε μια μοναδική  ευκαιρία να δούμε θεατρικές παραστάσεις που έχουν καταφέρει να είναι επιτυχημένες, χάρις στο  αξιόλογο θεατρικό έργο που βασίζονται, αλλά και λόγω των ηθοποιών που παίζουν σε αυτές. 
Έτσι σε όλη την Ελλάδα περιοδεύουν πολύ καλές παραστάσεις που δεν έτυχε να δούμε στην Αθήνα οι Αθηναίοι, αλλά αναπόφευκτα και οι περισσότεροι κάτοικοι πέραν της πρωτεύουσας.
Προσωπικά είχα την τύχη να δω δύο από αυτές και ανεπιφύλακτα συνιστώ σε όλους να μην τις χάσετε.
Η πρώτη ήταν το κλασικό έργο του Ολλανδού συγγραφέα Γιαν Ντε Χάρτογκ Το Νυφικό κρεβάτι , που απετέλεσε στο πρώτο του ανέβασμα μια τεράστια επιτυχία της Έλλης Λαμπέτη και του Δημήτρη Χορν.
Από την παράσταση αυτή που την είχα δει σε νεαρή ηλικία η μόνη ανάμνηση που έχω είναι ότι μου είχε αρέσει πολύ.

Το έργο ξαναπαίχτηκε το 1977 με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Γιάννη Φέρτη και το 2000 με τον Νίκο Σεργουλόπουλο και την Ράνια Λουιζίδου.
Στο  φετινό ανέβασμα παίζουν η Πηνελόπη Αναστασοπούλου και ο Όρεστης  Τζιόβας και το έργο διασκεύασε  ο Αλέξανδρος Ρήγας με τον Δημήτρη Αποστόλου και το σκηνοθέτησε ο Αλέξανδρος Ρήγας.
Η ιστορία του έργου είναι απλή. Είναι η παρόμοια ιστορία πολλών ζευγαριών, από την πρώτη νύκτα του γάμου μέχρι τα γεράματα.
Δεν ξέρω σε πόσο βαθμό έχει επέμβει ο  Ρήγας με τον Αποστόλου στο έργο του Ολλανδού συγγραφέα αλλά τελικά το ζευγάρι των πρωταγωνιστών ευτύχησε να έχει στα χέρια του ένα καλογραμμένο και απολαυστικό κείμενο με πανέξυπνες ατάκες με αποτέλεσμα μια παράσταση από αυτές που σου μένουν αξέχαστες!
Στην επιτυχία της παράστασης συνέβαλε και η μουσική που έπαιζε ο Αντώνης Παλαμάρης.

Η δεύτερη παράσταση που είδα ήταν το έργο Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες.  Ο τίτλος του έργου προέρχεται από μια φράση που υπάρχει στο μυθιστόρημα του Κάρολου Ντίκενς Ο Ζοφερός Οίκος.( Το μόνο που γυρεύω είναι η ελευθερία μου. Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες. Η ανθρωπότητα δε θα αρνηθεί σε μένα… αυτό που έχει και η τελευταία πεταλούδα)
Το θεατρικό έργο το έχει γράψει ο Αμερικανός συγγραφέας Leonard Gershe και η σκιαγραφία του πρωταγωνιστή του έργου του  βασίζεται χαλαρά στο πρόσωπο του Harold Krents, τυφλού ακτιβιστή δικηγόρου που είχε γεννηθεί στο Scarsdale.
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1969 σε σκηνοθεσία του Ελληνοαμερικανού Μίλτον Κατσέλας.και έφτασε τις  1128 παραστάσεις.
Ταχύτατα παίχτηκε και στην χώρα μας, το 1970 σε διασκευή του αείμνηστου Μάριου Πλωρίτη και σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα, με το  πρωταγωνιστικό δίδυμο των Γιάννη Φέρτη και Ξένιας Καλογεροπούλου.

Το 1972 γυρίστηκε σε ταινία με πρωταγωνιστές την Γκόλνι Χόν  και τον Έντουαρτ Άλμπερτ.
Στο έργο ένας τυφλός μουσικός καταφέρνει να φύγει από το Scarsdale που ζούσε υπό την στενή επίβλεψη της μάνας του και εγκαθίσταται στην Νέα Υόρκη, όπου στο διπλανό διαμέρισμα μένει μια νεαρή χίπισσα η οποία τον ερωτεύεται μέχρι που έρχεται εκεί η μάνα του για να τον πάρει πίσω στην γενέτειρα του.
Στην σημερινή θεατρική παράσταση παίζουν η Πέμυ Ζούνη (μητέρα) και τρεις ταλαντούχοι νέοι ηθοποιοί: ο Αναστάσης Ροϊλός, η  Εριέττα Μανούρη και ο Κωνσταντίνος Ελματζίογλου. Το τραγούδι της παράστασης υπογράφει ο Σταμάτης Κραουνάκης.
Ο Ροϊλός και η Μανούρη παίζουν στις Άγριες Μέλισσες και εκεί έγιναν και στην πραγματικότητα ζευγάρι. 

Η χημεία μεταξύ τους είναι εμφανής και στην παράσταση και προσωπικά πιστεύω πως και οι δύο τους θα είναι από τα ονόματα που θα γράψουν ιστορία στο θέατρο μας.  

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 14-8-21.   Επειδή η Γκόλνι Χόν είναι από τις ηθοποιούς που πάντα μου άρεσαν, είδα την ταινία του 1972 που πρωταγωνιστούσε και ήταν τότε 27 ετών. Μπορώ λοιπόν απροκατάληπτα να πω πως η  Εριέττα Μανούρη, η οποία μου ήταν άγνωστη μέχρι τώρα, απέδωσε πολύ καλύτερα τον ίδιο ρόλο και μάλιστα με περισσότερο μπρίο!
Η επιτυχής μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία του έργου είναι της Ρέινα Εσκενάζυ και το λειτουργικό σκηνικό του Γ. Λυντζέρη.
Στο περσινό ποστ μου 3 ΑΞΙΟΛΟΓΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ γράφω και για ένα άλλο αξιόλογο έργο, Η πόρνη από πάνω που συνεχίζει και φέτος  να περιοδεύει απτόητο για 11η χρονιά!  

 Δεν χρειάζεται να πω πως η Πέμυ Ζούνη είναι μοναδική στον ρόλο της μητέρας ενώ ο  Ελματζίογλου ικανοποιητικός στον μικρό του ρόλο.